Hallo,
Ik ben 26 jaar en heb reeds voor anderhalf jaar een relatie met een heel lief meisje. Ik hou erg veel van haar. Wij wonen samen omdat we mekaar graag zien, een goed team zijn samen, maar ook omdat haar thuissituatie niet te doen was (alle dagen ruzie met familie)
Nu wonen we al een tijdje samen maar ze blijkt niet buiten te kunnen. Er moet altijd iemand mee. Ze heeft een panische angst.
Veel mensen denken onterecht dat ze lui is, maar ze zegt dat ze hartkloppingen krijgt en ademhalingsproblemen en gewoon bang wordt en begint te huilen en terug naar binnen gaat.
Ze is vroeger ook veel misbruikt geweest door mannen en wijlen haar vader sloeg haar altijd verrot. Vooral omdat ze bij hem in 1 bed moest slapen en dan in bed plaste of moest hoesten en daarvoor dan ook slaag kreeg.
Ze volgt wel therapie, maar dat is overdag en daar zit dus de visieuse cirkel: Ze moet buitenkomen om therapie te volgen. De therapie dient om haar angsten te kunnen begrijpen en hopelijk op te lossen. Maar omdat ze niet buitenkomt kan ze ook niet naar therapie, enz...
Dit is natuurlijk een groot probleem. Ze is moeten stoppen met school omdat ze niet meer durfde, ze is gestopt met opleiding omdat ze niet meer durfde. Ze durft alleen nog binnen zitten en ze is erg gefrustreerd hierdoor. Misschien heeft ze wel een depressie...
Nu is de vraag wat we hieraan kunnen doen. Ik probeer vaak mee te gaan (dan is ze niet bang) maar vaak ben ik gaan werken en dan kan ik natuurlijk niet meegaan......
Misschien nog bijvertellen dat ze een aangeboren handicap heeft aan haar been dat haar ook zwaar getekend heeft in haar jeugd. Ze is nooit gestimuleerd geweest van thuisuit. Haar moeder zegt bij alles dat ze wil proberen/doen dat ze dat niet kan (door haar been) en wel huilend zal terugkeren en dat ze zich daar niet mee moet bezighouden.
Nu heeft ze minder contact met haar moeder maar toch heeft ze overal schrik van. Ze kan niet fietsen. Ze durft de bus niet (altijd) nemen. Allemaal omdat ze nooit heeft moeten presteren als kind. Nooit stimulatie gehad. Als ik het probeer zegt ze dat ze te oud is en dat het allemaal niet uithaalt en dat het geen zin heeft. Ze vraagt zich zelfs af waarom ze nog leeft. (ze is 21 op dit moment en zou nu volop moeten leven en dingen doen! Binnen 10 jaar gaat ze hier zoveel spijt van krijgen!!!!
Wat moeten we toch doen samen om haar gelukkig te krijgen?! Ik ben radeloos.
Sommige mensen zeggen dan dat ze pillen moet pakken...
Alle advies is welkom.