Beste forumleden,
ik wil graag iedereen vragen om mijn verhaal te lezen en mij aub te helpen want ik ben doodsbang.
Ik ben een 19 jarige jongen en heb reeds 7 maand een vriendin van 17 die ik heel graag zie.
Ik zal kort onze situaties uitleggen. Ik leef bij mijn ouders, heb nog 1 schooljaar te gaan, heb mijn eigen auto, zie mijn vriendin heeel graag en heb dus eigenlijk alles om perfect gelukkig te zijn.
Mijn vriendin haar vader is overleden aan een ziekte toen zij 2 jaar was. Haar moeder heeft het daar altijd moeilijk mee gehad en heeft veel gedronken/medicatie genomen waardoor ook zij 2,5 jaar geleden overleden is. Mijn vriendin woont nu in bij haar tante en oom, maar binnen enkele maanden als ze 18 wordt moet ze het huis verlaten, ook al gaat ze nog naar school en kan ze geen kant uit. Naar haar eigen zeggen is ze een heel lastig kind geweest en maakte ze haar moeder regelmatig kwaad voor de kick, waar ze achteraf bekeken heel veel spijt van heeft. Ze beschuldigt zichzelf ervan dat het haar fout is dat haar moeder veel beginnen drinken is en medicatie nam. Haar moeder smeet ook dikwijls met allerhande voorwerpen naar haar hoofd, zelfs tot messen, potten,..
Na een van de vele ruzies waarbij haar moeder weer eens geweld gebruikte heeft ze op haar 15 jaar beslist om het thuis af te trappen en is ze gaan inwonen bij haar tante en oom. Kort daarop belandde haar moeder in het ziekenhuis. Ze heeft haar nog enkele keren kunnen bezoeken maar had naar eigen zeggen op die momenten meer aandacht voor de tv in de ziekenhuiskamer dan voor haar moeder, die op sterven lag. Het duurde niet lang of haar moeder was overleden, en dat is nu iets waar ze zichzelf van beschuldigt, ze vindt het een feit dat zij verantwoordelijk is voor de dood van haar moeder. Ook is ze allesbehalve gelukkig bij haar tante en oom waar ze nu woont.
Het leeftijdsverschil is erg groot, want de mensen zijn allebei vanachter in de 60. Door de generatiekloof zijn er ook regelmatig wat conflicten. Ze moet nog 2 jaar naar school en wil heel graag nog verder studeren, maar heeft veel moeite met de leerstof, ook iets wat haar ongelukkig maakt. Ook wordt ze op haar 18e verzocht het huis te verlaten, terwijl ze nergens anders heen kan, zowel zij als ik weten niet wat er moet gebeuren, dit kan toch zomaar niet? Ondertussen duikten ook nog de problemen op dat ze haar gsm en portefeuille verloor.
Dit alles heeft nu een resultaat opgeleverd waar ik helemaal ondersteboven van ben. 3 dagen terug waren we aan het praten op facebook en vond ik dat ze nogal raar deed, zeer raar. Toen ik haar vroeg of ik ze de dag erop zou zien gaf ze telkens een ontwijkend antwoord. Ik vertrouwde het zaakje echt niet en ben naar haar toe gereden. Na lang praten, was dit uiteindelijk wat ze mij heeft duidelijk gemaakt: de dood van haar moeder waarvoor ze zichzelf verantwoordelijk acht en alle andere problemen zorgen ervoor dat ze het niet meer ziet zitten. Haar emmer is tot op de rand gevuld, nu kan er niks meer bij. Het feit dat ze het huis wordt uitgezet geeft alleen nog meer onoplosbare problemen en dat wil en kan ze niet meer aan. Ze zegt dat het allemaal niet meer hoeft, dat ze hierboven wil zijn, haar plaats is naar eigen zeggen niet meer hier, maar hierboven bij haar overleden familie.
Hoe hard ik haar ook probeerde te overtuigen, en op haar heb ingepraat, het hielp niet. Ze zei dat haar besluit vaststaat, en dat ze er maanden over nagedacht heeft en alle argumenten over wel blijven of niet blijven tegen elkaar heeft afgewogen. Ze zegt dat ze mij heeel graag ziet, maar dat ik, als ik haar echt graag zie, haar moet laten gaan. Ook zei ze dat ik tegen niemand iets mocht zeggen en niks mocht ondernemen, want dan zou het sneller gebeuren dan ik dacht en zou onze relatie ook meteen beëindigt zijn. Hoeveel ik ook met haar praat, het helpt niks, en ik MOET iets doen. Als zij gaat, ga ik ook. En dat heb ik haar ook gezegd, maar dan zegt ze telkens dat ze me van hierboven wel zal tegenhouden en dat ik een mooie toekomst heb. Ik kan echter niet leven zonder haar, ik MOET dit verhinderen, maar hoe?
Naar anderen toe valt het helemaal niet op dat ze met dergelijke dingen bezig is. Vandaag nog was ik met haar bij mijn vader en tapte ze moppen en lachte ze, net zoals ze dat anders deed. En toen we praatten kon ik mijn tranen niet bedwingen, maar zij wel, haar ogen waren een beetje blinkend, maar echt tranen kwamen er niet. Ik weet niet wat ik moet doen, maar please, help me!