Mee naar psycholoog van partner?

[Kelly92]

Femke,
Studeren in deze situatie gaat ook niet echt vlotjes. Ik heb het vaak moeilijk om te concentreren. Het is moeilijk om je zo’n dingen niet persoonlijk aan te trekken. Het is wel je eigen vader die het zegt… Mijn zussen zijn beiden 16 en studeren dus nog.

Memories,
Mijn ene zus kropt alles zowat op, de andere probeert het weg te lachen. Soms begint ze gewoon te zingen zodat ze al die lelijke woorden niet moet horen. Gisteren kwam de ene na die ruzie bij mij en zei ze dat het niet mijn fout is. Ze lijden ook erg onder deze situatie. Met de ene is het ook moeilijk om erover te praten. Als ik erover begin, klapt ze helemaal dicht. Ze hebben ook al aangegeven dat ze bang zijn om in te gaan tegen papa omdat hij zo agressief kan reageren. Dus knikken ze altijd maar mooi van ja.
Mama heeft al vele pogingen ondernomen om ervoor te zorgen dat alles weer goed kwam. Ze bleef daar lang in geloven, maar nu is die hoop ook kwijt. Ze heeft al vaak gezegd dat ze bewondering heeft voor mensen die de stap durven zetten om te scheiden van hun man en volledig opnieuw te beginnen. Zelf wil ze dat ook wel, maar financieel is dat gewoon niet haalbaar.

[Memories]

Blijven bij een man die je niet gelukkig maakt alleen om het financiële plaatje gaat naar mijn inzicht niemand volhouden. Als zij zoals jij aangeeft (ook) wil scheiden, dan zou ze eens contact op kunnen nemen met instanties die haar kunnen vertellen wat de mogelijkheden zijn en waar zij allemaal recht op heeft (wellicht ook op financieel gebied.)

[Femke09]

Nee, natuurlijk lukt dat studeren dan niet. Ik sluit me aan bij de reactie van Memories. En nee, dat maakt de situatie er, zeker in het begin, niet makkelijker op, maar ik denk dat jullie achteraf wel blij zijn als alles in rustiger vaarwater terecht is gekomen. Nogmaals dit heb je beslist niet verdiend.

[Kelly92]

Memories, bedankt voor de tip! We zullen daar eens wat meer info over opzoeken. Ik weet nu niet of mijn papa zou willen scheiden.. Hij ziet haar niet meer graag, dat is overduidelijk, maar ik denk dat hij het niet zou willen om de schijn op te houden dat alles goed gaat. Scheiden wordt zowat aanzien als een schande binnen de familie. Er is er eentje die dat gedaan heeft en daar praten de anderen niet meer mee..
Femke, bedankt om naar mijn verhaal te luisteren! Vandaag was het net familiefeest langs papa zijn kant. Ik ben niet mee geweest omdat ik moet studeren maar vooral omdat ik het niet zag zitten. Mama vertelde dat hij daar meteen begon plezierig te doen. Hij zat zelfs te vertellen dat ik studeerde voor psychiater en nog 5 jaar moet… Wat niet klopt + hij hoort zoiets niet te zeggen. 2 dagen geleden zit hij me nog de huid vol te schelden omdat ik meer moet doen in het huishouden en nu staat hij daar zo’n dingen te verkondigen. Hij toont ook helemaal geen interesse in mijn studies, .. en nu staat hij daar te doen of hij er alles over weet. Hoe schijnheilig is dat niet.. Verder zei mama dat niemand met haar kwam praten, behalve dan een nonkel en tante. Zij begrijpen hoe de situatie is aangezien de tante zelf een vader had die ook een psychiatrisch patiënt was. Hij is zelfs 6 keer gedwongen opgenomen geweest. In de familie heerst er zo’n conservatief idee dat het binnen een gezin goed moet gaan en dat niemand er zich mee moet moeien. Eén van de nonkels zei ooit tegen mama ‘zie maar dat het weer goed komt’, alsof zij daar iets kan aan doen … Het is net alsof mama wordt aanzien als de ‘slechterik’, terwijl dat helemaal zo niet is. Hadden zijn eigen broers en zussen nu wat vaker op bezoek gekomen en hem ook steun gegeven, dan ging het nu misschien beter. Maar in plaats daarvan ontwijken ze gewoon wat er echt aan de hand is. Alsof het een taboe is als je een psychiatrische ziekte hebt. Iedereen mag wel weten als je een blindedarmontsteking hebt of kanker, of weet ik veel wat, maar dit gaat er precies over. Terwijl het ook een zeer ernstig probleem is en zeker veel aandacht nodig heeft. Sorry van de langere tekst. Ik moet gewoon even al mijn verontwaardiging kwijt.

[Memories]

Hij is zelfs 6 keer gedwongen opgenomen geweest.

Het is dus wel een mogelijkherid als het volledig uit de hand loopt. Een gedwongen opname.

Alsof het een taboe is als je een psychiatrische ziekte hebt.

Helaas is dat regelmatig het geval. Deels komt dat ook omdat er mensen zijn die niet weten hoe ermee om te gaan. Maar ook omdat ze niet willen storen of het moeilijk vinden om iemand zo te zien en vragen te stellen. Ook omdat men soms niet weet wat het nu allemaal precies inhoud.

Memories, bedankt voor de tip! We zullen daar eens wat meer info over opzoeken. Ik weet nu niet of mijn papa zou willen scheiden.. Hij ziet haar niet meer graag, dat is overduidelijk, maar ik denk dat hij het niet zou willen om de schijn op te houden dat alles goed gaat. Scheiden wordt zowat aanzien als een schande binnen de familie. Er is er eentje die dat gedaan heeft en daar praten de anderen niet meer mee..

Ga inderdaad maar eens aan de slag met informatie opzoeken. Ik denk dat het op dit moment belangrijk is om te kijken naar jullie situatie, jullie gezondheid.
Het is moeilijk om te merken dat anderen het er niet mee eens zijn, maar dat komt niet op de eerste plaats. Jullie psychische en lichamelijke toestand komt op de eerste plaats.
Overweeg alles goed. Pleeg overleg. Wees duidelijk in wat men wilt. Maak dan een beslissing waar jullie achter kunnen staan. Overhaast niet.

[Mark80]

Hoi Femke,

Erg mooi om te lezen dat je er met je kinderen over praat. Met mij is dat vroeger nooit gedaan en dat heb ik toen erg gemist en blokkeerde mij. Vooral de manier waarop je het doet vind ik erg mooi, open (natuurlijk kan je niet alles vertellen), eerlijk en duidelijk de scheiding aangeven tussen de momenten dat hij zich beter voelt en wanneer hij een ''bui'' heeft.

Keep up the good work

[Memories]

Omdat dit eigenlijk bijna een topic van twee forumleden is geworden voor jullie beiden de vraag: Hoe gaat het nu met jullie?

[Femke09]

Misschien is dit niet het juiste moment om te reageren, maar het ging de laatste paar dagen wel aardig (bewust ruimte gegeven, zelf extra erop gelet om positief en vriendelijk te zijn ipv neutraal), maar vanavond was ik bezig om een datumprikker in te vullen om met vriendinnen op kraamvisite te kunnen gaan en ik vroeg: die vrijdag zijn we terug van vakantie, kan ik die zaterdagavond als optie geven? Resultaat is dat partner nu boven zit (na boos te hebben geroepen dat ie onze vakantie wel afzegt, als ik daar zo moeilijk over doe, en dat ik dat dochter dan maar uit moet leggen, en dat hij tenminste wel al zijn afspraken heeft afgezegd omdat hij vakantie heeft, en dat ik nooit met ideeën kom (even los van de ideeën die ik voor de vakantie wel degelijk heb aangedragen) en nog een heleboel meer). Serieus, 1 zin zeg, en dan zo'n reactie.

Weet je, ups and downs, als die dipjes er nou niet zo vaak zijn, nou ja, dan *zucht* en we gaan weer verder. Maar het mag ook weleens makkelijker, zeg maar. Ik had het niet echt aan zien komen, hij heeft vanmiddag een uurtje extra slaap gepakt, ik heb bijv. zoon meegenomen om voor het slapengaan te wandelen, zodat partner de tijd aan zichzelf had, partner zat half en half film te kijken en te puzzelen, hoe moet ik dan weten dat dit soort vragen ongewenst zijn op dat moment?

Anyway, partner zal het zo allemaal wel weer 'vergeten' zijn, dus ik ga het ook van me af zetten. Vind sowieso dat ik weinig te zeggen heb, ik vind de situatie van Kelly 100x rotter en heel alarmerend. Wat ontzettend naar dat je ook nergens in de familie terecht kan! En dat terwijl ze soms zelf ook ervaring hebben met vergelijkbare situaties... Hopelijk helpen de tips van Memorie je.

Hoe is je examen trouwens gegaan?! Zal nog wel even duren voor je de uitslag krijgt, denk ik? Alleen al voor je inzet verdien je het om een goed cijfer te krijgen.

[Kelly92]

Memories en Femke,

Hier is nog alles steeds hetzelfde. Ik voel me nu wel weer een beetje beter, maar dat komt misschien omdat het examen voorbij is want dat woog ook wel zwaar door. Papa praat na een hele periode van stilte weer, maar nog steeds niet tegen mij. Verder vind ik het moeilijk om ’s avonds in slaap te geraken. Het lijkt wel of ik in een gat val dan. Ik ben de hele dag bezig, maar ’s avonds in bed kan je niks anders doen dan proberen te slapen. En dan begin ik gewoon te piekeren en kan ik dat maar allemaal niet uit mijn hoofd zetten. Mama gelooft ook niet dat papa een obsessief compulsieve stoornis heeft en ze ziet zijn gedrag eerder als pesterijen. Ik denk wel dat hij die stoornis heeft, maar dat hij ook wel dingen zelf in de hand heeft zoals bv. dat hij mij negeert, … Vorige keer zei hij zelfs nog ‘ik probeer zo mijn best te doen om maar niet tegen jou te praten’. Hoe gemeen kan je zijn voor je eigen kinderen… Alsof ik zo slecht ben.

Het examen was beter gegaan dan vorige keer, maar ik weet niet of het goed genoeg was. De punten krijg ik pas 11 september.

Fijn dat jullie er zijn voor mij!

[Memories]

Fijn dat jullie er zijn voor mij!

Volgens mij heb je ergens al een eigen topic, maar aangezien je daar niet van je afschrijft, vraag ik je hier even hoe het met je gaat.