Ik ga me liever niet voorstellen want ik praat liever niet openbaar over mijzelf maar ik wil toch eens een balletje opgooien op een forum als dit.
Ik ben 28 jaar.
Ik ben een vrij conflicterend persoon, kan van het ene moment in het ander of somber of blij zijn, ben ooit gediagnosticeerd met zowel adhd als pddnos (add). Ik geloof niet zo in die diagnoses maar herken me wel in het add, ik ben anti medicatie overigens omdat ik super natuurlijk leef, eet/drink en poog te denken.
Ik ben volledig afgesloten van de nieuwetijd ik ga niet 'mee met de flow'
Heb geen telefoon, al meer dan 10 jaar niet zelfs, ik weet niets van tegenwoordige technologie op spelcomputers na.
Ik ben opgegroeid in een scheiding en vervolgens uit huis geplaatst via zowel riag naar internaten en leefgroepen, dus heb geen normale jeugd gekent, in mijn schooltijd ben ik ook heel veel gepest tot ik een van de pesters in een judo worp tegen de grond gooide en daarna niet meer op school mocht komen van mn ouders ( toen begon dat riag gebeuren)
Ik heb dus heel veel in mijn opgroeiing anders voor mn kanis gekregen dan 'normale mensen'
Heb heel laat pas mn eerste vriendin gekregen, toen ik 18 was (zij was 15) en heb daar niet eens mee gezoend en het is na 1 jaar uitgegaan.
Toen overleed ook mijn vader en ben ik mijzelf kwijtgeraakt in (soft)drugs drank en snachts rondzwerfen (in die tijd heb ik mn mobiel van de hand gedaan en nooit meer een gehad), ben toen ook door mn moeder het huis uit gezet omdat de boel escaleerde, ik ben toen echt gaan zwerven en bij vrienden gaan logeren hier en daar tot ik een krot kreeg van de gemeente en daar eigenlijk verder ging met mijzelf verwaarlozen.
Uiteindelijk na een zware psychose door de drugs opgenomen geweest en toen een nieuw huis waar ik ipv drugs wat teveel drank gebruikte, en ook behoorlijk aankwam.
uiteindelijk ben ik dat er allemaal af gaan sporten en 100% gezond gaan leven.
Ik ben nu ong. een half jaar geleden weer verhuist na een lange periode bijna knettergek te zijn geworden van aanhoudende overlast in de buurt waar ik destijds woonde, veel slaapgebrek etc. En heb nu eindelijk het gevoel aangekomen te zijn in een rustpunt van mn leven waar ik op kan bouwen.
Maar ik kom nu wel dingen tegen in het dagelijks leven waarvan ik zie en voel dat ik een ongelovelijk gebrek aan connectie bij heb.
Ik ben bijv doodsbenauwd voor mobieltjes en vooral wifi straling, ik wil dat soort dingen niet bij mn hoofd in de buurt hebben, hier heb ik ook onderbouwing voor maar daar gaat dit topic niet over.
Ik eet ook vegetarisch en ontloop alle zoetstoffen en smaakversterkers.
Ik ben daarin dan ook niet echt een algemeen mens, en dat wil ik ook niet.
Maar ik mis ook genegenheid en oprecht contact wat een mens (vooral van mijn leeftijd) hoort te hebben, zoals een vriendin, ik ben zelfs nog maagd want ben altijd heel erg serieus geweest in het zoeken naar liefde, en heb een monogame instelling, ben al meerdere malen 'aangeboden' sex te hebben met een wat tegenwoordig 'fuckbuddy' word genoemd en dat heb ik afgewezen want ookal wil je lichaam soms, mn verstand wil dat niet. Ik heb in mn hele leven nog maar 2 x gezoend, en de laatste keer ongeveer 3 jaar geleden trilde ik helemaal omdat ik niet wist wat ik ermee moest.
Ik voel me hierin niet al te prettig want ik denk dan 'wat is er in godsnaam mis met me'
Als ik vrienden hoor praten die zeggen dat ze naar nachtclubs gaan en mensen daar tegenelkaar aanrijden en ik kan me dat nieteens voorstellen te doen (ik kan ook niet tegen nachtclubs want ik ben heel gevoelig voor drukte en harde geluiden), ik kan me niet voorstellen uberhaupt sex te hebben met iemand omdat ik die knop niet om kan zetten, ik heb al die jaren mijzelf tot aan een zijden draadje toe in stand moeten houden en ben ook tot op het pijnlijke zelfbewust en om dan 'niet na te denken en de daad te doen' als ik me dat voorstel, het past gewoon niet bij mij. Ik heb seks altijd gezien als iets wat je doet omdat je echt bij elkaar wilt zijn en blijven, niet als daad uit geilheid oid.. daar is mastruberen voor.
Ik probeer hier en daar wel zogenaamd te flirten met meiden maar dat voelt al onrealistisch, en ik heb al vaker last van derealisatie (vooral na die psychose jaren geleden) alsof ik mezelf niet ben dan. Ook ben ik graag zo snel mogelijk weer thuis als ik ergens heenga omdat ik me niet al te prettig voel als ik niet in mijn eigen vertrouwde omgeving vertoef.
Maar ik dacht laatst ook even na over wat ik nou wil, en als ik dan zeg ik wil wel een relatie.. ja dat kan ik dan wel willen maar ik kan dat helemaal niet, want ik weet helemaal niet hoe.
Ik ben gewoon letterlijk 'disconnected' wat dat betreft (en ik ben niet sociaal gehandicapped wat omgang betreft want als je met me praat in het echt zou je denken dat ik een extreem zelfverzekerde jongen ben want ik praat met gemak met mensen, afgezien dat ik er heel erg in moet worstelen uberhaupt uit mn woorden te komen want ik vergeet echt aan de lopende band de meest algemene woorden, dat merk je in een gesprek iig niet)
Ik ervaar dat zelf allemaal als extreem moeizaam en voel me geregeld ook extreem eenzaam door gebrek aan oprecht contact. En daar bedoel ik niet 'met mensen barbequen' mee.
Maar wat ik gewend was in de internaten, daar was het een hele familie om je heen, die mensen zijn ook best wel uit beeld. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik in overtijd leef, dat mn leven allang voorbij is en ik nu niks heb eigenlijk, dus speel ik maar videogames en ga ik wandelen met klassieke muziek op mn hoofd om mezelf daarvan af te leiden.
Mischien dat een psycholoog (niet een met een boekje met diagnoses aub, maar iemand die zn eigen kop gebruikt) hier op kan reageren, en anders mensen die zichzelf hier ook in herkennen.
Als mensen 'mij in dit verhaal herkennen is dat heel leuk trouwens maar ik hoop dat die mijn wens anoniem te blijven verder respecteren.