Waar zit je hoofd zo vol mee ? Wat maakt je somger ?
Dat je omgeving ongeduldig wordt komt denk ik, omdat je niet duidelijk maakt in een gesprek wat er speelt. Wat er is, hoe je je voelt, wat je wel of niet wilt. Als je dat niet doet, gaan anderen dat invullen en maken er hun verhaal van en gaan zij voor jou beslissen. Ze denken dan voor jou wel te weten wat er nodig is of hoe het verder kan.
Daarbij is het vaak zo dat depressie hand in hand gaat met niet assertief gedrag. Je wilt iets maar je uit het niet, je hebt iets nodig maar je zegt het niet, dan wordt er niet aan voldaan en dat maakt je teleurgesteld, het kost je energie en je voelt je rot daarover. Dan krijg je dat je verzucht: zie je wel mij lukt dat niet. Niemand houdt rekening met mij. Maar ergens kan dat ook niet want je geeft het niet goed aan waar men rekening mee dient te houden. Met wat jij nodig hebt om goed te kunnen functioneren. Probeer daar toch wat meer over te praten hoe moeilijk dat ook is.
Ik heb sinds enkele jaren een kloppend en soms doof gevoel in mijn hoofd, ik word er moe van. Ben bij de neuroloog geweest, ct scan gehad, niets te ontdekken.
Heb een second opinion gevraagt in een ander ziekenhuis,in samenspraak met de huisarts,er nooit geweest n.a.v. de brief van de huisarts werd ik terug verwezen naar mijn eigen neuroloog.
Toen ik vorig jaar depressief werd , dacht ik dat dat de oorzaak was van dat gevoel.
Ja wat maakt me somber? Ik heb eigenlijk altijd geleefd van; hier nog ff doorheen dan word alles beter, maar dat was natuurlijk erg naief.
Altijd een goed gevoel gehad in het een ander te helpen en zo comfortabel mogelijk maken.
Het veranderen van de zorg, al die vergaderingen, cursussen en overleg.
Het niet meer kunnen werken in de zorg.
Dat ik niet begrepen word als ik zeg dat woonbegeleider iets heel anders is dan de zorg.
Vrijdag naar de arbo arts geweest, hij had zich ingelezen in iemand anders haar dossier en kwam met vragen die ik niet begreep en op mijn vraag kwam ik erachter dat hij iemand anders voor ogen had.
Hij raade me aan om aan medicijnen te gaan, terwijl ik die al heb, een afspraak voor komende week die ik niet had enz.
En stom genoeg bevestigd dat weer mijn waardeloze gevoel over mezelf.
Ik moet 25 mei weer terug komen en probeer ondertussen enkele keren als woonbegeleider mee te lopen op een andere lokatie, om te kijken of het wel of niet bij me past.
En dat praten? Ik ben nu 54 en blijf het moeilijk vinden.Ik word snel overbluft.
Binnen de GGZ heb ik ook wel tap(training-agressie-preventie) training gehad , maar als het over mezelf gaat sla ik snel dicht.