Hoe heet dit?

[scampsd]

Goeienavond,
Ik heb net met een vriendin gesproken over mijn problemen, en zij stelde mij voor om eerst eens op te zoeken welke naam eraan kan worden gegeven: in onze huidige maatschappij is het immers makkelijker hulp te zoeken over een bepaald onderwerp als je er de precieze naam voor weet.
Het is het volgende:
- ik ben zwak van karakter (ik kan echt niet veel hebben)
- ik heb veel pogingen gedaan om een leven op te bouwen (mensen proberen te leren kennen waarmee ik dan kan optrekken, een partner ontdekken, ...), maar al die dingen hebben tot niets geleid (ik ben nu 38).
- na al die mislukkingen ben ik het beu geworden, en heb ik besloten om niets meer te doen (behalve mijn werk dan).
- dit is geëvolueerd tot waar ik nu zit (na een stadium van woede-aanvallen en één van angstaanvallen), en da's een stadium van "ik heb het opgegeven, het heeft toch allemaal geen zin meer". Ik kan enkel nog routineuze zaken doen of gaan werken, maar gelijk wat ik wil doen dat ik puur voor mezelf doe en zeker dingen waarbij ik in contact kan komen met andere mensen (zelfs bv. als mijn overburen mij zouden zien door het venster), dit jaagt mij zoveel schrik aan dat ik er niet eens aan begin, met een totaal sociaal isolement vandien.

Weet iemand hoe dergelijke toestand wordt genoemd, zodanig dat ik kan op zoek gaan naar lotgenoten of middelen om dit op te lossen?

Bedankt

[Janneke]

Hm, tja, och...

Die vriendin heeft wellicht wel gelijk, als er een etiketje op past, zijn sommige dingen makkelijker.

Mijn gok zou zijn: angststoornis, die zo heftig geworden is, dat je af aan het glijden bent naar depressie.("Secundaire depressie" dus.)

...en een van mijn leuzen is, dat je niet alleen dat etiketje nodig hebt
(= dit is een psychisch iets, waar een goede psychotherapeut veel tegen kan doen, samen met jou)
maar vooral ook een verhaal met kop en staart.

Ik zou zeggen, dat wat je hier hebt geschreven, min of meer dat verhaal met kop en staart IS.

Evt. uitgebreid met bijv. "Is het altijd of geweest, dat je niet veel kon hebben - of is dat ontstaan, "opeens" of in de loop der tijden....?
En hoe voel je je er over, dat je helaas weinig kan hebben...?
Welke pogingen heb je gedaan en hoe zijn die gestrandt?
(Bijv. het kan zinnig zijn, om dat te vertellen: wie weet zit t m in je - ik zeg maar wat - sociale vaardigheden. Dan wordt dat een onderdeel vroeger of later in de therapie: vaardigheden, die je "had moeten aangeleerd krijgen" van bijv. je ouders, etc.)

...en dan de pijn verwerken, waar de angst op gebaseerd is.

[Minerva]

Weet iemand hoe dergelijke toestand wordt genoemd, zodanig dat ik kan op zoek gaan naar lotgenoten of middelen om dit op te lossen?

Niet leven ?

[xavier2203]

Goeienavond,ik ben zwak van karakter (ik kan echt niet veel hebben)

Misschien moet je het omzetten naar een bepaalde vorm van energie en totaal loslaten in de vorm van extreme sport ofzo. (Niet gelijk 100 kg proberen op te tillen en weg te smijten, maar doe het wel verstandig.) Ik ga naar vervelende werkdagen naar huis lopen. Doe ik 45 minuten over, maar alle negatieve enrgie vd dag is weg. Vervolgens stort ik me thuis weer op mijn huishouden, hobby;s etc.

[Hawk L.]

Misschien heeft hooggevoeligheid er ook iets mee te maken... Dit heb ik namelijk zelf en woede-aanvallen ook.

[Esterre]

Goeienavond,
Ik heb net met een vriendin gesproken over mijn problemen, en zij stelde mij voor om eerst eens op te zoeken welke naam eraan kan worden gegeven: in onze huidige maatschappij is het immers makkelijker hulp te zoeken over een bepaald onderwerp als je er de precieze naam voor weet.
Het is het volgende:
- ik ben zwak van karakter (ik kan echt niet veel hebben)
- ik heb veel pogingen gedaan om een leven op te bouwen (mensen proberen te leren kennen waarmee ik dan kan optrekken, een partner ontdekken, ...), maar al die dingen hebben tot niets geleid (ik ben nu 38).
- na al die mislukkingen ben ik het beu geworden, en heb ik besloten om niets meer te doen (behalve mijn werk dan).
- dit is geëvolueerd tot waar ik nu zit (na een stadium van woede-aanvallen en één van angstaanvallen), en da's een stadium van "ik heb het opgegeven, het heeft toch allemaal geen zin meer". Ik kan enkel nog routineuze zaken doen of gaan werken, maar gelijk wat ik wil doen dat ik puur voor mezelf doe en zeker dingen waarbij ik in contact kan komen met andere mensen (zelfs bv. als mijn overburen mij zouden zien door het venster), dit jaagt mij zoveel schrik aan dat ik er niet eens aan begin, met een totaal sociaal isolement vandien.

Weet iemand hoe dergelijke toestand wordt genoemd, zodanig dat ik kan op zoek gaan naar lotgenoten of middelen om dit op te lossen?

Bedankt

Zijn een paar dingen onduidelijk:
- Zwak van karakter? niet veel kunnen hebben?.. Wat bedoel je daarmee? Geen kritiek of afwijzing kunnen ontvangen?
- Hoe gaan sociale relaties jou af? Vind je het moeilijk om contact te maken?

Heb je veel afwijzingen gehad vroeger waardoor je er nu de 'brui' aan geeft? En daardoor vermijdingsgedrag gaat vertonen.

We kunnen allemaal wel een stempel hier plakken, maar denk dat je het beste gewoon bezoek kan brengen aan een psycholoog/therapeut

[scampsd]

Goeiemiddag,
Sorry dat ik niet onmiddellijk heb gereageerd.
Ik heb wel een aantal waarheden zien staan in jullie posts:

Niet leven ?

Die doet zeer maar is natuurlijk wel correct: ik ben in zo'n robotisch stadium gekomen dat leven er bij mij inderdaad niet meer inzit.
Wat je daar zeg, Xavier, over het doen van hobbies om me bezig te houden: ook daar zit ik vast: niets heeft nog zin meer, en er maar aan denken om naar buiten te gaan om me te ontspannen, het idee alleen al jaagt me de gordijnen in (ik heb nogal wat gedaan vroeger dat allemaal niets heeft opgeleverd, vandaar mijn huidige houding).
Ester, wat jouw vragen betreft:

- Zwak van karakter? niet veel kunnen hebben?.. Wat bedoel je daarmee? Geen kritiek of afwijzing kunnen ontvangen?
- Hoe gaan sociale relaties jou af? Vind je het moeilijk om contact te maken?

Zwak van karakter: zeker!
Of ik kritiek of afwijzing kan ontvangen? Het punt is dat ik niets anders ontvang! En net dát ben ik zo beu geworden. Het is nu niet zo dat iedereen op mijn kop zit te kakken, maar ik heb bv. een CV waarmee ik veel van mijn collega's kan omverblazen, maar terwijl iedereen na 2-3 sollicitaties een nieuwe job vindt, zit ik na 40(!!!) nog altijd vast, en zo zit het met elke vorm van sociale verbintenis. Kijk, ik wil graag vooruitkomen in het leven: een vaste job in de buurt van waar ik wil wonen, een relatie, kindjes, ..., maar ik geraak NERGENS! En één van de grootste problemen dat ik helemaal geen probleem heb om een "sociale relatie" aan te gaan: onlangs was ik op een bruiloft en daar kan ik echt met iedereen wel een klapke doen, iedereen vindt mij ook sympathiek, maar niemand die het ook maar in zijn hoofd haalt om blijvend bij mij te willen blijven, dan lijkt het alsof alle deuren van de wereld voor mijn neus worden dichtgesmeten (Maar dat gebeurt allemaal heel subtiel natuurlijk, niemand die zich van mij wegdraait temidden van een gesprek of zo, neeneen allemaal heel subtiel). Mijn therapeut noemde dit onlangs "lege contacten": ik ben er zelfs een meester in in lege contacten leggen, maar o wee als ik ook maar één stapje verder wil gaan.
Wat je ook vroeg:

Heb je veel afwijzingen gehad vroeger waardoor je er nu de 'brui' aan geeft? En daardoor vermijdingsgedrag gaat vertonen.

Ik heb een paar afwijzigingen gehad, maar zeker niet voldoende om dergelijk gedrag te verantwoorden: kijk vooraleer afgewezen te worden, moet je de indruk hebben dat je je bij iemand thuisvoelt, en mensen hebben de enorme neiging om ervoor te zorgen dat ik dat gevoel niet heb: na een bruiloft een vijftal jaren geleden wilde de fotograaf een paar kliekjes maken van mensen die uit het stadhuis kwamen, en we bleven nog met drie over: ik en twee meisjes. Die meisjes hebben echt zitten ruziemaken over wie er nu met mij op die foto moest staan, en het werd zo gênant dat het lief van de fotograaf dan maar met mij op de foto is komen staan. (en da's maar één van de zovele zaken die ik hier kan beschrijven)

Ik hoop dat jullie nu beter begrijpen wat ik ongeveer bedoel.
Beste groeten

[Janneke]

Xavier, over het doen van hobbies om me bezig te houden: ook daar zit ik vast: niets heeft nog zin meer, en er maar aan denken om naar buiten te gaan om me te ontspannen, het idee alleen al jaagt me de gordijnen in (ik heb nogal wat gedaan vroeger dat allemaal niets heeft opgeleverd, vandaar mijn huidige houding).

Eh.., tja...
First things first: rot, dat er zovele pogingen gestrandt zijn!
Maar als je alleen maar opschijft "dat" 'vele' [AAI] dingen zijn mislukt, valt er weinig te zeggen.
Eigenlijk alleen de hoop, dat je huidige therapeut langs allerlei dode punten zal weten te loodsen.

Zwak van karakter: zeker!

Eh - maar wat bedoel je daar nou mee...?
Wat een "karakter" is, is glibberig. En in welk opzicht BEN je echt 'zwak' (whatever this might be) en ik welk opzicht is dat een verwijt...???
En is dat verwijt vooral een uiting van woede over dat je leven nu verre van leuk is,- of zou het echt terecht zijn...?

Of ik kritiek of afwijzing kan ontvangen? Het punt is dat ik niets anders ontvang!

Heel rot.
Maar dat je het vaak krijgt, zegt niets over OF je er 'vruchtbaar' mee kunt omgaan.

En één van de grootste problemen dat ik helemaal geen probleem heb om een "sociale relatie" aan te gaan: onlangs was ik op een bruiloft en daar kan ik echt met iedereen wel een klapke doen, iedereen vindt mij ook sympathiek, maar niemand die het ook maar in zijn hoofd haalt om blijvend bij mij te willen blijven, dan lijkt het alsof alle deuren van de wereld voor mijn neus worden dichtgesmeten (Maar dat gebeurt allemaal heel subtiel natuurlijk, niemand die zich van mij wegdraait temidden van een gesprek of zo, neeneen allemaal heel subtiel). Mijn therapeut noemde dit onlangs "lege contacten": ik ben er zelfs een meester in in lege contacten leggen, maar o wee als ik ook maar één stapje verder wil gaan.

Idd: subtiel.
Aan de ene kant: op een bruiloft mensen ontmoeten kan leuk zijn, maar op basis van iemand 1 keer spreken ene vaste relatie aangana, nee, zo werken die dingen vaak niet. (De band ontstaat vaak pas, als je elkaar met eenige regelmaat op een koor of een vereniging oid. ziet.)
Aan de andere kant: kennelijk (aldus je peut) ben JIJ degene, die het contact 'leeg' houdt.
Daar zit een kant aan: dat zou je dus zelf (...als je durft, weet hoe dat moet, etc.) kunnen veranderen. Dat is hoopvol.

Wat je ook vroeg:

Heb je veel afwijzingen gehad vroeger waardoor je er nu de 'brui' aan geeft? En daardoor vermijdingsgedrag gaat vertonen.

Ik heb een paar afwijzigingen gehad, maar zeker niet voldoende om dergelijk gedrag te verantwoorden: kijk vooraleer afgewezen te worden, moet je de indruk hebben dat je je bij iemand thuisvoelt, en mensen hebben de enorme neiging om ervoor te zorgen dat ik dat gevoel niet heb

Andermaal: heel triest.
Maar echt snappen -sorry - doe ik het niet.
1) Hoezo:"De afwijzingen die ik heb gehad, zijn onvoldoende..."?
(Je klinkt te vlaams om voor calvinist door te gaan, maar waarom zouden die afwijzingen er niets mee te maken kunnen hebben? Patronen hebben nogal eens de neifging, zichzelf in stand te houden.)
2) En als mens zijn we sociale wezens, punt uit.
Dus in feite: jij, ik en iedereen wil bij een ander horen. (Okee, niet altijd en wel op voorwaarden etc. etc.)
Dus dat je pas "afgewezen bent" als jij eerst dat gevoel gehad hebt van je thuis te voelen (...hoor ik hier nou de stem van een cognitief therapeut in...?) en dat het dan niet door gaat, dat vind ik onlogisch.
Wat ik lees, is dat jij het idee hebt, dat 'mensen' jou het gevoel geven (vaak, wellicht graag?) dat je niet erg welkom bent. Dat lijkt me alleen maar heel erg pijnlijk.
(Okee, dan ben je niet teleurgesteld in een specifieke verwachting - maar wel in een wezenlijke behoefte, nl. menselijk contact.)

[PeterRetep]

Een zwak karakter bestaat volgens mij niet...

Elk karakter heeft meschien wel zwakke punten in bepaalde situaties...

Ik vind het wel dapper en ondernemend dat je hebt geinvesteerd in het ontmoeten van mensen en het ondekken van een relatie
Dit is nooit voor niets ook al lijkt het soms zo...

(ik pas dit bericht zo nog aan maar moet weer even jou eerste bericht door lezen...)
(ben zo onhandig mett forums en heb ook slecht geheugen...)

[Esterre]

Goeiemiddag,
Sorry dat ik niet onmiddellijk heb gereageerd.
Ik heb wel een aantal waarheden zien staan in jullie posts:

Niet leven ?

Die doet zeer maar is natuurlijk wel correct: ik ben in zo'n robotisch stadium gekomen dat leven er bij mij inderdaad niet meer inzit.
Wat je daar zeg, Xavier, over het doen van hobbies om me bezig te houden: ook daar zit ik vast: niets heeft nog zin meer, en er maar aan denken om naar buiten te gaan om me te ontspannen, het idee alleen al jaagt me de gordijnen in (ik heb nogal wat gedaan vroeger dat allemaal niets heeft opgeleverd, vandaar mijn huidige houding).
Ester, wat jouw vragen betreft:

- Zwak van karakter? niet veel kunnen hebben?.. Wat bedoel je daarmee? Geen kritiek of afwijzing kunnen ontvangen?
- Hoe gaan sociale relaties jou af? Vind je het moeilijk om contact te maken?

Zwak van karakter: zeker!
Of ik kritiek of afwijzing kan ontvangen? Het punt is dat ik niets anders ontvang! En net dát ben ik zo beu geworden. Het is nu niet zo dat iedereen op mijn kop zit te kakken, maar ik heb bv. een CV waarmee ik veel van mijn collega's kan omverblazen, maar terwijl iedereen na 2-3 sollicitaties een nieuwe job vindt, zit ik na 40(!!!) nog altijd vast, en zo zit het met elke vorm van sociale verbintenis. Kijk, ik wil graag vooruitkomen in het leven: een vaste job in de buurt van waar ik wil wonen, een relatie, kindjes, ..., maar ik geraak NERGENS! En één van de grootste problemen dat ik helemaal geen probleem heb om een "sociale relatie" aan te gaan: onlangs was ik op een bruiloft en daar kan ik echt met iedereen wel een klapke doen, iedereen vindt mij ook sympathiek, maar niemand die het ook maar in zijn hoofd haalt om blijvend bij mij te willen blijven, dan lijkt het alsof alle deuren van de wereld voor mijn neus worden dichtgesmeten (Maar dat gebeurt allemaal heel subtiel natuurlijk, niemand die zich van mij wegdraait temidden van een gesprek of zo, neeneen allemaal heel subtiel). Mijn therapeut noemde dit onlangs "lege contacten": ik ben er zelfs een meester in in lege contacten leggen, maar o wee als ik ook maar één stapje verder wil gaan.
Wat je ook vroeg:

Heb je veel afwijzingen gehad vroeger waardoor je er nu de 'brui' aan geeft? En daardoor vermijdingsgedrag gaat vertonen.

Ik heb een paar afwijzigingen gehad, maar zeker niet voldoende om dergelijk gedrag te verantwoorden: kijk vooraleer afgewezen te worden, moet je de indruk hebben dat je je bij iemand thuisvoelt, en mensen hebben de enorme neiging om ervoor te zorgen dat ik dat gevoel niet heb: na een bruiloft een vijftal jaren geleden wilde de fotograaf een paar kliekjes maken van mensen die uit het stadhuis kwamen, en we bleven nog met drie over: ik en twee meisjes. Die meisjes hebben echt zitten ruziemaken over wie er nu met mij op die foto moest staan, en het werd zo gênant dat het lief van de fotograaf dan maar met mij op de foto is komen staan. (en da's maar één van de zovele zaken die ik hier kan beschrijven)

Ik hoop dat jullie nu beter begrijpen wat ik ongeveer bedoel.
Beste groeten

Allereerst: Ik zei niet dat je zwak van karakter bent, maar dat zeg je zelf.. Ik bedoelde: Wat versta je daar onder? Ik vind dat voor mijn begrip te abstract.
Hoe naar je het nu ook beschrijft, het valt me op dat je met je eigenwaarde eigenlijk niet in de knoop zit:)(goed c.v, je vindt je sociaal ingesteld) dus dat is goed!

Maar waarom kun je niet veel hebben? Waarvan niet?

Niemand wijst een ander zomaar af, zeker niet als jij je gedraagt zoals je zegt dat je je gedraagt. Het komt wel ergens weg en ik vraag me af in hoeverre je hierin slachtoffer bent(nee, ik bedoel dit niet gemeen).