Voortvloeiend uit het topic 'ben ik mijn hersenen' bij wetenswaardigheden:
heb je wel eens iets meegemaakt wat je niet echt kunt verklaren?
Omschrijf je ervaringen hier!
Tegenwoordig mag dat .Opa Black schreef:Praat er beter maar niet over anders denken ze dat je een heks bent.
ik heb ook een soortgelijke ervaring. Ik geloofde ook nooit zo in dit soort dingen al had ik als kind wel eens een geest gezien, ik geloofde dat het mijn kinderlijke fantasie was geweest. Tot ook ik op een avond de hond van mijn ouders uitliet. Het sneeuwde buiten en het was donker. Ineens stond de hond stokstijf, haar haren recht overeind en ze gromde zachtjes. Ik zag eerst niets maar bleef staan omdat de hond zo raar deed. Ze maakte me bang, ik durfde ook niet meer verder. Ineens kwam er een man uit de bosjes, met een capuchon op en een heel enge blik in zijn ogen. En hij bleef me strak aankijken terwijl hij van de ene hoek van het veld waar we liepen, naar de andere liep. De hond moest ik inmiddels in bedwang houden, want die wilde me beschermen en de man aanvliegen. Ineens verdween de man in de andere hoek van het veld.... Ik heb het verhaal thuis verteld en mijn vader, die wel in geesten enzo geloofd, zei ook dat hij dacht dat het een geest was geweest. en dat hij die ook wel eens zag op diezelfde plek.TheEmperor85 schreef:Geloofde niet in spoken en geesten en narigheid. Misschien iets te nuchter voor. Totdat ik 2 jaar geleden op een warme zomeravond m'n hond (plus puppy die niet meer hier is) richting de boerderij hier een eindje verderop liep.
Het begon al wat donker te worden, en naast het erf van de boerderij staan grote eikenbomen dus het erf zelf zag er wat schemerig uit.
Opeens staat mijn hond stokstijf stil. Alle haren overeind, nagels zowat ín het asfalt geklemt.Doodstil stond ze daar, met haar ogen strak op 1 ding gericht. Ik zag het eerst zelf niet maar vond het een heel vreemde reactie (een kat daar vliegt ze achteraan, een andere hond daar blaft ze naar,maar zo ineens roerloos stilstaan dat had ik nog nooit gezien).
Midden op het erf stond een mannelijke gedaante, volledig in zwart, gezicht niet te zien, met een hoge hoed op. Nu ben ik niet erg bang uitgevallen maar deze gedaante was een stuk groter dan 'mensen'.
En hij stond daar maar, net zo roerloos als mijn hond. Het gevoel dat over me heenviel was onbeschrijfelijk.
Ik kan me niet herinneren dat ik óóit zo hard heb gerend, terug naar huis. M'n puppy hondje hobbelde achteraan, kon het nauwelijks bijhouden, begreep er ook niets van.
Thuisgekomen was er een vriendin van me online die nogal 'into zweverigheid' is. Heb daar verder zelf niets mee,maar ik respecteer dat.
Ik was nog aan het shaken toen ik haar vertelde wat ik gezien had, en zei er direct bij dat ik niet wilde weten wie of wat het was wat ik gezien had. "Ok" zei, "ik heb maar 1 vraagje ; had die persoon een hoge zwarte hoed op?"....Ik beaamde dit. "Dan is het maar goed dat je niet bent verder gelopen"..
Sindsdien loop ik met mijn hond elke avond de andere kant op. Ben nooit meer in de buurt geweest van deze boerderij.
Zo nuchter als ik normaal gesproken ben : dit-was-zó-eng...
Ben je zeker dat dat gevoel geen inbeelding kon zijn, omdat hij familie was en nog niet lang gestroven was? Zag je hem dan ook? Wat gebeurde er precies?Thundersheep* schreef:Elke avond voelde ik ogen op me gericht, ik was ervan overtuigd dat hij, als geest, in mijn kamer stond.
Misschien was het inbeelding, maar voor mij voelde dat niet zo..Hawk L. schreef:Ben je zeker dat dat gevoel geen inbeelding kon zijn, omdat hij familie was en nog niet lang gestroven was? Zag je hem dan ook? Wat gebeurde er precies?Thundersheep* schreef:Elke avond voelde ik ogen op me gericht, ik was ervan overtuigd dat hij, als geest, in mijn kamer stond.