Fantasie dat ik iemand anders ben, vergeet echte leven

[rororo]

Hallo allemaal,

Ik heb psychologische problemen waarmee ik (op dit moment) absoluut niet mee naar buiten wil komen. Ik wil er heel graag iets tegen doen, maar weet niet wat voor stoornis het is, heb er nog nooit iemand anders over gehoord of iets over gelezen. Daarom hoop ik dat iemand dit herkent en me misschien kan vertellen hoe dit heet zodat ik er meer over kan lezen. Het klinkt vast allemaal belachelijk, maar goed:

Ik ben een vrouw van 33 jaar en heb al jaren (denk vanaf 15e ofzo, wat ik me herinner) de fantasie dat ik iemand anders ben. Namelijk een man. Niet altijd dezelfde persoon (het verandert over de jaren geleidelijk), maar altijd een heel succesvol, zeer aantrekkelijke man. Ik ben constant in m'n hoofd met deze fantasie bezig, de hele dag door. Het is zelfs zo erg dat ik vaak niet eens met m'n echte ik bezig ben. Ik kan uren op de bank of in bed liggen fantaseren waardoor ik in het echte leven zeer passief ben. Het is ook een 'perfect' persoon terwijl ik een zeer negatief zelfbeeld heb van mijn eigen ik.

Verdere achtergrondinfo over mezelf: ik functioneer vrij normaal in de samenleving en denk dat niemand het idee heeft dat ik wat voor stoornis dan ook heb. Wel voel ik me heel erg eenzaam: ik heb nooit relaties, wel wat vrienden maar ben toch vaak alleen. Mijn fantasie geeft me soms een gevoel van geluk omdat er in m'n hoofd wel mooie dingen gebeuren, maar aan de andere kant ook helemaal niet omdat ik er gewoon het idee door heb dat ik echt totaal niet spoor. Verder is het niet zo dat ik me wil verbouwen tot man ofzo en ik hoef ook geen lesbische relatie. Ik weet niet...het lijkt wel of ik twee personen ben.

Ik hoop dat iemand mij hier meer over kan vertellen. Alvast heel erg bedankt, want ik ben vrij radeloos en zie m'n leven vaak niet meer zitten.

[Minerva]

Het lijkt er op dat jij, omdat je huidige leven als vrouw weinig aantrekkelijkst te bieden heeft en je door je lage zelbeeld, graag daarvoor psychisch weg vlucht. Dit doe je door zo ongeveer het tegenovergestelde te fantaseren. Je bent een succesvolle man en niet meer de passieve niet-succesvolle vrouw.

Het is alleen inderdaad jammer dat je door dit veelvuldig fantaseren, een beetje lijkt weg te vluchten voor je echte leven en veel tijd daarmee "verknoeit" ? die je misschien anders had kunnen besteden om het echte leven succesvoller/beter te maken ?

Sinds wanneer is dat dagdromen zo excessief begonnen ? Wat was de aanleiding ?

Op zich is er niets mis met dagdromen en fantaseren. Het is een manier om verveling tegen te gaan en je lekker te ontspannen. Als het echter je leven zodanig gaat beinvloeden dat je er last van hebt, dan is het iets om eens naar te kijken en iets anders te gaan doen. Aan jou de keuze.

[Memories]

Hallo Ro, welkom op het forum.

Ik ben een vrouw van 33 jaar en heb al jaren (denk vanaf 15e ofzo, wat ik me herinner) de fantasie dat ik iemand anders ben. Namelijk een man. Niet altijd dezelfde persoon (het verandert over de jaren geleidelijk), maar altijd een heel succesvol, zeer aantrekkelijke man. Ik ben constant in m'n hoofd met deze fantasie bezig, de hele dag door. Het is zelfs zo erg dat ik vaak niet eens met m'n echte ik bezig ben. Ik kan uren op de bank of in bed liggen fantaseren waardoor ik in het echte leven zeer passief ben. Het is ook een 'perfect' persoon terwijl ik een zeer negatief zelfbeeld heb van mijn eigen ik.

Er vallen mij een aantal dingetjes op in het eerste stukje van je post, waardoor er wat vragen bij me opkomen die jou misschien ook wel een beter beeld kunnen geven, waardoor je wat verder komt met bepaalde dingen.

Je zegt dat je die fantasieën al vanaf je 15e ervaart, wat is er vooraf aan die denkbeelden en gedachten gebeurd? Wat heft je leven van je 15e jaar veranderd? Heb je toen dingen meegemaakt die impact op je (hebben) gehad?

Zou je kunnen nadenken waarom de mannen juist succesvol zijn? Waarom juist aantrekkelijk? Is er iets vooraf gebeurd waardoor je dit beeld hebt gecreëerd? Komt het misschien omdat je de werkelijkheid wilt ontvluchten? En..mocht dat zo zijn...waarvoor zou je het willen ontvluchtten?

Wel voel ik me heel erg eenzaam: ik heb nooit relaties, wel wat vrienden maar ben toch vaak alleen.

Wat voor achtergrond ligt hier verder bij? Is het iets wat in je jeugd al gevormd is? Angst? Waardoor lukt het niet om meer bij vrienden te zijn en je open te stellen voor een relatie, als je die tenminste wilt? Is er iets wat je tegenhoudt?

Op zich zou het met de onzekerheid te maken kunnen hebben. Hoe is de thuissituatie? Mag je je uitten? En hoe zat het toen je jonger was?

Ik hoop dat iemand mij hier meer over kan vertellen. Alvast heel erg bedankt, want ik ben vrij radeloos en zie m'n leven vaak niet meer zitten.

Ik denk dat je jezelf al veel duidelijkheid kan geven als je eens probeert hier antwoorden op te vinden. Je vormt een beeld met eventuele oorzaken en kan daardoor beter naar situaties en jezelf kijken, waardoor je waarschijnlijk het leven beter aan kan, als je ermee aan de slag gaat. Want dat verdiend iedereen.

[volhoudertje]

Ik vraag me af waarom je het een stoornis noemt? Jouw fantasie heeft duidelijk de functie van compensatie voor je negatief zelfbeeld en je eenzaamheid. Het is denk ik eerder zinvol om te kijken of je niet iets aan dat negatieve zelfbeeld en die eenzaamheid kunt doen. Je gebruikt je fantasie om de werkelijkheid te ontlopen en gaat daar redelijk ver in.
Door de vraag te stellen of het een stoornis is dring je de werkelijke oorzaak naar de achtergrond, terwijl het heel
logisch is waar je in het leven eigenlijk naar verlangt.

[rororo]

Ik moet zeggen dat het me al erg goed doet dat jullie er serieus op reageren. Bedankt.

Het rare is dat er nooit echt iets is gebeurd wat aanleiding zou moeten geven voor mijn fantasieen. Ik kom in principe uit een liefdevol gezin, had alleen als kind het idee dat ik vaak dingen niet mocht die leeftijdgenoten wel mochten (beschermende opvoeding) en ben wel eens geslagen. Niet mishandelt ofzo; m'n ouders komen uit een andere cultuur waar een 'corrigerende tik' als noodzakelijk en normaal wordt gezien. Bij mijn (Nederlandse) vrienden gebeurde dit niet dus had daar altijd wel moeite mee. Een zwak excuus, maar ik denk wel dat dit me al vroeg gevormd heeft, want ik ben van nature al een onzeker en gevoelig persoon, altijd geweest. Ik ben nooit populair geweest, maar had wel altijd wat vrienden. Mijn vriendinnen uit die tijd (12-15 jaar) maakten we wel eens belachelijk doordat ik een laatbloeier ben: nog geen interesse in jongens terwijl zij dat wel hadden. "Je bent zeker pot!" etc. Hierdoor ben ik steeds onzekerder geworden en werd dit steeds erger doordat er door mijn 'vluchtgedrag' ook echt niks gebeurde.

Soms denk ik wel eens was er maar iets gebeurd waardoor het allemaal te verklaren is, maar het is gewoon heel geleidelijk gegaan. Ik geef dan ook niks of niemand anders dan mezelf de schuld. Ook ben ik misschien niet de allerknapste, maar zeker niet onaantrekkelijk (wat ik hoor). Er is gewoon geen excuus en daarom denk ik dus ook dat er ergens gewoon iets niet klopt bij me. Ik ben heel negatief over mezelf, maar ook over alles en iedereen. Niks is goed genoeg. Dat realiseer ik me, maar ondertussen kan ik er ook niks aan veranderen. Ik wil mezelf (en de wereld) ook ontvluchten omdat ik me misschien niet kan voorstellen dat het echte leven leuk kan zijn. Ik ben nog nooit gelukkig geweest. Alles kost gewoon zo veel moeite en ik heb vaak weinig energie. Veel energie gaat in m'n fantasieen zitten en het is altijd makkelijker op de bank te zitten dan iets te ondernemen. Ik heb dus wel wat vrienden om me heen die echt wel om me geven, maar ik vind het vaak moeilijk om sociaal te doen. Ik denk dan alleen maar dat ik stomme dingen zeg, saai ben, raar ben. Ook haat ik hoe ik vaak negatief over die vrienden en familie denk, terwijl daar echt geen aanleiding voor is. Dan vind ik mezelf echt een ongelofelijke trut en heb ik het gevoel dat ik hun niet waard ben.

Ik wil er wel echt heel graag iets aan doen want die eenzaamheid maakt me gek, maar weet gewoon niet hoe. Want hoewel ik de fantasieen probeer tegen te houden, probeer positief over mezelf en anderen te denken, lukt het gewoon niet. Soms heb ik wel een periode van een paar dagen dat het goed gaat en het idee heb dat ik eindelijk veranderd ben, maar dan komt het ineens weer terug. Nu zit ik dus weer in die slechte periode (die zijn altijd veel langer dan de goeden) en nu denk ik vaak ook dat ik nooit zal veranderen. Ik denk nu dat als het weer even goed gaat ik mezelf toch alleen maar voor de gek hou, want ervaring leert dat de slechte periode toch weer snel terug komt en ik toch niet zo veranderd ben als ik dacht.

Ik vraag me nog steeds af of anderen dit ook hebben en er misschien een label aan te hangen is. Ik ben op zoek naar een verklaring of opheldering, maar misschien is die er helemaal niet.

Iets anders dat er misschien mee te maken heeft is dat ik altijd het gevoeld heb dat ik niet echt leef en dingen bewust mee maak, maar meer in een droom zit, ergens achter m'n eigen lichaam aan hobbel en is het constant chaotisch en wollig in m'n hoofd.

Zo...wat een verhaal...

[volhoudertje]

Soms denk ik wel eens was er maar iets gebeurd waardoor het allemaal te verklaren is, maar het is gewoon heel geleidelijk gegaan. Ik geef dan ook niks of niemand anders dan mezelf de schuld.

Is dat zo? Is er werkelijk niets gebeurd wat je vervelend vond? Als ik de eerste twee alinea’s van je verhaal lees kom ik tot een heel andere conclusie. Je hoeft niemand af te vallen of dingen kwalijk te nemen, maar probeer eens tegen je zelf te zeggen dat het niet zo gelopen is als je het eigenlijk gewenst had. Wees vooral eerlijk tegen jezelf.

Iets anders dat er misschien mee te maken heeft is dat ik altijd het gevoeld heb dat ik niet echt leef en dingen bewust mee maak, maar meer in een droom zit, ergens achter m'n eigen lichaam aan hobbel en is het constant chaotisch en wollig in m'n hoofd.

Als je zo diep wegvlucht in je fantasie, hoe kun je dan het gevoel hebben echt te leven? Misschien is het wel het onderdrukte besef van het echte leven dat je een chaotisch en wollig gevoel in je hoofd bezorgt.

[scampsd]

Goeiemiddag,
Rororo, toen ik je verhaal las, dacht ik bij mezelf "Da's nu iemand die net, maar dan nét hetzelfde heeft als ik", met dat verschil dat ik het niet helemaal als een probleem ervaar.
Kijk, jij vertelt dat je fantaseert een man te zijn in plaats van een vrouw, maar ik denk niet dat het geslacht er veel toe doet, je droomt ervan succesvol te zijn in het leven en succesvol zijn associeer jij vooral met mannen, dus daar zie ik geen enkel probleem. Jij fantaseert bv. om een heel aantrekkelijke man te zijn, ik fantaseer een heel aantrekkelijke vrouw te hebben .
Je zegt een heel negatief zelfbeeld te hebben en daardoor te fantaseren, en dat klopt volgens mij ook: het is juist een vluchtreactie uit die negatieve werkelijkheid die je doet fantaseren over een beter leven in een betere wereld.
Waar ik je echter niet volg, is je wens om te stoppen met fantaseren: ik heb de indruk dat je wil stoppen met fantaseren, en dan zal de vrijgekomen ruimte worden opgevuld met dingen die je in werkelijkheid doet en waar je je beter door voelt. Sorry Rororo, maar daar geloof ik niets van: als je uit je luie zetel komt en iets doet, dan zal de neiging tot fantaseren afnemen, en niet andersom. Dus, wil je minder fantaseren, doe dan iets!
Maar daar zit hem juist het probleem, als ik je verhaal zo een beetje lees: je hebt dingen gedaan, die waren weliswaar leuk terwijl je ermeee bezig was, maar achteraf heb je het idee dat het allemaal toch maar boter aan de galg is, en probeer je de redenering om te draaien. Luister, ik heb daar alle begrip voor, maar het werkt zo niet: je zal iets moeten doen, en als gevolg daarvan zullen de fantasieën wel afnemen.
Nu, dat in gang schieten, hoe doe je dat dan? Wel, daar heb ik het eerlijk gezegd ook heel moeilijk mee, maar ik heb een oplossing gevonden: ik heb iemand gevonden (in mijn geval mijn therapeut, maar het kan ook met kennissen/vrienden/...): ik maak een agenda van wat ik allemaal ga doen de komende dagen (opruimen, boodschappen doen, (af)wassen, ...) en ik geef die aan mijn therapeut, en elke avond houd ik deze op de hoogte van de vorderingen (ook als er geen zijn).
Op die manier heb ik mijn appartement op orde gekregen, ben ik herbegonnen met sporten en ben begonnen met een traject loopbaanbegeleiding, terwijl ik daarvoor elke avond terug in hetzelfde rommelappartement in de zetel plofte of voor de PC ging hangen. Maak je geen illusies, je zal geregeld het gevoel hebben van "Ik ben in de dertig en ik zit hier te vertellen dat ik mijn afwas gedaan heb, net alsof dat een prestatie zou zijn. Stomme loser!", maar daar moet je je niets van aantrekken, gewoon doen en erin doorgaan, en je zal zien: de fantasieën zullen vanzelf minderen.
Misschien nog een laatste woordje over je negatieve houding tegenover anderen: ook dat zal wel verminderen eens je uit je luie zetel komt: in plaats van perfecte (gefantaseerde) dingen te doen in een perfecte (fantasie)wereld (van waaruit je vrienden maar een hoop sukkels lijken) zal je echte dingen doen in de echte wereld, en je zal merken dat hetgeen je vrienden doen niet zo slecht is (immers, wat jij momenteel doet is niet zó veel beter), je slechte oordeel tegenover je vrienden zal minderen en je zal je ook daarmee beter voelen.

Als je wil, kan je hier op het forum ons op de hoogte houden van hoe het ermee gaat? (Want als jouw situatie echt zo gelijkend is op de mijne, kan ik me voorstellen dat je daar veel aan kan hebben)

Veel geluk ermee!

[Wolfke]

Fijn om een herkenbaar verhaal te lezen.
Er is in bovenstaande posts al heel wat gezegd rond de vluchtreactie en ik sluit me vanuit mijn eigen ervaring daar bij aan. Het is alleen verschrikkelijk vervelend als je niet door hebt waarom je vlucht. Ik had net als jij ook het gevoel van verdorie waarom die fantasie want ik kom uit een warm gezinnetje, ik heb niet het excuus dat ik allerlei dingen heb mee gemaakt... nee integendeel. Dus wie was de schuldige ah ja ik natuurlijk!

En die gedachtengang zorgde ervoor dat ik steeds negatiever over mezelf ging denken met als gevolg dat het de fantasie weer aanwakkerde. Het heeft mij heel veel moeite gekost om die fantasie te doorbreken en helaas moet ik wat gevolgen van mijn uit de hand gelopen fantasie dragen.

Maar weet je dankzij er eens even rustig tegenaan te kijken en door therapie te volgen, begin ik stilletjes te beseffen van hey: ik had hier een verdomd goeie reden voor! Opgroeien in een liefdevol gezin betekent niet dat er niets mis kan gaan. Ik dacht dat ik geen reden had om zo onzeker te zijn tot ik tot de ontdekking kwam dat mijn moeder mij van baby tot kleuter altijd vastbond met riempjes, zowel binnen als buiten.... Het is pas nu door een opleiding te hebben dat ik bepaalde linken begin te leggen. Mijn moeder bedoelde het niet slecht, ze was gewoon overbeschermend maar naast de riempjes nam ze mij ook alles uit handen en was positieve bekrachtiging haar vreemd. Niet uit slechte wil, ze had er gewoon geen erg in.

Zoveel gevoelens, gedachten, verlangens... steeds die tweestrijd tussen een bepaalde kracht vanbinnen, degene die je wil zijn als je niet zo verdomd onzeker was, maar ook die verschrikkelijke 'zwakte'... je fantasie is uiteindelijk een vlucht van jezelf, een verzet tegen jezelf. Je moet beseffen dat al de kwaliteiten die je verzonnen ik bezit, je die ook daadwerkelijk hebt. Niet vechten tegen je onzekerheid (want dat maakt het erger, splitst je in 2 personen) maar het aanvaarden en ipv te verdrukken beseffen dat je het beter kan leren hanteren.

Zover de inzichten die ik zelf in mijn zoektocht verzameld heb. Ik hoop dat het wat aansluit bij hoe jij alles aanvoelt.

Wolfke xxx

[Radius]

Herkenbaar is het zeker. Het lijkt me zuiver escapisme, en dat heeft eigenlijk bijna iedereen zo nu en dan nodig na het zien van de ware aard van deze wereld vol lijden.

[YutaYuneYunesson]

Ik kan mij hier wat bij inbeelden.

Ik fantaseer ook de hele dag, voornamelijk over situatie's die zullen komen (maar die nooit zo worden) als ik alleen ben fantaseer ik vaak dat er iemand bij mij is, soms gebeurt het weleens dat ik voor twee personen limonaden inschenk of twee stukken vlees in de pan gooi en dan besef ik mij wat doe ik nou?
Echter verschild het wel altijd om welke personen dit gaat, soms zijn het mensen die ik ken soms gewoon fictief.
Ook ben ik in mijn fantasie een ander persoon, zo durf ik in mijn fantasie wel op te komen voor mijzelf en dwing ik respect af, in het echt ben ik vrij onzeker en laat ik snel over mij heen lopen.

Fantaseren dat ik een ander persoon ben, heb ik weleens gehad op jongere leeftijd, toen was ik ook een stuk onzekerder over mijzelf en mijn uiterlijk.

[Poolster]

Zoveel gevoelens, gedachten, verlangens... steeds die tweestrijd tussen een bepaalde kracht vanbinnen, degene die je wil zijn als je niet zo verdomd onzeker was, maar ook die verschrikkelijke 'zwakte'...

Dit verwoordt nu exact wat ik ervaar!

Ik fantaseer vooral in periodes dat het slechter gaat en dat ik ook veel passiever ben.
De momenten dat ik gelukkiger ben, meer buitenkom in het weekend, leuke activiteiten inplan in de week, dingen doe die ik wil doen maar waarvoor ik in wezen toch erg bang ben (=drempelvrees)maar alsnog de stap zet om het toch te gaan doen, zelfs al stuit ik hier op hindernissen,...op die momenten, verdwijnt dat fantaseren nagenoeg volledig en voel ik dat ik leef.

Je moet uiteraard wel realistisch blijven en weten dat niets 'perfect' is en dat je voor bepaalde wensen toch hard moet werken of veel energie in moet gaan stoppen. Maar als je iets heel graag wil, ga je het uiteindelijk toch doen. Beter proberen, evalueren, .....dan op je oude dag, in je schommelstoel, met je stel breinaalden, terug te kijken op wat had kunnen zijn.