Ik vind ze noch rustgevend noch onrustwekkend (zal het zo maar beschrijven
).
Zelf heb ik zelden iets van een overleden dierbare persoon terug gevonden op het kerkhof.
Buiten die ene vriendin waar ik al één jaar geen contact meer mee had voor ze stierf, vermoedelijk doordat er terug een plaats ontstond waar ik wel opnieuw dichter bij haar kon zijn (op een andere manier uiteraard) na een jaar gemist te hebben.
Verder herinner ik me dat mijn moeder bijna wekelijks naar het kerkhof wilde na het overlijden van mijn vader en steeds hoopte dat ik en mijn broer erbij zouden zijn.
Dat begrijp ik maar al te goed en ook al ging ik soms mee, ik vond hem daar niet dus soms ging ik ook niet mee.
Later, bij elk van mijn grootouders had ik dezelfde ervaring.
En als we tijdens de periode gingen dat er meer volk was, dan stoorde het me wel eens wanneer ik vreemde mensen zag bij de graven of de plaats waar mijn vader zijn urne stond.
Wat hadden ze te vertellen?
Wat deden ze daar aan de plaats van mensen die me nauw aan het hart lagen, terwijl ze hen waarschijnlijk niet eens kenden?
Wel heb ik uitzonderlijke momenten gehad toen ik als tiener alleen ging wandelen in ons dorpje dat ik er plots wel héén wou.
Dan leek het anders, al kon ik er niet lang blijven de drang was er wel om eens langs te gaan.
Ik vind het wel belangrijk dat mensen een plaatsje hebben om héén te gaan als ze daar behoefte aan hebben, kunnen versieren en hen dat het gevoel geeft nog iets te kunnen doen of eren van de persoon die ze verloren.
Bij mij komt spijtig genoeg op die plaatsen sneller het idee boven hoe ze daar zouden liggen, of wat dat potje as nu nog betekent.
Net zoals bij ons Lucky'tje die we begroeven in de tuin ; het mooi maken van haar plaatsje helpt denk ik wel deels bij de verwerking en er mag iets zichtbaars zijn in de tuin zodat ze nooit vergeten kan worden.
Maar zelfs na drie weken vraag ik me nog steeds af hoe ze daar zou liggen, dat ze niet in de aarde hoort, enz...dan zou ik er haar het liefst van al uit halen en als het aan mij lag dan verkoos ik indien dat mogelijk was om haar lichaampje laten in te balsemen zodat het intact zou blijven.
Niet dat ik elk levend wezen (persoon of dier) ergens in huis zou willen een plaats geven, dat lijkt me dan ergens weer een beetje griezelig.
Maar gewoon een plaats in de buurt waar ik steeds terecht kon om me de persoon of het dier die ik mis terug te kunnen zien zoals die in levende lijve was en nog even kon knuffelen.