Bubbelbadman

Niet durven buitenkomen

Hallo,

Ik ben 26 jaar en heb reeds voor anderhalf jaar een relatie met een heel lief meisje. Ik hou erg veel van haar. Wij wonen samen omdat we mekaar graag zien, een goed team zijn samen, maar ook omdat haar thuissituatie niet te doen was (alle dagen ruzie met familie)

Nu wonen we al een tijdje samen maar ze blijkt niet buiten te kunnen. Er moet altijd iemand mee. Ze heeft een panische angst.

Veel mensen denken onterecht dat ze lui is, maar ze zegt dat ze hartkloppingen krijgt en ademhalingsproblemen en gewoon bang wordt en begint te huilen en terug naar binnen gaat.

Ze is vroeger ook veel misbruikt geweest door mannen en wijlen haar vader sloeg haar altijd verrot. Vooral omdat ze bij hem in 1 bed moest slapen en dan in bed plaste of moest hoesten en daarvoor dan ook slaag kreeg.

Ze volgt wel therapie, maar dat is overdag en daar zit dus de visieuse cirkel: Ze moet buitenkomen om therapie te volgen. De therapie dient om haar angsten te kunnen begrijpen en hopelijk op te lossen. Maar omdat ze niet buitenkomt kan ze ook niet naar therapie, enz...


Dit is natuurlijk een groot probleem. Ze is moeten stoppen met school omdat ze niet meer durfde, ze is gestopt met opleiding omdat ze niet meer durfde. Ze durft alleen nog binnen zitten en ze is erg gefrustreerd hierdoor. Misschien heeft ze wel een depressie...


Nu is de vraag wat we hieraan kunnen doen. Ik probeer vaak mee te gaan (dan is ze niet bang) maar vaak ben ik gaan werken en dan kan ik natuurlijk niet meegaan...... :(

Misschien nog bijvertellen dat ze een aangeboren handicap heeft aan haar been dat haar ook zwaar getekend heeft in haar jeugd. Ze is nooit gestimuleerd geweest van thuisuit. Haar moeder zegt bij alles dat ze wil proberen/doen dat ze dat niet kan (door haar been) en wel huilend zal terugkeren en dat ze zich daar niet mee moet bezighouden.

Nu heeft ze minder contact met haar moeder maar toch heeft ze overal schrik van. Ze kan niet fietsen. Ze durft de bus niet (altijd) nemen. Allemaal omdat ze nooit heeft moeten presteren als kind. Nooit stimulatie gehad. Als ik het probeer zegt ze dat ze te oud is en dat het allemaal niet uithaalt en dat het geen zin heeft. Ze vraagt zich zelfs af waarom ze nog leeft. (ze is 21 op dit moment en zou nu volop moeten leven en dingen doen! Binnen 10 jaar gaat ze hier zoveel spijt van krijgen!!!!

Wat moeten we toch doen samen om haar gelukkig te krijgen?! Ik ben radeloos. 023

Sommige mensen zeggen dan dat ze pillen moet pakken... :shock:

Alle advies is welkom.
Sander1986

Re: Niet durven buitenkomen

Hoi Bubbelbadman. Is het niet mogelijk dat een psycholoog aan huis komt. Dat je wanneer je naar een psycholoog moet ook de deur niet uit durft, lijkt mij namelijk een probleem dat mensen met agorafobie bekend in de oren zal klinken. Ik heb er verder geen verstand van, maar ik heb wel eens vaker gehoord dat een psycholoog bij iemand thuis komt.
Isaia

Re: Niet durven buitenkomen

Wil je vriendin zelf geholpen worden. Ik denk dat het daarmee begint. ALs ze echt van haar problemen af wil of hanteerbaar wil maken dan zal ze idd naar een psycholoog moeten. Zou een mogelijkheid zijn dat jij haar dan haalt en brengt. En met hulp kan ze dan leren weer de straat op te gaan,zodat ze ook op een gegeven moment zelf kan gaan. Dat ze hulp nodig heeft lijkt me wel duidelijk. Sterkte!!!
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Niet durven buitenkomen

Hoi Bubbelbadman,
jullie vormen idd een goed team: jij doet tenminste wat om te helpen.
Ken je het gezegde, dat datgene wat je doet "helderder spreekt dan 1000 woorden"?
Iemand met straatvrees, die op therapie moet komen - en dus niet komt, die wordt gewoon in de steek gelaten door haar hulpverlener.

Enne: haar angst begrijpen, is gezien haar voorgeschiedenis "zo moeilijk nog niet". Ze werd mishandeld in hara eigen thuis door haar eigen vader (daarmee verlies je in feite als kind je 'thuis': er is geen vielige plek meer). Het zou me niet verbazen, als ze van allerlei ruzies de schuld kreeg (of zich zo zou voelen). Een moeder die maar meteen stelt, dat je iets 'toch niet kan' - brrr...Van alle kansen en opleidingen die ze zo misloopt, word je als mens ook niet vrolijk... (Het lijkt me niet direct, dat ze een depressie heeft, maar zo moetne voortmodderen is het toch ok niet!)
Rot, dat allerlei mensen denken dat ze lui is...! Na dit soort ellende heb je als mens steun nodig, geen rare veroordeleingen of mensne die je de ek toekeren...!!

Wat je beschrijft, zijn klassieke kermerken, die horen bij panische angst: hartkloppingen, ademhalingsgedoe, ze begint te huilen en wil /gaat terug naar binnen.
Angst heeft te maken met "vechten of vluchten" - omdat je amygdala (een orgaantje in je hersenen) vindt, dat de situatie niet veilig is. Als de amygdala het sein "onveilig" afgeeft, gaat je hart snel kloppen (zodat je hard kunt weghollen) en je admenhaling verandert ook alvast (om de sprint/ het gevecht mogelijk te maken).

Pillen kunnen soms wat helpen: ze verzachten de schrikreactie van de amygdala een beetje. Een beter optie is een psycholoog, die bereid is aan huis te komen en goed is in emdr en in coaching. Emdr kan heel snel de reacties van de amygdala kalmeren (vooral als die te maken hebben met de schuld van ruzies krijgen, geslagen worden omdat je hoest, gedoe als "dat kan jij toch nooit" en "jij bent de moeite niet waard (=wat haar huidige hulpverlener "zegt").
Het is niet nodig, dat dat maanden duurt, maar zij verdient het, dat ze in deze angst seriesu wordt genomen. ("Komt u niet opdagen...? Oh, nou dan wilt u zeker niet echt..." - verschrikkelijk!!!)
Als die rommel is opgeruimd, heeft het coachen zin. (Tegn die tijd kan ze zelf naar de praktijk van de psycholoog/ caoch). Dan wordt alles ingehaald, wat boffers van kinderen van hun ouders leren over "vallen en opstaan, je les erut trekken en doorgaan (een heel klein beetje anders)". Dat heeft zij moeten missen en dat kan maar beter meteen bij worden gespijkerd, als de oude rommel weg is.
Poeha

Re: Niet durven buitenkomen

Herkenbaar, ik heb het zelfde.

Je kunt als buitenstaander helaas weinig doen, het moet vanuit haar komen. Zij moet zelf het gevecht uitvechten, en dat kan heeeel lang duren. Het is voor iemand die het niet heeft, moeilijk te begrijpen dat het niet een kwestie is van een knop omdraaien. Je wilt heel graag normaal zijn, maar dat gebeurd gewoon niet. Dat is heel frustrerend voor haar.
Ik ben er zelf ook nog niet vanaf na 2 jaar, ik denk ongeveer voor 60 procent genezen ervan.
Wat ik wel weet is:

Wat niet helpt:
- Haar verwijten. Boos worden dat ze het niet gewoon doet. Hier word ze enkel en alleen onzekerder door.
- Continue aanbieden haar overal heen te brengen. Ook hier word ze onzekerder door. Ze wil namelijk gezien worden als normale volwassene, geen kind wat overal een handje bij nodig heeft.

Wat wel helpt:
- Luisteren, haar serieus nemen. Haar niet het gevoel geven dat het onzin is. Geen oplossingen aanbieden.
- Proberen te leren herkennen wanneer ze hier mee bezig is uit twijfel (haar overtuigen van haar kwaliteiten, sturen dat ze het zelf probeert, en als het niet lukt ze je meteen kan bellen), of vanuit een roep om hulp (in de laatste situatie WEL aanbieden mee te gaan o.i.d.)
- Haar overladen met complimentjes en aandacht is nooit slecht voor een mens zijn zelfvertrouwen ;)
Deborah

Re: Niet durven buitenkomen

Dit is heftig! Ik denk dat je daar echt een professioneel iemand voor moet hebben. Ik denk wel dat het belangrijk is dat je samen met haar naar buiten gaat. Veel wandelen en naar plaatsen toe gaan. Je kunt haar wel complimenteren, maar overdrijf het niet want anders gelooft ze er geen bal van.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Niet durven buitenkomen

Soms heb ik het ook moeilijk om buiten te komen, vooral op plaatsen waar het heel druk is. Maar dat is gelukkig niet elke dag en ik kan ook beslissen om thuis te blijven. Tranquilizers verminderen vaak ook de angst (dus als het echt moet en de angst is te groot gebruik ik er),maar zijn ook verslavend. Bovendien heeft jouw vriendin héél wat mee gemaakt en zou ik zeker aanraden dat ze hulp zoekt. Ik weet niet of je in Nederland/België woont, maar in België bestaat er psychiatrische thuiszorg. Ik zou ook wel bij een psychiater gaan met haar (mss nog beter als hij naar huis kan komen), maar indien niet kan het mss al helpen als je haar vergezelt.
Is ze bang om alleen bij de psychiater te zitten kan je altijd voorstellen of je erbij mag zijn bij de eerste gesprekken.
Voor een eerste gesprek kan het misschien voor haarzelf ook gemakkelijker zijn om haar verleden op papier te zetten ipv alles persoonlijk te moeten vertellen (dat hangt natuurlijk van persoon tot persoon af).
Voor de rest kan je haar zo goed mogelijk proberen te begrijpen, haar een beschermend gevoel geven, en indien jullie buiten gaan haar zelf laten bepalen wanneer ze terug naar huis wil.
Beter stap voor stap kleine afstanden ipv iets te ver en opnieuw een paniekaanval te krijgen.
Ze zal beetje per beetje het vertrouwen in de mensheid moeten opbouwen, want die is behoorlijk geschonden in haar verleden.
Wees een goeie steun voor haar (denk wel dat je dat bent, anders zou je dit bericht hier niet komen plaatsen), laat haar inzien dat ze iemand en is en hou negatieve personen (die haar proberen af te breken) zo ver mogelijk uit haar buurt.
Ik wens jullie allebei veel sterkte en een zonnigere toekomst :knuffel:
Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

Re: Niet durven buitenkomen

Hey Bubbelbadman,
In jouw verhaal lees ik 2 dingen:
- zij durft niet buitenkomen
- maar hoe zit het met jou? Kan jij nog buitenkomen terwijl zij het zo moeilijk heeft?

Ik zou je eerlijk gezegd voorstellen om beide te proberen te combineren: ten eerste kan zij proberen buiten te komen en kleine dingen gaan doen: de stoep vegen, de vuilnisbak buitenzetten, ... (ik kan me voorstellen dat dit voor haar zwaar is, maar je moet toch ergens beginnen). Eens dit lukt zonder problemen, kan ze proberen naar de buurtwinkel te gaan, de auto gaan voltanken, ... (allemaal zaken waarbij ze buitenkomt zonder daarbij veel mensen te moeten ontmoeten), en probeer zoveel mogelijk haar die dingen alleen te laten doen.
In die tijd (ik kan me voorstellen dat dit een paar weken/maanden duurt vooraleer ze dit stadium doorloopt) mag jij niet binnenblijven omwille van haar: de eerste keren natuurlijk wel, dan kan ze haar angsten nog eens verwoorden als ze thuiskomt, maar na een paar keren is het aan jou om naar buiten te gaan (vrienden/familie bezoeken), eventueel zonder haar, om jezelf ook eens iets te gunnen. Dit klinkt misschien héél egoïstisch maar als je constant binnenblijft omwille van haar, zal dat zich vroeg of laat tegen jullie keren en jullie relatie meer kwaad dan goed doen.

Kort gezegd stel ik voor jullie dus 2 dingen voor: zorg ervoor dat haar problemen lichtjes worden opgelost + zorg ervoor dat jij gezond genoeg blijft om jullie relatie voldoende sterkte te bieden.

Veel geluk

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”