Chartotte

Ben ik eigenlijk verkracht ?

Mijn vriend en ik zijn 9 maanden samen. Wij waren echt heel gelukkig samen en ik ben er nog steeds helemaal gek van, maar hij leidt een eigen leven en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik niet echt meer tel.

We wonen een half uur van elkaar met de wagen en twee keer per week, op vaste dagen, overnacht hij bij mij. Verder zien wij elkaar eigenlijk niet. Hij woont nog thuis en besteedt de meeste tijd aan zijn hobby's. Hiermee heb ik nooit problemen gehad en dat zal ook niet gebeuren. Hij is 20 jaar, ik ben 27. Ik begrijp dat hij vrijheden nodig heeft.

Als zijn moeder op vakantie gaat, overnacht ik uitzonderlijk bij hem. Dat is een aantal keren goed gegaan, maar een keer liep het serieus mis. Op zijn kamer zijn we beginnen vrijen, ik vond dat leuk. Maar op een gegeven moment begon het pijn te doen en ik kon niet meer verder en vroeg om te stoppen. Maar hij bleef doorgaan. Na enkele malen aandringen te stoppen en hem weg te duwen, bleef hij nog steeds doorgaan. Ik heb mij echt nog nooit zo slecht gevoeld. Hij negeerde mij gewoon compleet.

Daarna zei hij sorry en het leek erop dat hij echt oprecht spijt had. Dit is in augustus gebeurd. Sindsdien ben ik depressief en het wordt alsmaar erger omdat ik met niemand erover durf te praten. Ik heb twee vrienden in vertrouwen genomen en ze hebben mij laten vallen. Ze begrijpen niet dat ik met hem nog wil samen zijn.

Stilaan begrijp ik dat zelf ook niet meer want ik doe echt alles voor hem. Ik kook wat hij wil, ik koop alles voor hem, ik gun hem al zijn vrijheden. Maar enkele weken geleden wilde hij een einde aan onze relatie maken. En toen zag ik het gewoon ineens niet meer zitten. Ik heb alles in de doofpot gestoken en probeerde mij wijs te maken dat er niks gebeurd was en dan wil hij de relatie verbreken ... Ik heb toen de medicijnkast geplunderd. Na een tijdje werd ik helemaal flauw en hij heeft dat gemerkt en mij naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik met de mensen gepraat, maar ik heb mijn depressie op andere zaken gestoken. Ik durf er niet mee naar buiten komen.

Nu ben ik anoniem. Maar ik wil zijn toekomst niet verpesten door iets wat hij misschien ook niet echt wilde doen. Ik weet zeker dat hij mij graag ziet, maar hij kan mijn depressie niet meer aan. Daarom wilde ik samen in therapie maar hij wil dat ik het alleen doe.

Die stap ik zo groot en ik zink alsmaar dieper. Ik val flauw op mijn werk en huil uren per dag. Hij vindt dat hij mij niks heeft aangedaan maar zo voelt het voor mij niet. Ik had na die daad enkele dagen serieus veel pijn en ik denk er ook om de haverklap aan.

We zijn wel terug samen, maar hij heeft het deze week weer willen uitmaken, omdat hij meer tijd met vrienden wil doorbrengen maar nadien heeft hij spijt... Ik weet dat hij mij graag ziet maar deze gebeurtenis is voor ons allebei moeilijk en ik weet niet meer wat ik nog kan doen om er uit te geraken zodat we weer gelukkig kunnen worden. Want dat willen we allebei
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Hoi Charlotte,
welkom op het forum! Wat een lastig parket zit jij in...! Ik kan me levendig voorstellen, dat je aan het piekeren bent "Wat is nu wijsheid? Wat doe ik het beste?" en dat je onder veel stress staat.

Je vraag 'of dit verkrachting is' kan bevestigend worden beantwoordt. Jouw lichaam is van jou en als jij nee zegt (of "nee doet" zoals wegduwen) dan heeft hij te stoppen. Doet hij dat niet, dan is dat strafbaar gedrag. Dat geldt voor penetratie, maar ook voor dingen als tongzoenen. (Dan heet het niet verkrachting, maar dat zijn details.)

Op zich vind ik dit (...ik ben incestvrouw...) een goede zaak. Want tijdens en na zo'n ervaring voel je je zwaar $^^%#@%^&*^$ en teleurgesteld en boos en verdrietig en angstig en doorgaans ook vol schaamte. (Rationeel: de man hoort zich te schamen, hij deed fout, jij niet - maar emotioneel gaat het vaak anders.)

Chartotte schreef:Mijn vriend en ik zijn 9 maanden samen. Wij waren echt heel gelukkig samen en ik ben er nog steeds helemaal gek van, maar hij leidt een eigen leven en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik niet echt meer tel.

We wonen een half uur van elkaar met de wagen en twee keer per week, op vaste dagen, overnacht hij bij mij. Verder zien wij elkaar eigenlijk niet. Hij woont nog thuis en besteedt de meeste tijd aan zijn hobby's. Hiermee heb ik nooit problemen gehad en dat zal ook niet gebeuren. Hij is 20 jaar, ik ben 27. Ik begrijp dat hij vrijheden nodig heeft.
Afgezien van het leeftijdsverschil: ieder mens heeft vrijheid nodig - jij ook. Maar dat hij zo veel meer nodig heeft dan jij, dat lijkt me sowieso lastig. Vaak "werkt" dat niet goed in een relatie!
(Qua leeftijd: ten eerste "rijpen" jongens vaak wat later dan meisjes, dus is het leeftijdsverschil feitelijk groter dan 7 jaar. Ik scheel 8 jaar met mijn lief, maar op oma's ;) leeftijd merk je het wat minder.)
Chartotte schreef:Daarna zei hij sorry en het leek erop dat hij echt oprecht spijt had. Dit is in augustus gebeurd. Sindsdien ben ik depressief en het wordt alsmaar erger omdat ik met niemand erover durf te praten.
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
Goed, om toch (weer) je verhaal te doen!! Want met zo'n ervaring moet je idd niet in je eentje rond blijven lopen!!!
Chartotte schreef: Ik heb twee vrienden in vertrouwen genomen en ze hebben mij laten vallen.
:evil: :evil: :evil: :evil:
("Met zulke "vriendinnen" heb je toch geen vijanden meer nodig?" Niet dat je vijanden nodig hebt - maar ojojoj....)
Chartotte schreef:Ze begrijpen niet dat ik met hem nog wil samen zijn.
Nou liggen dat soort zaken doorgaans ingewikkeld: het blijft een onredelijke eis aan jouw adres. ("We steunen je alleen, als je acuut bij hem weggaat".) Een serieuze relatie verbreek je niet makkelijk. Al is dit wel een ernstig iets, het blijft iets dat je niet lichtvaardig doet.
Chartotte schreef:Stilaan begrijp ik dat zelf ook niet meer want ik doe echt alles voor hem. Ik kook wat hij wil, ik koop alles voor hem, ik gun hem al zijn vrijheden.
Meiske toch: je mag best eisen aan een partner stellen, hoor! Juist daarmee bevestig je de relatie, laat je over en weer merken, dat iemand belangrijk voor je is. (Okee - hem zijn vrijheden geven kan een groot cadeau zijn. Mijn Klaas wilde ooit de marathon lopen terwijl ik vond, dat hij niet goed getraind had. Hij deed het en keerde heelhuids terug, maar ik had het die dag niet meer.) En vrijheden horen evenwichtig over beide partners verdeeld te zijn.
Chartotte schreef:Maar enkele weken geleden wilde hij een einde aan onze relatie maken. En toen zag ik het gewoon ineens niet meer zitten. Ik heb alles in de doofpot gestoken en probeerde mij wijs te maken dat er niks gebeurd was
...begrijp ik nu, dat dit een van jouw cadeau's aan hem is: ik zwijg over mijn ellende, ik slik de emoties over die nare gebeurtenis in, zodat de relatie in stand kan blijven...?
Ten eerste: dat is loeizwaar. Als gezegd, over dit soort dingen moet je praten. En niet alleen met vriendinnen, maar ook met hem. Anders wordt het fundament onder de relatie een leugen.
Chartotte schreef:en dan wil hij de relatie verbreken...
Voor veel mensen is de gedachte "...en dus was al die moeite die ik al die tijd gedaan heb dus voor niets" niet te verdragen.
Chartotte schreef:Ik heb toen de medicijnkast geplunderd. Na een tijdje werd ik helemaal flauw en hij heeft dat gemerkt en mij naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik met de mensen gepraat, maar ik heb mijn depressie op andere zaken gestoken. Ik durf er niet mee naar buiten komen.
Heel naar, dat je dus echt niet met jouw verhaal naar buiten durfde te komen!! Ook pillen slikken si zoiets als letterlijk "alles maar slikken" ipv. in het geweer te komen.
Chartotte schreef:Nu ben ik anoniem. Maar ik wil zijn toekomst niet verpesten door iets wat hij misschien ook niet echt wilde doen. Ik weet zeker dat hij mij graag ziet, maar hij kan mijn depressie niet meer aan. Daarom wilde ik samen in therapie maar hij wil dat ik het alleen doe.
Niet om het een of ander, maar wat is dit een flapdrol van een vent. Wat een slappe mashmellow van een kerel.
Hij zei, dat het hem speet, maar als het op daden aankomt, is meneertje koekepeertje niet thuis.
Laat hem maar eens knokken!
Op basis van de drie goedkope woordjes "het spijt me" hoeft hij niet weg te komen.
Een fout maken - zelfs al is het een grote, dat zou je idd nog door de vingers kunnen zien. Dat is nog een te verdedigen keuze.
Maar dat hij zich nu zo gedraagt, zegt ook heel veel over wie hij is en wat hij wil.
Chartotte schreef:Die stap ik zo groot en ik zink alsmaar dieper.
Welke stap bedoel je precies...? Aangifte, uitmaken of allebei of nog weer een andere....?
Chartotte schreef:Ik val flauw op mijn werk en huil uren per dag. Hij vindt dat hij mij niks heeft aangedaan maar zo voelt het voor mij niet.
...en nog ontkennen ook!!
Als een fatsoenlijke man zich een keer 'in the heat of the moment' vergaloppeert is dat al heel erg, maar als er daarna echte excuses komen, kun je nog iets met elkaar.
Met echt excuus bedoel ik dus niet die drie goedkope woordjes, maar dat hij in zijn gedrag en wat al niet laat merken, dat het hem zwaar op de maag ligt, dat hij jou steunt, er voor jou is, er aan werkt, om het nooit meer te laten gebeuren en wat al niet. (Er is een oude regel in de kerk, over dat voor vergeving teminste nodig is, dat iemand drie dingen doet: dat hij het complete verhaal erkent, daar 'hartezeer' van heeft en zich serieus, liefst metterdaad voorneemt, het nooit meer te laten gebeuren. Ik hoor geen van die drie.)
Chartotte schreef:Ik had na die daad enkele dagen serieus veel pijn en ik denk er ook om de haverklap aan.
...en een fatsoenlijke vent zou jou daar in hebben gesteund, getroost, erkend en wat al niet.
Ik wil nog net wel geloven, "dat het voor hem ook moeilijk is", maar zijn reactie op moeilijkheden is dan kennelijk: 'kop in het zand steken, de problemen ontkennen en troost zoeken bij zijn vrienden - en jou laten barsten.' Want dat hij niets van jouw depressie merkt, lijkt me onwaarschijnlijk.
(...en als hij niet gauw volwassen wordt, is dat hij het uit wil maken misschien wel een blessing in disguise.)
Chartotte schreef:ik weet niet meer wat ik nog kan doen om er uit te geraken zodat we weer gelukkig kunnen worden. Want dat willen we allebei
Streven naar geluk is puur menselijk. Dat staat in de amerikaanse grondwet, het komt voor in de boeddhistische principes, noem maar op....
Maar willen jullie echt allebei gelukkig worden met elkaar...?
Hij geeft daar helaas weinig blijk van.
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
Wat voor jou uiteraard heel erg pijnlijk is, dat snap ik wel, maar ik zie het gewoon niet.

En ook al wil hij niet in therapie: het kan zin hebben, als je zelf een psychologe zoekt, die verstand heeft van verkrachting. Verwerken kan anno 2013/ ;) 2014 veel sneller dan in de oude tijd (toen oma het rotverhaal tien keer moest vertellen). Met een techniek als emdr kun je vaak in drie, vier sessies de pijnlijke kanten van een verkrachting opruimen - dat is nog eens tempo maken. Dat maakt een en ander veel en veel 'lichter'.
Want voor depressie geldt, dat het doorgaans een reactie is, op een periode met veel stress. (Niet zelden zijn mensen met een depressie getraumatiseerd, en als het trauma niet wordt 'opgeruimd' blijft de depressie terugkomen. Zo'n toekomst wil je niet/ ik gun dat niemand.)

Heel veel sterkte!!! Want zo onder stress staan, dat je uren huilt en flauw valt op je werk - dat moet je beslist niet te lang blijven doen!
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
Chartotte

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Bedankt Janneke voor de reactie ! Ik moet zeggen dat het wel deugd doet om erover te praten, want in ’t echt schaam ik me nog steeds te hard. Dat mijn vrienden me hebben laten stikken omdat ik verder voor hem wil gaan, maakt het daar niet beter op en ik besef ook dat ik hen beter kwijt ben als rijk, maar dit heeft toch ook effe pijn gedaan.

Mijn vriend beseft wel dat het fout was, maar hij had nooit gedacht dat het zo’n zware gevolgen zou hebben (zijn woorden). Nu, ik heb dat zelf ook zwaar onderschat doordat ik al veel dingen heb meegemaakt, maar het feit dat mijn eigen vriend dit gedaan heeft, is gewoon een verschrikkelijk gevoel, want ik hoor hem te vertrouwen.

En ik weet niet goed of hij zich ervoor schaamt. Hij begrijpt wel dat ik erover wil praten met hem en hij laat dat ook toe, maar ik denk dat hij het lastig vindt, net omdat hij zich strafbaar gemaakt heeft. Ik wilde geen aangifte doen, maar omdat hij me aan mijn lot overlaat en ik het alleen moet verwerken, vraag ik mij af waarom ik dit in de doofpot steek. Misschien ook uit angst dat niemand me zal geloven of omdat het zijn grote droom is om bij de politie te gaan. Dat zal hij dan wel kunnen vergeten en daar heb ik ook niets aan. Ik wil alleen dat hij begrijpt wat ik doormaak, of het op z’n minst oprecht probeert te begrijpen.

Ik weet dat het moeilijk is met die vrijheden, maar als je ermee om kunt, dan lukt zo’n relatie wel. Zoiets werkt ook meestal met fases. Hij was echt geen buiten-mens. Wij zaten vaak alleen in de zetel en dat vond hij leuk, terwijl ik graag wel buitenkom. Maar nu wil hij plots zonder mij buiten. Ik schrok daar wel van. Of ik er echt mee kan leven, zal de toekomst moeten uitwijzen. Maar ik ga ervan uit dat hij wil vluchten voor de realiteit. En dat begrijp ik helemaal omdat ik dat zelf ook af en toe wil en als je op bent, dan ben je op.

Over de verdeling van de vrijheden moet ik me niet teveel zorgen maken. Ik mag ook wel heel wat … maar of ik dat zelf zo goed vind, moet ik ook nog ontdekken.

En ja, ik probeer er niet te vaak over te beginnen en dat doe ik voor hem. Ik wil hem niet wegduwen of ermee kwetsen. Maar misschien moet ik hem zeggen dat de basis inderdaad niet meer juist zit, als we hier niet samen uit geraken.

De stap die te groot is, is erover te praten met mensen uit mijn omgeving, of zelfs met de psycholoog. Dan moet ik het uitspreken en toegeven aan mezelf dat mijn vriend, die ik zo graag zie, mij zo diep gekwetst heeft op zo’n zwaar gebied.


Hij wil zeker niet dat dit nog eens gebeurd en wij hebben daar ook goede afspraken over. Ik heb van in begin ons ”intiem zijn met elkaar” zo normaal mogelijk proberen te houden, wat vooral in begin niet makkelijk was, maar ik was bang dat ik het anders niet meer zou durven en dat plan was goed gelukt, ook omdat we die afspraken gemaakt hebben (o.a. een stopwoord ingevoerd dat anders is als stop)

In begin troostte hij mij, maar ik denk dat hij dat beu is. En daar was ik al zo bang voor.

En ik wil zeker bij hem blijven want wij waren gelukkig en ik weet zeker dat we dat opnieuw kunnen worden, maar hij moet inzien dat ik hem harder nodig heb op dit moment. Ik kan het nu niet zonder hem.


Vanaf januari ga ik naar de psycholoog. De afspraak is al gemaakt en hij wilde eerst wel meegaan maar hij heeft zich bedacht en zich er van teruggetrokken. Misschien uit schrik dat hij aan een derde moet toegeven wat hij gedaan heeft ? Nochtans zou mij dat misschien helpen. Dan weet ik dat hij achter mij staat.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Wat is je reden om in therapie te gaan, is het specifiek deze gebeurtenis, of is het je algehele psychische gesteldheid? Als het dat laatste is, dan hoef je niet bij het eerste consult meteen de nadruk te leggen op de situatie met je vriend en dan is voor hem de drempel lager om mee te gaan. Ook kan het zijn dat hij best mee wil naar de eerste sessie om je op weg te helpen, maar dat hij het niet ziet zitten om elke week of twee mee te gaan.

Sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Chartotte

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Radius schreef:Wat is je reden om in therapie te gaan, is het specifiek deze gebeurtenis, of is het je algehele psychische gesteldheid? Als het dat laatste is, dan hoef je niet bij het eerste consult meteen de nadruk te leggen op de situatie met je vriend en dan is voor hem de drempel lager om mee te gaan. Ook kan het zijn dat hij best mee wil naar de eerste sessie om je op weg te helpen, maar dat hij het niet ziet zitten om elke week of twee mee te gaan.

Sterkte en succes.
Ik heb de laatste maanden veel stress. Dus ik heb wel verschillende redenen om met iemand professioneel te praten, maar die andere zaken zijn niet zo belastend. Ik wil daarmee zeggen dat ik die dingen van mij kan afzetten en die ene gebeurtenis totaal niet. In begin liever alleen had de psychologe gezegd, maar zij weet ook nog niet hoe het zit natuurlijk. Maar binnen twee weken ga ik proberen om het aan te kaarten en misschien stelt zij een aangepaste therapie voor en kan ik mijn vriend overtuigen om bijvoorbeeld twee keer mee te gaan ofzo. Misschien is dat voldoende, want ik hoor dat veel mensen na enkele malen al dingen kunnen plaatsen. Ik was ook een paar keer beginnen drinken tot ik niet meer wist wat ik deed en dus moet ik nu aan de alarmbel trekken, voor ik nog dieper zink.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Chartotte schreef:Bedankt Janneke voor de reactie ! Ik moet zeggen dat het wel deugd doet om erover te praten, want in ’t echt schaam ik me nog steeds te hard. Dat mijn vrienden me hebben laten stikken omdat ik verder voor hem wil gaan, maakt het daar niet beter op en ik besef ook dat ik hen beter kwijt ben als rijk, maar dit heeft toch ook effe pijn gedaan.
Graag gedaan...! Maar oej, wat gaat dat nou worden dadelijk bij de psychologe...? Dan heeft het beslist wel zin, als je het op een of andere manier ter tafel kan brenen. (Het kan ook schriftelijk, of wat dan ook.)
Chartotte schreef:Mijn vriend beseft wel dat het fout was, maar hij had nooit gedacht dat het zo’n zware gevolgen zou hebben (zijn woorden).
Okee - dat kan. De gevolgen van je daden zijn van tijd tot tijd ook gewoon gokken.
Maar het belangrijkste is, wat hij nu concreet doet, gata doen, nu hij dus wel weet, hoe groot de gevolgen zijn...
Chartotte schreef:Nu, ik heb dat zelf ook zwaar onderschat doordat ik al veel dingen heb meegemaakt
...eh, als je het niet wilt vertellen, dan is dat uiteraard je goed recht, maar op zich kan "eerdere bagage", kunnen vroegere slechte ervaringen belangrijk zijn.
Chartotte schreef:maar het feit dat mijn eigen vriend dit gedaan heeft, is gewoon een verschrikkelijk gevoel, want ik hoor hem te vertrouwen.
Ja. In pincipe: jullie lagen samen in bed, omdat er vertrouwen was - en toen werd dat vertrouwen verraden. Dat is afschuwelijk. En daarna nog met elkaar verder gaan, niet dat het niet kan, maar dat wordt wel heel lastig. (En laat hem dus svp. vooral ook een deel van de last dragen!)
Chartotte schreef:En ik weet niet goed of hij zich ervoor schaamt.
Okee - knullen zijn vaak wat gesloten als het over emoties gaat, maar het zou wel goed zijn, als hij dit soort dingen uitsprak. Dat is zijn deel van de last dragen (en dus dat hij "iets voor jou doet").
Chartotte schreef:Hij begrijpt wel dat ik erover wil praten met hem en hij laat dat ook toe, maar ik denk dat hij het lastig vindt
Ik geloof grif dat hij het lastig vindt, maar in wezen is dat niet relevant. Hij heeft dit gedaan en "wie a zegt, moet ook b zeggen". Ieder mens heeft uiteindelijk verantwoordelijkheid te nemen voor wat je gedaan hebt (of juist nadrukkelijk hebt nagelaten).
Maar "dat hij het toelaat, dat jij er over praat" vind ik veel en veel te passief klinken. Alsof het jouw probleem is, punt uit.
Chartotte schreef:net omdat hij zich strafbaar gemaakt heeft. Ik wilde geen aangifte doen, maar omdat hij me aan mijn lot overlaat en ik het alleen moet verwerken, vraag ik mij af waarom ik dit in de doofpot steek. Misschien ook uit angst dat niemand me zal geloven of omdat het zijn grote droom is om bij de politie te gaan. Dat zal hij dan wel kunnen vergeten en daar heb ik ook niets aan. Ik wil alleen dat hij begrijpt wat ik doormaak, of het op z’n minst oprecht probeert te begrijpen.
Aan de ene kant dreigt het een soort chantage te worden: "doe wat ik wil, of ik doe aangifte". Dat is op zich de weg niet.
Maar wil jullie relatie kans van slagen hebben, moet in elk geval die doofpot weg. Op zichzelf genomen hoeft dat geen aangifte te zijn.
Maar dat jij hem gaat lopen sparen, terwijl hij jou te weinig steunt - dat gaat vroeger of later mis.
Chartotte schreef:Maar ik ga ervan uit dat hij wil vluchten voor de realiteit. En dat begrijp ik helemaal omdat ik dat zelf ook af en toe wil en als je op bent, dan ben je op.
Sta hem dat niet toe!! Jij bent zo ongeveer op. Hoe hij er aan toe is, klinkt lang zo heftig niet - en dan wil hij vluchten voor de realiteit; "nee".
Chartotte schreef:En ja, ik probeer er niet te vaak over te beginnen en dat doe ik voor hem. Ik wil hem niet wegduwen of ermee kwetsen. Maar misschien moet ik hem zeggen dat de basis inderdaad niet meer juist zit, als we hier niet samen uit geraken.
Precies. De basis zou "vertrouwen" kunnen zijn - en daar hoort bij, dat hij verantwoordelijkheid neemt voor het feit, dat hij jouw vertrouwen heeft geschonden.
Of het zou "openheid" kunnen zijn, maar dat houdt niet in, dat jij je inhoudt, omdat hij wellicht niet leuk vindt, wat jij te melden hebt.
En wellicht zijn er wel meer woorden te bedenken. Maar als jij allerlei lasten gaat dragen, om hem alsjeblijft niet weg te duwen - dat is scheef. Daar word je niet gelukkig van.
Chartotte schreef:De stap die te groot is, is erover te praten met mensen uit mijn omgeving, of zelfs met de psycholoog. Dan moet ik het uitspreken en toegeven aan mezelf dat mijn vriend, die ik zo graag zie, mij zo diep gekwetst heeft op zo’n zwaar gebied.
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
Chartotte schreef:Hij wil zeker niet dat dit nog eens gebeurd en wij hebben daar ook goede afspraken over. Ik heb van in begin ons ”intiem zijn met elkaar” zo normaal mogelijk proberen te houden, wat vooral in begin niet makkelijk was, maar ik was bang dat ik het anders niet meer zou durven en dat plan was goed gelukt, ook omdat we die afspraken gemaakt hebben (o.a. een stopwoord ingevoerd dat anders is als stop)
Goed gedaan - maar het neemt niet weg, dat de pijn zelf blijft.
Chartotte schreef:In begin troostte hij mij, maar ik denk dat hij dat beu is. En daar was ik al zo bang voor.
Oej...
(Een van de andere woorden voor de basis van een relatie zou "wederkerigheid" kunnen zijn - dat ontbreekt.)
Chartotte schreef:En ik wil zeker bij hem blijven want wij waren gelukkig en ik weet zeker dat we dat opnieuw kunnen worden, maar hij moet inzien dat ik hem harder nodig heb op dit moment. Ik kan het nu niet zonder hem.
Ja.
Of nu ja - ik denk: hij moet inzien, dat hij er niet zo makkelijk af kan komen.
Het is niet jouw probleem. Hij heeft dit gemaakt, hij hoort er echt energie in te steken om dit op te ruimen.
Chartotte schreef:Vanaf januari ga ik naar de psycholoog. De afspraak is al gemaakt en hij wilde eerst wel meegaan maar hij heeft zich bedacht en zich er van teruggetrokken. Misschien uit schrik dat hij aan een derde moet toegeven wat hij gedaan heeft ? Nochtans zou mij dat misschien helpen. Dan weet ik dat hij achter mij staat.
Ja precies: zou hij willen meegaan, dan is dat in elk geval dat hij te kennen geeft, dat hij moeite wil doen. Dat is belangrijk.
(Dat een en andere niet makkelijk is - daar kan jij van meepraten. Maar er zal toch echt *iets* moeten gebeuren, makkelijk of niet. Dus zal hij moeten aanpakken op een of andere manier, ook als hij dat niet leuk vindt.)
Chartotte

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Janneke,
Schriftelijk, via e-mail of bedoel je dat ik het op voorhand opschrijf en meeneem ?

Soms heb ik de indruk dat hij het lastiger vindt om samen te blijven als ik. Niet omdat hij me niet graag ziet, want dat is wel zo, maar omdat hij die last niet aankan. Dat zei hij me al een paar keer en dan voel ik me nog rotter als voorheen.

Nu, de gebeurtenis was bij hem thuis en ik ben daar niet vaak, maar aanstaande zaterdag wel en ik hoorde dat het een goed idee was, om op die plek er samen over te praten. Ik heb hem dat eergisteren voorgesteld en hij vond dat goed, dus dat is toch ’n goeie stap ?

Het is zeker niet zo dat hij “moet” doen wat ik wil, maar ik heb echt het verlangen om dit samen te verwerken en als hij dat niet wil, voel ik mij verraden en in de steek gelaten. En hoef ik dit dan te verzwijgen ? Tenslotte doe ik dit voor ons… want ik zou voor mezelf hier beter vaker over praten. Ik kan die doofpot niet zomaar weghalen. Ik wil niet dat mensen hem scheef gaan bekijken, want tenslotte maken we allemaal fouten. Ookal is dit geen kleintje… hoe gaan zijn ouders bijvoorbeeld reageren als ze dit horen… dus ik kan niet met eender wie hierover praten. Ze kunnen er dan ook achter komen en dat zou ik niet fijn vinden. Dat is ook een van de redenen waarom ik hier op het forum mijn verhaal doe.

Je zegt, sta hem niet toe te vluchten… maar is het niet verkeerd om dat niet toe te staan ?
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Begrijp ik nou goed dat jullie relatie enkel bestaat uit dat hij 2x in de week bij jou komt slapen? Niet samen een bioscoopje pikken, wat drinken ergens, een keer de stad in wat eten wat dansen. Op een terrasje zitten, winkelen, wandelen. Samen uren hand in hand lopen?
Ik krijg het idee dat jij je relatie anders beleefd dan hij.
En dat zou jammer zijn want je verdient zo te zien beter.
Ik vraag me dan ook serieus af of je niet beter af bent alleen en om zodra je niet meer zo depressief bent dan eens te kijken voor een leuke vriend. Eentje die er wel voor je s op moeilijke momenten.

Vraag me ook af of je niet bij hem blijft omdat je niet alleen wilt zijn. Wat op zich niet gek is dat je dat voelt. Wie vind dat nou wel leuk.
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Ik snap ook niet hoe jij dit ziet van 'samen in therapie'?

Ik probeer het, maar ik zie niet hoe je gaat vertellen tegen zijn omgeving dat hij je 'verkracht 'heeft.

Als je dat zo ziet of voelt dan ga je toch niet doodleuk een beetje relatie hebben met diegene die je dat heeft aangedaan?

Ik zou ook zeggen, dumpen die handel (en veel meer als ik het zou zijn maar ik hou het netjes ), verwerk hetgene je werd aangedaan en zoek hulp daarvoor en misschien met de tijd vind je iemand die wel je grenzen repecteert
[045]
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Chartotte

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

GeenPijn schreef:Begrijp ik nou goed dat jullie relatie enkel bestaat uit dat hij 2x in de week bij jou komt slapen? Niet samen een bioscoopje pikken, wat drinken ergens, een keer de stad in wat eten wat dansen. Op een terrasje zitten, winkelen, wandelen. Samen uren hand in hand lopen?
Ik krijg het idee dat jij je relatie anders beleefd dan hij.
En dat zou jammer zijn want je verdient zo te zien beter.
Ik vraag me dan ook serieus af of je niet beter af bent alleen en om zodra je niet meer zo depressief bent dan eens te kijken voor een leuke vriend. Eentje die er wel voor je s op moeilijke momenten.

Vraag me ook af of je niet bij hem blijft omdat je niet alleen wilt zijn. Wat op zich niet gek is dat je dat voelt. Wie vind dat nou wel leuk.
Mijn vriend komt inderdaad niet graag buiten, maar het is niet zo dat wij nog nooit samen zijn gaan uit eten. Hij doet het alleen niet zo graag, waardoor wij het niet elke week doen. Hij gaat ook niet graag op reis, hij heeft liever dat ik dat soort zaken alleen doe. Maar ik ken nog koppels waarbij dit al jaren werkt, dus waarom niet. En ik blijf zeker niet bij hem omdat ik niet alleen wil zijn ... ik ben geen lelijk eendje en zou zo een nieuwe vriend kunnen hebben, als dat de reden zou zijn. Ik zie hem graag met zijn hoeken en kantjes. Het is ook zeker niet de bedoeling dat mensen hem als persoon in twijfel gaan trekken. Ik kom hier net voor het tegenovergestelde : voor een oplossing om samen nog een toekomst te hebben en ik ben zeker dat het kan
momo schreef:Ik snap ook niet hoe jij dit ziet van 'samen in therapie'?

Ik probeer het, maar ik zie niet hoe je gaat vertellen tegen zijn omgeving dat hij je 'verkracht 'heeft.

Als je dat zo ziet of voelt dan ga je toch niet doodleuk een beetje relatie hebben met diegene die je dat heeft aangedaan?

Ik zou ook zeggen, dumpen die handel (en veel meer als ik het zou zijn maar ik hou het netjes ), verwerk hetgene je werd aangedaan en zoek hulp daarvoor en misschien met de tijd vind je iemand die wel je grenzen repecteert
[045]
Dit soort onbegrip had ik wel verwacht... als mijn eigen vrienden er zo over denken... maar het is niet wat ik kan gebruiken. Heb je zelf nooit iemand gekwetst ? Dit is eenmaal voorgevallen. Stel, dat ik met hem drie kinderen zou hebben, zou ik dan ook zomaar eventjes de relatie moeten verbreken ? Ik kwam daarvoor uit een relatie waarin ik jarenlang geslagen werd. Ik weet dus echt wel het verschil of iemand jou echt niet respecteert, of eens over de grens is gegaan. Ik probeer zijn gedrag ook te begrijpen. Anders wordt het inderdaad niks. Over tien dagen heb ik een afspraak met de psycholoog. De eerste keer ga ik alleen en zien of ik het durf uit te spreken en wat zij zegt. Maar mijn vriend weet dat ik met iemand online praat (niet waar ofzo) en ook dat vindt hij goed, dus ik denk dat dat toch tekenen zijn dat hij dit ook graag verwerkt wil zien.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

euh ja

al heb je 10 kinderen, je blijft niet in een relatie waar je partner je slaat, mishandeld enz..

En er is een huizenhoog verschil tussen iemand kwetsen en iemand verkrachten in mijn ogen.

Voor mij heeft dit alles te maken met zelfrespect en eigenwaarde. En voor zover hier te lezen staat doet hij niet eens veel moeite om jou te helpen en vind ik dat al scheefgetrokken.

Je hebt gelijk dat je onbegrip niet echt kan gebruiken, maar ja en amen zeggen op alles zeker ook niet.
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Chartotte schreef:Janneke,
Schriftelijk, via e-mail of bedoel je dat ik het op voorhand opschrijf en meeneem ?
Hoi Charlotte,
ja, idd. Denk na, over wat voor jou het makkelijkste zou zijn. Het voordeel van een brief is, dat je het ding kunt meenemen en als je na een tijdje in het gesprek denkt van "deze mevrouw is eigenlijk wel sympathiek" of "ze doet haar best voor mij" of wat dan ook, dan geef je haar je brief en je vraagt haar die nu ter plekke te lezen. Of je geeft m bij het afscheid, met het dringende verzoek het ding te lezen voor jullie volgende afspraak. Of je mailt het na de eerste afspraak. Of hoe t voor jou maar goed voelt.
Dan kun je in elk geval "een beetje gerustgesteld" het gesprek in: het ergste hoef je niet te zeggen, dat gaat schriftelijk.
Chartotte schreef:Soms heb ik de indruk dat hij het lastiger vindt om samen te blijven als ik. Niet omdat hij me niet graag ziet, want dat is wel zo, maar omdat hij die last niet aankan. Dat zei hij me al een paar keer en dan voel ik me nog rotter als voorheen.
Ja - en die last hoort dus niet op jouw schouders!
Als gezegd: dit is niet jouw probleem, het is (in termen van een relatie) jullie probleem.
(...in het soepelste geval vind ik wel, dat hij mag zeggen, dat hij jullie probleem zwaar vindt - want dat is het.)
Chartotte schreef:Nu, de gebeurtenis was bij hem thuis en ik ben daar niet vaak, maar aanstaande zaterdag wel en ik hoorde dat het een goed idee was, om op die plek er samen over te praten. Ik heb hem dat eergisteren voorgesteld en hij vond dat goed, dus dat is toch ’n goeie stap ?
Dat kan idd een krachtig 'symbool' zijn: *op deze plek ging het zo verschrikkelijk fout - en nu is het fijn, nu hebben we een goed gesprek over de ellende op deze plek.*
Chartotte schreef:Het is zeker niet zo dat hij “moet” doen wat ik wil, maar ik heb echt het verlangen om dit samen te verwerken en als hij dat niet wil, voel ik mij verraden en in de steek gelaten.
Ja. :knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
Chartotte schreef: En hoef ik dit dan te verzwijgen ?
Sowieso en als incestvrouw gezegd: nee, jij bent op geen enkele manier verplicht om te zwijgen.
Chartotte schreef:Tenslotte doe ik dit voor ons… want ik zou voor mezelf hier beter vaker over praten. Ik kan die doofpot niet zomaar weghalen. Ik wil niet dat mensen hem scheef gaan bekijken, want tenslotte maken we allemaal fouten.
Dat je niet hoeft te zwijgen hoeft niet per se te betekenen dat Jan en alleman het hele verhaal te horen krijgen.
En idd: ieder mens maakt fouten - en daarna ben je wel gehouden, ten koste van de relatie, om die fouten te hertellen.
Chartotte schreef:hoe gaan zijn ouders bijvoorbeeld reageren als ze dit horen… dus ik kan niet met eender wie hierover praten.
Klopt. Het kan zijn, dat je er voor kiest om het voor hen te verzwijgen, of in elk geval vaag te houden ("dat er oooit iets, maar je wilt geen details noemen, mis is gegaan tussen jullie").
Chartotte schreef:Je zegt, sta hem niet toe te vluchten… maar is het niet verkeerd om dat niet toe te staan ?
Het faliekant fout om dat hem toe te staan.
Dat hij wil vluchten, op mijn mildst kan ik daar begrip voor opbrengen. Maar als hij het ok nog eens een keer gaat doen wordt het een ander verhaal.
En als je hem dan er nietop aanspreekt, dat er werk aan de winkel is en dat hij zijn eigen werk te doen heeft, dan geef je wel een vereerd signaal af.
Chartotte schreef:Ik kwam daarvoor uit een relatie waarin ik jarenlang geslagen werd.
Brrr....!!!
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
Dus ja, nu snap ik ook beter, waarom jij hem zo vreselijk mild bekijkt: hij is simpelweg beter dan je vorige. (Maar grof gezegd: daar is niet veel voor nodig.)
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

momo schreef:euh ja
al heb je 10 kinderen, je blijft niet in een relatie waar je partner je slaat, mishandeld enz..
Over woorden kun je eindeloos bedatteren, maar er zijn duizenden vrouwen die dit (om allerlei redenen) wel degelijk doen.

(Of dat verstandig is mbt. je eigen welbevinden en dat van de eventuele kinderen etc. etc. - dat is een andere vraag.)
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Je komt hier wel met een verhaal in een openbaar forum en dan krijg je nou eenmaal reacties of je wilt of niet. Dat kunnen leuke zijn of minder leuke, confronterend soms. Jij ziet dingen vanuit jouw perspectief, jouw visie, jouw ervaringen uit verleden. Daar zal niet iedereen het mee eens zijn zoals je al hebt gemerkt aan oa die twee vrienden. Overigens vind ik het in tegenstelling tot een aantal mensen hier geen slechte vrienden. Ik denk dat weinig mensen het aankunnen om te zien hoe iemand om wie ze geven ze eerst zien aankomen met "ik ben verkracht" en ik vermoed zaken die je hier ook hebt vertelt hoe slecht je door hem voelt. Maar je wilt vervolgens wel bij hem blijven. Dan vraag je wel heel erg veel van je vrienden, Teveel zodat ze er niet meer mee om kunnen gaan. Ik snap ze wel.

Ik hoor je steeds zeggen, we waren gelukkig, we kunnen weer gelukkig zijn. Ik doe echt alles voor hem, koop alles voor hem, zwijg zelfs over voorval.
Maar toch wilde hij het al diverse keren uitmaken dus of hij nou zo gelukkig is met de hele situatie. Je kan er zoals je zelf zegt nog zo leuk uitzien maar als dat alles is wat je bent ben je voor veel jongens alleen leuk als tussendoortje en niet als relatie materiaal.
Waarbij ik niet zeg dat jij dat bent ik ken je niet. Maar je begon zelf over dat je er leuk uitzag en daarom zo een ander kon krijgen.
God mag weten wat hij allemaal uitspookt op die vijf andere dagen (hij had er liever nog meer las ik). Hij wil nu ineens naar buiten, alleen...

Ik vind het vervelend wat je is overkomen of het nou of niet verkrachting is volgens het boekje. Jij hebt het als zodanig ervaren en een behoorlijk trauma opgelopen. Het zal in ieder geval nog veel innerlijke strijd opleveren omdat je liefst geen aangifte wilt doen om hem te sparen maar het maakt je ondertussen wel kapot.

Het enige advies wat ik je wil meegeven is zoek en bezoek inderdaad snel professionele hulp en gooi alles eruit. Hou niks achter en vooral neem geen genoegen met de eerste de beste die je helpt een goede klik tussen jullie is 100% nodig om genezen te kunnen worden. En zonder die genezing zal de relatie tussen jou en je vriend ook niet beter worden. Wil je vriend meenemen vraag dan eerst of het kan zonder dat die hulpverlener zijn gegevens noteert voor dossier of om rekening te sturen, zitting met 2 personen mag hij/zij hoger tarief rekenen.
Je zal meer kans hebben dat hij meegaat als het voor hem 100% anoniem kan. Wil jij niet mee, ook niet anoniem dan weet je wat je meteen aan hem hebt. Aan jou de keuze of je verder met hem wilt of niet.
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Chartotte

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

momo schreef:je blijft niet in een relatie waar je partner je slaat, mishandeld enz..

En er is een huizenhoog verschil tussen iemand kwetsen en iemand verkrachten in mijn ogen.
Je verlaat je partner ook niet zomaar in mijn ogen. Tenminste niet als je elkaar graag ziet. En daar lijken sommigen over te lezen. Er is wel degelijk meer tussen ons als dit voorval he. Wij hebben een liefdevolle relatie. En iemand bewust verkrachten is nog iets helemaal anders dan wat ons is overkomen. Het had niet mogen gebeuren en het was helemaal fout, maar ik ben er echt van overtuigd dat hij het zo niet gewild heeft. Daar moet ook rekening mee gehouden worden. Het gaat hier trouwens ook niet om wat hij goed of fout heeft gedaan, want dat is al te laat hé. Het gaat om hoe wij dit samen kunnen aanpakken.
Janneke schreef:Het faliekant fout om dat hem toe te staan.
Dat hij wil vluchten, op mijn mildst kan ik daar begrip voor opbrengen. Maar als hij het ok nog eens een keer gaat doen wordt het een ander verhaal.
En als je hem dan er nietop aanspreekt, dat er werk aan de winkel is en dat hij zijn eigen werk te doen heeft, dan geef je wel een vereerd signaal af.


Dus ja, nu snap ik ook beter, waarom jij hem zo vreselijk mild bekijkt: hij is simpelweg beter dan je vorige. (Maar grof gezegd: daar is niet veel voor nodig.)
Tot hiertoe is hij nog niet gaan vluchten, maar ik denk dat het normaal is, dat hij daar wel aan denkt. Ik moet er ook bij zeggen dat hij de laatste dagen blijkbaar toch ziet dat dit voor mij dieper zit, dan hij aanvankelijk vermoedde. Ik merk dat aan verschillende dingen. Hij belde mij bijvoorbeeld vroeger nooit. Was iets wat we alleen deden op vaste tijdstippen en dat was voor onze allebei ook goed, maar gisteren heeft hij me drie maal spontaan gebeld en dat doet hij om mij te helpen. Hij maakt zich er niet meer gauw vanaf met een simpel smsje zoals in begin. En vanavond is het zover, ons gesprek op die plek en hij heeft er gisteren zelf aan gedacht dat we dat gesprek gaan hebben. Dus hij is wel degelijk een goeie gast. Ik vertel dit allemaal om de realiteit even te schetsen, want men leest hier blijkbaar enkel wat hij gedaan heeft en niet de hele context.
GeenPijn schreef:Overigens vind ik het in tegenstelling tot een aantal mensen hier geen slechte vrienden. Ik denk dat weinig mensen het aankunnen om te zien hoe iemand om wie ze geven ze eerst zien aankomen met "ik ben verkracht" en ik vermoed zaken die je hier ook hebt vertelt hoe slecht je door hem voelt. Maar je wilt vervolgens wel bij hem blijven. Dan vraag je wel heel erg veel van je vrienden, Teveel zodat ze er niet meer mee om kunnen gaan. Ik snap ze wel.


Zou kunnen dat je dat zo bekijkt natuurlijk, maar in mijn wereld is het onderscheid tussen vrienden en kennissen dat zij er voor je zijn op momenten waarop je het moeilijk hebt. En dat is niet iets wat ik verwacht, dat is gewoon de betekenis van vriendschap. Waren het dan mijn vrienden ? Dat is de vraag en voor mij is het antwoord : neen.
dus of hij nou zo gelukkig is met de hele situatie.
In het algemeen is mijn indruk dat hij gelukkig is, maar uiteraard met deze situatie niet.
God mag weten wat hij allemaal uitspookt op die vijf andere dagen (hij had er liever nog meer las ik). Hij wil nu ineens naar buiten, alleen...


Nog even enkele details... Mijn vriend werkt 6 dagen op 7 van 10 tot 19 uur en gaat drie maal per week lesgeven en trainen. Dan heeft hij nog 4 avonden over. Twee voor zichzelf en zijn moeder/vrienden/grootouders/hobby's aan de computer...(op die twee dagen bellen wij altijd) en twee voor mij. Op zijn enige vrije dag is hij bij mij. Misschien is het dan niet zo heel raar dat hij nood heeft aan enkele avondjes stappen met kameraden. Zelfs los van al dit, heeft iedereen daar toch nood aan ? En ik heb daar de tijd voor en ga soms ook met vriendinnen weg. Maar ik ga daar ook niet op jacht naar nog meer, zoals jij dat verwoordt. Op dat gebied vertrouw ik hem echt wel voor de volle 100. Anders moet ik de relatie in de vuilbak gooien ...

Alles wat ik hier nu typ, bevestigt onze goede kant van de relatie en voor mij is één gebeurtenis zeker niet genoeg om dit op te geven. Je ontmoet zelden iemand waarmee je je leven wil delen. Ik vind dan ook dat die conclusie nogal "de makkelijke weg nemen is". "Weg met die gast, hij deugt niet". Het is noch de vraag, noch de oplossing om bij hem weg te gaan. Als wij hier samen uit geraken, hebben wij iets overwonnen en zo hoort dat in een relatie.
Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Hey Chartotte,
Ik heb maar een gedeelte van deze discussie gelezen (ik hoop dat je me dit niet kwalijk neemt), maar één ding is me wel opgevallen: je kan hetgeen gebeurd is heel goed beschrijven, samen met de gevoelens die ermee gepaard gaan.
Daarom stel ik je ook voor, als je naar de psycholoog gaat: print deze hele discussie af en geef die aan de psycholoog. Dan zal deze een heel goed beeld hebben van wat in je omgaat, dat kan wel handig zijn eens je bij de psycholoog zit.

Ik wens je verder nog héél veel sterkte toe.
Chartotte

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

scampsd schreef:Hey Chartotte,
Ik heb maar een gedeelte van deze discussie gelezen (ik hoop dat je me dit niet kwalijk neemt), maar één ding is me wel opgevallen: je kan hetgeen gebeurd is heel goed beschrijven, samen met de gevoelens die ermee gepaard gaan.
Daarom stel ik je ook voor, als je naar de psycholoog gaat: print deze hele discussie af en geef die aan de psycholoog. Dan zal deze een heel goed beeld hebben van wat in je omgaat, dat kan wel handig zijn eens je bij de psycholoog zit.

Ik wens je verder nog héél veel sterkte toe.
Dag Scampsd,

heel erg bedankt voor de reactie en ik ga deze tip zeker ook gebruiken !
Chartotte

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Even updaten dat we ons gesprek gisteren op de plek hebben gevoerd
Liza_co

Re: Ben ik eigenlijk verkracht ?

Hoi Charlotte

Aller eerst wil ik je eigenlijk wel bedanken dat je dit verhaal zo hier op het forum hebt geplaatst omdat ik me in zo'n zelfde soort situatie heb bevonden. Natuurlijk is ieder verhaal anders maar het onderwerp is helaas hetzelfde. Ik vind het ook erg goed van Janneke dat ze meteen op zo'n wijze manier een antwoord heeft gegeven, mijn respect daarvoor zodat je eindelijk een beetje helder krijgt hoe het zit. Misschien maakt dit het makkelijker voor je te bepalen wat je wilt wat toch wel het meest belangrijke is van het leven "wat jij wilt" als je het mij vraagt. Dat kan daardoor vertroebeld raken.

Bij mij was het zo dat ik op 18 of 19 jarige leeftijd uit ging en iemand had leren kennen en ik ervoer ook pijn (zonder al teveel in detail te willen gaan) kan ik je vertellen dat ik toen nog niet zo verbaal sterk was. Ik raakte er door geëmotioneerd
maar ik kreeg daar niet zo'n respectvolle houding van de man op terug. Mijn reactie was een schrik reactie omdat ik graag een relatie met de man wilde en dacht van waarom moet dit nu zo verlopen? Wat gebeurd hier? En omdat ik geëmotioneerd was en hij daar dus een negatieve houding op terug gaf dacht ik ineens "dit ligt aan mij" die indruk gaf hij me en daarna heeft hij dit ook nog eens bevestigd. Wat hij deed was dat hij eerst eigenlijk geen contact meer wilde, dus dat voelde voor mij als een afwijzing waar ik zwaarder aan tilde dan wat er was gebeurd. Ik wilde weer verder leven met in mijn hoofd het idee "hij wil me toch niet meer". Wat bleek nu? Hij had overal rond lopen vertellen dat ik slecht in bed was. Ik kreeg dus een beetje een stempel. Ik trok me dat heel erg aan en werd er zelfs nogal bang door dus toen had ik de beslissing genomen maar nooit meer een relatie aan te gaan omdat ik het idee had dat het allemaal aan mij lag en dat er iets fysiek met mij mis was. Het duurde 9 jaar voordat ik er eigenlijk ooit iets over gezegd had. Ik dacht alleen maar "er is iets mis met mij". Uiteindelijk kwam ik toch iemand tegen waar het wel goed mee ging platonisch en dat heb ik meer als een jaar volgehouden wat ik eigenlijk al wel goed van mezelf vond. In het achterhoofd had ik natuurlijk nog steeds dat idee dus dacht, wat te doen? Toen heb ik alle moed bij elkaar geraapt en heb het aan een hele lieve man gevraagd. Ik zei ik weet niet wat er met mij aan de hand is maar ik heb het bovenstaande meegemaakt en nu denk ik dat er wat mis met mij is. Hij heeft idd. hetzelfde als Janneke aangegeven, dat het dus als verkrachting kan worden gezien idd. maar ik voelde me zo gemanipuleerd omdat hij het dus door was gaan vertellen en de schuld in mijn schoenen had geschoven en mensen lachte er om. Hoe kan dit nou? vraag ik me nu na 9 jaar af. Misschien heeft hij het tegen mensen verteld die hij kende en dus wist dat hij het kon maken? Misschien heeft zijn geweten enigszins meegespeeld en dat hij het maar is gaan verdraaien zodat hij dan niks mis gedaan had. Zeker omdat ik helemaal niet de behoefte had er iets over te zeggen. Ik dacht eigenlijk alleen maar ow, hoe kan ik dit nu ergens oplossen? En toen werd ik dus van allerlei kanten aangevallen. Ik vond het zo vreemd. Ik wist niet wat me overkwam dat hij dat zo had gedaan. Het meest opmerkelijke vond ik nog wel dat ik een aantal maanden terug iemand tegen kwam welke mij ineens aansprak en me nog bij naam kende ook. Toen ik vroeg: sorry maar ik weet niet precies meer wie je bent, zei ze ja weet je dat dan niet? ik kwam jou wel eens tegen daar en daar (dus bij die man waar hij uitging) dus daaruit blijkt maar weer wat lef heet en dat ze nog altijd een beetje zijn blijven hangen.

Veel succes en ik weet niet precies hoe mijn verhaal over komt, misschien een beetje boos wat ik eigenlijk niet ben (eerder geconcentreerd) maar omdat het voor mij een tijd zo'n verwarring is geweest waardeer ik dat je er iets over mag zeggen.

[AAI]
Liza

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”