Hallo iedereen,
Al voor enkele jaren gaat het niet goed met mijn broer. Voordat hij het eerst in een enorm gat viel was hij enorm leergierig, intelligent, met veel talenten, sociaal en knap. Hij was geliefd bij iedereen en alles, had een toekomst die hem toelachte tot hij plots een depressie kreeg.
Mijn broer is 3 jaar ouder dan mij, in juli 2013 wordt hij 22 jaar. Zoals ik al zei is mijn broer een zeer intelligent persoon. In het 6de middelbaar deed hij Wetenschappen Wiskunde tot dat hij tijdens de kerstexamens ineens dichtklapte. Hij verklaarde zelf dat hij Tinnitus had gekregen van de stress. Al meteen kwam van ons beide huizen een dubbel gevoel op gang (ouders zijn gescheiden, kwam nooit goed overeen met onze 'stief'mama), vooral dan ook de stiefouders die dachten dat het eerder om een "aandachts"kwestie ging. Mijn mama is er steeds voor hem geweest, en mijn vader ook maar die stond voor hem wat te dicht bij mijn stiefmoeder denk ik.
Dankzij de hulp van zijn school heeft hij zijn eerste examenperiode niet opnieuw moeten doen, en is met de hakken over de sloot afgestudeerd met Humane Wetenschappen.
Zijn hele middelbare carrière maakte hij deel uit van een musical gezelschap waar hij een serieuze reputatie heeft opgebouwd. Zingen en acteren, het is op zijn lijf gesmeten. In de paasvakantie (na zijn eerste depressie), had hij de moed gevonden om zich in te schrijven voor een ingangsexamen aan de Herman Teirlinck Hogeschool. Waar hij met al zijn talent zonder al te veel moeite is geslaagd voor drama. Hierna dachten we dat alles weer in orde was gekomen, en dat het nu niet meer kon slecht lopen. Begin oktober begint hij met volle moed aan het academiejaar, op kot in Antwerpen.
Eind november was het mooie verhaal al afgelopen, mijn broer komt tijdens de week plots thuis en zondert zich helemaal af. Er valt niet meer mee te praten, plots was "het zijn ding niet". (Je moet ook wel weten dat Herman Teirlinck een zware opleiding is waar ze je snel testen of je tegen kritieken kan, iets waar hij en ook mijn moeder heel licht gevoelig voor zijn). Niet alleen mijn broer, maar ook mijn moeder zijn twee emotioneel onstabiele personen die zeer kwetsbaar zijn en al heel wat meegemaakt hebben. Mijn broer is homoseksueel, maakte de scheiding van mijn ouders bewust mee en verloor zijn meter (mijn mama haar zus) op puberale leeftijd aan kanker.
Ik denk dat het ongeveer in die periode was dat hij de intentie gekregen heeft om zijn droom om popster te worden werkelijkheid te maken. Van die dag tot nu, is hij met niets anders meer bezig. Soms tot een stuk in de nacht zat hij piano te spelen, ten koste van mijn moeder haar slaap. Sindsdien is hij over niks anders meer te praten en leeft hij zeer egocentrisch.
Tot het begin van de lente leefde hij zeer onregelmatig maar kon hij toch nog steun vinden bij zijn laatste goede vrienden. Vanaf toen bleek hij weer wat optimistischer te worden en ging hij ook werken voor Oxfam Solidariteit. In de zomer besliste hij Psychologie te gaan studeren in Gent, onze woonplaats. Hier opnieuw hetzelfde verhaal, een goede start en een snel einde. Eind november stopt hij opnieuw met naar de lessen te gaan. Deze keer steekt hij het wel nog weg voor mijn ouders om hun gezaag en kritiek te vermijden tot dat ze het uiteindelijk toch weer te weten komen. Opnieuw komt hij begin de lente er weer door. Maar het nastreven van zijn droom bleef het aller belangrijkste, en vooral studies stonden hem in de weg.
In het laatste afgeronde academie jaar (2011-2012), is hij er in geslaagd om een 7de jaar aan de Ottogracht Gent uit te doen. Ondanks dat hij het volledig had opgegeven op het einde van het jaar (omdat het hem weer teveel in de weg stond) heeft mijn moeder hem nog kunnen overtuigen om de examens mee te doen, waar hij voor slaagde. Het is ook ergens in dat jaar dat zijn beste (en ook laatste échte) vriend(in) hem liet vallen, omdat het voor haar te lastig werd. Ook een andere goede vriendin liet hem kort daarop vallen. Hij praat steeds over zichzelf en zijn problemen. Hoe de wereld hem niet begrijpt en niet kan begrijpen. Persoonlijk denk ik ook dat hij een enorme jaloezie heeft voor dat meisje, omdat zij ondertussen al een heel succesvol leven heeft (met 2 diploma's). Een jaar en een half later heeft hij nog steeds een énorme woede tegenover haar en haalt hij haar nog dagelijks aan.
Om een lang verhaal kort te maken; na al die jaren, psychologen, psychiaters, therapieën,... komt er geen verbetering in de zaak en lijkt hij steeds dieper en dieper te vallen. In een jaar tijd is hij 30 kilo bijgekomen, verzorgt hij hem helemaal niet meer, voelt hem helemaal onbegrepen, valt er helemaal niet meer mee te praten, is zijn levensdoel en zijn activiteit nog steeds popster worden (op zijn ééntje, hij heeft bijvoorbeeld geen interesse in muziekschool, popacademie,...) ... Het doet pijn om het te zeggen, maar ik herken hem niet meer als de oude. Mijn broer van 4-5 jaar geleden was lief, aangenaam, gezellig, humoristisch, super sociaal enz.
Vanaf je nu in zijn buurt komt voel je je niet meer op mijn gemak, hij loopt agressief en je kan nauwelijks iets goeds zeggen. Je ziet dat hij zich helemaal niet goed voelt in zijn vel, hij is verzuurt. Ik ben er van overtuigd dat gezonde voeding, een normaal bio ritme, elke dag wat buitenlucht en sport en wat meer sociale contacten als wondermiddel zouden helpen. Maar in al die zaken wordt hij volgens mij teveel geconfronteerd met zichzelf en wat hij allemaal (al/nog maar) gemist heeft. Voor hem is het een enorme moeite om zijn leven weer op te bouwen, maar hij ziet helaas niet in dat dat het begin van zijn genezing is. Als je hem dat probeert duidelijk te maken, vlucht hij met de woorden "JULLIE BEGRIJPEN MIJ NIET, NIEMAND KAN MIJ BEGRIJPEN".
Mijn moeder is ook geen "normaal" geval. Zoals ik al zei heeft ze ook al heel wat verdriet meegemaakt (vooral de dood van mijn tante en oma en de scheiding van mijn ouders). Sinds mijn broer zijn eerste depressie woont hij ook enkel nog maar bij haar thuis. Omdat mijn moeder alleenstaande is, heeft ze het financieel vrij zwaar ondanks ze 5 dagen op 7 9uren werkt. Zeker nu dat mijn broer al 3 jaar thuis woont, de hele dag door eet, energie verbruikt en geen bijdrage doet aan het gezinsleven (de laatste tijd durft hij af en toe eens koken). Doordat mijn broer zeer egocentrisch is geworden, en heel diep verwikkeld zit in zijn eigen leefwereld heeft hij vaak ook geen respect meer voor haar. Soms durft hij zichzelf Jezus te noemen, dat hij geboren is met het doel de mensheid te verbeteren. Daardoor kan het soms zijn dat ze losbarst en hem op verkeerde manieren benadert (door hem dingen te verwijten, ...) Hij geeft vaak ook mijn ouders (en vooral haar direct) de schuld van zijn toestand door hun opvoeding. Hij heeft een enorme faalangst, loopt steeds weg van zijn problemen en geeft bijna altijd de anderen de schuld (want wij begrijpen hem niet).
Niet alleen ik, maar gelukkig ook vooral mijn ouders en andere familieleden beginnen ons serieus zorgen te maken. Komt dit wel nog goed? Hij lijkt enorm manisch depressief te zijn. Hij kan "moodswings" hebben dat hij de gelukkigste mens op aarde is, en 2u later weer helemaal gestruikeld in zijn somberheid. Dit is niet alleen een hel voor hem, maar ook voor de mensen die constant samen met hem onder één dak moeten leven zoals mijn moeder.
Zijn er mensen die iets aan te raden hebben, zichzelf of een situatie waarin ze zich bevinden herkennen? Alle hulp is welkom...
Alvast bedankt