Hoi Charlotte,
welkom op het forum! Wat een lastig parket zit jij in...! Ik kan me levendig voorstellen, dat je aan het piekeren bent "Wat is nu wijsheid? Wat doe ik het beste?" en dat je onder veel stress staat.
Je vraag 'of dit verkrachting is' kan bevestigend worden beantwoordt. Jouw lichaam is van jou en als jij nee zegt (of "nee doet" zoals wegduwen) dan heeft hij te stoppen. Doet hij dat niet, dan is dat strafbaar gedrag. Dat geldt voor penetratie, maar ook voor dingen als tongzoenen. (Dan heet het niet verkrachting, maar dat zijn details.)
Op zich vind ik dit (...ik ben incestvrouw...) een goede zaak. Want tijdens en na zo'n ervaring voel je je zwaar $^^%#@%^&*^$ en teleurgesteld en boos en verdrietig en angstig en doorgaans ook vol schaamte. (Rationeel: de man hoort zich te schamen, hij deed fout, jij niet - maar emotioneel gaat het vaak anders.)
Chartotte schreef:Mijn vriend en ik zijn 9 maanden samen. Wij waren echt heel gelukkig samen en ik ben er nog steeds helemaal gek van, maar hij leidt een eigen leven en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik niet echt meer tel.
We wonen een half uur van elkaar met de wagen en twee keer per week, op vaste dagen, overnacht hij bij mij. Verder zien wij elkaar eigenlijk niet. Hij woont nog thuis en besteedt de meeste tijd aan zijn hobby's. Hiermee heb ik nooit problemen gehad en dat zal ook niet gebeuren. Hij is 20 jaar, ik ben 27. Ik begrijp dat hij vrijheden nodig heeft.
Afgezien van het leeftijdsverschil: ieder mens heeft vrijheid nodig - jij ook. Maar dat hij zo veel meer nodig heeft dan jij, dat lijkt me sowieso lastig. Vaak "werkt" dat niet goed in een relatie!
(Qua leeftijd: ten eerste "rijpen" jongens vaak wat later dan meisjes, dus is het leeftijdsverschil feitelijk groter dan 7 jaar. Ik scheel 8 jaar met mijn lief, maar op oma's
leeftijd merk je het wat minder.)
Chartotte schreef:Daarna zei hij sorry en het leek erop dat hij echt oprecht spijt had. Dit is in augustus gebeurd. Sindsdien ben ik depressief en het wordt alsmaar erger omdat ik met niemand erover durf te praten.
Goed, om toch (weer) je verhaal te doen!! Want met zo'n ervaring moet je idd niet in je eentje rond blijven lopen!!!
Chartotte schreef: Ik heb twee vrienden in vertrouwen genomen en ze hebben mij laten vallen.
("Met zulke "vriendinnen" heb je toch geen vijanden meer nodig?" Niet dat je vijanden nodig hebt - maar ojojoj....)
Chartotte schreef:Ze begrijpen niet dat ik met hem nog wil samen zijn.
Nou liggen dat soort zaken doorgaans ingewikkeld: het blijft een onredelijke eis aan jouw adres. ("We steunen je alleen, als je acuut bij hem weggaat".) Een serieuze relatie verbreek je niet makkelijk. Al is dit wel een ernstig iets, het blijft iets dat je niet lichtvaardig doet.
Chartotte schreef:Stilaan begrijp ik dat zelf ook niet meer want ik doe echt alles voor hem. Ik kook wat hij wil, ik koop alles voor hem, ik gun hem al zijn vrijheden.
Meiske toch: je mag best eisen aan een partner stellen, hoor! Juist daarmee bevestig je de relatie, laat je over en weer merken, dat iemand belangrijk voor je is. (Okee - hem zijn vrijheden geven kan een groot cadeau zijn. Mijn Klaas wilde ooit de marathon lopen terwijl ik vond, dat hij niet goed getraind had. Hij deed het en keerde heelhuids terug, maar ik had het die dag niet meer.) En vrijheden horen evenwichtig over beide partners verdeeld te zijn.
Chartotte schreef:Maar enkele weken geleden wilde hij een einde aan onze relatie maken. En toen zag ik het gewoon ineens niet meer zitten. Ik heb alles in de doofpot gestoken en probeerde mij wijs te maken dat er niks gebeurd was
...begrijp ik nu, dat dit een van jouw cadeau's aan hem is: ik zwijg over mijn ellende, ik slik de emoties over die nare gebeurtenis in, zodat de relatie in stand kan blijven...?
Ten eerste: dat is loeizwaar. Als gezegd, over dit soort dingen moet je praten. En niet alleen met vriendinnen, maar ook met hem. Anders wordt het fundament onder de relatie een leugen.
Chartotte schreef:en dan wil hij de relatie verbreken...
Voor veel mensen is de gedachte "...en dus was al die moeite die ik al die tijd gedaan heb dus voor niets" niet te verdragen.
Chartotte schreef:Ik heb toen de medicijnkast geplunderd. Na een tijdje werd ik helemaal flauw en hij heeft dat gemerkt en mij naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik met de mensen gepraat, maar ik heb mijn depressie op andere zaken gestoken. Ik durf er niet mee naar buiten komen.
Heel naar, dat je dus echt niet met jouw verhaal naar buiten durfde te komen!! Ook pillen slikken si zoiets als letterlijk "alles maar slikken" ipv. in het geweer te komen.
Chartotte schreef:Nu ben ik anoniem. Maar ik wil zijn toekomst niet verpesten door iets wat hij misschien ook niet echt wilde doen. Ik weet zeker dat hij mij graag ziet, maar hij kan mijn depressie niet meer aan. Daarom wilde ik samen in therapie maar hij wil dat ik het alleen doe.
Niet om het een of ander, maar wat is dit een flapdrol van een vent. Wat een slappe mashmellow van een kerel.
Hij zei, dat het hem speet, maar als het op daden aankomt, is meneertje koekepeertje niet thuis.
Laat hem maar eens knokken!
Op basis van de drie goedkope woordjes "het spijt me" hoeft hij niet weg te komen.
Een fout maken - zelfs al is het een grote, dat zou je idd nog door de vingers kunnen zien. Dat is nog een te verdedigen keuze.
Maar dat hij zich nu zo gedraagt, zegt ook heel veel over wie hij is en wat hij wil.
Chartotte schreef:Die stap ik zo groot en ik zink alsmaar dieper.
Welke stap bedoel je precies...? Aangifte, uitmaken of allebei of nog weer een andere....?
Chartotte schreef:Ik val flauw op mijn werk en huil uren per dag. Hij vindt dat hij mij niks heeft aangedaan maar zo voelt het voor mij niet.
...en nog ontkennen ook!!
Als een fatsoenlijke man zich een keer 'in the heat of the moment' vergaloppeert is dat al heel erg, maar als er daarna echte excuses komen, kun je nog iets met elkaar.
Met echt excuus bedoel ik dus niet die drie goedkope woordjes, maar dat hij in zijn gedrag en wat al niet laat merken, dat het hem zwaar op de maag ligt, dat hij jou steunt, er voor jou is, er aan werkt, om het nooit meer te laten gebeuren en wat al niet. (Er is een oude regel in de kerk, over dat voor vergeving teminste nodig is, dat iemand drie dingen doet: dat hij het complete verhaal erkent, daar 'hartezeer' van heeft en zich serieus, liefst metterdaad voorneemt, het nooit meer te laten gebeuren. Ik hoor geen van die drie.)
Chartotte schreef:Ik had na die daad enkele dagen serieus veel pijn en ik denk er ook om de haverklap aan.
...en een fatsoenlijke vent zou jou daar in hebben gesteund, getroost, erkend en wat al niet.
Ik wil nog net wel geloven, "dat het voor hem ook moeilijk is", maar zijn reactie op moeilijkheden is dan kennelijk: 'kop in het zand steken, de problemen ontkennen en troost zoeken bij zijn vrienden - en jou laten barsten.' Want dat hij niets van jouw depressie merkt, lijkt me onwaarschijnlijk.
(...en als hij niet gauw volwassen wordt, is dat hij het uit wil maken misschien wel een blessing in disguise.)
Chartotte schreef:ik weet niet meer wat ik nog kan doen om er uit te geraken zodat we weer gelukkig kunnen worden. Want dat willen we allebei
Streven naar geluk is puur menselijk. Dat staat in de amerikaanse grondwet, het komt voor in de boeddhistische principes, noem maar op....
Maar willen
jullie echt allebei gelukkig worden
met elkaar...?
Hij geeft daar helaas weinig blijk van.
Wat voor jou uiteraard heel erg pijnlijk is, dat snap ik wel, maar ik zie het gewoon niet.
En ook al wil hij niet in therapie: het kan zin hebben, als je zelf een psychologe zoekt, die verstand heeft van verkrachting. Verwerken kan anno 2013/
2014 veel sneller dan in de oude tijd (toen oma het rotverhaal tien keer moest vertellen). Met een techniek als emdr kun je vaak in drie, vier sessies de pijnlijke kanten van een verkrachting opruimen - dat is nog eens tempo maken. Dat maakt een en ander veel en veel 'lichter'.
Want voor depressie geldt, dat het doorgaans een reactie is, op een periode met veel stress. (Niet zelden zijn mensen met een depressie getraumatiseerd, en als het trauma niet wordt 'opgeruimd' blijft de depressie terugkomen. Zo'n toekomst wil je niet/ ik gun dat niemand.)
Heel veel sterkte!!! Want zo onder stress staan, dat je uren huilt en flauw valt op je werk - dat moet je beslist niet te lang blijven doen!