Ik ben een man van 35 jaar. Mijn hele leven voel ik me ongelukkig met mezelf en gaat het op alle vlakken mis. Op school en opleidingen ging het nooit goed. Ik begon op het atheneum in de brugklas en haalde 5 jaar later met hakken over de sloot mijn MAVO-diploma. Mijn vervolgopleidingen mislukten ook allemaal.
Dat kwam o.a. omdat ik vreselijk met mezelf in de knoop zat. Ik wist niet wie ik was en waar ik bij hoorde; ik had het idee dat ik een heel slecht en minderwaardig persoon was en mijn uiterste best moest doen om nog enigzins door anderen geaccepteerd te worden. Ik zat ook seksueel helemaal in de knoop met mezelf. Het was voor mij duidelijk dat ik homoseksueel ben, maar ik voelde mij als man totaal falen. Ik wilde mij ondanks mijn homoseksualiteit wel een volwaardige man voelen, maar ik was bang dat dat niet zou lukken en ik bijvoorbeeld door het leven moet als transseksueel of travestiet. Over seksualiteit heb je weinig macht: je bent hetero, homo, transgender, pedofiel of whatever, of je dat nou wilt of niet. Je hebt het maar te accepteren. Ik voelde me zo bedreigd door mijn eigen seksualiteit en ik voelde me zo'n freak dat ik op den duur ook bang was dat ik op kleine kinderen zou gaan vallen. Dat was de ergste periode van mijn leven. Ik woonde thuis bij mijn moeder en had straatvrees. Ik durfde niet naar buiten uit angst dat de kans bestond dat ik seksuele gevoelens zou krijgen wanneer ik een kind zag. Ik voelde me Marc Dutroux in spé en vond dat ik zelfmoord zou moeten plegen om mijn medemens een hoop ellende te besparen. Ik durfde ook niet door mijn moeder alleen gelaten te worden uit angst dat ik mezelf wat aan zou doen.
Ik had al vanaf mijn 17e veel psychologen en therapeuten bezocht, maar het hielp weinig tot niks. Pas op mijn 26e vond ikzelf op internet informatie over persoonlijkheidsstoornissen en ook een kliniek waar ze mensen die dat hebben kunnen behandelen. Ik meldde me bij die kliniek aan. Ikzelf dacht aan een persoonlijkheidsstoornis, maar mijn omgeving herkende in mij eerder een autist omdat ik zo introvert ben. (Ik vond het trouwens verschrikkelijk dat mensen mij niet begrepen en mij zagen als een autist. Mijn hele leven kreeg ik te horen of ik mogelijk autistisch was, maar ik werd er nooit op getest.) Bij de kliniek waren ze er ook niet zeker van, dus ik onderging een uitgebreid psychologisch onderzoek. Er kwam uit dat ik niet autistisch ben en wel persoonlijkheidsproblemathiek heb. Na een wachtlijst van driekwart jaar kon ik terecht in de kliniek.
De kliniek had absoluut geholpen. Mijn angst nam af, alsook de overtuiging dat ik een gevaarlijke pedofiel zou zijn. Verder werd ik wat socialer en wat relaxter en minder agressief. Na de hele behandeling was ik vastbesloten om wat van mijn leven te maken. Maar ik liep op den duur weer vast en belandde ik weer in een sociaal isolement.
In de kliniek zaten veel mensen met borderline en ik herkende daar zoveel in dat ik snel dacht dat ik het ook heb. Door de therapeuten werd dat echter ontkend omdat ik volgens hen niet impulsief genoeg daarvoor ben. Op mijn 31e meldde ik me voor de zoveelste keer weer aan voor therapie omdat het niet ging en pas toen bleek dat ik wel degelijk borderline heb. Vooral die verwarring en angst betreffende mijn eigen identiteit en het gevoel minderwaardig en een freak te zijn, wijst daarop. Weer een wachtlijst volgde en op mijn 32e begon ik met mentalisation based treatment.
Ook die therapie heeft wel geholpen. De verwarring betreffende mijn eigen identiteit is afgenomen en ik heb wat meer overwicht op mijn emoties.
Maar ik heb nog steeds problemen. Mijn leefstructuur is nog steeds slecht, ik heb moeite om verplichtingen na te komen, terwijl ik juist best ambitieus ben. Zonder discipline bereik je weinig in het leven.
Mijn discipline-problemen hebben te maken met faalangst - ik ben van mezelf gewend dat dingen mislukken - maar ook met dat ik nogal chaotisch ben. Ik heb geen ADD en ook geen PDD-NOS, maar ik heb van beide wel trekken die mijn functioneren erg in de weg staan.
Ik wil echt nog wat van mijn leven maken. Ik zou graag hulp willen bij die discipline-problemen. En dan geen psych die weer op mijn emoties gaat spelen en het gaat zoeken in wat voor verschrikkelijke jeugd ik heb gehad en wat voor slechte ouders ik heb. En het vervolgens weer afdoen met dat ik niet te hoge eisen aan mezelf moet stellen en wat liever voor mezelf moet zijn. Borderline of niet: ik ben geen debiel! Ik geloof erin dat wanneer mensen dat willen ze heel veel kunnen bereiken. Ikzelf zie borderline niet als een beperking of als iets waardoor je zielig bent. Ik zie het meer als dat je je eigen gebruiksaanwijzing niet kent en wat is gaan escaleren in een hoop andere problemen zoals depressies, paniekstoornissen, gedragsstoornissen en zelfbeschadigingen. Borderline betekent niet dat je minder kan. De wisselende emoties maken het moeilijker maar niet onmogelijk. Ergens in die onzekere persoon met diverse psychische problemen schuilt een krachtig mens!