Verschrikkelijk Halfjaar

[YutaYuneYunesson]

Hallo

Even van mij afschrijven.
Ik weet even niet waar ik het anders kwijt kan.
In dit halfjaar is zoveel gebeurd en tegelijk komt iets naar boven wat
weer uit het verleden ontstond.
Dat alles heeft te maken met hoe ik de situatie ervaar nu.
Tijdens een regressie,ook in de afgelopen half jaar, kwam ik erachter
dat ik mijn emotie's niet durf te uiten.
Vanwege het pesten tot mijn 12ste jaar, waarvan ik eigenlijk nog maar
amper wat herinner, terwijl het toch bijna de helft van mijn leven is
geweest.

Hierdoor ben ik diep van binnen niet meer gaan geloven: dat mensen om
mij geven, of ik heb het gevoel dat ik het niet verdien, dat is voor
mij nog een beetje onduidelijk.
Mijn verstand en gevoel is naast elkaar gaan leven en niet meer samen.
Mijn jobcoach heeft mij gewaarschuwd dat als ik geen hulp zoek, ik
misschien helemaal niet meer mijn emotie's kan uiten.
En dat is onderhand gebeurd, doordat ik mijn emotie niet kon uiten
tijdens mijn zusje's eerste psychose.
Dat kwam door een huisgenoot,waardoor ik niet alleen kon zijn.
dDeze huisgenoot maakten deze periode zelfs zwaarder,
door kwetsende dingen te zeggen tegen mij en mijn zusje.
Terwijl hij een lange vriendschap heeft met mijn zusje.

Daarop volgde dat mijn oma moest verhuizen, vanwege geld problemen.
Dat was vrij vreemd voor mij, het huis wat ik van mijn oma kende,
zelfs over droomde, is niet meer.

Daarop volgde dat mijn moeder in het ziekenhuis terecht kwam met
geelzucht, ongeveer vier maanden geleden.
Drie weken later hoorden we dat het "kanker" kon zijn, een maand later
bleek het kanker te zijn en kreeg mijn moeder een operatie.
Deze operatie is toen stopgezet, vanwege uitzaaiingen.
Mijn moeder had niet lang meer te leven, misschien een paar jaar.
En ook dit ging veel sneller, mijn moeder wil binnenkort euthanasie
nog voor kerst, mijn moeder werd vrij snel ziek.

In de periode van mijn moeders ziekte (vier maanden) zijn vreemd
genoeg ook drie huisdieren verdwenen, mijn kat liep weg, die van mijn
zusje vermist, de hond van mijn ouders weggedaan vanwege heftige ziekte
van mijn moeder en de hond van mijn oma overleden.
Bijna wil ik geloven in een vloek, die over mijn familie is
uitgesproken. Maar dit wil ik niet geloven, het zou ook niets helpen.

Ik voel mij echt alleen in deze situatie, al weet ik dat ik het zelf
doe, door niemand echt te kunnen toelaten, ook mijn ouders niet.
Mijn emotie zit muurvast, ik kan het niet uiten, zelfs als ik alleen
ben. Het komt er niet uit.
Ik voel me schuldig tegenover mijn moeder en mezelf: Hoe kun je nu niet
huilen? Als je weet dat je moeder doodgaat.

Ik besefte ook in dit halfjaar dat ik niet tussen de juiste mensen ben.
Mijn vrienden beginnen elke zin met kanker, terwijl ze mijn situatie
weten.
Twee mensen die ik elke dag zag en het dichtst bij mij stonden
heb ik de deur gewezen en zie ik niet meer.
Dit is onder andere de huisgenoot die ik toen had.
Sinds kort geleden weet ik ook, dat ik de mensen om mij heen veel te
ver heb laten gaan.
Dit komt omdat ik mijn schaamte verdoezelde onder zelfspot en niet
durfde in te gaan tegen de vooroordelen en kwetsende meningen die
andere zeiden tegen mij.
Het deed wel zeer, alleen wist ik niet hoe ik het tegendeel moest
bewijzen.
Maar nu weet ik het wel, het kwetste mij erg, als mensen mij dom noemde
of niet serieus namen vanwege het fijt dat ik PDD-nos zou hebben,
moeilijk lerend ben en een wajong heb en ook niet berijd was werk te
zoeken.
Ik begrijp nu, dat het geen vriendschap is, als mensen zo op je
neerkijken, terwijl ze de redenen weten.
Het doet mij echt zeer, dat ik niet alles heb kunnen waarmaken wat
ik wilde, terwijl ik daar wel mijn best voor deed.

Ook is er geen vermoeden meer dat mijn diagnose niet klopt, ik weet
het nu heel zeker, ook mijn jobcoach die speciaal op autisme is gericht
herkend en ziet de symptomen niet bij mij en ik loop er al bijna een
jaar.
Dit is een tweede ding dat mij erg heeft geraakt in het leven.
De verkeerde diagnose heeft mij het gevoel gegeven, dat ik niet
begrepen word, door de mensen die mij daarmee moesten helpen.
Maar vooral op latere leeftijd, het gevoel dat ik niet geloofd word
over wat ik zeg over mezelf. Dat er word doorgedrukt, dat ik iets zou
zijn, wat ik niet ben. Op een gegeven moment werd ik woest.
Waarom ik word aangesproken als een klein kind, dat mij dingen worden
voorgekauwd die ik al weet en met kinderlijke uitleg en simpele
woorden mij iets word uitgelegd. Terwijl ik heel goed snap waar mensen
het over hebben en ook genoeg weet.
Maar er lijkt wel geen enkele manier te zijn om dat te laten inzien.
Die situatie's doen mij denken aan enge films over psychiatrie, waarin
een normaal mens voor gek word verklaard en hij/zij niets kan doen.
Dit laatste verhaal is de reden waarom ik zo laat hulp heb gezocht,
ik geloofde niet dat ik serieus zou worden genomen, op de problemen
die ik heb.