scampsd schreef: Xavier, over het doen van hobbies om me bezig te houden: ook daar zit ik vast: niets heeft nog zin meer, en er maar aan denken om naar buiten te gaan om me te ontspannen, het idee alleen al jaagt me de gordijnen in (ik heb nogal wat gedaan vroeger dat allemaal niets heeft opgeleverd, vandaar mijn huidige houding).
Eh.., tja...
First things first: rot, dat er zovele pogingen gestrandt zijn!
Maar als je alleen maar opschijft "dat" 'vele' [AAI] dingen zijn mislukt, valt er weinig te zeggen.
Eigenlijk alleen de hoop, dat je huidige therapeut langs allerlei dode punten zal weten te loodsen.
scampsd schreef:
Zwak van karakter: zeker!
Eh - maar wat bedoel je daar nou mee...?
Wat een "karakter" is, is glibberig. En in welk opzicht BEN je echt 'zwak' (whatever this might be) en ik welk opzicht is dat een verwijt...???
En is dat verwijt vooral een uiting van woede over dat je leven nu verre van leuk is,- of zou het echt terecht zijn...?
scampsd schreef:
Of ik kritiek of afwijzing kan ontvangen? Het punt is dat ik niets anders ontvang!
Heel rot.
Maar dat je het vaak krijgt, zegt niets over OF je er 'vruchtbaar' mee kunt omgaan.
scampsd schreef: En één van de grootste problemen dat ik helemaal geen probleem heb om een "sociale relatie" aan te gaan: onlangs was ik op een bruiloft en daar kan ik echt met iedereen wel een klapke doen, iedereen vindt mij ook sympathiek, maar niemand die het ook maar in zijn hoofd haalt om blijvend bij mij te willen blijven, dan lijkt het alsof alle deuren van de wereld voor mijn neus worden dichtgesmeten (Maar dat gebeurt allemaal heel subtiel natuurlijk, niemand die zich van mij wegdraait temidden van een gesprek of zo, neeneen allemaal heel subtiel). Mijn therapeut noemde dit onlangs "lege contacten": ik ben er zelfs een meester in in lege contacten leggen, maar o wee als ik ook maar één stapje verder wil gaan.
Idd: subtiel.
Aan de ene kant: op een bruiloft mensen ontmoeten kan leuk zijn, maar op basis van iemand 1 keer spreken ene vaste relatie aangana, nee, zo werken die dingen vaak niet. (De band ontstaat vaak pas, als je elkaar met eenige regelmaat op een koor of een vereniging oid. ziet.)
Aan de andere kant: kennelijk (aldus je peut) ben JIJ degene, die het contact 'leeg' houdt.
Daar zit een kant aan: dat zou je dus zelf (...als je durft, weet hoe dat moet, etc.) kunnen veranderen. Dat is hoopvol.
scampsd schreef:
Wat je ook vroeg:
Heb je veel afwijzingen gehad vroeger waardoor je er nu de 'brui' aan geeft? En daardoor vermijdingsgedrag gaat vertonen.
Ik heb een paar afwijzigingen gehad, maar zeker niet voldoende om dergelijk gedrag te verantwoorden: kijk vooraleer afgewezen te worden, moet je de indruk hebben dat je je bij iemand thuisvoelt, en mensen hebben de enorme neiging om ervoor te zorgen dat ik dat gevoel niet heb
Andermaal: heel triest.
Maar echt snappen -sorry - doe ik het niet.
1) Hoezo:"De afwijzingen die ik heb gehad, zijn onvoldoende..."?
(Je klinkt te vlaams om voor calvinist door te gaan, maar waarom zouden die afwijzingen er niets mee te maken kunnen hebben? Patronen hebben nogal eens de neifging, zichzelf in stand te houden.)
2) En als mens zijn we sociale wezens, punt uit.
Dus in feite: jij, ik en iedereen wil bij een ander horen. (Okee, niet altijd en wel op voorwaarden etc. etc.)
Dus dat je pas "afgewezen bent" als jij eerst dat gevoel gehad hebt van je thuis te voelen (...hoor ik hier nou de stem van een cognitief therapeut in...?) en dat het dan niet door gaat, dat vind ik onlogisch.
Wat ik lees, is dat jij het idee hebt, dat 'mensen' jou het gevoel geven (vaak, wellicht graag?) dat je niet erg welkom bent. Dat lijkt me alleen maar heel erg pijnlijk.
(Okee, dan ben je niet teleurgesteld in een specifieke verwachting - maar wel in een wezenlijke behoefte, nl. menselijk contact.)