Hallo allemaal!
Een collega van mij heeft me deze site aanbevolen, omdat ik, zoals de titel al aangeeft, een narcistische vader heb (volgens mij) en ik kan er heel lastig mee leven. Ik ben 18, bijna 19 jaar, en ik heb met enkele mensen al over mijn probleem gehad. Deze mensen hebben allemaal gezegd:"Negeer je vader en kweek een harde huid. De enige oplossing is om op jezelf te gaan wonen". Maar ik zou ook graag jullie mening willen horen. Mijn verhaal is aardig lang, dat komt ook omdat ik op dit moment vol woede zit en ik wil graag mijn verhaaltje kwijt kunnen, hopenlijk begrijpen jullie me hiermee. Om het niet nóg langer te maken, begin ik met mijn verhaal:
Toen ik in groep 8 van de basisschool zat, had ik opeens erg vaak ruzie met mijn vader. Mijn moeder en leraar zei dat dit kwam omdat ik in de pubertijd was gekomen. Ik accepteerde het, maar langzaam maar zeker kwamen de ruzie's met mijn vader steeds vaker voor en werden steeds heftiger. Ook op de middelbare school werd gezegd dat het door de pubertijd kwam, ik accepteerde het alweer en gaf mezelf eigenlijk de schuld.
Tot op een dag, mijn vader kwam kwaad thuis van het werk en zei dat hij ontslag heeft genomen, omdat hij niet met de collega's overweg kon. Dit was de 10e of 11e keer in 2 jaar dat hij van baan was veranderd en nu was hij dus weer opgestapt. Al die keren dat hij is weggegaan (of zelfs is ontslagen), kwam allemaal omdat de collega's hem niet lagen. Er was wel eens een enkeling waarmee hij overweg kon gaan, maar met 98% van de mensen had hij binnen de kortste keren ruzie. Met mij had hij ook vaak ruzie en ik legde daarmee een verband, ik vond het wel erg toevallig, zou mijn vader dan toch grotendeels de boosdoener zijn?
Ik weet dat ik ook mijn nadelen heb en dat ik ook geen heilige ben. Ik doe ook dingen fout, maar het begon langzaam maar zeker tot mijn door te dringen dat tijdens die ruzies, vaak mijn vader fout was. Wat deed hij dan tijdens zo’n ruzie (terwijl het eigenlijk een meningsverschil is, maar het loopt altijd uit op een ruzie):
We hebben een meningsverschil, ik zeg wat ik ervan vind, mijn vader zegt wat hij ervan vind. De argumenten gaan over en weer, een goed meningsverschil. Totdat mijn vader mij opeens gaat uitdagen of voor vanalles gaat uitmaken. Hij gaat bijvoorbeeld zeggen:”Jij bent zó stronteigenwijs he, gewoon niet meer normaal. Jij kunt niets accepteren en aannemen van andere mensen, dat is een hele slechte eigenschap van jou.”, “Wat ben jij toch een misselijk mannetje”, “Je kunt geen normaal meningsverschil met jou voeren, jij moet altijd je zin hebben”, “Weetje wat jij bent? Jij bent stronteigenwijs, dat ben je. Je loopt de hele zooi te verdraaien en je moet je zin hebben”
Etc. etc etc.
Het komt erop neer dat ik áltijd, hoe je het ook went of keer, de boosdoener ben volgens mijn vader. Toevallig is dat ik met iedereen een normaal meningsverschil kan voeren, zonder ruzie te krijgen en normaal te praten, behalve met mijn vader. Terwijl mijn vader met bijna iedereen ruzie krijgt, zeker als ze een meningsverschil hebben, dat vind ik erg toevallig.
Als ik aan hem vraag waarom hij zulke dingen zegt, wat dat doet er gewoon niet toe, daar schiet je niets mee op, dan zegt hij:”Dat zeg ik omdat dat gewoon is, je bent gewoon stronteigenwijs, je kunt niet accepteren…….” En dan krijgen we dat hele verhaal weer….
Hij blijft dan doordrammen dat ik fout en de boosdoener ben, gaat mij desnoods uitschelden en als ik hem geen gelijk geef, dan gaat hij iedere keer helemaal door het lint. Hij gaat dreigen dat hij mijn kop eens 5 minuten in de vijver gaat duwen, om mij eens af te koelen. Dat ik maar naar de klote moet lopen. Etc.
Ik ben ook eens mens en ik kan door zulke uitspraken mijn beheersing verliezen en wordt dan erg kwaad. Ook al probeer ik me zo goed in te houden, mijn vader blijft mij uitdagen, totdat ik kwaad wordt. Als ik eenmaal kwaad ben zegt hij:”En nu wordt je kwaad, wat ben jij toch een zielig ventje” Als ik dan bijvoorbeeld zeg dat hij zelf zielig is, dan wordt hij kwaad. Blijkbaar mag ik niet kwaad worden vanwege zijn verwijten, maar hij wel als ik iets tegen hem zeg…
Ik heb mezelf vaak proberen aan te passen, want misschien was ik toch wel de boosdoener. Ik heb geprobeerd niet boos te worden en gewoon alles te pikken, tevergeefs. Ik heb geprobeerd tijdens een meningsverschil rustig aan mijn vader te vragen waarom hij zulke dingen zegt, hij zei:”Dat zeg ik omdat jij niets wil accepteren, stronteige….” Het hele verhaal.
Mijn vader liegt ook erg vaak. Hij zegt bijvoorbeeld dat hij de afgelopen 2 maanden wel 4 keer zijn excuses aan mij heeft aangeboden, omdat hij erachter kwam dat hij toch fout zat. Dat heeft hij absoluut niet gedaan en hij zegt dat ik dat ben vergeten. Als ik tijdens een meningsverschil met bewijzen kom, om te laten zien dat hij fout zit, dan verdraaid hij het verhaal en liegt desnoods om toch te ‘winnen’, terwijl je het toch eens moet worden?
En mijn moeder? Die zegt dat we allebei schuldig zijn en dat we ons allebei moeten aanpassen. Ik zeg dat ik mezelf al vaak zat tevergeefs heb aangepast, mijn vader zegt dat ook (terwijl hij me iedere keer opnieuw uitdaagt met bovenstaande opmerkingen, dan pas je jezelf toch niet aan?).
Helaas hebben we ook ruzie met beide kanten van de familie. Mijn oom was furieus op mijn vader geworden tijdens een meningsverschil. Mijn oom zegt dat mijn vader alles verdraaide en loog om gewoon zijn zit te krijgen, dit herken ik ook tijdens meningsverschillen. Op dezelfde manier hebben we ook ruzie gekregen met de andere familie, van mijn moeders kant.
Of er nou een schilder, monteur, of weet ik wie komt, grote kans dat mijn vader er weer ruzie mee krijgt, met zijn lompe verwoordingen en verwijten.
Mensen zeiden dat ik eens moest googlen naar ‘narcisme’, dat mijn vader dat precies is. Ik herken mijn vader exact in de omschrijving van narcisme:
Egocentrisme is de kern van de narcistische persoonlijkheidsstoornis. Hier komt bij dat hij een onderontwikkeld inlevingsvermogen heeft, geen rekening met andere houd, zich boven de wet verheven voelt en ontsteekt in blinde woede bij tegenspraak. Ze zijn snel gefrustreerd en zeggen en doen dingen die een normaal mens niet in zijn hoofd zal halen! Het is moeilijk om een compromis te sluiten met deze mensen. Ze zijn nooit verkeerd. Wie aan deze stoornis lijdt, gedraagt zichzelf als geniaal en superieur. Hij overdrijft zijn goede eigenschappen en prestaties en haalt die van anderen naar beneden. Hij is altijd op zoek naar aandacht en bevestiging en manipuleert anderen om zijn doel te bereiken.
Nu is mijn vraag aan jullie, vinden jullie dat ik de boosdoener ben (of kunnen jullie daar lastig over oordelen?). Ik heb mijn uiterste best gedaan om zo objectief mogelijk te zijn. Ik weet ook dat ik mijn fouten heb, maar ik denk dat mijn vader toch echt de boosdoener is, of ben ik soms ook narcistisch en wil het niet onder ogen zien?
Ik zit er echt mee, het lijkt ook alsof mijn vader geen geweten heeft. Hoeveel hij ook liegt en dreigt het doet hem niets.
Gister heeft hij mij voor vanalles uitgemaakt en ik heb hem uitgescholden voor klootzak. Hij begon mij te duwen en wilde slaan. Ik weerde zijn slag af en liep naar boven toe. Ik heb er hélemaal genoeg van. Ik ben volgens mijn vader áltijd fout, áltijd de boosdoener, áltijd eigenwijs.
Dingen waaraan ik ook narcistische trekjes van mijn vader herken:
- Hij voelt zich boven de wet verheven, hij mag alles
- Hij zegt dagelijks hoe goed en geweldig hij is
- Je moet altijd precies doen wat hij wil, en dit lijkt onverzadigbaar. Als je hier ook maar ietwat van afwijkt, heb je ruzie.
- Tegenspraak = ruzie
- Ik heb het gevoel dat hij geen geweten heeft
- Hij is nooit tevreden
- Het hem geen barst interesseert of hij mij kwetst
- Hij een heel erg negatieve instelling heeft
- Hij met zijn met zijn opmerkingen soms net op een klein kind lijkt
- Regel 1: Mijn vader heeft altijd gelijk. Regel 2: Als mijn vader geen gelijk heeft, gaan we over naar regel 1.
- Hij kan lastig communiceren met andere mensen
- Hij is heel erg op zichzelf gericht
Naast het bovenstaande verhaal, herken ik ook de opgesomde kenmerken en daaruit concludeer ik dat mijn vader narcistisch is.
Of zit ik ook fout en ben ik ook narcistisch, maar wil ik het zelf niet inzien?
Mijn excuses voor het ellenlange verhaal, ik wilde erg graag mijn verhaal kwijt.
Groetjes Ruudje