Hallo iedereen,
eerst en vooral bedankt om de tijd te nemen om dit te lezen...
mijn gebruikersnaam is niet echt optimistisch, maar ik ben dol op de serie 'desperate housewifes', vandaar de naam
Ik ben 33 jaar, heb een zoontje van 4 jaar en ben 11 jaar zelfstandig schoonheidsspecialiste. Ondanks de crisis mag ik zeker niet klagen van het werk, gelukkig maar. Ik ben enkel de woensdagnamiddag vrij, de andere dagen werk ik van 8.45u tot rond 21u, non stop. Ik heb wel tijdens bv een makserpauze even tijd om iets te eten of om wat op internet te neuzen, maar anders heb ik echt weinig tijd. Het gevolg daarvan is dat vriendschappen verwateren of verdwijnen bv een namiddagje shoppen met vriendinnen kon niet, want ik moest steeds werken, sinds de geboorte van mijn zoontje wou ik hem dan niet opnieuw naar de opvang doen omdat ik met een vriendin zou gaan shoppen, dus vraagt er mij nu niemand meer om iets leuks te doen...
De laatste maanden voel ik dat mijn man 'anders' doet...ik kan het niet beschrijven maar het voelt anders. Ik hoor veel verhalen in mijn instituut over overspel, dus heb ik ook al zijn gsm en mails gecheckt maar ik vind niks...
Zondag ll moest ik ook in de voormiddag werken (make-up voor communies), en hij was kwaad, normaal poets ik mijn instituut de zondagvoormiddag en doe ik mijn boekhouding, dus moest ik dat nu in de namiddag doen, en hij was kwaad.
Ik probeer vooruit te geraken in het leven en hij remt me af.
De woensdagnamiddag kook ik vers, probeer ik echt zo goed mogelijk een mama en huisvrouw te zijn, maar hij negeert me totaal...
Hij doet zijn 8 uurtjes en komt thuis, gaat wel ons zoontje halen, geeft hem eten, bad en naar bed en dan kijkt hij de ganse avond tv of houd hij zich bezig met zijn pc. Onze tuin is een ramp, ons huishouden ook, hij doet niks meer en als ik iets vraag, krijg ik een snak en beet terug....
Wat doe ik verkeerd? We hebben 4 uur dienstencheques hulp, dus dat scheelt ook, maar hij doet echt niks meer... deze morgen heeft hij geen woord gezegd, geen zoen, niks...
Ik heb geen vriendinnen meer, enkel klanten, dus daar ga ik zeker mijn hart niet aan luchten...daarom ben ik blij dat jullie dit willen lezen, het is anoniem maar toch geeft het me een beetje een goed gevoel...