Gebruikersavatar
Femke09
Berichten: 26
Lid geworden op: 03 jun 2013 11:02

Overwerkt? en hoe een burn-out voorkomen?

Situatieschets: echtgenoot die depressief is (althans hier medicijnen voor slikt die de huisarts na het eerste bezoek meteen voorschreef, zonder verder onderzoek, we zijn er inmiddels achter dat het niet slikken van die medicijnen heel problematisch is, hij kan niet meer zonder), twee jonge kinderen (2 en 4 jaar), we werken beiden 4 dagen in de week, waarvan mijn werkdagen als leidinggevende nogal lang zijn en vol verantwoordelijkheid, maar met veel eigen keuzes (ik mag zelf weten wanneer ik wat doe).

Probleem: altijd moe, ongelofelijk chagrijnig en continu scheldend op mijn man en kinderen (terwijl die kinderen echt lief zijn en zelfs graag meehelpen, goed doorslapen etc), lusteloos (me nergens toe kunnen zetten, het huishouden is dan ook een ramp aangezien manlief dit ook niet aankan en op m'n werk doe ik niet datgene wat ik wil en zou moeten doen), vastzittende schouder/nek en een lage weerstand (want: steeds rare dingen als een ontstoken oog, ontstoken vinger, verkouden, oorontsteking etc terwijl ik altijd heel gezond ben), om de haverklap in jezelf gaan vloeken (terwijl ik een enorme hekel aan vloeken heb, schelden oké, maar vloeken kan echt niet). En sinds kort ook stressprikkels, gigantisch irritant en voor mij een teken dat ik op de drempel sta om te ver te gaan. Stressprikkels: tintelend gevoel op je armen, rotgevoel vanbinnen, een enorm gestrest gevoel op het moment dat er juist niets aan de hand is, beter kan ik het niet uitleggen.

Vraag: dreig ik inderdaad over een grens heen te gaan? Hoe kan ik dit stoppen? Ik neem al veel gas terug, maar dat resulteert met name (ook vanwege de echtgenoot) in terugtrekken uit het sociale leven (verjaardagen overslaan, 'lekker niets doen' met kerst en oud-en-nieuw, vrijwilligersactiviteiten zijn stopgezet) en in een rampzalig huishouden (stoffig, en het verzuim om je verzekeringen eens goed na te zien bijvoorbeeld), maar is dat genoeg? Lijkt wel of er steeds minder uit m'n handen komt, en ik wil vooral ook dat m'n kinderen er niets van mee gaan krijgen.
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Overwerkt? en hoe een burn-out voorkomen?

Beste Femke09,
Situatieschets: echtgenoot die depressief is (althans hier medicijnen voor slikt die de huisarts na het eerste bezoek meteen voorschreef, zonder verder onderzoek, we zijn er inmiddels achter dat het niet slikken van die medicijnen heel problematisch is, hij kan niet meer zonder), twee jonge kinderen (2 en 4 jaar), we werken beiden 4 dagen in de week, waarvan mijn werkdagen als leidinggevende nogal lang zijn en vol verantwoordelijkheid, maar met veel eigen keuzes (ik mag zelf weten wanneer ik wat doe).
Kortom je weet niet zeker of je echtgenoot depressief is? Dat is dus een onduidelijkheid waar je denk ik ook mee zit. En dan is het ook balen dat je echtgenoot nu aan medicijnen vast zit. Als je daar zo ontzettend van baalt, waarom ga je niet naar een second opinion dus bijvoorbeeld naar een andere huisarts met een verwijzing naar elders? Heb je ook aan de huidige huisarts uitgelegd dat jij hier mee zit?
Probleem: altijd moe, ongelofelijk chagrijnig en continu scheldend op mijn man en kinderen (terwijl die kinderen echt lief zijn en zelfs graag meehelpen, goed doorslapen etc),

Altijd moe zijn is niet leuk en zeer irritant. Dat je op je man scheld, dat kan mij niet zo veel schelen, het is een volwassen iemand. Maar schelden tegen je kinderen is wel kwalijk. Dus mijn vraag aan jou is, waarom doe je dat? Dus als je iets niet wilt en je het toch doet, hoe kom je tot het gedrag? Is het de vermoeidheid? Een kort lontje?
vastzittende schouder/nek en een lage weerstand (want: steeds rare dingen als een ontstoken oog, ontstoken vinger, verkouden, oorontsteking etc terwijl ik altijd heel gezond ben) En sinds kort ook stressprikkels, gigantisch irritant en voor mij een teken dat ik op de drempel sta om te ver te gaan. Stressprikkels: tintelend gevoel op je armen, rotgevoel vanbinnen, een enorm gestrest gevoel op het moment dat er juist niets aan de hand is, beter kan ik het niet uitleggen.
Het is dus goed om te erkennen dat je nu niet gezond bent. En soms moet je afstand nemen en even tot rust komen en doen wat je lichaam zegt. Probleem is dat je jonge kinderen hebt en dat je echtgenoot misschien depressief is. Dat zul je toch op een of andere manier moeten oplossen. En die oplossing zal niet gemakkelijk zijn.
Vraag: dreig ik inderdaad over een grens heen te gaan?
Ik kan die vraag niet zo goed beantwoorden. Maar het duidt erop van wel. Het laatste wat ik kan zeggen is dat je je aanstelt. Een gevoel is iets wat jij beleeft en niet een ander.
Hoe kan ik dit stoppen? Ik neem al veel gas terug, maar dat resulteert met name (ook vanwege de echtgenoot) in terugtrekken uit het sociale leven (verjaardagen overslaan, 'lekker niets doen' met kerst en oud-en-nieuw, vrijwilligersactiviteiten zijn stopgezet) en in een rampzalig huishouden (stoffig, en het verzuim om je verzekeringen eens goed na te zien bijvoorbeeld), maar is dat genoeg?
Gas terug nemen is een goede. Je hebt al een druk leven, jonge kinderen en echtgenoot die niet meewerkt, waardoor jij alles op je bordje krijgt (vermoed ik). Ik weet niet of je sport? Bij hardlopen kan je je hoofd enigzins leeg maken, of in mijn geval vroeger heel erg hard fietsen (39 km per uur was mijn max) of zwemmen of wandelingen in het bos maken of iets anders. Door bezig te zijn met je lichaam ben je niet (of nauwelijks) bezig met je hoofd: het piekeren.
ik wil vooral ook dat m'n kinderen er niets van mee gaan krijgen.
Dat doen ze nu wel. Je schreef eerder dat je tegen ze scheld, dat merken ze. Dat jij niet goed in je vel zit, dat merken ze ook. Als ze wat ouder worden kunnen ze gaan denken dat zoals jij je nu gedraagt dat het komt door hun gedrag. Kortom ze leggen de schuld bij zichzelf., maar dat doen kinderen automatisch. Jij en je echtgenoot hebben invloed. Dus je hebt ook de mogelijkheiden om je leven anders in te richten. Hebben jullie geen familieleden waar ze kunnen logeren voor een weekje in een vakantie? Dan is er wat minder druk op de ketel. Dan kan je ook dingen doen die jij of jullie leuk vinden.
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Overwerkt? en hoe een burn-out voorkomen?

Femke09 schreef:Situatieschets: echtgenoot die depressief is (althans hier medicijnen voor slikt die de huisarts na het eerste bezoek meteen voorschreef, zonder verder onderzoek, we zijn er inmiddels achter dat het niet slikken van die medicijnen heel problematisch is, hij kan niet meer zonder)
Wat deze huisarts deed slaat natuurlijk nergens op, maar meestal worden ssri's voorgeschreven. Ben ej door de eerste 6 weken heen, dan IS stoppen idd niet altijd makkelijk.
De beste optie is: pillen gewoon nog een tijd doorslikken en een goede maatschappelijk werkende oid zoeken voor steundende gesprekken: "pillen en praten" werkt het beste.

En de optelsom van twee jonge kinderen (2 en 4 jaar), 4 dagen in de week buitenshuis werken, (en eigenlijk meer!) en een depressieve echtgenoot - geen wonder "dat je op raakt"!! Wat mij betreft ben je simpelweg over de grens van wat nog gezonde stress mag heten heen!

Roep het een halt toe, nu de schade nog te overzien is...!!

Burn out is een lichamelijke aandoening, die inhoudt, dat je herstelmechanismen niet meer voldoende zijn. Alle stress die je ervaart, is enkel en alleen maar eenlast, die jou dreigt te beschadigen, en jouw nog harder laat voelen, dat herstellen niet meer lukt.

Verjaardagenoverslaan: ach, als dat gaat om uren reizen om dan in een kring te zitten met de verschillende andere vrienden - bedank vriendelijk voor die eer. Zeg beleefd af, leg een aen ander uit en spreek oop een vrije dag iets af, dat voedt de vriendschap veel harder.
'Lekker niets doen' met kerst en oud-en-nieuw is he-le-maal niets mis mee. (Al staat het wellicht niet prachtig op je facebook, het zij zo.)
Vrijwilligersactiviteiten zijn stopgezet: goed zo! (Op zich is vrijwilligerswerk erg nuttig en belangrijk, maar jezef gezond houden of beter, maken dat je weer gezond wordt is belangrijker.)
...een rampzalig huishouden is utieraard minder geslaagd. Maar zie de feiten onder ogen: wat is echt keihard noodzakelijk - en wat niet...?

En vooral: meld je ziek. Dat ben je tenslotte. Je hebt wel geen griep, maar het is wel foute boel.
Er zijn arsten (bijv. orthomoleculaire geneeswijzen) die burn out goed kunnen aanpakken.
En wellicht kan het vroeger of later zin hebben, om met een psychologe te gaan praten "he kan ik in het vervolg de boel iets anders organiseren" of een coach: "hoe kan ik mijn grenzen op mijn werk beter bewaken" etc.
Gebruikersavatar
Femke09
Berichten: 26
Lid geworden op: 03 jun 2013 11:02

Re: Overwerkt? en hoe een burn-out voorkomen?

Koen0069 en Janneke, allereerst bedankt voor jullie reacties. Ik heb ze zaterdagavond gelezen en er intussen over nagedacht. Fijn om gedachten uit te wisselen, iets wat mij helpt.

Een andere huisarts lukt niet in een dorp als hier. Ik heb voorgesteld aan echtgenoot om eens met hem mee te gaan naar een afspraak, en dat vond hij goed. Die afspraak volgt nog. In tussentijd heb ik een periodiek medisch onderzoek gehad. Netjes alle klachten op papier gezet, en het idee om met de betrokken arts te spreken over huisarts van echtgenoot waar ik commentaar op heb. Blijkt diezelfde huisarts de arts van het medisch onderzoek te zijn… Mijn klachten schoof hij aan de kant: ‘gaat vanzelf wel over, is nu gewoon even lastig met de thuissituatie, en doe de groeten aan je man’ en ik kon ook geen ingang vinden om zijn functioneren (van hem als huisarts zijnde) aan de kaak te stellen. We hebben hier nog een andere huisarts, daar voel ik me niet op mijn gemak, gewoon qua persoonlijkheid, en hij geeft je altijd het gevoel je niet serieus te nemen. Daarnaast heeft hij al driemaal verkeerde of teveel medicijnen voorgeschreven voor mijn kinderen, iets wat ik zelf gelukkig merkte en met behulp van apotheek is dat verder goed gegaan, maar vertrouwen in de huisarts, tja.

Ik voel me steeds geïrriteerd en schiet daardoor onterecht giga uit m’n slof, ook tegen de kinderen ja. Wat helpt is stressvolle situaties vermijden, door bijvoorbeeld zelf boven aan te kleden en echtgenoot bij de kinderen te laten als ik in zo’n bui beland. Ik moet zeggen dat dat al wat beter gaat nu echtgenoot van mijn situatie op de hoogte is, er is meer bereidheid om elkaar op dat gebied uit de wind te houden. Door het er (met jullie, echtgenoot) erover te hebben, blijf ik hier wel aan denken, en is het makkelijker om niet (steeds) uit te vallen naar de kinderen, al kost dat wel energie.

Sporten: ja, zin om weer te gaan hardlopen, moet ik eigenlijk gewoon weer doen. Sinds een week of 6 ben ik overigens met Karate begonnen, ook om wat me-time te creëren en ik hoop daar echt wat aan te hebben.

Huishouden: nee, natuurlijk is dat geen prioriteit, maar het gebeurd me te vaak dat ik niet eens mensen uit durf te nodigen omdat ik me voor de huiskamer schaam. Ben wel handig geworden in mezelf ergens anders uitnodigen trouwens. Opruimen lukt wel, kinderen helpen ook mee met de eigen rommel, en de was is al tijden bij omdat echtgenoot het een goed excuus vindt voor zichzelf om zich op zolder terug te trekken om te strijken en video te kijken. Maar ja, er bestaan ook dingen als dweilen, ramen wassen, stoffen. Ik zit vol goede plannen, maar het komt er nooit van.

Ziekmelden: no way. Ik werk nu een jaar bij m’n huidige werkgever en dat kan ik niet over m’n hart verkrijgen. Ik denk ook dat het niet de oplossing is omdat het een soort ‘me-time’ is, geen kinderen of echtgenoot in de buurt en aangezien ik bovenin de boom zit, is er nauwelijks iemand die druk op me kan leggen. Bovendien wil ik dit mijn werkgever niet aan doen. Ik zou me rot schamen en ik denk dat hij het niet kan begrijpen. Jonge knul, heeft net het bedrijf overgenomen (daarom ben ik in dienst gekomen, om hierbij te ondersteunen), en samen stippelen we de hele toekomst van het bedrijf uit. Heel interessant, en een unieke kans, wat dat betreft heb ik de wind mee.

Sowieso, dat maakt het hele verhaal wat mij betreft ook zo lastig, er is niets om over te klagen. Ik ben wat sombertjes ingesteld van nature, maar te eigenwijs/rationeel om echt depressief te worden. Ik ben heel analytisch en zie altijd drie kanten van een medaille (om het even te overdrijven). Ik heb twee gezonde, vrolijke, sociale kinderen, een leuke, uitdagende baan, dak boven m’n hoofd, familie om de hoek, vrienden die het niet uitmaakt als je tijdelijk je kop in het zand steekt om daarna weer vrolijk langs te komen, waarom werkt mijn lichaam dan niet mee?

Het erkennen dat er iets is, heeft wel geholpen om de lat voor mezelf, in ieder geval op mijn werk. Mijn basiswerkzaamheden kunnen elke maand in twee weken, de andere twee weken zijn om al die leuke nieuwe plannen uit te voeren. Het worden nu wat minder plannen. Ik wil dit gewoon oplossen, en ik wil dit zelf oplossen, zoals ik altijd zelf dingen oplos (ooit gehoord van praten met mensen over je scriptie? Ik heb dat ding in m’n eentje geschreven, ik ben niet zo iemand die een ander om hulp vraagt, vraagt te helpen met brainstormen of desnoods de spelling laat controleren). Zucht.
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Overwerkt? en hoe een burn-out voorkomen?

Hoi Femke,

Allereerst: de beste wensen en maar hopen dat dit een beter jaar wordt dan 2013 voor je [045]

[
Ik voel me steeds geïrriteerd en schiet daardoor onterecht giga uit m’n slof, ook tegen de kinderen ja. Wat helpt is stressvolle situaties vermijden, door bijvoorbeeld zelf boven aan te kleden en echtgenoot bij de kinderen te laten als ik in zo’n bui beland. Ik moet zeggen dat dat al wat beter gaat nu echtgenoot van mijn situatie op de hoogte is, er is meer bereidheid om elkaar op dat gebied uit de wind te houden. Door het er (met jullie, echtgenoot) erover te hebben, blijf ik hier wel aan denken, en is het makkelijker om niet (steeds) uit te vallen naar de kinderen, al kost dat wel energie.
Fijn om te horen dat het ietsje beter gaat en dat je de stap hebt durven te nemen dat je echtgenoot er mee rekening kan houden. cheerqd5 [045] [applaus]
Ziekmelden: no way. Ik werk nu een jaar bij m’n huidige werkgever en dat kan ik niet over m’n hart verkrijgen.
Dat kan ik mij goed voorstellen, ik heb ook het probleem dat ik mij niet graag ziekmeld, maar soms moet het.. Maar dat je nu een jaar werkt bij je huidige werkgever, doet eigenlijk niet zoveel ter zake als je het puur zakelijk bekijkt. Je kan het ook omdraaien. Als jij slechter functioneert doordat jij steeds ziek blijft zijn en niet of moeilijk beter wordt dan is dat erger dan als je een weekje eruit bent en daarna beter functioneert, gezien vanuit de ogen van jouw baas.

Laatst had ik twee weken dat ik mij slecht voelde. Dus een constante hoofdpijn, slecht slapen en af en toe zo ontzettend koud voelen. Ik heb dit een week zitten aankijken, maar ik kon niet goed functioneren op mijn werk, dus dan maar besloten om op te bellen en te zeggen dat ik griep heb, hoofdpijn en slecht slapen. Nu dat werd begrepen. Toch voelde ik de week erna zo slecht dat ik het had gedaan, want ik kon nog lopen, ik kon praten, maar ik sliep niet 's nachts omdat ik een stemmetje in mijn hoofd had dat ik niet goed functioneer en dat ik het slecht doe (terwijl ik toch 6 jaar ervaring heb dus hoezo?). En stiekem heb ik toch nog genoten van mijn "me-time". Om memories te quoten (dat mag toch?): "Hetzelfde geldt dat voor mensen .... gaan mensen maar door en door en door, luisteren ze niet naar hun lichaam, laden ze onvoldoende op, nemen ze onvoldoende rust en ontspanning dan worden ze teruggefloten op verschillende manieren. Dan komen ze ook "stil te staan" "vast te zitten" "raken ze uitgeblust".
Het erkennen dat er iets is, heeft wel geholpen om de lat voor mezelf, in ieder geval op mijn werk. Mijn basiswerkzaamheden kunnen elke maand in twee weken, de andere twee weken zijn om al die leuke nieuwe plannen uit te voeren. Het worden nu wat minder plannen. Ik wil dit gewoon oplossen, en ik wil dit zelf oplossen, zoals ik altijd zelf dingen oplos (ooit gehoord van praten met mensen over je scriptie? Ik heb dat ding in m’n eentje geschreven, ik ben niet zo iemand die een ander om hulp vraagt, vraagt te helpen met brainstormen of desnoods de spelling laat controleren). Zucht.
Het is knap dat je wilt dat je dingen zelf oplost. Ook hierbij: herkenning. Maar soms kan het nodig zijn om hulp in te roepen, als je er 100% zeker van bent dat het niet gaat zoals jij het wilt. Dat is niet zwak of lui. Het om hulp roepen van iemand geeft de mogelijkheid om de gedachten of acties in een ander daglicht te zien of te putten uit ervaring van andere mensen. Wat oplevert dat je met minder gedoe de problemen kunt oplossen.
Understand: you been understood
Counsellor

Re: Overwerkt? en hoe een burn-out voorkomen?

Eigenlijk geef je met het de titel van het onderwerp de dreiging al aan die er momenteel speelt. De signalen die er zijn, kunnen inderdaad wijzen op een dreigende burnout. Hoe overtuigd je er dan ook van bent om niet weg te blijven van jouw werk, in dat geval zal je zelfs die vasthoudendheid los moeten gaan laten, simpelweg omdat je dan niet meer verder zou kunnen. Er is blijkbaar meer aan de hand waar je wellicht zelf nog geen weet van hebt maar wat wel een rol speelt in jouw humeur en energie-niveau. Het prikkelbare en de pijntjes die je ervaart moeten een oorzaak hebben. Ik denk dat het erg belangrijk is voor jou dit te onderzoeken. Dit kan je doen met een hulpverlener waarbij je de situatie geheel gaat doorlichten. Dat begint met het uiten van jouw ervaringen (zoals je hier al doet) en het weergeven van gedachten en gevoelens. Het kan zo zijn dat alleen al de verwerking van bepaalde 'triggers' ervoor kunnen zorgen dat jij je beter gaat voelen en de energie hiermee weer terugkeert. Ik ben zelf een therapeut en ik wil je graag begeleiden. Je kunt altijd maar door blijven draven maar de kans is dan groot dat je dit vroeg of laat moet gaan bekopen waardoor je dan echt buitenspel komt te staan. Afgaande op jouw woorden is dat niet wat je wilt en is het raadzaam ook te denken vanuit een preventieve gedachte!
Gebruikersavatar
Femke09
Berichten: 26
Lid geworden op: 03 jun 2013 11:02

Re: Overwerkt? en hoe een burn-out voorkomen?

Ik weet nu niet meer goed welke kant ik op moet. Ik vond het wat beter gaan, echtgenoot leek ook wat te knappen, maar die heeft nu kinkhoest en moest vanwege medicatie cold turkey stoppen met zijn antidepressiva, het is afwachten hoe hij daar nu op gaat reageren. Vervolgens stapelen de kleine klusjes zich thuis en op het werk op en kan ik bijna niet meer over de berg heen kijken. Kost me moeite om me niet met alles mee te laten slepen. 't is niet zo dat er niets gebeurd, ik kan elke dag wel dingen van m'n lijstje wegstrepen, maar voor alles wat ik doe komen er twee dingen bij op de lijst. Misschien ook slaapgebrek, van de week 's avonds met echtgenoot na de HAP (omdat ie wel hele rare aanvallen kreeg van al dat hoesten), we waren na twaalven thuis terwijl we normaal om half 10 op bed liggen. En vervolgens dochter die 5 uur 's ochtends bij ons in bed kruipt, er niet meer uit te krijgen is terwijl ze alleen maar ligt te woelen. Moet nodig wat slaap inhalen dus, maar dat komt vast goed want echtgenoot ziet dat ook wel, dus die zal er komende twee nachten voor uitgaan / vroeg opstaan, maar ja, dan stort ie daarna in (heeft nog longontsteking ook), dus dan neem ik de kinderen weer over. Heb ze al wel een paar keer bij opa en oma gebracht. Even lastig dus, pff.

Terug naar “(Psycho)somatische klachten”