Ik heb het woord "miepen" moeten opzoeken, wist niet wat het betekende
Spijtig genoeg kom ik mijn eigen topic even volmiepen vandaag.
Was nochtans niet zo slecht opgestaan.
Mijn vriendin had al gedoucht en daar kwam het eerste nieuws van de dag : er is één klein probleempje, ik kan de douchekop niet voldoende naar beneden draaien om te voorkomen dat het water verder sproeit dan de wand.
'k Heb het rotding eens bekeken, en idd je kan het maar 4 standen verzetten.
Even aan gepruts en alles kwam boven : het sukkelen om de cabine in mekaar te steken, die electrieker die maar op zich laat wachten (diegene die begin mei zou beginnen aan de werken), enz...
Kan een boek schrijven over alles wat niet vlot momenteel en het gebrek aan momenten dat ik nog kan genieten van iets.
Maar dat heeft geen zin, 'k ga mij opnieuw in alles opjagen en jullie ermee vervelen.
Ik kreeg dat rotding maar niet uit mekaar, mijn spieren verkrampten meer en meer bij elke gedachte die bovenkwam en ik voelde me opnieuw vervreemden van mijn omgeving.
Wel verloor ik deze keer geen gevoelens van honger/dorst zoals vorige keer.
Kon enkel opnieuw maar kort reageren wanneer mijn vriendin iets vroeg en zou het liefst van al verdwenen zijn in het niets door hoe ik me voelde en een ander doe voelen.
Mijn vriendin stelde voor om naar de winkel te gaan achter iets voor moederdag en dus zou ik me moeten douchen.
Maar ik m'n lichaam voelde aan alsof het zou uitéénspatten en ik wou gewoon niet onder die douche, voelde zodanig veel druk lichamelijk en boosheid van binnen dat ik bang was dat ik een crisis zou krijgen onder de douche en die het niet zou overleven.
Ik liep hier rond als een kieken zonder kop, en mijn vriendin vond het niet erg als we niet konden gaan vandaag maar ze wou wel weten of we gingen gaan.
Daar moet je dan eens proberen op te antwoorden wanneer je het zelf niet weet en het aanvoelt alsof er elk moment een bom gaat ontploffen in je lichaam.
Terug dat gevoel dus van "laat allemaal mijn kop met rust".
Even later had ik dan besloten dat ik zo de dag niet doorkon en heb een halfje genomen van mijn Temesta die ik normaal gezien 's avonds neem.
Toen had ik besloten van me gewoon aan de lavabo te wassen, kleren aan en naar de winkel.
Maar intussen was mijn vriendin een beetje verward geworden en had zij besloten om een dutje te gaan doen : is ook niet gemakkelijk voor haar met haar problematiek.
Begreep het dus best, maar ja dankzij mijn rotgevoel voelt zij zich nu ook slechter.
Proficiat Blackrose : je bent er weer héél goed mee omgegaan vandaag
Zo heb ik 2 keer met de deur van de keukenkast tegen m'n hoofd geslaan uit colère.
Was gebeurd voor ik het wist, en 't was de kant waar ik het meest spanning voelden : heb nog gedacht achteraf (hoe belachelijk het ook lijkt) dat er daar misschien iets mis was en de klop op die plaats misschien niet slecht was.
Heb me dan even in de zetel gelegd : was aan het hyperventileren en nadat ik wat bekomen was ben ik een bad gaan nemen.
Met lavendelolie, want dat heeft zo'n ontspannende werking op de spieren : behalve op de mijne uiteraard.
M'n moeder had nog gebeld voor mijn vriendin ging rusten, hoorde aan m'n stem dat er iets scheelde en ik gaf m'n vriendin dan maar door.
Uiteraard ging de angst bij m'n moeder dan ook terug de lucht in, en ze zou later eens langskomen vandaag.
Ben niets ontspannen geraakt van m'n halve Temesta, m'n warm bad en heb de hele dag tegen m'n goesting rond gelopen, voor zover ik wist waar ik moest lopen.
Vergelijk het met een robot die ontregeld is : op die manier beweeg ik me voort met die spanning, en weet niet waar naartoe/wat te doen, kan geen beslissingen meer nemen.
M'n moeder heeft het rotding uit mekaar gekregen : met een vijl de gaten vergroot zodat de douchekop nu beter staat.
Ik denk dat ze er een drietal uur aan bezig geweest is.
Ondertussen hoorde ik hoe bezorgd ze weer was, bang dat ik stommiteiten zou doen : ik begrijp het allemaal maar al te goed hoor.
Ze begrijpt het niet, vergelijkte het met 6 maanden geleden toen we nog naast die rotburen woonden die ons geen moment van de dag rust gunden en waar onze woonst even bewoond door hen als door onszelf leek.
Nu hebben we het toch stukken beter?
Ja, ja, ja en nog 1000000x JA
Des te meer voor mij nog moeilijker te begrijpen waarom, waardoor ik nog even gespannen loop dan vroeger, waarom ik een hekel heb aan het opstaan 's morgens, waarom ik gewoon niet kan genieten (of te weinig) van al het betere dat we nu hebben.
En daar kan ik gewoon geen antwoord op geven aan mijn moeder ook niet.
Om 23u30 heeft ze me nog gebeld vanavond : niet zomaar, maar gewoon omdat ze niet weet in welke toestand haar dochter zich op dat moment bevindt.
Of de druk gezakt is, de bom ontploft, en of het nog enigzins leefbaar is voor mijn vriendin.
Op dat moment was ik met mijn vriendin naar een programma aan het kijken met muziek die we ooit opgenomen hadden, met de hoop m'n gedachten wat te verzetten.
De druk was al ietsje gezakt, m'n gedachten wat verzet dus ik hoop dat ze zelf niet heel de nacht wakker ligt.
Ik hoorde aan haar stem hoe ze zelf zenuwachtig was, was trouwens nog aan het strijken om dat uur...
De boosheid is nu heel erg terug geslagen op mezelf.
Ik heb een pracht van een vriendin en moeder.
Een dikke gelukszak ben ik tov andere mensen, en toch slaag ik erin om ze op een paar uur tijd met angst, stress, en noem maar op te zadelen.
Zoals mijn therapeute me eens zei de dag nadat ze een telefoontje gekregen had van m'n vriendin omdat ik over m'n toeren thuis gekomen was.
Nadat ik vernoemd had dat ik niet meer naar de therapie zou mogen gaan als ik nog éénmaal zo thuiskwam, zei ze "Ze heeft gelijk. Ik weet één ding : je vriendin houdt heel veel van jou".
Toen ik antwoordde dat dit wederzijds is, zei ze : "Dat kan, maar ze heeft momenteel denk ik veel meer werk met jou dan jij met haar".
In the rose!
Morgen een nieuwe dag zeker?
Wanneer krijg ik dat beest in mij eens kalm?