Gebruikersavatar
Marmer
Berichten: 7
Lid geworden op: 21 aug 2015 22:47

Verdrietig en hopeloos

Hoi alle lezers.

Ik ben een jongen van 23, en heb een stabiel leven. Met mijn studie gaat het goed, al zit ik wat onder mijn niveau wat ik jammer vind. Verder sport ik 3 keer per week, eet gezond, drink niet, slaap genoeg en heb een stabiele omgeving. Verder is mijn stemming redelijk stabiel. Ik voel me alleen niet gelukkig, al mijn hele leven lang eigenlijk. Ik ben er inmiddels achtergekomen dat een grote reden hiervan is dat ik niet genoeg voldoening haal uit mijn sociale leven.

Ik ben in mijn leven redelijk op mijzelf geweest. Als kind zijnde had ik minder vrienden dan de rest en participeerde minder aan activiteiten, maar ik was hier wel tevreden mee. Ik had de meeste tijd één goede vriend, en haalde hier genoeg voldoening uit. Toch voelde ik me nooit echt gelukkig, al vanaf mijn eerste herinnering. Ik was wat angstig voor nieuwe dingen en mensen. Het ging niet allemaal vanzelf. Ik dacht veel na over dingen, en stelde veel vragen. Toen ik kind was ben ik ook naar de psycholoog geweest.

Nu ik 23 ben voel ik me nog precies hetzelfde als vroeger. Er is niks veranderd, daarom voelt het zo hopeloos. Het valt me op dat als ik een dag heb waarin in een leuke sociale ervaring had, ik mij goed voel. Ik stop eindelijk met al dat nadenken, en geniet gewoon van het moment. Het jammere is dat ik weinig van deze dagen heb.
Ik ben weer meer sociaal contact proberen aan te gaan om mijn leegte op te vullen. Soms is het leuk, maar niet vaak genoeg. Ik voel me diep van binnen als degene die niet echt een diepe band heeft met iemand. Ik word toch als wat vreemd ervaren. Het contact is vriendelijk, maar ik hoor iets te vaak negatieve dingen over mij terug in 'grapjes'. Dat ik zielig ben, somber ben, saai ben, niet slim ben, niet sociaal ben, niks doe met mijn leven, ed. Het wordt echter nooit direct gezegd. Ik was deze vakantie even weg, en bij terugkomst had ik niet één berichtje gekregen. Ik krijg hier een leeg gevoel van. Zelf probeer ik overigens wel interesse te tonen in anderen, het moet van twee kanten komen immers.
In het sociale contact voel ik me niet vaak echt op mijn gemak. Ik heb het gevoel dat ik moeite moet doen om te participeren in gesprekken en leuke dingen te zeggen. Ik had zelfs een tijdje dat voordat ik met vrienden ging afspreken, ik dingen opschreef die ik kon gaan zeggen. Dit bleek ook succesvol, omdat ik socialer was op die manier.

Ik kreeg een paar jaar de diagnose dat ik wat sociale angst had. Dit klopt, en heb heb er nog steeds wat last van. Ik begin me alleen af te vragen in hoeverre het 'angst' is. Ik heb inmiddels bijna geen angst meer, maar de weerzin bij sociaal contact is er nog steeds. Die weerzin is er niet omdat ik ongegronde negatieve gedachtes heb over hoe het zal zijn. Het ís gewoon vaak niet leuk. Ik haal er minder plezier uit dan anderen. De reden hiervan is als volgt: Ik heb niet het idee dat mensen naar mij willen luisteren. Als ik in een vriendengroep zit, antwoorden mensen vaak niet op wat ik vroeg of zei, en lijken zich wat meer ongemakkelijk te voelen bij 1 op 1 contact met mij. Dit terwijl het vroeger goede vrienden van mij waren. Ook in mijn familie wordt ik minder serieus genomen. Als ik bij mijn vrienden zit, heb ik soms het idee van waarom zit ik hier eigenlijk. Ik verlies steeds meer vrienden helaas.. Als ik soms wat zeg, zegt iemand anders ook wat midden in mijn zin, en degene waar ik dan mee praat ditched volkomen wat ik zei. Dit doet echt pijn.. Dit komt omdat ze het gewoon niet zo interessant vinden wat ik zeg, neem ik aan.

Ik ga niet speciaal zwaar depressief door het leven, ik haal er meer niet echt plezier uit. Ik zie de toekomst donker in. Soms loop ik langs een trein, en zie ik dat ik maar een stapje opzij hoef te doen om aangereden te worden. Dan denk ik, waarom niet eigenlijk? Ik betrap mij dan op deze gedachte, en word er echt somber van. De enige reden waarom ik het niet doe, is omdat ik het mijn ouders niet wil aandoen.

Ik voel mij hopeloos. Heeft iemand advies? Ik heb het idee dat ik mij voor altijd zo blijf voelen.. Tijdens mijn tienerjaren hoopte ik dat het door de pubertijd kwam, maar ik voel me helaas nog precies hetzelfde.
Ik heb meerdere vriendenkringen gehad, en zie de negatieve dingen bij elk van die terug (ligt dus meer aan mij). Ik vind minder dingen leuk in het leven. Daarnaast ben ik bij meerdere psychologen geweest en AD geprobeerd, alles zonder enig succes.

Ik vind het moeilijk om in een verhaal zo even alles te vertellen. Ik heb maar een paar dingen kunnen bedenken, en heb deze niet volledig uitgeschreven.

Graag jullie advies!
Gebruikersavatar
Marmer
Berichten: 7
Lid geworden op: 21 aug 2015 22:47

Re: Verdrietig en hopeloos

Ik heb het idee dat ik ook veel dingen mis in het leven. Ik heb nooit een vriendin gehad, al heb ik echt de behoefte om met iemand echt een diepe band te voelen en mij geaccepteerd voor wie ik ben. Ik wil meer vrienden, gelukkiger zijn, meer kunnen genieten van de dingen die ik doe, actiever zijn en niet zoveel thuis zitten zoals elke avond.. Ik kijk naar de levens van anderen, en dan denk ik waarom kan ik niet gelukkig zijn..

Ik probeer al deze dingen, maar het is me simpelweg nooit gelukt.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Verdrietig en hopeloos

Marmer schreef: Ik voel me alleen niet gelukkig, al mijn hele leven lang eigenlijk. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat een grote reden hiervan is dat ik niet genoeg voldoening haal uit mijn sociale leven.
Ik heb de indruk dat er wel wat meer speelt dan een sociaal leven waar je onvoldoende voldoening uit haalt.

Zoals je het beschrijft lijkt het wel of je, zonder het werkelijk te willen, op een soort eiland leeft. Je wilt graag net zo zijn als anderen, maar dat gaat je, ondanks al de moeite die jij je getroost, niet makkelijk af. Er zijn een paar trucjes om je in sociale situaties op de voorgrond te plaatsen, dat heb je heel goed gezien. Maar je kunt je natuurlijk niet altijd intensief voorbereiden door van te voren zinnetjes en onderwerpen te bedenken, dat lijkt me zeer vermoeiend en tijdrovend.

Toch bestaat communiceren in sociale situaties voor het grootste deel uit het effectief toepassen van trucjes. Maar hoe goed iemand ook komedie speelt, of trucjes toepast, het feit dat jij je niet echt op je gemak voelt valt lang niet altijd te maskeren. De sleutel ligt waarschijnlijk toch in het aanpakken van dat basis gevoel. Ook negatief vergelijken en hoge verwachtingen hebben kunnen een valkuil zijn.
Marmer schreef: Ik vind het moeilijk om in een verhaal zo even alles te vertellen. Ik heb maar een paar dingen kunnen bedenken, en heb deze niet volledig uitgeschreven.
Misschien moet je toch maar wat meer over jezelf vertellen, waardoor het duidelijker wordt waarom je onvoldoende plezier uit het leven en dus ook uit sociale situaties lijkt te kunnen halen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: Verdrietig en hopeloos

Marmer, zou het kunnen zijn dat het vriendenkringetje waarin je je beweegt nogal oppervlakkig is? Dat het mensen zijn die erg letten op oppervlakkige kwaliteiten die jongens vaak populair maken? Dus hoe iemand bij de vrouwen ligt, hoe hoog hij op de maatschappelijke ladder staat, hoe hoog zijn inkomen is, zijn materiele welstand, en hoe 'handig' hij is met grapjes verkopen en grapjes pareren?

Misschien moet je helemaal niet verwachten bij dat soort types (ik stel me de situatie zo maar even voor he) je klankbord te zoeken...
Je hebt veel te veel diepgang om daarin voldoening te kunnen ervaren, nogmaals dit is de gedachte die in me op komt bij het lezen van je -erg goed geschreven- verhaal
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Verdrietig en hopeloos

Hoi Marmar,
ik heb de neiging om te zeggen: je bent volwassen, het kan: kies maar ECHT voor jezelf!
Veel ouders voeden hun kinderen helaas zo op: braaf doen, wat hoort, wat moet, hoe het hoort. "Daar wordt je ziel grijs en grauw van".

Okee, er zijn allerlei dingen, die jou spanning en angst geven, dat is naar.
In het kader van echt voor jezelf kiezen: ga op zoek, naar die dingen, die jouw angst verminderen en je tegelijkertijd voluit laten leven. Van yoga, tot binaural cd's met thetagolven, tot.... - we leven in 2015 en er kan heel veel. (Cognitieve gedragstherapie kan zinnig zijn, maar angst is geen gedachte. Het idee, "dat het allemaal aan jou zou liggen" is ook eerder ziekmakend dan de waarheid.)

Als het gewoon echt niet leuk is, maak het leuk. Door benen te maken, te doen wat jij echt fijn vindt (duiken, harp spelen, toneel cursus en daarna rolle playing doen, noem maar op) en te zeggen wat jij echt vindt. Sociaal wenselijk of niet. (Okee, ivm de angst heeft dat wat voeten in de aarde. )
En trap ruzie of loop weg, du momente dat het niet leuk is, dat jij je niet serieus genomen voelt.
De eerste twee boeken van Wayne Dwyer zijn hier geschikt voor, de e ene is een brave assertiviteits cursus. - de 2e heet ' het heft in eigen hand': ofwel: hoe ga ik mijn eigen leven leiden, zonder allerlei lui die dat toch weer subtiel wensen te ondergraven. Ga je daarmee echt een gesprek aan, dan is dat toch andere koek dan ""alleen maar"" assertief zijn, maar wel heel erg nuttig.
En ruzie en ruzie is twee: niet alles voor zoete koek nemen, geeft ook dieper contact!

Samen een hobby of sport beoefenen is een manier om mensen die jou echt liggen te vinden. En dus niet naar de sportschool, wat mij betreft, ga volleybal uitproberen: samen iets voor elkaar krijgen! Of richt een leeskring op, met tien van jouw lievelingsboeken op het programma. En dus mensen die min of meer dezelfde boeken mooi vinden/ de moeite van het lezen waard.
Gebruikersavatar
Marmer
Berichten: 7
Lid geworden op: 21 aug 2015 22:47

Re: Verdrietig en hopeloos

Bedankt voor de reacties. Ik reageer op ze in een lang verhaal ;)

Ik wil net zo zijn als de anderen, omdat ik denk dat het leven zo wat simpeler en leuker kan zijn. Aan de andere kant wil ik weer niet zo zijn als bepaalde vrienden van mij. Ik voel mij toch altijd wat anders. Ik heb niet dezelfde hobby's en interesses als zij. Zij houden meer van veel sociale dingen doen (nieuwe mensen leren kennen), over 'wijven' praten, voetbal, uitgaan, en veel op hun mobiel zitten: selfies maken en foto's maken van wat je aan het doen bent. Ik overdrijf misschien wat hier, maar zo voelt het wel op sommige momenten. Vroeger waren ze minder zo, maar door het studentenleven veranderen veel van hun ietswat. Ik niet, en dan krijg ik het gevoel van sommigen dat ik 'achterloop'.
Ze zijn nog wel heel aardig, maar ik connect wat minder met ze hierdoor denk ik. Het leuke van deze vrienden is wel dat het energieker aanvoelt.

Ikzelf heb veel hobby's, en vind deze ook leuk. Toch heb ik het idee dat anderen mij hier ligt op afkeuren. Ik houd meer van rustig hangen, bordspellen, videospellen, films en series, hifi-audio, beeld (elektronica) en rustig een biertje drinken. Ik houd ervan om tijd voor mijzelf te hebben, om zo in contact met mijzelf te komen en lekker te ontspannen. Ik ben wat meer introvert, en sociale momenten zijn dus voor mij niet de momenten waar ik ontspan. Als ze soms vragen wat ik de dag ervoor heb gedaan, zeg ik dat ik bv een videospel heb gespeeld. Soms wordt er dan gezegd, op een grappige toon; 'Oh, je hebt dus niks gedaan gisteren, weer lekker jezelf opgesloten'. Dit ook omdat ik niet altijd met ze mee wil gaan, en ze vinden dit jammer. Dan denk ik en soms zeg ik, 'Nee ik heb niet niks gedaan. Ik vind het leuk om dat te doen'. Ik heb geleerd dat ik mijn hobby's gewoon voor mijzelf houd, omdat anderen het minder goed begrijpen. Ik heb het gevoel dat er een sociale norm is bij mijn leeftijdsgroep van dit is leuk, en dat is stom. En leuk is veel sociaal contact. Ik kan begrijpen dat ze andere dingen leuk vinden als ik, maar ik vind niet dat je mij daar op moet afkeuren. Ze zeggen niet altijd direct dat ze mijn dingen saai vinden, maar ik voel het wel. You don't have to agree with my choises, but you have to respect them, vind ik een mooie zin hiervoor. Ik vind de dingen die zij doen ook niet altijd leuk, ik keur hun er niet op af.
Als ik dan weer een avond thuis zit, en 'niks' doe, voelt het niet altijd bevredigend. Ik vraag mij af in hoeverre dit komt doordat ik het niet leuk vind om te doen, of dat ik mij zorgen maak wat de rest hiervan vind. Ik moet mij hierin nog zelf vinden. Tot nu toe maak ik een middenweg, en hier voel ik mij het meest gelukkig bij: af en toe sociaal contact, en iets meer tijd met mijzelf. Ik wil van mijzelf te weten komen in hoeverre ik minder behoefte aan sociaal contact heb, en in hoeverre ik het wel wil, maar er gewoon moeite mee heb.
Nogmaals, ik heb het de meeste tijd wel leuk met ze, maar het kost me wel energie, en ik voel mij toch niet echt als een gelijke. Er wordt wat minder naar mij geluisterd.

De tip dat ik trucjes kan toepassen om assertiever te zijn, ben ik mij bewust van. ik heb hier boeken over gelezen. Toch vind ik het jammer dat ik dit soort dingen moet toepassen, het voelt soms wat nep, net alsof het leven een toneelspel is. Ik vind het jammer dat ik mij op zo een manier moet gedragen, zodat anderen (mijn directe omgeving) meer naar mij luisteren. Ikzelf probeer hier minder naar te kijken bij anderen, en meer naar hun persoonlijkheid. Soms pas ik zo'n trucje toe, en dan denk ik, jaaa nu luister je wel he.. Oppervlakkig persoon.

De tip dat ik meer mijn eigen ding doe, is mij gelukt de laatste jaren. Ik doe wat meer wat ik zelf leuk vind, en probeer minder erop te letten of de anderen dit wel goedkeuren. Wel moet ik hier bij mijzelf opletten, omdat ik mijzelf niet teveel moet isoleren. Zo heb ik ervoor gekozen om toch de studie psychologie te doen. Dit om ervoor te zorgen dat ik sociaal contact niet teveel uit de weg ga, en ook dingen doe die ik niet leuk vind door wat angsten.
Ook heb ik geleerd directer te zijn. Ik zeg het als ik iets niet leuk vind. Soms krijg ik alleen te horen dat ik iets te snel op mijn tenen ben getrapt hierdoor. Maar het is gewoon frustrerend als bijna iedereen mij op een bepaalde manier behandeld die ik niet fijn vind.


Sinds een tijdje had ik goed contact met een nieuwe vriendenkring (minder oppervlakkig). Deze pasten wat beter bij mij. Zij vonden het ook leuk om bordspellen te spelen, af en toe te praten over games, en hoefden niet altijd uit te gaan. Ik kwam hier toen drie keer per week, en het contact voelde niet meer uitputtend aan. Ik kon wat meer mijzelf zijn. We hadden het gezellig, en ik voelde me eindelijk als gelijke. Na een half jaar leek er wat te veranderen. Er werden grapjes gemaakt van, oh daar ben je weer hoor, wanneer ga je nou eens weg hier! Dit was echt als grapje bedoelt, en ik kon er wel om lachen. Na een tijdje werd het echter steeds vaker als 'grapje' gezegd, en ik voelde mij steeds minder welkom. Vooral omdat ik het gevoel kreeg dat ze minder hun best deden voor mij. Tot mijn teleurstelling kreeg ik ook bij hun nu het idee dat ze minder naar mij gingen luisteren.. Net alsof het niet interessant is wat ik zeg. ik heb hun hier op aangesproken, en ze vonden dat ik echt overdreef. Ik heb het toen maar laten gaan. Ik heb het idee dat ze deze kleine dingen onbewust doen. Ze zien dat dat ze het doen.
Ik besloot zelf wat minder initiatief te nemen, en wachtte tot zij míj gingen bellen om af te spreken. Toen werd het opeens wat stil. Ik werd niet vaak meer gebeld, en niet elke keer uitgenodigd voor activiteiten. Dit kan normaal zijn, ik snap dat ze niet met iemand elke week hoeven af te spreken. Maar toch kwetst dit mij.. Ik dacht dat ik vrienden had gevonden waar ik echt een band mee had. Als ik daar kom is het nog steeds wel leuk, maar het voelt gewoon anders.

Nu deze vriendengroep ook wat minder goed gaat, raak ik teleurgesteld.. Ik dacht dat ik eindelijk goed zat. Ik vind het zo hopeloos, omdat ik de manier hoe ik behandeld wordt bij heel veel mensen terugzie; mijn familie een klein beetje en verschillende vriendengroepen. Het lijkt erop of het niet echt aan hun ligt dus, maar aan míj. Nogmaals, ik word zeker niet slecht behandeld. Ik wil gewoon een diepe band hebben met iemand, als gelijke behandeld worden, en mij op mijn gemak voelen. ik word wel gelijk behandeld, maar soms ljkt dat beleefdheid.
Doordat het mij maar niet lukt om echt een diepe band te krijgen met vrienden, denk ik soms ook van: nou laat dan maar. Ik heb jullie niet nodig. Ik doe wat ik zelf wil. Maar toch heb ik anderen nodig om echt gelukkig te zijn.. Teveel tijd met mijzelf besteden is niet gezond voor mij.
Om mij bezig te houden ging ik een jaar lang 6 keer naar de sportschool. Ik had het gevoel dat ik zo wat bereikte, en ergens trots op kon zijn. Maar dat was weer te extreem en obsessief van mij volgens anderen. Ik moest ook leuke dingen blijven doen: uitgaan. Nou misschien vind ik niet dezelfde dingen als jullie leuk..

Ik heb wel één vriend die mij wel begrijpt. Hij is ook energiek en we kunnen het wel leuk hebben samen. Hij is eigenlijk mijn enige echte vriend.
Daarnaast heb ik een vriend die net zoals ik is. Hij houdt redelijk van dezelfde dingen. Het contact is hier alleen wat saaier soms.. Daarom twijfel ik nu wie het beste bij mij past. Met de wat oppervlakkigere vrienden heb ik het wel leuker vaak. Hoe ik het nu doe is met beide af en toe afspreken als afwisseling.

Vragen voor mijzelf zijn dus nog steeds:
- Hoeveel waarde hecht ik nou aan sociaal contact? Heb ik er minder behoefte aan, of heb ik dat wel erg, maar lukt het gewoon niet zo goed?
- Hoe leuk vind ik het om op mijzelf te zijn?
: tussen deze twee en middenweg vinden. Of mij focussen op betere sociale contacten.
- Vind ik het leven misschien gewoon minder leuk? Maakt niet zoveel uit wat ik doe?
- Wat wil ik met mijn leven doen? Ik heb geen drive, komt dat door minder goed sociaal contact?
- Hoe ga ik het beste om met mensen die mij niet goed kunnen begrijpen? Alles negeren lijkt mij misschien niet zo'n goede keuze. ik heb het idee dat bijna iedereen wat op mij neerkijkt, zo blijf ik alleen: misschien moet ik wat aan mijzelf veranderen. (Ik werk niet, studeer niet heel hard, etc.)

Bedankt voor het lezen! Lang verhaal :lol:
Gebruikersavatar
Marmer
Berichten: 7
Lid geworden op: 21 aug 2015 22:47

Re: Verdrietig en hopeloos

Ik heb het idee dat veel mensen van nature bepaalde gedachtes hebben: op jezelf zijn is slecht, weinig vrienden hebben is slecht, extravert is goed, etc. Dit soort dingen zitter er ingebakken door de maatschappij vind ik, de norm.

Ik neem het ze minder kwalijk, omdat ik dus het idee heb dat heel veel mensen van mijn leeftijd zo zijn. Het lijkt of mensen die hier overheen kunnen kijken zeldzaam zijn. Misschien is dit niet zo, en heb ik een wat negatieve blik op het leven omdat ik niet gelukkig ben. Dat ik ga generaliseren door een paar mensen en mijn eigen ervaring. Dat ik er wat teveel op let. Ik zie namelijk relatief veel kleine dingen die wat zeggen over wat de ander denkt. Misschien dat anderen dit minder snel zien, of er minder waarde aan hechten.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Verdrietig en hopeloos

Marmer schreef:Ik heb het idee dat veel mensen van nature bepaalde gedachtes hebben: op jezelf zijn is slecht, weinig vrienden hebben is slecht, extravert is goed, etc.
Dat is inderdaad een norm waar de meeste mensen zich graag aan conformeren. Daar is overigens helemaal niks mis mee, net zo min dat er iets mis is als mensen zich weigeren te conformeren aan die norm. De echte Einzelgänger heeft er geen enkele moeite mee om die norm naast zich neer te legen en zijn eigen gang te gaan. Maar daar wringt evenwel de schoen bij jou, je bent namelijk geen Einzelgänger en wil dat ook niet zijn. Je vergelijkt je leven immers met dat van anderen en komt tot de conclusie dat je bepaalde dingen mist in je leven. Het lijkt daarom het zinvol dat je de reeks vragen die je aan jezelf stelt (Hoeveel waarde je aan sociaal contact hecht, of je het werkelijk leuk vind om op jezelf te zijn etc.) ook duidelijk beantwoordt.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Verdrietig en hopeloos

Hoi Marmer,
Ikzelf heb veel hobby's, en vind deze ook leuk. Toch heb ik het idee dat anderen mij hier ligt op afkeuren. Ik houd meer van rustig hangen, bordspellen, videospellen, films en series, hifi-audio, beeld (elektronica) en rustig een biertje drinken. Ik houd ervan om tijd voor mijzelf te hebben, om zo in contact met mijzelf te komen en lekker te ontspannen.
Hierin is niets mis mee. Als een ander zegt dat ze dit soort dingen niet leuk vinden of afkeuren, dan is het zaak om te zoeken naar iemand anders. Zelf heb ik als hobby's: tuinieren, lekker eten, geschiedenis, oudheid, Oude Egypte, heraldiek, computers, programmeren, wijn maken. Een hoop van die dingen kan je in je eentje doen. En daar is helemaal niets mis mee.
Ik ben wat meer introvert, en sociale momenten zijn dus voor mij niet de momenten waar ik ontspan.
Ook voor mij geld dat sociale momenten niet altijd de meest leuke momenten zijn. Ik heb bijna altijd het gevoel dat ik er buiten sta. En ik heb dat ook geaccepteerd. Ik vind het geweldig als mensen lekker met elkaar aan het praten en zijn en ik kijk toe. Dat vind ik een vorm van genieten (behalve als ik moe ben dan wil ik weg) Ik versta vaak van die verhalen niet of alleen fragmenten. En soms praat ik met iemand en dan houdt het weer op. Of ik kijk naar mensen die enorm enthousiast zijn omdat ze (te) veel hebben gedronken. Maar als ik er genoeg van heb, ga ik er vandoor. Dat is voor mij het beste. Gedwongen sociale momenten zijn een hel. Zeker als je er niet meer bij wilt zijn, terwijl je afhankelijk bent van een persoon die je vervoert.
Soms wordt er dan gezegd, op een grappige toon; 'Oh, je hebt dus niks gedaan gisteren, weer lekker jezelf opgesloten'. Dit ook omdat ik niet altijd met ze mee wil gaan, en ze vinden dit jammer. Dan denk ik en soms zeg ik, 'Nee ik heb niet niks gedaan. Ik vind het leuk om dat te doen'. Ik heb geleerd dat ik mijn hobby's gewoon voor mijzelf houd, omdat anderen het minder goed begrijpen.
1) als iemand dat op een zogenaamde grappige manier tegen je zegt, zou ik er de middelvinger methode toepassen en zeggen: zoek het uit met jou wil ik niet meer om gaan.
2) in theorie zou dat helemaal niet zo hoeven te zijn dat jij je hobby's voor jezelf houdt. Je mag er best over praten. Je hoeft er niet over te schamen. Hierdoor leer je dus mensen kennen. Wellicht dat een groot deel mensen afhaken, maar dat weet je niet zeker. Het hangt er ook aan hoe gepassioneerd je erover spreekt. En als je samen iets overeenkomstig hebt, dan zou dat in theorie betekenen dat je een vriend hebt, heb ik zo geleerd.
Ik vind het jammer dat ik mij op zo een manier moet gedragen, zodat anderen (mijn directe omgeving) meer naar mij luisteren. Ikzelf probeer hier minder naar te kijken bij anderen, en meer naar hun persoonlijkheid. Soms pas ik zo'n trucje toe, en dan denk ik, jaaa nu luister je wel he.. Oppervlakkig persoon.
Ja daar loop ik ook af en toe wel eens tegenaan dat er mensen niet naar mij luisteren. Ik denk dan: is mijn stem niet hard genoeg? En waarom wordt ik negeert? Ik vraag het ze niet dus kom ik er ook niet achter, maar ik zal het eens vragen want irritant is het wel. Het gaat hier om mijn werk met de collega's. Ik heb bijna zoiets van: als zij mij negeren, negeer ik hun. Ik heb geen zin om aandacht te vragen en ik kom er zelf verder ook wel.
Er werden grapjes gemaakt van, oh daar ben je weer hoor, wanneer ga je nou eens weg hier! Dit was echt als grapje bedoelt, en ik kon er wel om lachen. Na een tijdje werd het echter steeds vaker als 'grapje' gezegd, en ik voelde mij steeds minder welkom. Vooral omdat ik het gevoel kreeg dat ze minder hun best deden voor mij.
Als er grapjes over je worden gemaakt en men herhaald dat grapje steeds kan je ook vragen of ze daarmee willen stoppen omdat je het niet prettig vind, je krijgt er een naar gevoel van. Dat heet opkomen voor jezelf. (Aan de andere kant, mensen maken ook wel eens dezelfde grapjes omdat het nog grappiger is). De zin erna beginnend met "vooral" is een gedachte. Je krijgt de indruk dat ze minder hun best deden voor je. Wat voor soort aandacht zou jij willen hebben of waar zou jij tevreden mee zijn?
m mij bezig te houden ging ik een jaar lang 6 keer naar de sportschool. Ik had het gevoel dat ik zo wat bereikte, en ergens trots op kon zijn. Maar dat was weer te extreem en obsessief van mij volgens anderen. Ik moest ook leuke dingen blijven doen: uitgaan. Nou misschien vind ik niet dezelfde dingen als jullie leuk..
Heel goed!

Opeens gingen klasgenootjes op 14 jarige leeftijd uit. Ik was altijd bang voor het woord "uitgaan". Maar ik ga toch altijd al uit? Ik ga elke dag naar school toe en weer terug. En als ik iets leuks wil doen dan ga ik overdag naar een natuurgebiedje toe. Dat is mijn uitgaan. Of ik ga casettebandjes opnemen 's avonds, luisteren op de AM band, of boeken lezen. Eén keer ben ik met een buurjongen mee geweest naar een soort van discotheek. Maar vond er helemaal niets aan: muziek te hard, blauw licht, te veel mensen. Eigenlijk heb ik tijdens mijn hele pubertijd afgevraagd wat dat magische woord "uitgaan" wel niet betekende. Maar één ding wist ik: ik heb het niet nodig. Sterker nog: in mijn therapie met de psy heb ik vaak gevraagd wat hier nou mee wordt bedoeld.

Met andere woorden: je bent niet de enige die niet van uitgaan houdt.
Wat wil ik met mijn leven doen?
De vragen des levens, hierop is geen gemakkelijk antwoord te geven. Het hangt puur af van je interesses en of daar ook geld mee te verdienen valt. Ook ik heb af en toe nog die vraag en ik ben 31. Dus het is helemaal niet erg dat je daar nog geen antwoord op hebt. De vraag is nog veel belangrijker en ik vind het knap dat jij die vraag al hebt ontdekt. Al die andere vragen zul je toch zelf moeten beantwoorden.
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
Marmer
Berichten: 7
Lid geworden op: 21 aug 2015 22:47

Re: Verdrietig en hopeloos

@Koen
"1) als iemand dat op een zogenaamde grappige manier tegen je zegt, zou ik er de middelvinger methode toepassen en zeggen: zoek het uit met jou wil ik niet meer om gaan."
"...opkomen voor jezelf..."

Net maakte ik bijvoorbeeld een grapje naar mijn zus toe. We plagen elkaar soms, en doen sarcastisch. Zo communiceren wij vaak.
Ze was in het zwart gekleed, en ik vroeg op een grappige toon of ze weer naar een begrafenis ging. Dit was niet aanvallend, en we vinden dit soort dingen niet erg.
Als reactie krijg ik; "Oh en jij doet weer niks met je leven en zit binnen". Dit hoor ik nu zo'n 1x per week van iemand.
Nu hoor ik weer zo'n grapje, en ik vind het te ver gaan. Ik vroeg aan haar waarom ze zoiets zegt, en dat ik het niet leuk vind om zoiets te horen. Ze vond vervolgens dat ik overdreef. Ze zei dat ze haar woorden terugnam, maar niet op een oprechte toon en ze blijft het toch af en toe doen. Als ik doorvraag waarom ze dat zegt, zegt ze 'Ja maar dat is toch ook zo!' (je doet niks met je leven)... Ik kan hier zo boos om worden langzamerhand. Al die mensen die zo op mij neerkijken :confused:

Ik wil graag de 'zoek het uit met jou wil ik niet meer omgaan' toepassen. Ik hoor alleen dit soort opmerkingen veel te vaak, en kan niet iedereen blijven negeren. Wat ik ook doe, ik blijf het te vaak horen. Ik zat net rustig een boek te lezen, en nu is de plezier er weer van af..
Gebruikersavatar
Marmer
Berichten: 7
Lid geworden op: 21 aug 2015 22:47

Re: Verdrietig en hopeloos

Ik kom dus wel genoeg op voor mijzelf, maar mensen vinden dat ik dan overdrijf. Zo te zien weten ze niet hoe het is om het idee te hebben dat veel mensen zo over je denken, en het 1x per week te horen, consistent.
De pot op kunnen zij allemaal denk ik dan ja. 001_huh
Gebruikersavatar
Marmer
Berichten: 7
Lid geworden op: 21 aug 2015 22:47

Re: Verdrietig en hopeloos

Als ik mee uit gevraagd wordt voor een club, vind ik het aanbod aardig, maar sla ik het af. Wel krijg ik dan soms te horen dat ik dat soort dingen vermijdt en dat ik niet zo thuis moet zitten. Ik snap dat ze teleurgesteld zijn, en willen dat ik meega. Maar ik ga vaak genoeg mee, alleen niet met dat soort dingen als clubs. Helaas hebben veel mensen andere echte hobby's als ik.

Ik vind dit nog een goed voorbeeld van mijn frustraties. Er wordt hier weer vanuit gegaan dat iedereen uitgaan leuk vind, en dat dat het 'juiste' is waar iedereen naar moet handelen. En als je dat niet doet, ben je saai.
Wat als we het nu eens omdraaien, en ik ook zo zou doen. Dat ik aan hun vaak ga vragen of ze met mij een avondje naar mijn hoofdtelefoon willen luisteren, en daarover praten. Dan zou ik vreemd aangekeken worden; nee natuurlijk niet! Dit terwijl ik dat leuk vind. Ik ga dan ook niet neerkijken op anderen, en zeggen dat als ze uitgaan dat dat stom is. Nogmaals, ik vind het heel aardig als ze mij mee uitvragen, maar niet het gedeelte als ik soms een afkeurende blik zie.
Als ze zeggen dat ik sociale situaties 'vermijd', vind ik vermijden een verkeerde woordkeuze. Je impliceert daarmee naar mijn idee dat je die situaties aan moet gaan, en je het wel leuk moet vinden. Hoezo 'vermijd' ik sociale situaties, ik vind het gewoon minder leuk dan anderen door slechte ervaringen. Ik word vaak gelukkiger als ik dingen doe die ik leuk vind (als enige, en dus vaak doe ik het alleen) Ik ga ook niet zeggen dat je in mijn voorbeeld hoofdtelefoon beluisteren met mij niet zo moet 'vermijden'.

Misschien kom ik nu wat overdreven over; wat maakt het nu uit of ze het woordje vermijden gebruiken? Ik breng dit alleen ter sprake omdat ik uit dit soort subtiele dingen de houding van anderen kan achterhalen tegenover bepaalde dingen. Het is slechts één voorbeeld.

Hebben jullie tips hoe ik hier het beste mee kan omgaan? Of overdrijf ik misschien iets wat?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Verdrietig en hopeloos

Marmer schreef: Als ze zeggen dat ik sociale situaties 'vermijd', vind ik vermijden een verkeerde woordkeuze. Je impliceert daarmee naar mijn idee dat je die situaties aan moet gaan, en je het wel leuk moet vinden. Hoezo 'vermijd' ik sociale situaties, ik vind het gewoon minder leuk dan anderen door slechte ervaringen. Ik word vaak gelukkiger als ik dingen doe die ik leuk vind (als enige, en dus vaak doe ik het alleen) Ik ga ook niet zeggen dat je in mijn voorbeeld hoofdtelefoon beluisteren met mij niet zo moet 'vermijden'.
Lang niet iedereen kan alles waar de ander warm voor loopt even goed waarderen, dat is niet meer dan logisch. Maar in de sociale omgang met mensen is het soms wel eens handig om wat water bij de wijn te doen en compromissen te sluiten. De een zal daar meer moeite voor doen dan de ander, maar beide partijen moeten natuurlijk het idee hebben dat de opofferingen iets opleveren wat de moeite waard is. Het ligt er uiteraard ook aan of je de ander aardig of de moeite waard vindt. Wat dat betreft zal je een afweging moeten maken: af en toe op een uitnodiging in gaan, of op zoek gaan naar mensen die samen met jou naar muziek op je hoofdtelefoon willen luisteren. Niets is onmogelijk, maar het moet natuurlijk wel van beide kanten komen, anders heeft het weinig zin.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”