Rationaliserend omdat ik geen andere keus had. Als je elke dag bedreigingen om je oren krijgt, via de media die zo goed zijn in overdrijven en indoctrineren, dan moet er een moment komen om heel pragmatisch tegenover het leven te staan en heel gevoelloos. Ik hou heel veel van Israël en ik zou mijn land voor altijd willen zien blijven, maar het wordt dus zwaar door alle bedreigingen; je kan stress ontwikkelen. Ik werd ook doorverwezen naar een psycholoog toen ik 15 jaar was. Pas sinds ik 17 jaar was realiseerde ik me dit en begon ik heel rationeel na te denken. Ik dacht in mezelf: ''We hebben een heel sterk leger'', en ''we bestaan al 63 (op dat moment) jaar en niemand kan ons wat maken.''
Rationaliseren werd jouw manier.. jouw copingstrategie om die angst te beteugelen die de dagelijkse bedreigingen bij jou opriepen. Het geeft een gevoel van "valse macht". Vals in de zin van illusionair maar wel effectief om het angstcentrum in je hersenen het zwijgen telkens op te leggen. Mooi hoe je hier vertelt over hoe je op die manier psychisch in overlevingsstand bent gaan zitten.
Ik ben van nature een persoon met weinig emoties. Wat me het meest pijn heeft gedaan is de geschiedenis leren kennen toen ik 11-12 was in Nederland, over Hitler. Nu ik over hem schrijf voel ik de woede in me opkomen. Voor de meesten is Hitler gewoon een slechte man die slechte dingen heeft gedaan. Voor mij en vele Israëliërs is Hitler de meest gehate man ooit. Dat gevoel van pure haat en woede komt terug wanneer ik mensen hoor, in het echt of op internet, die de daden van Hitler goed praten. Ik heb de Tweede Oorlog niet meegemaakt, maar zelfs ik heb het nog lang niet verwerkt. En dan druk ik het nog lichtjes uit. Ik heb dus weinig gevoel, behalve als het over gevoelige onderwerpen gaat...
Aangezien je WO II niet hebt meegemaakt maar je wel heel erg identificeert met de slachtoffers vanuit je eigen wortels, voel je nu wel haat en woede naar mensen zoals Hitler die jouw bevolkingsgroep bedreigen of doden? Wat maakt dat jij je zo identificeert met hen? Als je zegt dat je iemand bent met weinig emoties dan is haat en woede zo'n beetje de andere kant van het gevoelsspectrum, nl. heel erg veel emotie. Het lijkt er op dat je dit continu onderdrukt, misschien wel omdat de echte gevoelens over wat er in jouw leven is gebeurd, zo heftig zijn?
Het lijkt alsof mijn gevoelens in Israël zijn achtergebleven. Ik mis mijn jeugdvrienden daar, maar mijn vrienden in Nederland mis ik nooit (op een paar uitzonderingen na). Ik krijg soms nostalgie naar, op dat moment mijn beste vriend, een jeugdvriendin. Ik weet haar naam niet meer en ik kan haar gezicht niet meer herinneren, en dat doet me pijn. Het enige wat ik nog weet is dat ik haar naam heel mooi vond en dat het met een bloem heeft te maken. Ik zou er alles voor over hebben om me haar naam weer te herinneren en me haar gezicht te herinneren. Niet om haar op Facebook op te zoeken (ik gebruik namelijk geen Facebook), maar het zou me gelukkig laten voelen. Dit zijn momenten wanneer ik gevoelens voel.
Kortom, ik zag het als de beste optie om gevoelloos te worden.
Mooi hoe je hier op jezelf reflecteert. Dit laat zien dat je psychisch wel de connectie kan maken tussen gevoel en verstand. Je gemis is groot, je verdriet hierover zo te lezen ook. Laat je dat verdriet toe? Mag jij hierover van jezelf verdrietig zijn? Het is jammer dat je gemis zo groot en stressvol is dat je de naam, het gezicht en de herinnering van je jeugdvriendin niet meer terug kan halen. Alles zit heel diep weggestopt, waarschijnlijk onder een dikke laag redenaties en angst voor al die pijnlijke gevoelens. Ik snap heel goed dat jij gevoelloos worden als de beste optie zag. Het is bijzonder pijnlijk allemaal om zo je vertrouwde omgeving waar je bent opgegroeid, je vrienden, vriendin en alles te moeten missen. Je hebt daar al heel vroeg je kwetsbare "ik" achter moeten laten, je jeugd eigenlijk verloren...
Als gevolg van hetgeen hierboven genoemd, vind ik het moeilijk om me in te leven in anderen. Ik verwacht (onterecht) dat anderen even gevoelloos zijn als ik, en derhalve ''iets'' niet erg zullen vinden, omdat ik datgene ook niet erg zou vinden. Ik heb mezelf inderdaad gevoelloos gemaakt en dat heeft ook nadelen.
Qua blootstellen aan angsten bedoel ik niet dat we mensen die bang voor vluchtelingen zijn, moeten sturen naar asielzoekerscentra. Er zijn mensen die zeuren dat ze zich onveilig op straat voelen (in Nederland), en die mensen zouden eens naar Syrië of Nigeria moeten. Dan zouden ze zich nooit meer onveilig voelen in Nederland.
Dit zie je wel vaker bij mensen die emotioneel pijn lijden, verlies ervaringen hebben. Ze worden gevoelloos voor het leed en de kwetsbaarheid van anderen. Ze kunnen de gevoelsconnectie niet meer maken want dat zou betekenen dat al die andere kwetsbare gevoelens ook weer naar boven komen. Op die manier ontstaat er een soort van psychische bewapening, een afweer reactie op alles wat pijnlijk of kwetsbaar is.
Mensen die angst hebben worden afgedaan als "zeur" want je kan niet meer meevoelen, compassie hebben met een ander die angst heeft ook al heeft hij/zij niet zoveel of zo heftige dingen meegemaakt als jou (denk je...). Reken dat mensen met onveiligheidsgevoelens zo niet geboren worden. Die hebben ook dingen meegemaakt waardoor ze onzeker, angstig of onveilig voelen in bepaalde omstandigheden. Dat het anders is als bij jou doet verder niets af aan hun angst.. net zo min als het niet af doet aan jouw angsten die je diep hebt weggestopt.
Compassie voelen voor anderen is een kenmerk van degenen die hun eigen leed verwerkt hebben en niet meer getriggerd worden door het leed van anderen. Ze hoeven ook niets meer te vergelijken maar kunnen met een open hart en empathie naast een ander gaan staan en zeggen: goh dat moet moeilijk voor je zijn.. wat rot voor je... is er iets waarmee ik je kan helpen.