Hoi allemaal,
Ik zit op het moment helemaal vast met mijn leven. Ik ben begin twintig en heb helemaal geen sociaal leven, geen vrienden, niks. Ik weet niet hoe ik dit het beste kan aanpakken dus ik ga maar op mijn gevoel af.
De voornaamste redenen komen vooral uit mijn verleden: Ik heb zo'n leven gehad van "Been there, done that" maar dan helaas voornamelijk met slechte ervaringen (je mag hier helaas aan best wat extreme dingen denken) en niet met de goede. Ik wil geen boek over mijn leven op de forum posten en het lijkt mij ook minder fijn voor jullie om een leven vol gruwelijke details te lezen.
Waar het op neer kom is het volgende:
Veel vrienden kwijtgeraak door de jaren heen aan de dood (kanker, spierziekte ect)
Bijna heel mijn familie kwijt geraakt aan de zelfde doodsoorzaken.
Ik hoef voor emotionele steun het niet bij mijn paar overgevleven familieleden te zoeken.
Veel slechte dingen meegemaakt die het voor mij moeilijk maken om mensen te vertrouwen.
Ik heb echt GEEN vrienden waarmee ik leuke dingen kan doen. Denk hierbij aan uitgaan, of mischien zoiets simpels als een film kijken op de bank.
Doordat ik geen vrienden heb ben ik erg eenzaam en kan ik nergens heen met mijn problemen.
Voor de rest leef ik een vrij normaal leven, bezig met een studie, heb een bijbaan, leuke hobbies ect.
Ik ben zeer eenzaam geweest de afgelopen jaren en ben bezig om hier een einde aan te maken. Er is een meid van mijn leeftijd die bij mij op school zit. Het afgelopen jaar heb ik haar vaak geholpen met haar problemen of heb haar geholpen met haar studie. Zij heeft mij met een paar recente kleine dilemma's gesteund het afgelopen jaar en ze vermoed volgens mij dat het helemaal niet goed met mij gaat. En als zij erover begint sla ik dicht en verzin in een kleine leugen. Vaak denk ik gelijk achteraf stom maar durf dan niet die kleine leugen gelijk op te biechten. vaak gaat het om ziets kleins als "Ben naar de sportschool geweest" terwijl ik thuis slechts wat oefeningen heb gedaan en vervolgens niks heb gedaan omdat ik weer eens een deprisieve bui had.
Ik heb in het verleden al vaker mensen in vertrouwen genomen over mijn verleden en problemen, maar dat is maar al te vaak mis gelopen. Ik zie haar als een vriend maar ben nog steeds bang haar in vertrouwen te nemen. Het voelt zo raar, ik vertrouw haar genoeg om haar dit alles te vertellen en te vertellen dat ik me zo eenzaam ben maar ben bang voor alles wat mis kan gaan.
Ik ben namelijk bang dat zij niet meer met mij wilt omgaan als ze erachter komt dat ik helemaal geen vrienden heb of zelfs helemaal geen sociaal leven heb. En dit terwijl (als ik andere moet geloven) dat ik een aardige, behulpzame jongen ben. Ik weet dat ik niet sociaal gestoord ben, maar durf tergelijke tijd mensen niet in vertrouwen te nemen.
Heb in het verleden bij meerdere psychologen geweest en geen een kon mij een goede advies geven. Ze gaven vaak aan dat ik al goed bezig was met het opbouwen van vriendenkringen en dat ze het knap vonden dat ik ondanks alles wat ik heb meegemaakt nog zo'n normaal persoon was gebleven. Ze zeiden dat in mijn situatie de enigste manier dat ik mensen weer kan vertrouwen, is door met 1 persoon te beginnnen te vertrouwen zoals ik door de jaren heen steeds weer probeerde en een paar keer is gelukt op een zelfde soort manier.
Ik voel te ook gelijk heel schuldig. Het voelt alsof ik haar iets ernstigs aandoe als ik haar inderdaad in vertrouwen zou nemen. Ze krijgt tenslotte een verhaal waar je U tegen zegt voorgeschoten. Daarnaast schaam ik me voor het feit dat ik zelden iets leuks meemaakt. Ik probeeer de negatieve gebeurtenissen voor me te houden, niemand wilt tenslotte omgaan met iemand die altijd nare dingen meemaakt en niks leuks meemaakt om over te vertellen.
Ja dat was het wel zo'n beetje. Ik weet niet goed hoe ik deze knoop door moet hakken.