Van het moment dat ik ergens wil aan denken verdwijnen men gedachten als sneeuw voor de zon. Heel de dag door loop ik aan vannalles te denken. Weinig maakt zin, veel is nutteloze info die ik blijkbaar bij bewustzijn aan het verwerken ben ipv in men slaap. Als het dan iets is wat wel zin maakt is het vrijwel altijd over negatieve dingen. Eens ik sopt met typen ben ik meteen helemaal afgeleid. Precies of ik wil mezelf tegenhouden om verder na te denken. Over mijzelf nadenken gaat erg moeilijk. Hééééééél erg moeilijk. Ik kan er mijn aandacht niet bij houden en alle excuses zijn dan ook goed om er niet meer over na te denken. Veelal is het moe zijn, ook is het dan dat ik ook eens zou beginnen met kuisen. Kuisen staat op de top van mijn lijstje om niet te doen. Nu ben ik ondertussen weer al zover afgedwaald dat ik niet meer weet wat ik aan het denken was. Nu wou ik een lijstje maken om mijn klachten, enzo neer te pennen. Nu weet ik het weer, al zijn er maar slechts enkele flarden over van wat ik net zat te denken. Wat weet ik er nog van? Lap kan op niks meer komen. Waarom gaat alles me zo slecht af? Waarom ben ik niet gelukkig met mijn situatie? Anderen dit anderen dat, daar heb ik geen boodschap aan. Het gaat mij niet goed, ik kan geen weg met mezelf. Ik wil iedereen gerust helpen, de messias worden van de wereld maar ik moet toch eerst met mezelf weg kunnen??????????? *** sociale druk. ****, onzekerheid. **** gebrekkig zelfvertrouwen. Waarom is mijn zelfvertrouwen zo een hoop? Loop ik rond op het werk, denk ik dat ik wel beter, slimmer ben dan iedereen. Zelf thuis, bij vrienden, waar dan ook heb ik het.
Hoe kan je dan zo onzelfzeker zijn? Tegen mensen praten? Tjah, als het over mijn werk gaat, of iets waar ik iets van weet (meer dan zij) Maar o wee als het over koetjes en kalfjes gaat. Met mensen die ik goed ken gaat het nog een beetje, mensen die ik niet ken al helemaal niet. Ik wil altijd iedereen imponeren. De mensen moeten weten dat ik slim ben, moeten respect hebben voor mij. Op het werk ga ik er dan ook voor. Overuren kloppen, altijd tot de laatste blijven, dingen op mij nemen. Geen probleem. Maar laat me niet men werk mee naar huis nemen. Het ligt daar dan en het blijft er ook liggen. Op die zelfde plaats, ligt het in men weg? Dan kan het hoogstens zijn dat het een een duw krijgt of ergens van valt. Dan kan het gerust daar blijven liggen. Of het gaat terug naar die plaats waar het voordien in de weg ligt. Pfffff opstel over een dier? Wat kan ik daar van maken. Kan niet meer verder gaan over men vorige topic want dat ben ik weer kwijt. Andere zaken... Eens gelezen dat negatieve mensen naar de grond kijken, optimisten naar boven. Ik probeer zoveel mogelijk met men hoofd naar voor te kijken of zelf naar boven. Het lukt met niet, standaard kijk ik naar de grond. Men hoofd is precies al wat misgroeid zodat ik steeds met men hoofd licht voorover getild sta.
Terug zo’n “urge” gekregen om een sigaret op te steken. Naar buiten gekeken, klote weer. Hoe lang zeg ik nu al tegen mezelf dat ik andere gordijnen moet ophangen? Van toen ik hier terug ben komen wonen. Nieuwe ruiten steken, enkele beglazing trekt alle warmte weg...
Heb mezelf al 100 taken op gelegd. Doe eens dit, doe eens dat. Alles verdwijnt in men hoofd onder geclassificeerd. Als je in een kast alles vol steekt en je probeert er nog iets bij te steken kan dat niet meer. In mijn hoofd wel alleen komt er via de ventilatiegaten er een vorte stinkende brij uit die heel men brein besmet. Precies of heel men verstand loopt vast op die dikke brij.
Eigenlijk kan ik niet tegen alleen zijn. Op mezelf ben ik op men slechtst. Alles wat ik dan denk is slecht, negatief, een neerwaartse spiraal. Onder mensen kan ik me normaler gedragen, zelf een goeie hulp zijn, optimistisch praten, de voordelen van alles aanhalen, ook wel de slechte als ik persoonlijke gesprekken heb. Maar gaat het over anderen of gebeurtenissen kan ik ook hartelijkheid lachen. De mensen waar ik regelmatig contact mee heb is ook wel heel beperkt. Men vader, Len. Men vader heeft een zelfde kijk op vele dingen, is handig, heeft een realistisch denkpatroon. Maar emoties of zo, daar moet je bij hem niet mee afkomen. Eigenlijk is Len op de meeste vlakken wel hetzelfde. De laatste tijd drijven we precies wel meer uit elkaar. Denkwijzen veranderen door andere invloeden. Geen enkel probleem alleen gaat het mij niet af. Hoe kun je nu zo denken? Grrrr. Vorige week nog een discussie gehad over voorhuwelijkssparen. Je spaart ieder jaar 70€ ofzo, op het einde van de rit (30 jaar worden want dan stopt het sparen) heb je een bedrag gekregen 1500€. Mijn gedacht is dat ik veel geld verloren heb want als ik getrouwd/samenwonend zou geweest zijn had ik 1800€. Zijn gedacht is 1500€ is een mooi bedrag. Goeie intrest op gekregen, leuk mee genomen. Vind ik dan weer niet. Je hebt je geld op die rekening gestort met een hele mooie intrest. Op het einde van de rit ben je door omstandigheden niet getrouwd/samenwonend en plotseling moet je het met 83% van het beoogde bedrag doen. Tja dan heb je toch 17% verlies gemaakt? Dit is een inkijk waar ik niet mee om kan. Het enige dat mij in die zaak tot rust kan brengen is het doordraven tot de andere mijn visie inziet of ze met een redelijk compromis afkomen. Daar loop ik een hele week ongemakkelijk van.
Eventjes pauze, dit moest van me afgeschreven worden. Nu ben ik meteen heel wat relaxter en de nood om verder te schrijven is af genomen. Nu kan ik stoppen en er weer maanden of zelf jaren laten over gaan tot ik weer moet neerpennen.
Dit is nu een fragment van wat ik denk en hoe ik me voel als ik alleen zit. Ik heb nog veel dingen waar ik hele dagen mee bezig ben.
Wat ik de vorig keer zei, toen ik een jaar of 8 of 9 was en ik vastgehouden werd door twee gasten die me een stomp in men maag gaven. Ik niet meer weet waarom. Wat er me daar mee bezig houdt is dat ik niks gedaan heb. Me niet verdedigd, geef die ene een stamp, de andere een slag en zelf al wordt je dan in elkaar geslaan, je hebt respect verdient. Zelf al zou dat respect alleen voor jezelf zijn. Nu ben je een lafaard. Ik ben opgevoed in een zelfstandige gezin. Wij moesten ons voorbeeldig gedragen want ons gedrag ging afhangen van de hoeveelheid klanten in de zaak. Vechten kon niet dus moest ik mij laten doen. Zwaar ****. Tot op vandaag zou ik die gasten nog een slag willen geven gewoon om het te kunnen van mij af te zetten. Als je niks doet, kan je niks verkeerd doen. Als je niks doet kan je ook niks doen waar je voor de rest van je leven spijt van hebt. Dat knagende gevoel is sterker dan wat dan ook.
Gewoon effe proberen, kan mezelf er niet toe brengen dit helemaal terug te lezen en de spellings en gramatica fouten uit te halen.
some response plz.