Maakt niet uit op welke manier. Ik moet even iets kwijt waar ik eigenlijk al heel lang mee zit.
Ik weet dat het leven wel eens zijn obstakels en tegenslagen heeft en dat iedereen dit ook doormaakt. Het is meer de manier waarop je jezelf opstelt in deze tijden en of je wel sterk genoeg bent. Hoe je jezelf gedraagt en dit overbrengt naar anderen.
Ik denk dat ik wel een sterk persoon ben, maar wanneer er iets gebeurt maak ik bepaalde dingen niet bespreekbaar of laat ik het over me heen lopen. Dit heb ik mezelf eenmaal aangeleerd. Ik probeer dan zo min mogelijk aan zulke negatieve gebeurtenissen te denken en gewoon door te gaan met me leven. Dit is mij altijd ook gelukt om te doen.
Echter doet het me de laatste tijd wel wat. Vooral sinds vorig jaar begon ik heel erg op mezelf reflecteren, over wat ik aan mezelf kon doen, om een beter persoon te worden. Hierdoor krijg ik het gevoel dat ik nog heel veel te leren heb op sociaal vlak, mijn houding, communicatie, zelfvertrouwen en meer discipline moet hebben enz. Hierdoor heb ik een heel erg negatief zelf beeld over mezelf en ben ik juist onzeker geworden . Dit brengt mezelf nog meer omlaag. Ik begin alles aan mezelf te haten en ben bang dat ik mijn studie niet aan kan, omdat ik denk dat ik niet goed genoeg ben. En alles wat ik meemaak of mee heb gemaakt begin ik nu pas te realiseren. En dan denk ik dat ik heb gefaald, hoe ik me in bepaalde situaties heb opgesteld. Daarnaast voel ik een hele grote druk, nu ik bijna 18 jaar wordt. Omdat ik op bepaalde vlakken mezelf nog steeds zwak opstel, in tegenstelling tot andere mensen van mijn leeftijd.
Jammer genoeg heb ik de laatste tijd last van aanvallen dat me hart begint te kloppen en ik begin te trillen in bepaalde situaties, alsof ik bang ben dat er iets slechts gaat gebeuren en mezelf hierop wil voorbereiden. Ookal ben ik niet bang. Ik geloof dat dit angstaanvallen zijn. Hierdoor ben ik ook gestopt met mijn baantje achter de kassa, omdat ik hier dus last van kreeg als ik dus druk ervaarde of als ik bijvoorbeeld bepaalde mensen zag.
Nu heb ik daar overigens nog steeds last van. Ik voel mezelf niet serieus genomen als ik dit met iemand bespreek. Heb me dan ook nog nooit zo slecht/ down gevoeld als dit.
Vorig jaar dacht ik dan ook dat ik een sociale opleiding moest kiezen, zodat ik er bepaalde dingen uit kon leren, zoals bepaalde vaardigheden.
Maar tevergeefs, want doordat ik me dit jaar dus zo slechts voel door bepaalde dingen die ik heb meegemaakt, ontwijk ik ook mensen. Dit schetst ook niet echt een goed beeld over mezelf en ik weet dat mensen me ook raar vinden op school of ergens anders. Ik doe niet me best om mezelf aardig gevonden te worden en laat niks van mezelf merken/ doe me best niet om vriendschappen te sluiten. Ik denk dat dit kom omdat in niet veel mensen vertrouw en mezelf niet open durf te stellen/ heel onzeker ben geworden de laatste tijd. Daarnaast heb ik een soort van negatieve energie om mij heen. Waardoor het ook lijkt dat mensen toch niet bevriend met me willen zijn.
En kheb het gevoel dat ik gewoon niet mezelf niet kan zijn, dus probeer ik maar zo “normaal” mogelijk over te komen. Maar juist dit zorgt ervoor dat het te zien is en dat de manier waarop ik me gedraag juist opvalt.
Ik voel me de laatste tijd heel eenzaam. Zelfs me moeder maakt de laatste tijd hele erge opmerkingen over mij, waardoor ik me nog slechter voel. Over me uiterlijk bijvoorbeeld, of dat ik een stoornis heb, dat soort kwetsende woorden. Ik ben een persoon die mezelf niet snel laat kwetsen over wat mensen over me zeggen, maar wanneer je eigen moeder dat zegt voel ik me nog slechter. Terwijl ik echt me best doe om bepaalde dingen te laten werken voor mezelf en om mezelf te ontwikkelen en wat van mezelf te maken. Het kan ook zijn dat ze het niet zo meent, maar zo vat ik het wel op. Mijn zus helpt me soms en probeert me daarbij een beetje gerust te stellen, maar dat helpt niet omdat ze een andere keer weer de kant kiest van me moeder, dus ik weet eigenlijk niet of zij mij helpt of niet. Ik voel me gewoon niet geliefd door niemand, alsof ik niks waard ben. En ik toch nooit iemand ga krijgen in me leven die me wel waardeert.
Kort gezegd: ik voel me gewoon kut de laatste tijd en ik haat het, omdat ik zelf niet eens weet wat er met me aan de hand is. Kan ook zijn dat ik nu overdrijf of zelfmedelijden heb, maar dit is het wel en zo voel ik me op dit moment.. En dat moest ik even kwijt.
(Sorry voor dat het een beetje onduidelijk is beschreven, heb namelijk niet naar spellingsfoutjes gekeken enzo)