Tja, hier ben ik met een heel verhaal, die niemand zal goedkeuren en waarvan waarschijnlijk nog nooit iemand gehoord heeft...Ik vraag geen goeie reacties, maar wil het eff kwijt, ik weet niet meer wat te doen.
Ik ben een dubbelleven beginnen leiden en kan zo niet meer verder. Ik heb een jongeman ontmoet die illegaal in het land is..het was alsof ik hem al jaren kende.
Wat begon als een verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe, is uitgedraaid tot een relatie van al 3 jaar. We voelen ons goed bij elkaar, kunnen praten, lachen enz.. ik ben echter al 32 jaar gehuwd. Tegen mijn zin in, maar niets durven zeggen toen ik op 19 jarige zwanger was, ben ik gehuwd met de vader van mijn 2 kinderen. Hij ziet me graag, maar van mijn kant is er nooit echt liefde geweest.. het moest zo, zo geschiedde.
Nu, ik wou die jonge illegaal helpen, en heb een studiootje voor hem gehuurd, zoals ie mij vroeg. Hij zou werk zoeken en me zo vlug mogelijk terug betalen. Ik wist toen nog niet dat ie illegaal was. Wat naïef van mij.. we werden verliefd en ik zou mijn man verlaten.. Ik heb de moed gehad een week van thuis weg te gaan, maar ben na aandringen van mijn gezin en man teruggekomen...waarom ?? ik weet het niet.. ik kan niet hebben dat iemand kwaad op me is.. Ik voelde me een klein kind die slaag zou krijgen. Kon het niet aan en ben teruggekomen. Ik kon die illegale man, waar ik me zo goed bij voel niet laten gaan. Heb allerlei werkjes gezocht voor hem, zodat ie studio kon afbetalen.. maar vind niets.. Ik voel me zo schuldig, en ik zie hem graag, dat ik nu na bijna 3 jaar nog alles voor hem betaal. Nu heb ik al mijn spaargeld erin gestoken en het is op... ik heb hem beloofd bij hem te gaan wonen en papieren aan te vragen, maar ik heb de moed niet meer om thuis te vertrekken.. dus nog altijd geen werk, wel illegaal.. Mijn hart breekt als ik moet zeggen, ga terug naar je land.. ik heb hem beloofd dat ie hier kon blijven...
Toch voelde ik me zo schuldig tegenover mijn man, omdat ie me vergeven heeft, dat ik niet de moed had om terug weg te gaan, alhoewel ik het niet kan hebben dat mijn man me aanraakt.. ik kan het niet.. ik ben gewoon graag thuis, met al mijn zekerheden.. We zijn zelfstandig, dus ik heb geen werk. Als ik wegga, moet ik als 54 jarige voor het eerst in mijn leven een full time job zoeken. Ik zie dit niet zitten...
Ik heb zo n erge spijt dat ik zoiets begonnen ben, maar ben nooit sterk genoeg geweest om nee te zeggen, ik durf niet nee zeggen en nu, ik moet eruit komen maar weet niet hoe.. bij die man gaan en samenwonen en ik werk zoeken of thuis blijven en mijn hart breekt als ik die ander moet laten gaan... ook kan ik met mijn schuldgevoelens niet meer leven. Ik word ziek..ik weet echt niet hoe het nu moet... 33 jaar afpakken van mijn man, door weg te gaan, of de toekomst van mijn vriend, zijn droom en geliefde afpakken...ik voel me slecht en wou dat ik het nooit gedaan had..ik dacht sterkt te zijn hier weg te gaan, maar ik durf het niet.. mij aanraden alleen te gaan wonen, is niet nodig, ik durf dit niet en heb ook geen geld om dat te doen. Sorry, ik weet wat jullie gaan denken, en jullie hebben gelijk... maar ik moest het kwijt... en ja ik weet het, ik ben het niet waard hier nog te zijn, maar ik wou geen van beiden kwetsen, en die jaren zijn zo vlug gegaan, ik kan het niet meer ongedaan maken...mijn hart schreeuwt om mijn vriend, thuis durf ik de stap niet zetten... ik wou soms dat ik er niet meer was... thx