Gebruikersavatar
xLoveKx
Berichten: 2
Lid geworden op: 25 aug 2017 14:37

Voelt iemand dit ook?

Hallo,

Ik ben nieuw hier en wil even mijn verhaal kwijt om te zien of er nog mensen zijn die zich voelen als ik. Bij voorbaat vast excuses voor het lange verhaal.

Ik ben gediagnosticeerd met een depressie die ik heb gekregen toen ik ongeveer 2/3 zwanger was maar hoe ik me voel, voelt gewoon niet als iets van deze wereld. Ik voel me ook door niemand, geen arts, geen psychiater, geen psycholoog serieus genomen. Nee ik heb er misschien niet voor gestudeerd maar ik ben wel mij, ik voel wel wat ik voel en met alle respect voor iemand die er wel voor gestudeerd heeft maar zo iemand kan mij niet vertellen hoe ik me voel. Inmiddels zijn we bijna 1,5 jaar verder, heb ik al verschillende medicijnen geprobeerd (eerst escitalopram daarne venlafaxine en nu wellbutrin, waarvan momenteel 150 mg) maar is er nog geen enkel teken van verbetering of verlichting.

Ik ben altijd iemand geweest die graag onder de mensen is, ik kon zelfs niet goed alleen zijn. Ik kon me ook goed in een ander verplaatsen maar was wel gevoelig voor bepaalde dingen zoals de ellende op de wereld (alle aanslagen tegenwoordig, honger, ziekte, enz. Ik trok me veel zaken redelijk persoonlijk aan en kon me daar echt wel slecht door voelen eventjes. Echter was ik daarentegen wel vaak vrolijk, enthousiast, levenslustig, hield ik van gezelligheid en van alles wat leuk en mooi was en hield ik ontzettend veel van de mensen om me heen.

Ik weet dit nog allemaal maar ik kan me niet meer voorstellen hoe dat was. Ik kan het niet terughalen. Anderhalf jaar geleden, tijdens mijn zwangerschap, ben ik in de ziektewet gegaan door pesterijen op het werk. Ja ik heb me daar een hele tijd verdrietig om gevoeld maar kon tot op een zeker moment ook gewoon nog van dingen genieten. Het leek plotseling, gewoon op een normale dag terwijl ik met de hond aan het wandelen was, kreeg ik een rare gedachte. Even een gedachte in de trend van 'wat is dat eigenlijk, mens zijn, wat betekent dat?'. Daarbij kreeg ik een heel akelig, afgescheiden gevoel alsof ik overal buiten stond, nergens meer bij hoorde en nergens meer grip op had. Opeens leek het ook wel alsof mijn inlevingsvermogen dat eigenlijk anders zo sterk was, in een klap weg viel. Opeens liep ik vast. Die gedachte sloeg nergens op, dat wist ik en ik heb hem uit alle macht proberen uit mijn hoofd te zetten maar dat lukte niet. De maanden daar op werd die gedachte ZO sterk dat het helemaal mijn leven ging beheersen.

Omdat ik ineens geen inleving meer had en 'vastliep' op mensen, is het zo'n beetje een obsessie geworden om me wél in te kunnen leven en in een ander te kunnen verplaatsen. Om er wél grip op te hebben. Ik wou mensen hoe ze voor mij waren niet kwijt raken, ik wou mijn inlevingsvermogen niet kwijtraken, ik wou mijn grip op het leven niet kwijtraken. Maar hoe harder ik probeerde het allemaal te bevatten en te grijpen, hoe verder weg ik me ervan voelde. Alsof het steeds meer en meer weg glipte. Ik begon me echt onbehaaglijk te voelen met mensen om me heen, juist als er veel mensen om me heen waren voelde ik me ongelofelijk doordringend alléén omdat ik er geen 'connectie' meer mee had. Zo erg dat ik gewoon in paniek raakte als ik naar de supermarkt moest ofzo.

Op een gegeven moment kon ik er niet meer van slapen en leek het alsof mijn hoofd steeds 'leger' begon te gaan en echt letterlijk nergens meer grip op kon vatten. Als ik al in slaap viel, leek het alsof ik niet had geslapen en als ik dan wakker werd, voelde mijn hoofd weer wat leger en voelde ik een soort kilte bij mijn hart. Alsof er letterlijk een stuk van mij doodging iedere keer. Ik had ook steken in mijn hoofd. Hele gekke tintelingen over mijn voorhoofd, op mijn schedeldak en aan de achterkant van mijn hoofd een soort van druk. Er klopte gewoon niks van en het was dood en dood eng en ik kon er niks aan doen. Ik liep toen ondertussen al bij de huisarts maar werd niet serieus genomen, hij kon immers toch 'niks doen' omdat ik zwanger was.


Direct nadat mn dochter geboren was, ben ik aan de medicijnen gegaan. Dat 'voelde' voor mij al te laat, alsof het onomkeerbaar was. Ik ben ook een tijdje bij een psychiater geweest maar die legde me echt letterlijk woorden in mn mond en ging op basis van wat ze zelf maar dacht en vond diagnose stellen. Zo heb ik haar verteld dat ik een kilte rond mijn hartstreek voelde als ik had geslapen en wakker werd en het leek of daar 'iets' weg ging en zij heeft daarvan gemaakt dat ik dacht dat mijn hart en mijn hersenen weg waren en toen had ik ineens een psychotische depressie. Ik dénk niet dat mijn hart en hersenen weg zijn. Ik voel mn hart elke dag kloppen en motorisch functioneert alles nog dus natuurlijk wéét ik dat ik hersenen en een hart heb. Met mijn verstand is niks mis maar echt helemaaal niks. En wat ik heb gevoeld en voel is wel degelijk echt en zit niet tussen mijn oren. Het is niet zo dat ik denk dat ik in een andere realiteit zit ofzo, ik weet nog wat de realiteit is, hij voelt gewoon totaal anders voor mij en dit klopt niet.

Zoals ik al schreef, tot op vandaag geen verbetering of verlichting. Elke dag voelt alsof ik hier niet meer hoor te zijn en toch, als ik al eventjes kán slapen, word ik weer elke dag zó wakker en dat begrijp ik niet. Ik kan ook helemaal niet meer terughalen of voorstellen hoe het was, ik wéét alleen dat het anders was. Helemaal anders. Ook alles voelt fysiek anders. En ik heb letterlijk alléén nog maar pijn, zowel fysiek als geestelijk. Pijn in mn hoofd van de leegte, pijn op mijn borst van de leegte. Mijn spieren doen pijn. Eigenlijk letterlijk alles. Ik heb een schitterende dochter van nu 9 maanden en ik wéét dat ik zielsveel van haar hou maar ik kan er niet bij, ik kan geen connectie met haar maken, ik kan niet voelen hoeveel ik van haar hou. Ik beleef helemaal niks meer alsof ik er niet meer ben maar ik moet het toch voelen. Terwijl ik altijd zo van beleven hield. Ik wil niet dood, dat heb ik nooit gewild, ik wil leven maar ik weet niet meer hoe dat moet en hoe dat voelt en ik wil niet elke dat zó wakker worden. Ik wil er voor mn dochtertje en voor mn gezin zijn en ik wil gelukkig zijn en van ze houden en ze gelukkig maken maar dat kan niet zo. En het 'ermee omgaan' en wachten tot iets van de medicijnen werkt of dat er 'een wonder' gebeurt, want het voelt alsof er dat moet gebeuren, dat begint ook op te raken. Ik kan het gewoon niet meer maar ik weet niet wat anders. Het lijkt alsof mijn hele leven voor altijd weg is en niet meer terugkomt en wat moet ik als ik zo nog 60 jaar verder moet?! Dat gaat niet. Ik heb elke dag ondragelijke pijn.

Nogmaals sorry voor het lange verhaal. Maar alsjeblieft verteld mij iemand dat hij/zij hetzelfde meegemaakt heeft en dat dit omkeerbaar is? Hoe dan ook? Kan iemand mij alsjeblieft vertellen dat dit niet onmogelijk is en dus te 'genezen' is?! Alsjeblieft want ik wil mijn leven terug, zo graag.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Voelt iemand dit ook?

xLoveKx schreef: 25 aug 2017 14:47 Nogmaals sorry voor het lange verhaal. Maar alsjeblieft verteld mij iemand dat hij/zij hetzelfde meegemaakt heeft en dat dit omkeerbaar is? Hoe dan ook? Kan iemand mij alsjeblieft vertellen dat dit niet onmogelijk is en dus te 'genezen' is?! Alsjeblieft want ik wil mijn leven terug, zo graag.
Aangezien niemand op je bericht heeft gereageerd, zou je er van uit kunnen gaan dat niemand zich herkend in je verhaal. Toch lijkt het me niet dat dissociatie een onbekend verschijnsel kan zijn voor sommige forumleden.
De verschijnselen van depressie en dissociatie lijken vooral ontstaan te zijn tijdens en na de zwangerschap, waardoor ik zou vermoeden dat er ook een hormonale component meespeelt.
Sommige vrouwen krijgen een postnatale depressie. Een postnatale depressie is in de meeste gevallen omkeerbaar.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
xLoveKx
Berichten: 2
Lid geworden op: 25 aug 2017 14:37

Re: Voelt iemand dit ook?

Aangezien niemand op je bericht heeft gereageerd, zou je er van uit kunnen gaan dat niemand zich herkend in je verhaal. Toch lijkt het me niet dat dissociatie een onbekend verschijnsel kan zijn voor sommige forumleden.
De verschijnselen van depressie en dissociatie lijken vooral ontstaan te zijn tijdens en na de zwangerschap, waardoor ik zou vermoeden dat er ook een hormonale component meespeelt.
Sommige vrouwen krijgen een postnatale depressie. Een postnatale depressie is in de meeste gevallen omkeerbaar.
Dat dacht ik inderdaad ook al.. dat ik dus de enige met deze verschijnselen ben aangezien niemand reageert. Ik ga niet voor niks op een forum hè, wil graag weten of er nog mensen zijn die zich zo voelen! Zou een hele opluchting zijn als ik lotgenoten zou vinden. En eventueel zelfs lotgenoten die uit zoiets dergelijks gekomen zijn.

Ik hoop het zó erg dat het omkeerbaar is. Maar zo voelt het niet. :-( Het duurt me ook al lang genoeg nu, anderhalf jaar al. Geen enkel medicijn slaat tot nu toe aan.. Heb nu vandaag 4 weken 150 mg wellbutrin en voel me nog niet anders. Ik ben ook inmiddels alweer bijna 9 maanden niet meer zwanger hè... Had toch gedacht dat als het nog goed zou komen, dat er nu toch in ieder geval al wat vooruitgang zou zijn.

Wat dissociatie betreft, ik wéét dat mensen mensen zijn en ik een mens ben e.d. Denk ook niet dat we op een andere wereld leven of zo. Weet nog precies wat de realiteit is, ook al moet ik 's morgens altijd eerst even weer rustig alles bevatten. Van binnen lijkt het alleen alsof de 'link' niet meer werkt. Ik wéét het, maar het werkt niet meer aan de binnenkant. Ik 'voel' het niet meer en alles 'voelt' constant hetzelfde, nl. leeg, geen verschil in beleving. En ik weet zeker dat dat vroeger anders was.

Terug naar “(Psycho)somatische klachten”