Hoe ervaren jullie trots zijn op jezelf ?

[Minerva]

Gezien de grote hoeveelheid erg zinnige reacties die je op dit forum plaatst zou het me sterk verbazen als je niet meer dingen bij jezelf kon vinden om trots op te zijn.

Oe daar zeg je zowat TMR... die kwam even aan..

Ik ben wel meer trots op dingen maar niet zo vaak of veel. Op een of andere manier hou ik me zelf altijd laag. (Vandaar hoogtevrees ?? Hoe symbolisch...)

Ik vind veel dingen vanzelfsprekend, het hoort zo of ik kan het maar half zo goed als een iemand anders die ik ken of die ik bewonder. Het is normaal dat ik doe wat ik doe niet iets om trots op te zijn verder. Vind mezelf dan heus niet zo goed of geweldig om trots op te zijn. Doordat ik die lat hoog leg, ben ik niet gauw tevreden of trots op mezelf.

Anderen zijn vaak meer te spreken over mij dan ikzelf over mijzelf te spreken ben. Zit soms ook met rode oortjes te luisteren als iemand mij een compliment geeft en ik vind het ergens wel heel leuk maar vaak ook overdreven of denk dan: nou niet zo overdrijven, zo goed ben ik nou ook weer niet. Ik ben erg zelf kritisch.. doe mezelf ook wel tekort daarmee denk ik. De laatste tijd maken wel meer mensen mij dit duidelijk (he Leeuw )

Het heeft ook te maken met het meer Calvinistische "Zo goed ben je heus niet" en ik zie alles altijd meer wat ik in mijn ogen tekort schiet dan wat ik vind dat ik goed doe. Ik realiseer me regelmatig door commentaar als deze wat ik terug krijg, dat ik mezelf wel tekort doe..

Ook het Boeddhistische standpunt van ego loos zijn etc. doet er ergens ook geen goed aan .. want trots zijn op jezelf is dus niet goed want dat versterkt juist je ego. In alle religies en levensovertuigingen is het juist altijd de bedoeling om jezelf niet te hoog te hebben staan. Trots zijn is taboe.

Terwijl trots zijn eigenlijk heel zinvol is. Het is iets wat je stimuleert om het vaker zo goed te doen. Het is iets wat je motiveert. Het geeft je door het gevoel van succeservaring meer zelfvertrouwen en eigenwaarde waardoor je verder durft te gaan/reiken..

Zomaar wat overdenksels van mij (uit de andere topic: waar ben je trots op).

Hoe ervaren jullie dat ?

[viooltje]

ik kan dat niet voelen, ook al zeggen andere iets goed, of compliment, blijk ik heel bescheiden te zijn, maar van binnen is er niets voelbaar voor mezelf, een gevoel van het mag gewoon niet, en dat als kind al
en als ik het probeert toe te laten blokkerd het, hap en weg [crying]

[Minerva]

Waar komt dat door Viooltje ? Dat je dat als kind al had ?

[volhoudertje]

Hoe ervaar ik trots zijn op mezelf? Vreemde vraag eigenlijk, want je omschrijft dat gevoel eigenlijk nooit voor jezelf.

Lekker stiekempjes weten dat er heus wel een paar dingen zijn die ik beter kan dan een ander, dat hoort er zeker bij.
Maar ook heel goed weten dat er dingen zijn waar ik beduidend lager in scoor, maar dan eigenwijs (of arrogant) genoeg zijn om te verklaren dat me dat niet boeit.

Trots zijn op mijn afkomst ben ik ook en een beetje meewarig doen over de stamppot etende Blanda's hoort daar ook bij. [027]
Maar niet getreurd, mijn beste vrienden zijn Blanda's, jullie zijn best lief hoor. Ik plaag jullie graag.

Verder hecht ik er belang aan bruikbaarheidwaarde te hebben. Of mensen een bepaalde gevoelswaarde aan mij koppelen boeit me minder.

Maar het aller belangrijkste is dat trots zijn voor mij betekent dat niemand meer kan zijn dan ik. Een ander is hooguit mijn gelijke, maar nooit meer.

[viooltje]

ik weet het niet, gewoon het mag niet

waja ik zit hier precies bij mijn peut,

als kind met mijn viool, blokkeerde ik het zelf, niet lachen, niet laten zien dat...
bescheiden blijven, angst dat ze zouden denken dat ik naast mijn schoenen zou lopen, dat waren wel gedachten die in me ging toen

met tekenen was dat ook zo,

ik verwacht eigelijk dat mijn eigen moeder als kind, complimenten naar me toe zeiden en niet naar andere over mij [crying]

[Melizzy]

Ik vind veel dingen vanzelfsprekend, het hoort zo of ik kan het maar half zo goed als een iemand anders die ik ken of die ik bewonder. Het is normaal dat ik doe wat ik doe niet iets om trots op te zijn verder. Vind mezelf dan heus niet zo goed of geweldig om trots op te zijn. Doordat ik die lat hoog leg, ben ik niet gauw tevreden of trots op mezelf.

Heel erg herkenbaar.

Als ik iets 'goed' doe - dat is, als ik van anderen hoor dat ik het goed gedaan heb, want ik vind het dan meestal normaal - ben ik zelden trots op mezelf. Bijvoorbeeld toen ik mijn vmbo diploma had gehaald; dat was leuk, ik was er blij om. Maar trots? Nee, dat niet. Ik vond het normaal, natuurlijk had ik het gehaald. Het was zelfs onder mijn niveau, dus niks om trots op te zijn. Als anderen zeggen dat ik trots op mezelf kan zijn, vind ik dat raar, omdat ik het er dan niet mee eens ben en het vaak ook niet snap. Ik heb een paar keer de hele nacht in een groepsgesprek (msn) gezeten met twee vriendinnen, waarvan er 1 dan suicidaal was en de ander wilde wel steunen, maar dat lukte niet helemaal door eigen problemen. Na een tijdje zei een van die meiden dat ik trots op mezelf moest zijn, dat ik dat deed enzo en het ook lukte. Maar ik vond het niet meer dan logisch. That's what friends do.

Trots zijn op mezelf houdt meestal in dat ik een compliment echt door laat dringen, maar ook niet meer dan dat. Accepteren dat een compliment gemeend is, dat is trots zijn op mezelf. Maar daar heb ik wel heel veel bevestiging van anderen bij nodig. Overigens is er wel 1 uitzondering bedenk ik net! Dat zijn mijn gedichten. Als ik een gedicht zelf goed vind, maakt het me niet uit wat anderen vinden. Dan is die bevestiging een huge ego boost, maar niet nodig om trots op mezelf te zijn.

Hihi, schiet me opeens te binnen.. een jaar geleden geloof ik (ja, een jaar geleden, heb het even teruggezocht) was ik nog heel erg bezig met niet automutileren. Ook dat ik telde hoelang ik het niet had gedaan. Toen had ik het op gegeven moment een aantal weken niet gedaan en vroeg ik op het forum waar ik toen veel zat of ik daar ‘stiekem een beetje’ trots op mocht zijn. Want ik dacht dat het wel goed van mezelf was, maar ja, bevestiging nodig dus. Daar kreeg ik toen 2 reacties op: 1) ‘nou niet stiekem een beetje, je mag het gerust vieren!’ 2) ‘of jij een beetje trots op jezelf mag zijn? Meidje je moet jezelf een schouderklop geven dat je bijna de grond inzakt’ Dus toen was ik uiteindelijk wel een beetje trots op mezelf.

[Minerva]

als kind met mijn viool, blokkeerde ik het zelf, niet lachen, niet laten zien dat... bescheiden blijven, angst dat ze zouden denken dat ik naast mijn schoenen zou lopen, dat waren wel gedachten die in me ging toen

met tekenen was dat ook zo,

ik verwacht eigelijk dat mijn eigen moeder als kind, complimenten naar me toe zeiden en niet naar andere over mij [crying]

Ik begrijp je niet helemaal. Complimenteerde je moeder je ? Of juist niet en moest je het van anderen hebben ?

[Leeuwtjuh]

Ik denk dat haar moeder nooit direct haar complimenteerde, maar tegen anderen over haar.

[Minerva]

Verder hecht ik er belang aan bruikbaarheidwaarde te hebben. Of mensen een bepaalde gevoelswaarde aan mij koppelen boeit me minder.

Maar het aller belangrijkste is dat trots zijn voor mij betekent dat niemand meer kan zijn dan ik. Een ander is hooguit mijn gelijke, maar nooit meer.

Bruikbaarheidswaarde ? Dat klinkt wel heel zakelijk. Je zet dit tegenover gevoelswaarde ? Trots is een gevoel voor mij.. hoe zit dat dan bij jou ?

[Minerva]

Goed omschreven Melizzy.. heel herkenbaar ook voor mij, ook al heb ik nooit geautomutileerd ofzo.. Maar wat je daar schrijft, die denkpatronen zo ken ik dat ook. Die vanzelfsprekendheid en dat verwachten van jezelf dat je het gewoon doet.. niets om trots op te zijn. Natuurlijk doe je dat zo. Het zou pas erg zijn als je het niet zo zou hebben gedaan. Dat is pas falen.. niets om trots over te zijn verder.

Typisch dat jij dat ook zo ervaart.. zet me wel aan het denken.

[viooltje]

ze was fier omdat ze een dochter had die viool speelde maar zelf naar me toe geen intresse had,
ze nam mijn viool af als straf, ze is ooit één keer naar een concert geweest, in die tien jaar dat ik gespeeld heb heefd mijn lerares haar nooit gezien!!! de enigste schouders klop die ik kreeg was van mijn lerares die dat deed juist voor ik moest optreden voor een openbare exames, die met een gevoel gaf dat ik het kan en zijn er alle vertrouwen in had dat het me zal lukken, :crybaby: sorry die is een heel gevoelig en zwaar onderwerp

ik mis mijn lerares nog zo erg, ik ben toen gestopt omdat ze gestorven is


we gaan hier on topic of zo

[volhoudertje]

Verder hecht ik er belang aan bruikbaarheidwaarde te hebben. Of mensen een bepaalde gevoelswaarde aan mij koppelen boeit me minder.

Maar het aller belangrijkste is dat trots zijn voor mij betekent dat niemand meer kan zijn dan ik. Een ander is hooguit mijn gelijke, maar nooit meer.

Bruikbaarheidswaarde ? Dat klinkt wel heel zakelijk. Je zet dit tegenover gevoelswaarde ? Trots is een gevoel voor mij.. hoe zit dat dan bij jou ?

Trots is bij mij ook een gevoel, hoor. [027] Ik wil best met een paar voorbeelden uitleggen wat ik er precies mee bedoel, maar het tweede citaat dat je aanhaalt is nog veel belangrijker. Een ander is nooit meer dan jezelf. Dat is voor mij de absolute 'Gouden Regel'.

Bruikbaarheidswaarde, vooruit dan. Ik vind het wel leuk om mezelf te zien als iemand die op bepaalde ogenblikken gebruikswaarde heeft voor een ander. Als ik een verstandelijk gehandicapte zijn gat afveeg of een luier verwissel zeg ik dat ook altijd tegen mezelf: ik heb bruikbaarheidswaarde. Daar hoort een cynisch lachje bij. Je hebt het half kokhalsend gedaan, maar daarna steek je met een grijns een sigaret op denkt: goed gedaan kl***zak. [027] Dat woord mag je op dit forum niet gebruiken, maar ik beschouw het als het grootste compliment dat ik kan krijgen. Zo lang ik maar de illusie heb de gevoelswaarde die iemand anders aan mij kan koppelen kan minimaliseren, zal ik het altijd doen.

Misschien is het een verknipt soort humor, maar het mooiste is als iemand tegen je zegt: "Dank je wel kl***zak" en dat je dan antwoordt : "Graag gedaan, het was gratis. En ik kan jou ook niet luchten." . En daar hoort dan een high five bij. [027] Dat is het gevoel van trots waar ik van kan genieten. Ik vraag me af of dit gevoel überhaupt herkenbaar is, maar dat boeit verder niet.

[Leeuwtjuh]

(he Leeuw )

Wie ik?

Nahh.

Ik vind het een goed topic en ik ga eens nadenken over hoe ik het ervaar.

[Melizzy]

Typisch dat jij dat ook zo ervaart.. zet me wel aan het denken.

Vind je dat typisch? Vind ik eigenlijk niet.

Ik denk dat het een beetje komt door wat ik - om het even bij mezelf te houden - in mensen in het algemeen zie en wat ik in mezelf zie. Ik vind het bijvoorbeeld normaal dat je iemand helpt als diegene hulp nodig heeft. Dus dat telt ook voor mijzelf. Dat vind ik normaal, dat vind ik sociaal en ik geloof dat mensen in principe sociaal zijn. Mensen die dat niet hebben zijn dan gewoon de uitzonderingen die de regel bevestigen. Als ik geloof dat 'de mens' zo werkt, werkt het ook bkj mij zo en is het niet meer dan logisch er voor een ander te zijn. Niks om trots op te zijn dus, want het is immers normaal. Dat voor zover het maatschappelijke vlak.

Als het gaat om prestaties, ben ik me er wel ongeveer bewust van wat ik kan en wat ik zou moeten kunnen. (al wil mijn gevoel - en dan met name angst - nog weleens iets anders beweren) Door een redelijk zicht daarop te hebben, ga ik dat ook van mezelf verwachten. Beste uit mezelf willen halen. Maar omdat ik al weet dat ik het kan, is het niet bijzonder dat het lukt dus weer niks om trots op te zijn.

Samengevat denk ik dat mijn beeld van de mensen en het inzicht in mijn kunnen - met de daarbij komende verwachtingen/eisen/verplichtingen - het lastig maken om trots op mezelf te zijn.

[momo]

Dit hele topic zette me deze nacht al aan het denken,met bruikbaarheid en zo.

Ik denk dat ik trots verbind aan prestaties en ik kan je vertellen hoe het voelde dresuurwedstrijden te winnen,universiteit met gemak af te maken,werk te vinden wat ik ook solliciteerde,te mogen piano spelen op een concert voor grote mensen enz

Zelfs dit schrijven roept alle emoties en het verdriet van moeten loslaten op.

misschien is mijn bruikbaarheid overschreden in termen van kunnen en presteren.Er is een factor die mijn leven nu al jaren beheerst en beperkt.En dit is geen excuus,dit is gewoon een feit waar niemand of ik iets kan aan veranderen. Dat moet ik genoeg horen hier.

Punt.

[volhoudertje]

Dit hele topic zette me deze nacht al aan het denken, met bruikbaarheid en zo.

Let maar niet teveel op de term bruikbaarheid, dat is waarschijnlijk een van mijn persoonlijke stokpaardjes. Ik merk wel eens dat het gebruik van dat woord mensen een beetje tegen staat, vooral als ik het plaats tegenover een gevoelswaarde die mensen eventueel aan mijn daden, prestaties en persoon zouden koppelen.

Trots houdt bij mij het midden tussen ontkenning, vermijding en arrogantie. Het heeft voor mij minder te maken met prestaties, maar eerder met het zijn, om maar eens zo’n heerlijk zweverige term te gebruiken. [027] Je zou het ook een levensgevoel kunnen noemen.

Dat levensgevoel betekent voor mij van veel dingen afstand kunnen nemen, alles om die warme deken van weemoed te kunnen blijven voelen. Het romantische beeld van de altijd lijdende mens, en daar voldoening uit te kunnen halen.
Ach, dat gevoel is toch zo wonderschoon. Ik schrijf dit met een glimlach, want op deze manier amuseert het leven me tenminste.
Je moet met een bepaalde zelfgenoegzaamheid door het leven kunnen stappen, vind ik. Dat is de balans die ik nastreef. Dat zal niet ieders keuze zijn, maar het is wél de mijne. Het heeft naar mezelf toe ook iets wreeds, en daar hou ik wel van. Het leven behoudt voor mij op die manier ook een vorm van lichtheid, waar ik trots op kan zijn.

[Minerva]

Dit hele topic zette me deze nacht al aan het denken,met bruikbaarheid en zo.

Ik denk dat ik trots verbind aan prestaties en ik kan je vertellen hoe het voelde dresuurwedstrijden te winnen,universiteit met gemak af te maken,werk te vinden wat ik ook solliciteerde,te mogen piano spelen op een concert voor grote mensen enz

Zelfs dit schrijven roept alle emoties en het verdriet van moeten loslaten op.

misschien is mijn bruikbaarheid overschreden in termen van kunnen en presteren.Er is een factor die mijn leven nu al jaren beheerst en beperkt.En dit is geen excuus,dit is gewoon een feit waar niemand of ik iets kan aan veranderen. Dat moet ik genoeg horen hier.

Punt.

Dan zie je trots als iets wat je enkel kan voelen na een prestatie maar niet hoe je bent zoals je bent. Dat zet mij ook wel aan het denken.. want dat is ergens precies wat ik ook doe. Ik ben enkel trots op mezelf als ik iets bovenmatigs goed presteer.. althans dat moet dan ook nog voldoen aan mijn hoge eisen.. en als ik dat dan boven verwachting goed doe, dan ben ik pas trots op mezelf..

En volgens mij is dat niet goed.. Doe ik mezelf daarmee behoorlijk tekort.

En als ik jou dan zo lees Momo doe jij dat ook ? Je schrijft dat je bruikbaarheidswaarde ontleent werd aan je prestaties en nu je die prestaties niet meer kan wegzetten ebt daarmee ook je trots weg ?

Dus we kunnen allebei niet trots op ons zelf zijn .. voor wie we zijn.. en dat niet goed genoeg vinden dan...

[Minerva]

Als het gaat om prestaties, ben ik me er wel ongeveer bewust van wat ik kan en wat ik zou moeten kunnen. (al wil mijn gevoel - en dan met name angst - nog weleens iets anders beweren) Door een redelijk zicht daarop te hebben, ga ik dat ook van mezelf verwachten. Beste uit mezelf willen halen. Maar omdat ik al weet dat ik het kan, is het niet bijzonder dat het lukt dus weer niks om trots op te zijn.

Samengevat denk ik dat mijn beeld van de mensen en het inzicht in mijn kunnen - met de daarbij komende verwachtingen/eisen/verplichtingen - het lastig maken om trots op mezelf te zijn.

Ja dat zeg je precies goed...herkenbaar. Je verwachting is gewoon dat je het doet, dat je het kan. Dus als je het doet en als je het kan is dat vanzelfsprekend en niet iets om zomaar trots op te zijn maar of dat goed is .. dat vraag ik me dus wel af.. ik denk dat we onszelf te kort doen dan..

[Minerva]

Trots houdt bij mij het midden tussen ontkenning, vermijding en arrogantie. Het heeft voor mij minder te maken met prestaties, maar eerder met het zijn, om maar eens zo’n heerlijk zweverige term te gebruiken. [027] Je zou het ook een levensgevoel kunnen noemen.

Deze volg ik niet..

[patsas]

Ik ben meestal trots op anderen, maar veel minder op mezelf.
Ik sluit me bij Melizzy aan. Ik vind het normaal om anderen te helpen, dat is geen bijzonderheid, dat is iets wat je voor anderen doet, dat je voor die ander over hebt.
Waar ik wel trots op ben, is dat ik met mijn kind uit mijn praktijkopdracht datgene gehaald heb, dat ik voor mezelf als doel gesteld had. Maar dan ben ik er meer trots op dat hij het allemaal zelf heeft gedaan en zich nu sterk in zijn schoenen voelt, dan dat ik trots ben op mezelf. Het is iets dat ik heel graag voor hem heb willen doen.

[Minerva]

ze was fier omdat ze een dochter had die viool speelde maar zelf naar me toe geen intresse had,
ze nam mijn viool af als straf, ze is ooit één keer naar een concert geweest, in die tien jaar dat ik gespeeld heb heefd mijn lerares haar nooit gezien!!! de enigste schouders klop die ik kreeg was van mijn lerares die dat deed juist voor ik moest optreden voor een openbare exames, die met een gevoel gaf dat ik het kan en zijn er alle vertrouwen in had dat het me zal lukken, :crybaby: sorry die is een heel gevoelig en zwaar onderwerp

ik mis mijn lerares nog zo erg, ik ben toen gestopt omdat ze gestorven is


we gaan hier on topic of zo

Dat is heftig... ik snap dat het daarom gevoelig voor je is en zwaar voelt. Wel goed om het toch eens over te hebben dan.

[Melizzy]

Ja dat zeg je precies goed...herkenbaar. Je verwachting is gewoon dat je het doet, dat je het kan. Dus als je het doet en als je het kan is dat vanzelfsprekend en niet iets om zomaar trots op te zijn maar of dat goed is .. dat vraag ik me dus wel af.. ik denk dat we onszelf te kort doen dan..

Dat ligt er denk ik een beetje aan wat je met je eigen verwachtingen doet. Als het er voor zorgt dat je die dingen ook doet, dus dat je aan je eigen verwachtingen voldoet, kan het wel helpen om het allerbeste uit jezelf te halen. Maar gevoelsmatig.. ik weet het niet. als het gaat om het niet trots zijn op jezelf.. Trots zijn op anderen kan ook een goed gevoel opleveren, dus ik denk niet dat je jezelf te kort doet dan.

[momo]

@mystica

Na nog een dag denken vind ik dat ik dan op het geheel tevreden (als bedoeld in dit kader)kan zijn.Dat ondank de nare dingen die er geweest zijn ik er altijd sterker uit gekomen ben,dat ik niet twijfel aan wie ik ben en wat ik als mijn principes en waarden beschouw.


Het zit hem in de definitie van trots dan, ik moet het opnieuw uitvinden.
Ik stond er gewoon niet meer bij stil en dacht er niet over tot gisteren

Vroeger betekende het inderdaad het verschil maken , boven de 'norm ' uitsteken, winnen en uitzonderlijk zijn. Nu moet ik dan leren mezelf als de basis te gaan beschouwen en de uitzondering worden

Als het ware in een glazen doos je grenzen verleggen,opnieuw grenzen uitvinden en een nieuwe definitie aan trots verbinden.

Nounou wat een beetje denken en 1 woord kan doen

[volhoudertje]

Trots houdt bij mij het midden tussen ontkenning, vermijding en arrogantie. Het heeft voor mij minder te maken met prestaties, maar eerder met het zijn, om maar eens zo’n heerlijk zweverige term te gebruiken. [027] Je zou het ook een levensgevoel kunnen noemen.

Deze volg ik niet …

Ik kan wel eens vage onzin uitkramen, dat klopt. [027]
Ik bedoel dat ik me er bij heb neergelegd dat ik mij sommige dingen met moeite zal kunnen toestaan. Soms tegen beter weten in, dat wil ik nog wel toegeven. Maar ik durf het gewoon niet om mij dingen toe te staan die het leven de glans kunnen geven die het voor anderen heeft. Vooral natuurlijk als het om liefde, normaal seksueel functioneren, of op een normale manier van muziek genieten gaat, dat zijn immers mijn bekende thema’s. Ik verkies het om trots te zijn, ook al is de basis een vermijdende en ontkennende houding. Dat levensgevoel is gewoon te lang een onderdeel van mij geweest om ooit nog los te kunnen laten. Als iemand me er op zou aanspreken dat ik het allemaal anders zou moeten doen, dan stel ik me arrogant op, als het er op aan komt duld ik namelijk geen kritiek op mijn levenshouding. En toch hoort die houding bij mij, omdat niets en niemand me ooit zal kunnen breken. Niets zal me er onder krijgen. Dat levensgevoel is de prijs die ik heel gewillig betaal voor het 'zijn'. En ik weet dat ik dit met trots tot mijn dood vol kan houden.

[Minerva]

Ik ben meestal trots op anderen, maar veel minder op mezelf.
Ik sluit me bij Melizzy aan. Ik vind het normaal om anderen te helpen, dat is geen bijzonderheid, dat is iets wat je voor anderen doet, dat je voor die ander over hebt.
Waar ik wel trots op ben, is dat ik met mijn kind uit mijn praktijkopdracht datgene gehaald heb, dat ik voor mezelf als doel gesteld had. Maar dan ben ik er meer trots op dat hij het allemaal zelf heeft gedaan en zich nu sterk in zijn schoenen voelt, dan dat ik trots ben op mezelf. Het is iets dat ik heel graag voor hem heb willen doen.

Ik vind het ook normaal om anderen te helpen. Helaas vindt niet iedereen dat.

En ik vind zeker dat je er trots op mag zijn dat je dat kindje zo goed hebt geholpen en begeleid. Dat mag je zeker ook op jezelf laten afstralen.. Want zonder jou had hij dat pad niet gelopen.