Hey allemaal,
Na lange tijd, heb ik toch maar besloten een bericht te plaatsen op dit forum: ik moet het allemaal kwijt. Het is een flink verhaal, dus als je afhaakt; het is een logische reactie.
Ik ben een jongen van 24 jaar en heb het een en ander al meegemaakt (misschien grootmansspraak). Piekeren is iets wat ik altijd al deed: al op jonge leeftijd, waren doemscenario's deel van mijn dagelijkse routine. De eerste twee jaar van mijn tijd op de middelbare school heb ik als onplezierig ervaren. In die twee jaar werd ik regelmatig uitgescholden of gekleineerd doordat ik 'anders' was dan de rest. Hiermee doel ik voornamelijk op het feit: niet de les uitgestuurd worden en alcohol drinken. Nou ja, om maar even verder te gaan: ik heb grotendeels gezwegen en ben met opgeheven hoofd verder gegaan.
In de jaren daarna ontwikkelde ik mijzelf en was er een algemene periode van vreugde: natuurlijk een paar tegenslagen, maar het ging over het algemeen goed. Voor zover ik weet hield het piekeren in die tijd op. Toen ik 17 was ging het zelfs zo goed dat ik iedere maand wel (even heel erg sukkelig en macho gesproken) een meid aan de haak te slaan. Dit alles sloet om toen op mijn 17de de zoon van mijn zus op driejarige leeftijd overleed aan een zeldzame ziekte. Op dat moment viel het doek even voor mij.
De maanden die daarna kwamen, gingen echter goed: ik ging op vakantie met vrienden en was regelmatig bij mijn toenmalige vriendin te vinden. De echte omslag kwam in september: mijn toenmalige vriendin ging vreemd en de klap van het overlijden kwam als een kanonskogel binnen. Ik voelde me eenzaam, lelijk en ongewaardeerd. Dit ging vanaf mijn 17de tot 19de door. Normaal gesproken, zoekt een mens troost bij vrienden of dergelijken. Helaas vond ik dit zelf heel moeilijk om te doen. Daarnaast waren enkele leden van mijn toenmalige vriendengroep vrij gemeen met het maken van opmerkingen en elkaar beledigen; niet echt de sfeer waarin iemand vrij spreekt.
Anyway, twee jaar hield ik mijn lippen stijf op elkaar om de indruk te wekken dat alles goed ging. Deze tijd heeft mij behoorlijk getekend. Nog regelmatig voel ik mij ongemakkelijk bij bepaalde vrienden en durf ik niet zonder goed gepiekerd te hebben met hen iets af te spreken. Echt bespreekbaar gemaakt heb ik dit nooit. Jullie zijn de eerste die dit te lezen krijgen. Daarna kwam er weer een periode van vreugde: ik kwam een leuke meid tegen en alles leek voorspoedig te gaan. Helaas wegens verschillende interesses en avonturen in het buitenland van haar kant, strandde deze relatie. Het verhaal hier was, dat ik er juist sterker uitkwam: ik ging op vakantie en had de tijd van mijn leven. Ook begon ik met mijn nieuwe studie: een opleiding tot leraar. In deze periode ontwikkelde ik het piekeren tot een obsessieve angst.
Nu ik dit al schrijf, ben ik bang voor alles. In mijn jaren heb ik geregeld veel optreden gehad als muzikant en hebben enkele ook op interner gestaan. Ik wilde de perfecte persoon zijn voor dit beroep. Alles uit mijn verleden: ieder moment waarvoor ik mij schaamde beleefde ik opnieuw. Ieder raar dingetje wat ik heb gedaan als puber of als 12-jarige jongen beleefde ik helemaal opnieuw. Ik voelde me zo'n fout persoon: alleen maar schaamte. Ieder raar dingetje wat ik zei, of iets met geweld of seks had te maken. Ik kon mij alleen nog maar schamen.
Lang verhaal kort; ik werd depressief en dacht zelfs aan zelfmoord. Ik had voor mijzelf al een heel plan uitgestippeld, destijds was ik 20 jaar oud. Uiteindelijk ben ik in therapie gegaan om de problemen het hoofd te bieden: vandaag de dag slik ik nog steeds antidepressiva. Nadat de medicijnen begonnen te werken, kwam er een mooie tijd aan: ik trad weer op, voelde mezelf aantrekkelijk en kreeg hier en daar op duidelijke wijze bevestiging en op school ging het prima. Ik zou mijn opleiding zonder problemen af gaan ronden.
Op mijn 21ste kwam ik vast te zitten in een slechte relatie, waarin ik vooral mijzelf verwaarloosde. Ik begon dik te worden en besteedde bijna geen aandacht aan mijn uiterlijk. Toen die relatie strandde was ik in de eerste plaats verdrietig, maar dat was simpelweg liefdesverdriet (we've all been there). Na over mijn dip gestapt te zijn, ging het in de eerste instantie allemaal voor de wind. Inmiddels was ik al bij het laatste jaar van mijn opleiding. Ik zag mijzelf al echt als goed volgroeid leraar!
Na flink te zijn afgevallen, aan mijzelf te hebben gewerkt was het moment daar: ik kwam eindelijk het perfecte plaatje tegen. Inmiddels zijn we al een tijdje bij elkaar en houd ik zielsveel van mijn nieuwe vriendin. Wat heb ik dan te klagen? Iedere keer keert mijn angst, mijn herlevingen van vroeger, schaamte en de angst om uitgelachen te worden toe. Het drijft me wanhopig, heel erg wanhopig.
Het liefst vlucht ik weg van alles. Ik weet niet zo goed wat ik met mijzelf aan moet. De verleiding tot een definitieve uitvlucht wordt steeds groter. Is er iemand hier die wat hulp kan bieden?