Deze avond bij de sportschool, moest ik plots half huilen.
Hoe hebben mijn ouders bepaalde dingen ooit zo ver kunnen laten komen.. Ik heb op sociaal gebied best wat problemen. Ik ben niet gelukkig met wie ik ben. En het is gewoon hun schuld, waarom hebben ze er nooit wat aan gedaan?
Vroeger moest ik na school altijd naar een oppas. Hier kreeg ik naast middageten, drinken en 1 koekje en soms een snoepje. Niet echt iets, waarvan je aan zou kunnen komen. Hoe komt het dan toch dat dat gebeurde? Omdat mijn fucking ouders mij 's avonds gewoon chips én ijs gaven als ik er om vroeg. Zeiden ze nee, zeurde ik even door, en gaven ze het toch. "Je wordt er wel dik van he" werd er dan soms gezegd, maar net alsof zoiets me als kind van 9 veel kan schelen. Het was gewoon hun taak mij het niet te geven.
Toen de middelbare school. Mij was nooit echt geleerd, wat normaal eten is. Opeens moest ik maar zelf weten wat ik wel kon eten, wat niet en hoeveel aangezien mijn ouders waren werken. Natuurlijk had ik het deels geleerd bij de oppas, maar daar werden de keuzes vaak voor mij gemaakt. Als je op een leeftijd van 11 voor een kast vol met lekkers staat, is het moeilijk nee te zeggen, zeker als je nooit echt is geleerd dat je ook nee moet zeggen tegen eten.
En niet alleen mijn gewicht is een probleem geweest. Ook op sociaal gebied. Op een gegeven moment kreeg ik mijn eigen computer op mijn kamer. Er werden geen limiten gesteld. Het is vast ooit geprobeerd, maar toen ik me er niet aan hield, hebben ze zich er niet meer mee bezig gehouden. Ook hielden ze zo nooit in de gaten wat ik deed op de computer. Ik maakte nieuwe vrienden via internet, waarmee ik veel plezier kon hebben, maar die mij ook kennis maakte van de negatieve dingen van het leven. Al snel ging ik hier in mee, en werden er dingen gezegd als "Wat is het nu van het leven". Ik zat veel achter de computer. Dit zorgde ervoor dat ik me enigszins afsloot van de dingen buiten me kamer en door mijn nieuwe vrienden werd mijn manier van denken negatiever.
Net als iedereen, kom je op een gegeven moment op het punt dat je je afvraagd "Wie ben ik" "Ben ik wel goed genoeg zoals ik ben" "Wat vinden mensen van mij" "Ben ik de dik". Ik was niet blij met wie ik was. Ik vond mezelf lelijk en te zwaar. Ik heb me toen een tijd kwa kleding echt voor gedaan zoals ik niet ben. Ook kreeg ik een soort van eetprobleem. 's Ochtends at ik niets (toch niemand die het merkte, er was niemand thuis), 's Middags 1 of 2 boterhammen en soms tussendoor nog een appel en natuurlijk avondeten. Dat was gelukkig dus nog niet zo erg, dat het echt een groot probleem is geworden. Niemand thuis had het door. Ze merkte het niet eens. Zelfs mijn buurvrouw zei er wat van, dat ik dunner in mijn gezicht was geworden, dat ik wel goed genoeg moest eten. Maar thuis, niemand. Gelukkig zag ik, toen ik op ene gegeven moment mijn vinger in mijn keel wilde steken, in dat wat ik deed niet goed was en had ik een vriendin die het wel wist, en me eroverheen heeft geholpen.
En naja, toen ik vervolgens weer kon eten zonder elke calorie uit te rekenen, kwamen er dus snel al weer kilo's aan. Het maakte me echter weinig uit op dat moment, ik was al lang blij dat ik weer normaal kon eten. Nu echter, begint het wel heel drastisch te worden. Na veel gezeur mocht ik dus eindelijk naar een sportschool (helaas verloopt hij al weer bijna en gaan mijn ouders hem waarschijnlijk niet verlengen). Ik ben ook meer op mijn voeding gaan letten, voor zover me dat lukt aangezien ik eigenlijk weinig van voedsel afweet.
Toen ik vandaag langs de spiegel liep bij de sportschool, werd het me gewoon te veel. Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen. Niet alleen kwa gewicht, maar gewoon hoe ik ben. Ik kan niet goed met gevoelens omgaan, er niet over praten. Ik kleed me altijd in zwart, om de een of andere reden trekt me dat gewoon aan. Ik heb geen zelfvertrouwen, maak me altijd zorgen over wat mensen van me denken.
Ik weet niet goed waarom ik dit schrijf. Misschien om het gewoon van me af te schrijven. Ik denk dat ik van binnen erg boos ben op mijn ouders, hoe ze dingen hebben aangepakt. Misschien is het daarom wel dat ik hele dagen op mijn kamer blijf zitten, omdat ik het niet uit kan staan bij ze in de buurt te moeten zijn. Zeker niet nu ze van mij verwachten, dat ik dingen verander. Ze hebben zelfs het lef om te zeggen, als ik iets te eten wil pakken, dat ik te veel tussendoortjes eet. ALS ZIJ MIJ NOU GEWOON HADDEN GELEERD HOE HET WEL MOET!
Hoe hebben ze me ooit dit kunnen laten worden.. Hoe hebben ze het ooit kunnen laten gebeuren dat ik zo ben geworden. Ik denk dat ik het hun diep van binnen kwalijk neem, voor wie ik ben.
-
Zwijgzaam
Re: Hoe hebben ze dit ooit kunnen laten gebeuren..
Jezus, al een paar minuten nadat ik het bericht heb geplaatst, vind ik het al niet meer goed genoeg. Alsof ik niet goed heb verwoord, hoe het zit. Dat heb ik nou altijd, achteraf vind ik iets dat ik heb gezegd of getypt, nooit goed genoeg. Dan bedenk ik altjid weer, ik had ik beter kunnen zeggen, en dit, en dit. Dat is dus waarom ik bijna nooit bericht hier plaats op het forum 
Achteraf lijk ik er altijd spijt van te hebben als ik het heb gedaan, omdat ik het toch niet uit kan leggen. Net alsof de woorden die ik nodig heb ervoor, nog niet bestaan.
Sorry dat ik dit bericht neerzet, want het heeft er eigenlijk niets mee te maken en waarschijnlijk denk ik dadelijk na dit bericht weer hetzelfde. Ik wil alleen mijn best doen om eens een keer de dingen te typen die ik echt denk, ook al zijn ze misschien onzinnig, gewoon om het een keer wel te doen. Hier maakt het verder niet uit of ik dat doe.
Achteraf lijk ik er altijd spijt van te hebben als ik het heb gedaan, omdat ik het toch niet uit kan leggen. Net alsof de woorden die ik nodig heb ervoor, nog niet bestaan.Sorry dat ik dit bericht neerzet, want het heeft er eigenlijk niets mee te maken en waarschijnlijk denk ik dadelijk na dit bericht weer hetzelfde. Ik wil alleen mijn best doen om eens een keer de dingen te typen die ik echt denk, ook al zijn ze misschien onzinnig, gewoon om het een keer wel te doen. Hier maakt het verder niet uit of ik dat doe.
-
inactieve gebruiker
Re: Hoe hebben ze dit ooit kunnen laten gebeuren..
Deze zin als ook het gehele bericht is van een genadeloze scherpte en helderheid zou ik denkenHoe hebben ze me ooit dit kunnen laten worden.. Hoe hebben ze het ooit kunnen laten gebeuren dat ik zo ben geworden. Ik denk dat ik het hun diep van binnen kwalijk neem, voor wie ik ben.
en dan schrijf je:
Nou, verre van onzinnig dus zou ik denken. :thumbright:Ik wil alleen mijn best doen om eens een keer de dingen te typen die ik echt denk, ook al zijn ze misschien onzinnig, gewoon om het een keer wel te doen. Hier maakt het verder niet uit of ik dat doe.
je zou misschien kunnen zeggen dat je thuis behoorlijk verwaarloosd bent, Zwijgzaam. Een opvoeding heb je eigenlijk niet gekend, kwam dat ook door het feit dat je ouders beide zo'n drukke carriére hadden? Hoe is dat tegenwoordig? Hebben jullie nu wat meer contact of leeft nog altijd iedereen langs mekaar heen bij jullie thuis, omdat men het zo druk heeft?
Geweldig knap dat je je anorexia (zo kon je het misschien wel noemen toch?) overwonnen hebt hoor. Laat dat je geen tweede keer gebeuren he dat zoiets jou opnieuw in zijn greep krijgt. Het is een helse ziekte en verslaving waar zeer veel meisjes/vrouwen helemaal nooit meer vanaf komen en zeer vaak ook al op jonge leeftijd met de dood moeten bekopen.
Je voelt je nu te dik, maar weet je wel zeker dat je dat ook echt bent? Ik geloof dat het verboden is hier in kg te schrijven, maar dat bmi getallen wel genoemd mogen worden...
Heb je wel eens gesproken met je ouders over hoe een aantal dingen uit je vroege jeugd je toch wel heel erg dwars zitten en dat je daar een regelrechte zelfhaat ook aan hebt overgehouden?
Goed dat je schrijft over de dingen die je zo kwellend bezighouden, blijf dat doen he..
Groetjes, Klaas
-
Minerva
- Berichten: 17643
- Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
- Locatie: Breda
- Contacteer: Website Twitter
Re: Hoe hebben ze dit ooit kunnen laten gebeuren..
Je kan je nu wel af blijven vragen: Hoe ze het ooit zover hebben laten komen ? En waarom hebben ze je niet meegegeven wat wel of niet gezond was ? Ondanks dat deze vragen volkomen terecht zijn, stel je ze hier op het forum aan de verkeerde personen. De enige die hier antwoord op kunnen geven, zijn je ouders zelf.
Ik vermoed dat ze zelf ook niet beter wisten.. Als ze jou zo je gang lieten gaan, geen restricties aan wat je at of dronk, geen restricties aan je computertijd.. dan ga ik er vanuit dat je ouders kennelijk niet goed weten wat ze wel hadden moeten doen. Er is naar mijn idee wel sprake van een bepaalde gemakzucht. Geef maar toe, laat maar gaan.. dan hoeven we er ons niet druk over te maken. Die grenzen leggen en meer energie en moeite steken in een stukje opvoeding had wel gemogen.
Maar nu ben je 17 jaar. Je bent ontevreden over je opvoeding, over je lijf, over jezelf. Allereerst zou je nu kunnen beginnen (en volgens ben je dat al, door het bv hier te bespreken) om te kijken wat er volgens jou aan schort en wat kan je er nu zelf aan doen om een en ander te veranderen.
Je zou eens een gesprek met je ouders aan kunnen gaan en hen de dingen vragen die je zo dwars zitten. In ieder geval is dan duidelijk waarom een en ander zo gelopen is, zoals het nu loopt. Misschien als je hun versie hoort dat je meer begrip en inzicht krijgt hoe het zo gekomen is en kan je dan ook makkelijker met de feiten leven, dan nu.
Dan kan je eens naar de feiten zelf kijken. Je negatieve zelfbeeld, je lijf. Het is niet iets waar je nu perse de rest van je leven mee hoeft opgescheept te zitten. Ook hier kan je wat aan doen. Wil je gezond leren eten ? Op internet is er genoeg over te vinden. Als je bekend bent met de computer dan weet je vast wel hoe je aan die info moet komen.
Wil je psychisch beter in je vel komen te zitten (wat een woordspeling) dan lijkt het me verstandig dat je eens met de huisarts hierover gaat praten en evt. zorgt dat je daar begeleiding in krijgt. En misschien is het ook handig als je je levenstijl wijzigt. In die zin, leg jezelf beperkingen op, nu je weet dat het niet goed voor je is. Als je ouders dan niet streng genoeg voor je zijn, zorg dan dat je zelf wat strenger wordt voor jezelf. En dan heb ik het niet over uithongeren of andere ongezonde dingen maar juist de gezondere dingen. Waar je je beter door gaat voelen met je lijf en je geest.
Dus niet zoveel computeren, geen "verkeerde" vrienden die je enkel omlaag trekken, gezond eten, sporten, gezelschap zoeken (middels hobby, vereniging etc.) die je positief beinvloed.
Als je ouders nou niet zo goed voor jou zorgen als jij zou willen, zorg dan in ieder geval zelf dat jij jezelf goed verzorgt zoals je dat zou willen. Dat bereik je niet door enkel naar een ander te wijzen, wat die heeft laten liggen.. .dat begint bij jezelf.. verantwoordelijkheid nemen voor je eigen lijf, psyche en leven..
En als je daarbij hulp nodig hebt... dan trek maar aan de bel.. hier of elders.
Ik vermoed dat ze zelf ook niet beter wisten.. Als ze jou zo je gang lieten gaan, geen restricties aan wat je at of dronk, geen restricties aan je computertijd.. dan ga ik er vanuit dat je ouders kennelijk niet goed weten wat ze wel hadden moeten doen. Er is naar mijn idee wel sprake van een bepaalde gemakzucht. Geef maar toe, laat maar gaan.. dan hoeven we er ons niet druk over te maken. Die grenzen leggen en meer energie en moeite steken in een stukje opvoeding had wel gemogen.
Maar nu ben je 17 jaar. Je bent ontevreden over je opvoeding, over je lijf, over jezelf. Allereerst zou je nu kunnen beginnen (en volgens ben je dat al, door het bv hier te bespreken) om te kijken wat er volgens jou aan schort en wat kan je er nu zelf aan doen om een en ander te veranderen.
Je zou eens een gesprek met je ouders aan kunnen gaan en hen de dingen vragen die je zo dwars zitten. In ieder geval is dan duidelijk waarom een en ander zo gelopen is, zoals het nu loopt. Misschien als je hun versie hoort dat je meer begrip en inzicht krijgt hoe het zo gekomen is en kan je dan ook makkelijker met de feiten leven, dan nu.
Dan kan je eens naar de feiten zelf kijken. Je negatieve zelfbeeld, je lijf. Het is niet iets waar je nu perse de rest van je leven mee hoeft opgescheept te zitten. Ook hier kan je wat aan doen. Wil je gezond leren eten ? Op internet is er genoeg over te vinden. Als je bekend bent met de computer dan weet je vast wel hoe je aan die info moet komen.
Wil je psychisch beter in je vel komen te zitten (wat een woordspeling
) dan lijkt het me verstandig dat je eens met de huisarts hierover gaat praten en evt. zorgt dat je daar begeleiding in krijgt. En misschien is het ook handig als je je levenstijl wijzigt. In die zin, leg jezelf beperkingen op, nu je weet dat het niet goed voor je is. Als je ouders dan niet streng genoeg voor je zijn, zorg dan dat je zelf wat strenger wordt voor jezelf. En dan heb ik het niet over uithongeren of andere ongezonde dingen maar juist de gezondere dingen. Waar je je beter door gaat voelen met je lijf en je geest.Dus niet zoveel computeren, geen "verkeerde" vrienden die je enkel omlaag trekken, gezond eten, sporten, gezelschap zoeken (middels hobby, vereniging etc.) die je positief beinvloed.
Als je ouders nou niet zo goed voor jou zorgen als jij zou willen, zorg dan in ieder geval zelf dat jij jezelf goed verzorgt zoals je dat zou willen. Dat bereik je niet door enkel naar een ander te wijzen, wat die heeft laten liggen.. .dat begint bij jezelf.. verantwoordelijkheid nemen voor je eigen lijf, psyche en leven..
En als je daarbij hulp nodig hebt... dan trek maar aan de bel.. hier of elders.
Inzicht als Uitweg..
-
Vin
Re: Hoe hebben ze dit ooit kunnen laten gebeuren..
Ik weet niet waar je nu staat.. ik wil nog wat aanvullingen geven.
Ten eerste wil ook ik een compliment geven over hoe goed en duidelijk de oorzaken/dingen op een rijtje hebt.. je moet ze de kost geven die door de bomen de oorzaken niet zien. En tevens schuilt daar een valkuil in.. soms zijn we zo geneigd ons te fixeren op het verleden en wat wij "ons is overkomen" en ervaren als negatief, dat we helemaal vergeten om naar de toekomst te kijken en hoe we het willen hebben, alsmede ook onze positieve prestaties te belichten! En ik lees er wel een paar..:
b.v.:
- Wat fijn dat je zo'n vriendin had die je op precies het goede moment heeft bijgestaan.. heel kostbaar!
- Hoe bijzonder dat je eigenlijk grotendeels jezelf hebt opgevoed en dat je dat toch eigenlijk best goed hebt gedaan! Je komt over als iemand met fatsoen en "normale waarden".
- Je hebt gezien hoe het niet moet en hebt, zo te lezen, een behoorlijk goede notie van hoe het wel zou moeten! Dat is heel waardevol! Ik heb dit ook meegemaakt.. de manier van opvoeden van mijn ouders was absoluut niet zoals "het hoorde" en dat zag ik al op vroege leeftijd.. Daar profiteer ik nu van als vader, mijn dochter groeit op in een liefdevolle, veilige en verantwoordelijke omgeving en dat zie in alle opzichten aan haar.., en dat omdat ik heel gedreven ben om het "anders"/"beter" te doen
-- Ga ook eens rustig zitten en vraag eens aan jezelf wat voor positieve leerervaringen je uit deze situaties hebt gehaald en het zal je verbazen wat je onbewuste je veilloos zal kunnen vertellen.
Je hebt helemaal gelijk waar het gaat om de oorzaak en het kan misschien best zijn dat je boos op je ouders was.. boosheid is altijd een gevolg-emotie en de oorzaak is waarschijnlijk pijn. Een paar tips om je wat op weg te helpen:
1. Accepteer de pijn. Dat is de eerste stap naar oplossing van de boosheid en dan de pijn, dan kan het helingsproces beginnen.
2. Accepteer je ouders. Ik vermoed dat de boosheid er ook voor zorgt dat je afstand van je ouders neemt (in je hoofd).. Boosheid naar je ouders zal je verhinderen om een liefdevol en heel bestaan te leiden.. je zult vrede moeten sluiten met het feit dat ze je ouders zijn, wat niet betekent dat je het eens hoeft te zijn met hun gedrag en opvoeding(!). Visualiseer dit echt even: Dank je ouders in je hoofd, of hardop, voor het leven dat ze je hebben gegeven.. vertel ze dat je het niet eens bent met hun gedrag en opvoeding, en sluit daarna wel af met nogmaals te bedanken voor het leven en alle dingen die ze je wél hebben gegeven. Geef ook toe aan je emoties, huilen is het reinigen van de ziel!
Dit maakt het praten met je ouders waarschijnlijk ook al een stuk makkelijker.. en misschien dat een gesprek daarna wel het meeste al voor je oplost.
Verder staan in de vorige reacties voldoende tips.
Wat ik je tenslotte nog kan aanraden is het bezoeken en maken van een familieopstelling (dit zullen mensen mij vaker zien adviseren). Bij een instelling waar ik normaal naartoe ga kost dat je 80 euro. Dit is een schijntje voor het openen van de deur naar een gelukkiger bestaan.. Er zijn er volgens mij goedkoper. En je hebt maar 1 sessie nodig (soms 2). Als je daar meer info over wilt, stuur mij even een pb'tje.
Liefdevolle groet!
Ten eerste wil ook ik een compliment geven over hoe goed en duidelijk de oorzaken/dingen op een rijtje hebt.. je moet ze de kost geven die door de bomen de oorzaken niet zien. En tevens schuilt daar een valkuil in.. soms zijn we zo geneigd ons te fixeren op het verleden en wat wij "ons is overkomen" en ervaren als negatief, dat we helemaal vergeten om naar de toekomst te kijken en hoe we het willen hebben, alsmede ook onze positieve prestaties te belichten! En ik lees er wel een paar..:
b.v.:
- Wat fijn dat je zo'n vriendin had die je op precies het goede moment heeft bijgestaan.. heel kostbaar!
- Hoe bijzonder dat je eigenlijk grotendeels jezelf hebt opgevoed en dat je dat toch eigenlijk best goed hebt gedaan! Je komt over als iemand met fatsoen en "normale waarden".
- Je hebt gezien hoe het niet moet en hebt, zo te lezen, een behoorlijk goede notie van hoe het wel zou moeten! Dat is heel waardevol! Ik heb dit ook meegemaakt.. de manier van opvoeden van mijn ouders was absoluut niet zoals "het hoorde" en dat zag ik al op vroege leeftijd.. Daar profiteer ik nu van als vader, mijn dochter groeit op in een liefdevolle, veilige en verantwoordelijke omgeving en dat zie in alle opzichten aan haar.., en dat omdat ik heel gedreven ben om het "anders"/"beter" te doen
-- Ga ook eens rustig zitten en vraag eens aan jezelf wat voor positieve leerervaringen je uit deze situaties hebt gehaald en het zal je verbazen wat je onbewuste je veilloos zal kunnen vertellen.
Je hebt helemaal gelijk waar het gaat om de oorzaak en het kan misschien best zijn dat je boos op je ouders was.. boosheid is altijd een gevolg-emotie en de oorzaak is waarschijnlijk pijn. Een paar tips om je wat op weg te helpen:
1. Accepteer de pijn. Dat is de eerste stap naar oplossing van de boosheid en dan de pijn, dan kan het helingsproces beginnen.
2. Accepteer je ouders. Ik vermoed dat de boosheid er ook voor zorgt dat je afstand van je ouders neemt (in je hoofd).. Boosheid naar je ouders zal je verhinderen om een liefdevol en heel bestaan te leiden.. je zult vrede moeten sluiten met het feit dat ze je ouders zijn, wat niet betekent dat je het eens hoeft te zijn met hun gedrag en opvoeding(!). Visualiseer dit echt even: Dank je ouders in je hoofd, of hardop, voor het leven dat ze je hebben gegeven.. vertel ze dat je het niet eens bent met hun gedrag en opvoeding, en sluit daarna wel af met nogmaals te bedanken voor het leven en alle dingen die ze je wél hebben gegeven. Geef ook toe aan je emoties, huilen is het reinigen van de ziel!
Dit maakt het praten met je ouders waarschijnlijk ook al een stuk makkelijker.. en misschien dat een gesprek daarna wel het meeste al voor je oplost.
Verder staan in de vorige reacties voldoende tips.
Wat ik je tenslotte nog kan aanraden is het bezoeken en maken van een familieopstelling (dit zullen mensen mij vaker zien adviseren
). Bij een instelling waar ik normaal naartoe ga kost dat je 80 euro. Dit is een schijntje voor het openen van de deur naar een gelukkiger bestaan.. Er zijn er volgens mij goedkoper. En je hebt maar 1 sessie nodig (soms 2). Als je daar meer info over wilt, stuur mij even een pb'tje.Liefdevolle groet!
-
Vin
Re: Hoe hebben ze dit ooit kunnen laten gebeuren..
Ik heb nog een verhaaltje dat bij mij opkwam.. misschien vind je het mooi:
Een meisje stond op het punt om haar talent te krijgen..
Ze werd vandaag 18 jaar en op hun 18e jaar kregen haar broertjes en zusjes ook hun talent van hun moeder.
Vol verwachting en totaal nieuwsgierig toogde het meisje naar de kamer van haar moeder, die haar uitbundig feliciteerde.
Ze kreeg een doos van haar moeder en ze begon hem voorzichtig uit te pakken.. dit was haar talent! Wat zou het worden?
Toen ze de doos opende zaten er krijtjes in.. witte krijtjes. Eerst keek ze wat raar naar de krijtjes, maar ze ging naar haar kamer en begon enthousiast te krijten.. en... ze zag niets op het papier! Hoe ze ook krijtte en hoe hard ze het ook probeerde, ze zag niets op het papier.
Ze ging terug naar haar moeder en klaagde dat ze er niets van begreep! Hoe kon dit nu haar talent zijn?! De krijtjes waren wit en ze zag niets op het papier! Wat was dat voor een waardeloos talent dat ze van haar moeder had gekregen? En haar moeder kon haar alleen maar vertellen dat dit het was, er was niets anders..
Verdrietig en teleurgesteld over haar talent, toogde ze naar het bos. Ze had gehoord van een oude vrouw die woonde in een klein huisje, aan de rand van het bos. Een wijze vrouw die mensen helpt. Aangekomen bij het vrouwtje legde ze haar haar probleem voor en vroeg haar wat ze met haar talent moest.. dat ze zo teleurgesteld was in wat ze van haar moeder had gekregen.
Het vrouwtje nam haar mee naar een plekje achter het huisje waar een spiegel stond.. ze zei tegen het meisje dat deze spiegel alles liet zien wat er nodig was om gezien te worden.
Het meisje ging voor de spiegel staan en langzaam kwam er een beeld tevoorschijn.. en ze zag.. haar moeder! Alleen heel lang geleden, toen ze zelf zo oud was als het meisje nu. Met haar moeder op de achter grond… en het was een beeld van de dag dat ze ook haar talent van haar moeder kreeg.. ze opende haar doos en ze kreeg.. diezelfde doos met witte krijtjes.
Langzaam verscheen er een blik van begrip en liefde op het gezicht van het meisje en ze bedankt de oude vrouw hartelijk.
Ze snelde zich naar huis en gaf haar moeder een dikke knuffel.. nooit heeft ze het meer over haar talent gehad.
Een meisje stond op het punt om haar talent te krijgen..
Ze werd vandaag 18 jaar en op hun 18e jaar kregen haar broertjes en zusjes ook hun talent van hun moeder.
Vol verwachting en totaal nieuwsgierig toogde het meisje naar de kamer van haar moeder, die haar uitbundig feliciteerde.
Ze kreeg een doos van haar moeder en ze begon hem voorzichtig uit te pakken.. dit was haar talent! Wat zou het worden?
Toen ze de doos opende zaten er krijtjes in.. witte krijtjes. Eerst keek ze wat raar naar de krijtjes, maar ze ging naar haar kamer en begon enthousiast te krijten.. en... ze zag niets op het papier! Hoe ze ook krijtte en hoe hard ze het ook probeerde, ze zag niets op het papier.
Ze ging terug naar haar moeder en klaagde dat ze er niets van begreep! Hoe kon dit nu haar talent zijn?! De krijtjes waren wit en ze zag niets op het papier! Wat was dat voor een waardeloos talent dat ze van haar moeder had gekregen? En haar moeder kon haar alleen maar vertellen dat dit het was, er was niets anders..
Verdrietig en teleurgesteld over haar talent, toogde ze naar het bos. Ze had gehoord van een oude vrouw die woonde in een klein huisje, aan de rand van het bos. Een wijze vrouw die mensen helpt. Aangekomen bij het vrouwtje legde ze haar haar probleem voor en vroeg haar wat ze met haar talent moest.. dat ze zo teleurgesteld was in wat ze van haar moeder had gekregen.
Het vrouwtje nam haar mee naar een plekje achter het huisje waar een spiegel stond.. ze zei tegen het meisje dat deze spiegel alles liet zien wat er nodig was om gezien te worden.
Het meisje ging voor de spiegel staan en langzaam kwam er een beeld tevoorschijn.. en ze zag.. haar moeder! Alleen heel lang geleden, toen ze zelf zo oud was als het meisje nu. Met haar moeder op de achter grond… en het was een beeld van de dag dat ze ook haar talent van haar moeder kreeg.. ze opende haar doos en ze kreeg.. diezelfde doos met witte krijtjes.
Langzaam verscheen er een blik van begrip en liefde op het gezicht van het meisje en ze bedankt de oude vrouw hartelijk.
Ze snelde zich naar huis en gaf haar moeder een dikke knuffel.. nooit heeft ze het meer over haar talent gehad.
-
Reyanto
Re: Hoe hebben ze dit ooit kunnen laten gebeuren..
"Ik weet niet goed waarom ik dit schrijf. Misschien om het gewoon van me af te schrijven. Ik denk dat ik van binnen erg boos ben op mijn ouders, hoe ze dingen hebben aangepakt. Misschien is het daarom wel dat ik hele dagen op mijn kamer blijf zitten, omdat ik het niet uit kan staan bij ze in de buurt te moeten zijn. Zeker niet nu ze van mij verwachten, dat ik dingen verander. Ze hebben zelfs het lef om te zeggen, als ik iets te eten wil pakken"
ik begrijp heel goed dat het je allemaal teveel wordt.
ik zie dat er veel factoren op dit moment spelen. je eigen, je ouders en ook verder sociaal contact. heel knap dat je dit alles al hebt kunnen opschrijven!
ik kan zien dat je geestelijk gezien manieren zoekt om jezelf weer op de rails te krijgen. een daarvan is inderdaad van jezelf afschrijven.
eigenlijk sluit ik me heel erg aan wat de andere al vermeld hebben. dit zijn zeer goede tips!
- blijf jezelf complimenten geven bij vooruitgangen.
- zoek positieve dingen op, en laat andermans problemen even hun probleem blijven! (tot je zelf sterk genoeg bent)
- probeer jezelf te stimuleren door goede gedachten te blijven behouden
- probeer goede gedachten te realiseren. wanneer je dit doet volg dan de vorige stappen weer op!
en onthoud: je ouders hebben je in jou ogen fout opgevoed... waardoor jij nu zegt dat je het niet geleerd hebt. maar bekijk de goede kant! ze hebben je dan laten zien hoe het NIET moet, en kun jij laten zien hoe het wel moet.
ik denk dat je ouders nog steeds van jou houden, en jou zouden willen zien groeien! vrijwel iedere ouder wil zijn kind zien groeien, alleen zijn niet alle ouders in staat om dit te realiseren.
wat ik wel zeker weet is het volgende:
als jij hier uit komt, en aan jezelf werkt en de band met je ouders hoe dan ook kan versterken, dan weet ik dat jij sterk wordt geestelijk gezien.
soms is het goed om dingen als een uitdaging te zien dan alleen dingen zien als problemen
ik weet zeker dat je het kan kom op!
heel veel succes!! en inderdaad, zoals al eerder in dit topic vermeld staat: trek op tijd aan de bel! hier of elders!
ik begrijp heel goed dat het je allemaal teveel wordt.
ik zie dat er veel factoren op dit moment spelen. je eigen, je ouders en ook verder sociaal contact. heel knap dat je dit alles al hebt kunnen opschrijven!
ik kan zien dat je geestelijk gezien manieren zoekt om jezelf weer op de rails te krijgen. een daarvan is inderdaad van jezelf afschrijven.
eigenlijk sluit ik me heel erg aan wat de andere al vermeld hebben. dit zijn zeer goede tips!
- blijf jezelf complimenten geven bij vooruitgangen.
- zoek positieve dingen op, en laat andermans problemen even hun probleem blijven! (tot je zelf sterk genoeg bent)
- probeer jezelf te stimuleren door goede gedachten te blijven behouden
- probeer goede gedachten te realiseren. wanneer je dit doet volg dan de vorige stappen weer op!
en onthoud: je ouders hebben je in jou ogen fout opgevoed... waardoor jij nu zegt dat je het niet geleerd hebt. maar bekijk de goede kant! ze hebben je dan laten zien hoe het NIET moet, en kun jij laten zien hoe het wel moet.
ik denk dat je ouders nog steeds van jou houden, en jou zouden willen zien groeien! vrijwel iedere ouder wil zijn kind zien groeien, alleen zijn niet alle ouders in staat om dit te realiseren.
wat ik wel zeker weet is het volgende:
als jij hier uit komt, en aan jezelf werkt en de band met je ouders hoe dan ook kan versterken, dan weet ik dat jij sterk wordt geestelijk gezien.
soms is het goed om dingen als een uitdaging te zien dan alleen dingen zien als problemen
ik weet zeker dat je het kan
kom op!heel veel succes!! en inderdaad, zoals al eerder in dit topic vermeld staat: trek op tijd aan de bel! hier of elders!
-
Zwijgzaam
Re: Hoe hebben ze dit ooit kunnen laten gebeuren..
Bedankt. Dat je dit zei deed me goed. Omdat ik zelf ook geloof dat er een dag komt, dat ik sterk zal zijn.Reyanto schreef:wat ik wel zeker weet is het volgende:
als jij hier uit komt, en aan jezelf werkt en de band met je ouders hoe dan ook kan versterken, dan weet ik dat jij sterk wordt geestelijk gezien.
En natuurlijk ook voor de rest dat er is gezegd