Someone1990

nog steeds alleen.....

Hallo, 
 Ik weet niet zo goed hoe k moet beginnen omdat k dit nog nooit gedaan heb.. Ik zal maar gewoon bij het begin beginnen.
Sinds mijn 11e jaar heb k heel veel problemen gehad thuis, mijn moeder was zwaar alcoholist en pa was depressief.. Na jaren van ellende werden mijn broer en ik (waar k geen band mee heb) uit huis geplaatst.. dat klikte niet goed en k werd al snel het pispaaltje waarna n grote ruzie wij eruit gezet werden, zoals altijd gebeurde kreeg ik de schuld omdat k zei wat k dacht en vind.. eenmaal thuis kwamen mijn ouders na scheiding weer bij elkaar en de hele ellende begon opnieuw alsof er niets gebeurd was.. Om een lang verhaal wat korter te maken werd k zwaar depressief en had alleen maar ruzie met ouders en broer. er werden altijd dingen gezegd als ben JIJ er weer of stel je niet aan. JIJ zeikt altijd en als je er niet bent is er niks.. k kreeg foute vrienden en raakte aan de harddrugs: speed, xtc, coke en noem maar op.. k dronk 3 trayen bier per week en stond al snel op het randje van de dood.. k wou dit, k was toen 15 jaar.. Nadat mijn pa zijn agressie op mij ging afreageren stierf er iets in mij en iedereen liep over me heen nu.. Bestalen me, lieten me snachts alleen achter n gingen zonder mij naar huis n noem maar op.. 
Met 18 ben k direct uit huis gegaan en wilde toen een einde aan mijn leven maken.. K woog nog 46 kilo, was graat mager en mijn ouders waren blij dat ze van mij af waren zoals gezegd.. Pa had me nog geslagen waar n vriendin bij stond. Omdat ik niet dood wilde maar van alles af wilde zijn liet ik mij opnemen in een kliniek van mondriaan.. K heb daar kei en kei hard aan mezelf gewerkt en ben daar 8 maanden gebleven, ouders wn broer zijn me 1x komen opzoeken. Ze vonden het maar onzin..
 Toen k eenmaal clean was en iedereen mij liet vallen ben ik met de rest ook gebroken, andere kleding, ander kapsel en jupp geen vrienden meer.. Dat was toch al niet. Na heel wat eenzame maanden en veel werken kwam k in xontact met oude kenissen en alles kwam aan het rollen, k ging terug naar school en studeren op niveau 4 ging prima tot mijn eerste terugval... Mensen gebruikte me weer en zogen me leeg.. Toen k uit die dip was kwamen andrre stressfactoren als een opa waarmee het slecht ging.. (waren als ouders voor me) toen ben k ool gekapt met die andere mensen en weer alles alleen moeten doen.. 
In deze jaren heb k 2 relaties gehad en bleek al jaren bezeikt te worden.. Allemaal erg hard. Toen k weer aan mezelf ben gaan werken is de knop omgegaan en ben k voor school gegaan, het gaat in principe heel goed, mooie woning en auto, 2 gwweldige katten.. Maar k ben nu 22 en heb al 7 maanden geen telefoon meer gehad, niet mee uitgevraagd worden, mensen kunnen heel goed zonder mij en weer voelt het als mijn schuld.. K begrijp het niet want k zie er goed uit (zover je dat kan zeggen over jezelf) ben heel sociaal, k help altijd mensen.. Zelfs vreemde, k heb kei hard gewerkt aan mezelf en mijn dromen en allemaal bereikt maar k zit nu al4 jaar zonder relatie.. Heb geen vrienden meer en zit elke dag/elk weekend/elke vakantie alleen.. K heb geprobeerd via internet maar dat draaide alleen om seks, dat wil k niet. K weet niet meer zo goed wat k met die leegte moet dat lege gevoel.. Je kan zoveel hebben kwa spullen maar als je alleen bent betekent dat allemaal niets... 
 K hoop echt op wat tips! Heb al kei hard aan mezelf gewerkt in de zin van opname 8maanden, therapie 3 jaar, medicatie, sporten doe ik bijna dagelijks, heb leuk werk, leuke studie, ben sociaal, lief, behulpzaam en toch trek k steeds mensen aan die me verkeerd behandelen waardoor k elke keer alleen achter blijf.. 
K weet even niet meer hoe het verder moet..

Verzonden vanaf Samsung Mobile
Gebruikersavatar
Lost Soul
Berichten: 1970
Lid geworden op: 29 mei 2010 18:31

Re: nog steeds alleen.....

Welkom! :)

Das een pittig verhaal rondom een sterk persoon. Wat ik dan ook graag zou willen weten: wat heeft ervoor gezorgd dat je de strijd nooit hebt opgegeven? Ik kan me voorstellen dat mensen in een vergelijkbare situatie en leeftijd een heel andere weg hadden gekozen en waarschijnlijk dieper in de problemen waren geraakt of er uiteindelijk een einde aan hadden gemaakt.

Wat verwacht je van een relatie? Waar moet deze volgens jou aan voldoen? Enig idee waarom de foute types interesse in je hebben en niet de juiste personen waar je naar op zoek bent, even je verleden buiten beschouwing gelaten daarin, ook al horen mensen daar niet op te oordelen maar in de praktijk komt dat toch nog wel eens voor. Acht je een relatie waardevoller dan bijvoorbeeld goede vrienden hebben?

Wat me wel vaker in het leven opvalt is dat mensen met de juiste bedoelingen vaak aan het kortste eind trekken. In het begin is het allemaal leuk en aardig en na een tijdje is het simpelweg stank voor dank, dan vergeten ze je ineens heel snel. Doe mij toch maar de mensen die klaarstaan voor anderen dan mensen die enkel en alleen aan zichzelf denken en dan ook nog zo'n hele show erbij opvoeren over hoe geweldig ze wel niet zijn voor de medemens en het achteraf helemaal niet blijken te zijn. In de praktijk wordt dat toch vaak ervaren als een domper, maar dat is iets waar je je niet al te druk over moet maken. Jij doet je best om anderen te helpen, en daar gaat het uiteindelijk om. Dat je bij sommigen stank voor dank krijgt is helaas minder leuk maar dat komt nu eenmaal voor in sommige gevallen.
If we don't get lost, we'll never find a new route.
Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

Re: nog steeds alleen.....

Heydaar,
Om te beginnen, proficiat met wat je tothiertoe al gedaan hebt om vooruit te geraken in het leven. Doe zo voort!
Maar blijkbaar vordert het toch niet zoals je graag zou willen, zoals je zelf zegt:
Heb al kei hard aan mezelf gewerkt in de zin van opname 8maanden, therapie 3 jaar, medicatie, sporten doe ik bijna dagelijks, heb leuk werk, leuke studie, ben sociaal, lief, behulpzaam en toch trek k steeds mensen aan die me verkeerd behandelen waardoor k elke keer alleen achter blijf..
Als ik even mag, het is natuurlijk heel goed om hulpvaardig te zijn, maar eigenlijk zien mensen het ook graag als je eens "neen" zegt: als je altijd hulpvaardig bent, nemen de mensen dat na een tijd als vanzelfsprekend, ze vragen je maar als ze je hulp nodig hebben maar daarbuiten laten ze je gewoon vallen.
Wat kan je daartegen doen? Je kan beginnen met gewoon eens "neen" te zeggen, bv. als iemand je iets vraagt, kan je zeggen "Sorry, maar vandaag lukt dat niet, ik kan later wel eens kijken maar ik kan niets garanderen.". Zoiets komt heel respectabel over, en mensen gaan automatisch minder de neiging hebben om je verkeerd te behandelen.
Wat je ook kan doen, is je aansluiten bij een vereniging: dans, toneel, sport, ... (ik veronderstel dat je momenteel niet sport in groepsverband, maar dat je op je eentje gaat lopen, zwemmen, fietsen of iets dergelijks). Op die manier kom je misschien in contact met een heel ander slag van mensen die misschien minder de neiging hebben om je verkeerd te behandelen.

Veel geluk ermee

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”