Ik weet niet waar ik wil beginnen of eindigen met dit bericht, maar ik denk dat het voor mij persoonlijk beter is dat ik het eens uitspreek. Zelfs al leest niemand dit, ik vermoed dat het me zal helpen.
Ik ben momenteel 18, heb een zo goed als zorgeloze jeugd achter mij en haalde zonder problemen goede punten op school en nu ook aan de universiteit. Heb een paar zeer goede vrienden en een kleine maar liefhebbende familie.
Het leven lachte me toe zou je kunnen stellen.
Maar als sinds mijn 16de voel ik alsof ik hier niet thuis hoor, ik zie iedereen om me heen ontwikkelen in personen die de samenleving iets zullen bijbrengen. Die later, samen met hun partner, in een mooie villa zullen wonen, en meerdere malen per jaar op vakantie zullen trekken. Ik daarentegen wil zo’n toekomst niet, ik heb al enkele malen overwogen om gewoon mijn rugzak te maken en te vertrekken. Ergens waar ik los ben van mijn oude relaties die ik heb aangedaan, en vooral ergens waar ik geen nieuwe moet aangaan.
Ik vraag me vaak af hoe ik aan vrienden ben geraakt, waarschijnlijk door het opzetten van de juiste maskers in sociale relaties. Want het liefst ben ik alleen. Sinds het moment dat ik alleen kan zijn, ben ik dat ook, wat de laatste tijd wel gevolgen begint te hebben op mijn studies. Ik skip lessen zodat ik niet onder mensen hoef te zijn, en doordat ik binnen mijn richting geen vrienden heb, en nog amper met mensen heb gesproken moet ik geen verantwoording afleggen voor mijn afwezigheden. Er is toch niemand die me zal missen.
Als ik dan alleen ben spendeer ik al mijn tijd in mijn gedachten, op zo’n niveau dat ik bijna wordt gedirigeerd door mijn gedachten in plaats van dat ik mijn gedachten dirigeer. Die gedachten roes bepaald ook mijn emoties die vaak heel sterk en breed uitlopend zijn. Ik kan door een welbepaalde gedachte enorm euforisch zijn of juist heel verdrietig of kwaad. Als ik dan in zo’n gedachte zit kan ik niet meer logisch nadenken, ik neem besluiten die ik nooit zou nemen of heb nog extremere gedachten. Zelfdoding of het doden van anderen zijn al allemaal de reveu gepasseerd, zij het wel in gedachten vorm, maar toch. Het was ook niet gewoon een gedachte van: X mag doodvallen. Vaak zit ik dan ook al gedetailleerde plannen te maken van hoe en waar. Als ik dan ‘ontwaak’ uit zo’n roes kan ik niet bevatten waarom ik dat ooit dacht of deed. Ik wil dan wel hulp zoeken, maar weet niet hoe ik het moet uitleggen, het lijkt alsof ikzelf de gedachten en acties van anderen moet uitleggen. Het lijkt wel of er verschillende ikken in me leven, maar wel allemaal in extreme vorm, en steeds is er maar één de baas, van samenwerking is geen sprake. Een hoofd ik was er wel, die had het roer tot mijn 16de ongeveer, sindsdien moet hij steeds plaatsmaken voor extreme andere varianten van mezelf.
Ik ben ook vaak bang om hulp te zoeken omdat ik niet in een vakje geplaatst wil worden, omdat ik mezelf als ‘normaal’ wil zien, in hoeverre er een normaal bestaat. Het liefst zou ik willen weglopen en ergens midden in de natuur een klein huis bouwen en daar in wonen. Weg van anderen, zonder dat ik mij moet verantwoorden of dat ik wordt beïnvloed door de wil van mensen om me heen. Volledig vrij kunnen leven. Ik zou zo graag willen ontsnappen uit de realiteit, of minstens uit mijn huidige leven zodat ik weer vrij zou kunnen leven. Ik vermoed dat ik misschien ook zo, mijn extreme gedachten en waanideeën achter mij kan laten.
Wat moet ik doen? Hulp gaan zoeken of vertrekken en alles achterlaten? Ikzelf heb geen idee, maar ben bang dat mijn extreme gedachten misschien wel ooit een beslissing in mijn plaats zullen nemen.