Hoi Klaas,
Wat een leuk idee van jou.
Maar ik merk wel dat jij ook niet zo van katten houdt, zoals uit jouw droom wel blijkt!
Ik droom wel eens dingen die nog moeten gebeuren, dat is echt doodeng.
Je zult het niet geloven, maar voordat mijn man overleed, heb ik gedroomd dat dat zou gaan gebeuren. Toch sta je daar niet bij stil, en heb je zoiets van, ach flauwekul, maar nadat mijn man echt was overleden, ging ik er meer op letten en idd droom ik over dingen die nog moeten gebeuren. Niet altijd, maar wel regelmatig. Ik hoop dan ook vaak dat ik snel wakker word, want ik vind het allemaal maar niets.
Wat zou dit te betekenen hebben? Ik wil het niet, maar het gebeurt me gewoon en als ik dan wakker word dan kan ik het me vaak niet meer herinneren wat er 's nachts gebeurd is.
Toch merk ik dat ik idd in het dagelijkse leven, dingen als eens gezien of gedaan heb in mijn droom, terwijl dat dan in het echt nog nooit gebeurd is.
Ik vind het af en toe echt heel bizar en word ook vaak badend in het zweet wakker als ik weer zo gedroomd heb.
Wie herkent dit?
Liefs,
patsas
-
ANOUK
Ik heb eigenlijk altijd hele vage dromen haha.. 
Het is nooit echt normaal ofzo haha..
Eigenlijk vind ik dromen het mooiste wat er is (haha klinkt misschien allemaal heel dom) maarja in dromen gebeurd eigenlijk alles wat eignelijk gewoon niet kan en ja dan ben ik gewoon heel even weg van me eigen stomme leventje..
Ik heb altijd van die dromen dat ik oppeens met leraren die ik niet moet op het strand sta ofzo haha en ja allemaal van die dingen en ik had een keer gedroomd dat ik jarig was en toen dacht ik de volgende dag helemaal dat ik jarig was haha en dat iedereen me verjaardag was vergeten.. Ja eigenlijk allemaal zoiets
Ik had ook een keer gedroomd dat ik superknap was maar toen ik wakker werd kwam de werkelijkheid naar boven
Xxx Anouk
Het is nooit echt normaal ofzo haha..
Eigenlijk vind ik dromen het mooiste wat er is (haha klinkt misschien allemaal heel dom) maarja in dromen gebeurd eigenlijk alles wat eignelijk gewoon niet kan en ja dan ben ik gewoon heel even weg van me eigen stomme leventje..
Ik heb altijd van die dromen dat ik oppeens met leraren die ik niet moet op het strand sta ofzo haha en ja allemaal van die dingen en ik had een keer gedroomd dat ik jarig was en toen dacht ik de volgende dag helemaal dat ik jarig was haha en dat iedereen me verjaardag was vergeten.. Ja eigenlijk allemaal zoietsIk had ook een keer gedroomd dat ik superknap was maar toen ik wakker werd kwam de werkelijkheid naar boven
Xxx Anouk
-
Nick43
Dromen... zoiets eigenaardigs
Gedurende de dag zijn we ons meestal heel bewust van wat we doen en willen doen maar 's nachts lijkt elke invloed verdwenen. Eigenlijk zijn mijn dromen verre van plezierig, ik lach om de dolkomische situaties achteraf want 'hoe kan het toch dat je zoiets droomt'? Meestal droom ik toch over twee steeds terugkerende onderwerpen. 1) Er is een oorlog waarin ik het voortouw steeds moet nemen om de anderen te beschermen. 2) Er ontsnappen beesten en/of... ik ben maar nét op tijd om ze eten en water te geven. Waarom herhalen ze zich steeds toch?
Groet,
Nick
Groet,
Nick
-
Cygne
Vannacht had ik echt een enge droom. Normaal voel ik het altijd als ik droom, in de droom denk ik dan 'dit is een droom', maar dat had ik nu niet eens.
Ik zou ergens heen gaan met iemand, maar daarvoor moest ik een stukje met de bus. Dus ik stapte in de bus en de bus begon te rijden, toen ik op het stopknopje drukte stopte hij echter niet maar blijf gewoon doorrijden. Op een gegeven moment stopte hij wel en toen kwamen er mannen binnen die me mee namen, ik werd ontvoerd. Ze namen me mee naar een hele donkere plek. Daar zat ik een tijdje, maar toen lieten ze me gaan. Toen ging ik naar huis lopen en vanaf daar wist ik pas dat het een droom was, want ik liep mijn huis binnen, maar eenmaal binnen liep ik mijn werk en daar zaten m'n moeder, een leraar van school en een van mijn collega's te wachten op mij, bezorgd.
Het was echt eng en toen ik wakker werd kon ik er ook niet mee stoppen over te denken.
Ik zou ergens heen gaan met iemand, maar daarvoor moest ik een stukje met de bus. Dus ik stapte in de bus en de bus begon te rijden, toen ik op het stopknopje drukte stopte hij echter niet maar blijf gewoon doorrijden. Op een gegeven moment stopte hij wel en toen kwamen er mannen binnen die me mee namen, ik werd ontvoerd. Ze namen me mee naar een hele donkere plek. Daar zat ik een tijdje, maar toen lieten ze me gaan. Toen ging ik naar huis lopen en vanaf daar wist ik pas dat het een droom was, want ik liep mijn huis binnen, maar eenmaal binnen liep ik mijn werk en daar zaten m'n moeder, een leraar van school en een van mijn collega's te wachten op mij, bezorgd.
Het was echt eng en toen ik wakker werd kon ik er ook niet mee stoppen over te denken.
-
pop
doet me denken aan een droom die ik vroeger vaak hab gehad.
Altijd was er iets aan vooraf gegaan en ineens een zwarte kraai, boven op een kast. Verder niks, zwart, leegte, zoiets als de ruimte.
Heel kalm, stil, rustig. Ik zag mezelf niet maar keek wel heel duidelijk.
Ineens gekras en vloog weg, het niks in. Hoe verder hij vloog, hoe dieper ik zakte, in het niks.
En elke keer schrok ik met grote angst en paniek wakker.
Altijd was er iets aan vooraf gegaan en ineens een zwarte kraai, boven op een kast. Verder niks, zwart, leegte, zoiets als de ruimte.
Heel kalm, stil, rustig. Ik zag mezelf niet maar keek wel heel duidelijk.
Ineens gekras en vloog weg, het niks in. Hoe verder hij vloog, hoe dieper ik zakte, in het niks.
En elke keer schrok ik met grote angst en paniek wakker.
-
Iertje
Net als A en Klaas heb ik in bijna elke droom dat mijn bewegeingen trager worden en dat ik met veel moeite vooruit kom. En dat dan terwijl er altijd iets engs achter me aan komt. 
Een keer droom ik dat ik in een kasteel rondliep en dat er een heks achter me aan kwam. En omdat ik niet snel kon lopen, kreeg ze me te pakken en toen ging ze me kietelen met haar scherpe nagels. Oohhww, dat voelde ik helemaal door me droom heen, dat nare gevoel. Toen schrok ik wakker.
Ik zou niet weten wat voor betekenis dat heeft, maar ik zou het wel graag willen weten.
Weten jullie het misschien?
Een keer droom ik dat ik in een kasteel rondliep en dat er een heks achter me aan kwam. En omdat ik niet snel kon lopen, kreeg ze me te pakken en toen ging ze me kietelen met haar scherpe nagels. Oohhww, dat voelde ik helemaal door me droom heen, dat nare gevoel. Toen schrok ik wakker.
Ik zou niet weten wat voor betekenis dat heeft, maar ik zou het wel graag willen weten.
Weten jullie het misschien? 
ik droom zelf heel veel, en meestal is dat een samenhang van angsten die ik overdag heb en waar ik over na denk..
zo gaat het veel over school en dierbare mensen..
en meestal komt het er opneer dat ik iets fout heb gedaan waardoor ik uiteindelijk er helemaal alleen voor sta..
me honden komen er ook veel in voor, komt waarschijnlijk ook dat ze dierbaar zijn..
en het stomme is dat er meestal in me droom ook iemand dood gaat, iemand die ik niet ken of iemand die ik wel ken..
of dat ik zelf van een of ander iets val en dan midden in die val word ik wakker..
word zelf heel vaak wakker snachts, maar dat komt soms ook omdat een van me honden savonds vaker naar boven komt en dan gaat die op mijn kamer liggen.
zo gaat het veel over school en dierbare mensen..
en meestal komt het er opneer dat ik iets fout heb gedaan waardoor ik uiteindelijk er helemaal alleen voor sta..
me honden komen er ook veel in voor, komt waarschijnlijk ook dat ze dierbaar zijn..
en het stomme is dat er meestal in me droom ook iemand dood gaat, iemand die ik niet ken of iemand die ik wel ken..
of dat ik zelf van een of ander iets val en dan midden in die val word ik wakker..
word zelf heel vaak wakker snachts, maar dat komt soms ook omdat een van me honden savonds vaker naar boven komt en dan gaat die op mijn kamer liggen.
Every passing minute is a chance to turn it all around
-
inactieve gebruiker
vannacht weer zo'n droom gehad waarvan ik in het verleden vooral veel last had. Een droom waarin ik anderen niet goed tot volkomen verkeerd begrijp en vice versa. Totale mis-communicatie dus. EN dat gevoegd bij: verdwaald zijn, je niet meer kunnen oriënteren, verkeerde huizen, kamers, treinen, wegen ingaan. EN dat familie en partner en vrienden behalve qua uiterlijkheden ineens heel anders zijn dan ze waren.
Gekkenhuis :x
Gekkenhuis :x
-
Annn
Ik droomde eerst dat we op reis waren in spanje en Thomas (een vroegere vriend van mijn ouders die avontuurlijk is) zat bij ons op de boot. We hebben hem irl al een tijd niet meer gezien.
We zaten dus (ik mijn ouders en thomas) in onze zodiac en we stapten uit op onze camping.
Toen was er ergens een weerbericht die zei dat er zware windhozen in het noorden van spanje en aan de kust gingen zijn.
Ik werd super bang en zei dat we weg moesten, dat het niet veilig is en zeker niet op een camping. Maar mijn ouders wouden niet luisteren.
Dan waren er opeens nog andere mensen, vrienden van mijn ouders die ook in de duikclub zitten waar mijn ouders bijzijn, vrienden van mij.
We gingen eten en mijn broer en mijn neef die gingen ergens heen bij vrienden. Maar ik wou niet meegaan.
Maar toen veranderde de droom, ik was in een soort school, en er was een of andere wedstrijd. En mijn moeder zat in het publiek. En opeens kwam ik te horen dat ik 1 van de 2 was die overbleven in de wedstrijd. En toen zei de presentator: wordt volgende week vervolgt! en iedereen feliciteerde het andere meisje die ook bij de laatste 2 was, en mij niemand, mijn moeder was nergens meer te zien en ik wou ze zoeken.
Het was al donker en dat ene meisje liep met me mee. Het was opeens liesbeth geworden , mijn vroegere beste vriendin. Alles was heel onheilspellend. Ik wou ergens over een koer gaan naar een afdak, maar daar stonden 4 figuren onder, grote figuren. Mannen ofzo. Ik dacht dat het vampiers ofzo waren en ik voelde me heel bang, er was iets veranderd. Ik en liesbeth liepen vlug naar binnen en verstopten ons . We legden ons plat op de grond achter een klein muurtje. Normaal als ze zouden zoeken zouden ze ons wel zien liggen maar gelukkig was dat niet zo. Er was daar een lift.
Achter ons was een deur en liesbeth was te bang om te blijven liggen en ze liep die deur in. Ik zei: nee!! blijf hier! maar ze luisterde niet. Inmiddels stonden die jongens voor de lift dus ik kon inet rechtstaan want dan zouden ze me zien en ze waren 2 meter van mij verwijderd.
Opeens keek ik door de ogen van liesbeth (ik was dus liesbeth) en ik ging die gang binnen en opeens zag ik daar een jonge man zitten, met een heel rare blik en hij sneed de buik van een pop open en er kwam allemaal bloed uit. Het klinkt misschien niet vies maar het was vreselijk om te zien, en dan die sfeer. Ik (of liesbeth) rende super hard weg en hij wierp een mes en dat bleef steken in mijn been. Ik trok het eruit en vluchte een andere kamer in. Daar lag het vol echte lijken die opengesneden waren enzo.
Er gebeurde nog vanalles maar dat ben ik gelukkig vergeten.
Ik kon op een gegeven moment toch ontsnappen en ik ging een kamertje binnen. (het was er echt een doolhof van gangen en kamers en gruwelijke toestanden). In dat kamertje stond een stapelbed, en het was super super klein! ik verstopte me achter de dikke ijzeren deur. Maar opeens kwam die man binnen en ik verzon iets. Ik zei: eigenlijk wil ik met je trouwen, ik heb zolang op jou gewacht. Hij geloofde het en ik ging met hem mee. En ik betoverde hem soort met woorden, ik wist precies wat te zeggen om hem kalm te houden, ook al bleef hij onvoorspelbaar.
Toen was ik aan het koken ofzo :S (ik ben dus nog steeds liesbeth denk ik, allesinds ik was daar in haar plaats ofzo)
En toen kwam ikzelf binnen, goed meer wat ik deed maar probeerde normaal te doen.
Plots was liesbeth weg en was ik er alleen nog. Ik deed hetzelfde als ervoor, doen of ik hem graag zag en met hem wou trouwen.
Opeens stak hij een mes in mijn been. ik zei: waarom steek je een mes in mijn been?
Hij zei dat hij het niet wist.
De deur was zo dichtbij maar ik durfde nog niet te gaan lopen, ik dacht: nee het is nog te vroeg, ik moet hem meer in mijn macht zien te krijgen en dan kan het lukken. Met zo'n gek proberen te ontsnappen is echt je leven op het spel zetten.
Op een gegeven moment veranderde alles weer... het was de dag der rampen ofzoiets en ik zag ijs, rotsblokken op het water van ijs, en dan enkel nog soms een opening waardoor ik het ijs zag. Ik moest door die opening.
Het is niet zoals in het echt, maarja dromen zijn raar, het was een raar beeld.
Dat meisje(normaal liesbeth maar ze was in iemand anders veranderd) dook door een opening en ik dacht: ik moet er ook door voor er geen openingen meer zijn en dan zit ik hier voor eeuwig in het donker opgesloten! Dus ik dook door een opening, het ging moeilijk maar het lukte mij. We belanden samen op het ijs en liepen naar elkaar.
Opeens was mijn hond er ook En naast ons was een berg met sneeuw enzo en we liepen erop. ik zag veel wilde dieren, en we hielden ons stil zodat ze ons niet zagen.
Ik zag een poema, zo'n grote kat, of hoe dat ook heet. Ze leek ons niet te bemerken dus we liepen snel verder. Na een lange tijd (in een droom weet je zoiets) kwamen we aan in de bewoonde wereld waar alles was begonnen. Op het nieuws hoorden we dingen over de enige 2 overlevenden enzo. En toen ze mij en dat meisje zagen zeiden ze: daar zijn ze!! en we waren heel vuil, en gewond enzo, kapotte kledij. Een man met een pak kwam ons feliciteren. Ik zocht nog steeds mijn moeder, en opeens veranderde dat meisje in Petra, een vriendin van op mijn school die ik al lang ken. Petra haar ouders kwamen aan in een auto en ze ging ernaartoe en ik bleef alleen achter. Ik dacht: wat als mijn ouders in de rampen zijn doodgegaan. Ze zouden anders al lang gebeld hadden... dus ik dacht dat iedereen dood was en ik zei: als dat zo is maak ik mezelf kapot. Ik was heel .
Opeens zag ik dat gebouw weer, waar die gek in zat en waar die lijken waren.
Binnenin waren er fotograven enzo. Ik droeg een schedel en een soort mantel... maar die schedel was geen mensenschedel, het was een rare schedel. Een driehoekig voorhoofd en kin ook, een soort alien schedel.
Ik ging alles nog eens bekijken en ik zag in de hoek van een kamertje een klein lijkje vol bloed. Ik smeet die schedel erbij. Iemand vroeg me: heb je die niet meer nodig? En ik zei: nee, en ik hield de mantel bij me en vertrok.
En toen werd ik wakker door geluiden op straat.
We zaten dus (ik mijn ouders en thomas) in onze zodiac en we stapten uit op onze camping.
Toen was er ergens een weerbericht die zei dat er zware windhozen in het noorden van spanje en aan de kust gingen zijn.
Ik werd super bang en zei dat we weg moesten, dat het niet veilig is en zeker niet op een camping. Maar mijn ouders wouden niet luisteren.
Dan waren er opeens nog andere mensen, vrienden van mijn ouders die ook in de duikclub zitten waar mijn ouders bijzijn, vrienden van mij.
We gingen eten en mijn broer en mijn neef die gingen ergens heen bij vrienden. Maar ik wou niet meegaan.
Maar toen veranderde de droom, ik was in een soort school, en er was een of andere wedstrijd. En mijn moeder zat in het publiek. En opeens kwam ik te horen dat ik 1 van de 2 was die overbleven in de wedstrijd. En toen zei de presentator: wordt volgende week vervolgt! en iedereen feliciteerde het andere meisje die ook bij de laatste 2 was, en mij niemand, mijn moeder was nergens meer te zien en ik wou ze zoeken.
Het was al donker en dat ene meisje liep met me mee. Het was opeens liesbeth geworden , mijn vroegere beste vriendin. Alles was heel onheilspellend. Ik wou ergens over een koer gaan naar een afdak, maar daar stonden 4 figuren onder, grote figuren. Mannen ofzo. Ik dacht dat het vampiers ofzo waren en ik voelde me heel bang, er was iets veranderd. Ik en liesbeth liepen vlug naar binnen en verstopten ons . We legden ons plat op de grond achter een klein muurtje. Normaal als ze zouden zoeken zouden ze ons wel zien liggen maar gelukkig was dat niet zo. Er was daar een lift.
Achter ons was een deur en liesbeth was te bang om te blijven liggen en ze liep die deur in. Ik zei: nee!! blijf hier! maar ze luisterde niet. Inmiddels stonden die jongens voor de lift dus ik kon inet rechtstaan want dan zouden ze me zien en ze waren 2 meter van mij verwijderd.
Opeens keek ik door de ogen van liesbeth (ik was dus liesbeth) en ik ging die gang binnen en opeens zag ik daar een jonge man zitten, met een heel rare blik en hij sneed de buik van een pop open en er kwam allemaal bloed uit. Het klinkt misschien niet vies maar het was vreselijk om te zien, en dan die sfeer. Ik (of liesbeth) rende super hard weg en hij wierp een mes en dat bleef steken in mijn been. Ik trok het eruit en vluchte een andere kamer in. Daar lag het vol echte lijken die opengesneden waren enzo.
Er gebeurde nog vanalles maar dat ben ik gelukkig vergeten.
Ik kon op een gegeven moment toch ontsnappen en ik ging een kamertje binnen. (het was er echt een doolhof van gangen en kamers en gruwelijke toestanden). In dat kamertje stond een stapelbed, en het was super super klein! ik verstopte me achter de dikke ijzeren deur. Maar opeens kwam die man binnen en ik verzon iets. Ik zei: eigenlijk wil ik met je trouwen, ik heb zolang op jou gewacht. Hij geloofde het en ik ging met hem mee. En ik betoverde hem soort met woorden, ik wist precies wat te zeggen om hem kalm te houden, ook al bleef hij onvoorspelbaar.
Toen was ik aan het koken ofzo :S (ik ben dus nog steeds liesbeth denk ik, allesinds ik was daar in haar plaats ofzo)
En toen kwam ikzelf binnen, goed meer wat ik deed maar probeerde normaal te doen.
Plots was liesbeth weg en was ik er alleen nog. Ik deed hetzelfde als ervoor, doen of ik hem graag zag en met hem wou trouwen.
Opeens stak hij een mes in mijn been. ik zei: waarom steek je een mes in mijn been?
Hij zei dat hij het niet wist.
De deur was zo dichtbij maar ik durfde nog niet te gaan lopen, ik dacht: nee het is nog te vroeg, ik moet hem meer in mijn macht zien te krijgen en dan kan het lukken. Met zo'n gek proberen te ontsnappen is echt je leven op het spel zetten.
Op een gegeven moment veranderde alles weer... het was de dag der rampen ofzoiets en ik zag ijs, rotsblokken op het water van ijs, en dan enkel nog soms een opening waardoor ik het ijs zag. Ik moest door die opening.
Het is niet zoals in het echt, maarja dromen zijn raar, het was een raar beeld.
Dat meisje(normaal liesbeth maar ze was in iemand anders veranderd) dook door een opening en ik dacht: ik moet er ook door voor er geen openingen meer zijn en dan zit ik hier voor eeuwig in het donker opgesloten! Dus ik dook door een opening, het ging moeilijk maar het lukte mij. We belanden samen op het ijs en liepen naar elkaar.
Opeens was mijn hond er ook En naast ons was een berg met sneeuw enzo en we liepen erop. ik zag veel wilde dieren, en we hielden ons stil zodat ze ons niet zagen.
Ik zag een poema, zo'n grote kat, of hoe dat ook heet. Ze leek ons niet te bemerken dus we liepen snel verder. Na een lange tijd (in een droom weet je zoiets) kwamen we aan in de bewoonde wereld waar alles was begonnen. Op het nieuws hoorden we dingen over de enige 2 overlevenden enzo. En toen ze mij en dat meisje zagen zeiden ze: daar zijn ze!! en we waren heel vuil, en gewond enzo, kapotte kledij. Een man met een pak kwam ons feliciteren. Ik zocht nog steeds mijn moeder, en opeens veranderde dat meisje in Petra, een vriendin van op mijn school die ik al lang ken. Petra haar ouders kwamen aan in een auto en ze ging ernaartoe en ik bleef alleen achter. Ik dacht: wat als mijn ouders in de rampen zijn doodgegaan. Ze zouden anders al lang gebeld hadden... dus ik dacht dat iedereen dood was en ik zei: als dat zo is maak ik mezelf kapot. Ik was heel .
Opeens zag ik dat gebouw weer, waar die gek in zat en waar die lijken waren.
Binnenin waren er fotograven enzo. Ik droeg een schedel en een soort mantel... maar die schedel was geen mensenschedel, het was een rare schedel. Een driehoekig voorhoofd en kin ook, een soort alien schedel.
Ik ging alles nog eens bekijken en ik zag in de hoek van een kamertje een klein lijkje vol bloed. Ik smeet die schedel erbij. Iemand vroeg me: heb je die niet meer nodig? En ik zei: nee, en ik hield de mantel bij me en vertrok.
En toen werd ik wakker door geluiden op straat.
-
Annn
eigenlijk niet... ik heb altjid zulke dromen en ben dat al min of meer gewoon geworden. Er is zelden een nacht dat ik niet weet wat ik gedroomd heb. Mijn dromen zijn ook altijd net echt, dus er zit een heel verhaal in en ikzelf kan dat zeer goed volgen. Soms spring ik in mijn droom naar een andere droom over en dan vertel ik die 1ste droom tegen iemand in die 2de droom.KlaasP schreef:Tjonge, wat een heftige en verschrikkelijk gecompliceerde droom An. Je zult je wel gebroken gevoeld hebben bij het wakker worden zeg...
Er zijn weinig nachten dat ik echt bang wakker word. Soms weet ik dat ik droom en dan wil ik wakker worden omdat ik die gruwelijke dingen niet wil zien. En als je dan niet kan wakker worden is dat echt frustrerend:P Dan denk ik: shit shit ik moet wakker worden of er gebeurd iets wat ik niet wil meemaken, of ik zie iets wat ik niet wil zien (een of andere vies martelend monster ofzo) en dan schud ik hard met mijnhoofd ofzo. Soms kom ik in een andere droom en soms wordt ik wakker.
Maar echt vaak weet ik niet dat ik droom, meestal weet ik niet dat ik droom.
-
Annn
Nu ik eraan denk... ik ben wel heel vaak moe en slap enzo. al een aantal jaar en de dokters vinden de oorzaak niet. Misschien is dat het? die dromen ofzo, mijn onvaste slaap en mijn levendigheid snachts. Ik praat ook heel erg vaak luidop in mijn slaap, en slaapwandelen doe ik ook soms. Soms wordt ik wakker en zie ik rare insecten op me afkomen en dan ren ik naar de gang. Na een tijd denk ik: het zal wel gehalucineerd zijn. En dan ga ik terug en idd, de insecten zijn weg.
-
inactieve gebruiker
Die dromen lijken mij (geen arts natuurlijk zoals je weet) een heel plausibele verklaring voor je vermoeidheid en slapte overdag.
Maar er is een koppeling in twee richtingen denk ik. Want dergelijke stressvolle dromen mogen dan vermoeidheid veroorzaken, maar zullen zelf ook best een oorzaak hebben. Het lijkt mij echt niet gewoon dat je dergelijke angstaanjagende dromen hebt en ook zo intens en diep en ingewikkeld... Zal toch zeker met heel veel spanningen en onverwerkte narigheid te maken hebben. Denk je zelf niet An?
Maar er is een koppeling in twee richtingen denk ik. Want dergelijke stressvolle dromen mogen dan vermoeidheid veroorzaken, maar zullen zelf ook best een oorzaak hebben. Het lijkt mij echt niet gewoon dat je dergelijke angstaanjagende dromen hebt en ook zo intens en diep en ingewikkeld... Zal toch zeker met heel veel spanningen en onverwerkte narigheid te maken hebben. Denk je zelf niet An?
-
Leeuwtjuh
Dit herken ik wel, ook dat van het ene droom overspringen naar een andere... Ik heb hier ook vaak last van. Ze lopen gewoon in elkaar over.Annn schreef: Misschien is dat het? die dromen ofzo, mijn onvaste slaap en mijn levendigheid snachts. Ik praat ook heel erg vaak luidop in mijn slaap, en slaapwandelen doe ik ook soms.
Eigenlijk moet je jezelf voorhouden: ik bepaal wat ik doe... Geloof erin.
Op sommige momenten in gruwelijke dromen lijkt het soms net of ik doodga.... geen adem meer krijg. Meestal lig ik dan met mn gezicht op mn kussen. Onthoud dat je wakker kan worden. Jij bepaalt of je uit een droom ontwaakt, daarom spring je ook over in een andere...
Aldus mijn theorie
p.s. heb je een kat? leg die snachts bij je op bed... Het gevoel van zon klein wezentje op je maakt het, dat je voorzichtiger slaapt, toch half bij bewustzijn bent, en dan worden je dromen lichter! Ik merk dat ik ook veel lichter slaap als ik weet dat er iets anders dan anders is... De achterdeur staat los, er is iemand komen logeren, of noem maar wat op.
-
Annn
Normaal gezien is dat idd zo, en ik heb er al eerder over nagedacht. Als ik mijn dromen vertel kijken mensen ook altijd raar of soms geloven ze me zelfs niet helemaal.KlaasP schreef:Die dromen lijken mij (geen arts natuurlijk zoals je weet) een heel plausibele verklaring voor je vermoeidheid en slapte overdag.
Maar er is een koppeling in twee richtingen denk ik. Want dergelijke stressvolle dromen mogen dan vermoeidheid veroorzaken, maar zullen zelf ook best een oorzaak hebben. Het lijkt mij echt niet gewoon dat je dergelijke angstaanjagende dromen hebt en ook zo intens en diep en ingewikkeld... Zal toch zeker met heel veel spanningen en onverwerkte narigheid te maken hebben. Denk je zelf niet An?
Maar ik heb niet echt narigheid meegemaakt in mijn leven, ik had een perfecte jeugd enzo.
Misschien doe ik het op een of andere manier mezelf aan, door teveel te willen, te idealistisch enz...
? Als dat kan, geen idee ik ben ook geen specialist natuurlijk
-
Annn
Nee ik heb geen kat maar vroeger wel en die sliep altijd naast mij. Elke avond kwam ze op bed gesprongen, dan deed ik mijn benen onder het deken omhoog en dan ging ze eronderdoor en kwam ze langs de andere kant eruit. Dan ging ze zich net zoals ik leggen, met haar hoofd op kussen en lichaam onder deken. Elke nachtp.s. heb je een kat? leg die snachts bij je op bed... Het gevoel van zon klein wezentje op je maakt het, dat je voorzichtiger slaapt, toch half bij bewustzijn bent, en dan worden je dromen lichter! Ik merk dat ik ook veel lichter slaap als ik weet dat er iets anders dan anders is... De achterdeur staat los, er is iemand komen logeren, of noem maar wat op
Toen had ik ook wel nog zulke dromen, maar zoveel herinner ik me helaas niet meer van die nachten. Alleen dat die kat heel graag bij mij was:) constant, en ik bij haar. Ze is dan nog 17 jaar geworden en is gestorven op mijn kamer.Ik heb het gevoel alsof ik juist vaster moet slapen, ik wordt soms 20 keer per nacht wakker of meer.
Vannacht ook maar dat kwam door de muggen, ik heb er weer een tiental muggenbeten bij. Mijn ouders zeggen: er zijn geen muggen, ik zei: nee bij jullie niet want ze komen allemaal naar mij
wsch omdat ze weten dat ik hen niet dood ofzo.Ach laat ze maar steken, ik als grote mens kan daar wel tegen.
-
inactieve gebruiker
muggen steken niet zomaar iedereen. Ik hoef er niet bang voor te zijn, en mijn vriendin zullen ze juist altijd wél steken. Heb wel eens gelezen -in best wel een serieus wetenschappelijk artikel- dat onder andere vitamines veel verschil kunnen maken. Mensen die flink wat vitamine B in hun bloed hebben daar moeten muggen niets van hebben, en dat zou in mijn geval een verklaring kunnen zijn vanwege mijn multi-vitaminepillen die ik al sinds jaar en dag dagelijks gebruik waar oa veel vit B in zit, net als in de noten en pina's die ik daarnaast veel eet.
An, stress en onverwerkte narigheid hoeft natuurlijk écht niet te maken te hebben met wat ánderen als narigheid beschouwen.
Als jij spreekt over een perfecte jeugd, dan denk ik dat je het over het plaatje hebt dat een andere ervan zou vormen. Een jeugd zonder mishandeling, zonder verwaarlozing, zonder veel ruzie (heibel,herrie) thuis, een jeugd waarin je familie zich altijd erg liefhebbend en geïnteresseerd zich met je bemoeid heeft, en ook buiten je gezinsleven iedereen altijd erg aardig voor je was.
Zo'n jeugd, kan (kan!) toch een hel voor iemand geweest zijn. Bijvoorbeeld doordat je nooit aan jezelf toekwam. Doordat iedereen altijd geweldig liefhebbend en geinteresseerd was, maar wel alléén maar van jou verlangde dat jij deed wat zij voor jou in petto hadden. Waarin jij dus eigenlijk het leven van anderen moest (leren) leiden, je met zachte drang aangeleerd werd dat jij de verlangens en wensen en ambities en normen en waarden van anderen eigen moest maken, waarbij je langzaam maar zeker jouw eigen verlangens, wensen en gevoelens steeds begon te weerstaan, te ontkennen en te verdringen, totdat An helemaal geen An meer zijn kon (mocht). Maar alles was buitengewoon harmonieus, zo om je heen. En Iedereen hield van je.
Hier hoeft vanzelfsprekend he-le-maal niets van waar te zijn An, dat dit proces werkelijk in jouw leven speelt, het is zomaar een gedachte-experimentje om mee aan te geven dat iemands jeugd zeker voor het oog van de buitenwereld volkomen perfect kan lijken, terwijl iemand zichzelf daarin volkomen verloren is geraakt, in plaats van zich gevormd en ontplooid heeft, alles in heeft moeten leveren om de liefde zorg en aandacht van de anderen niet te verliezen..
Wil je hier ook op ingaan An? Heb je wel altijd gewoon jezelf kunnen zijn, jezelf kunnen uitleven, kreeg jij altijd alle (voorzover dat praktisch en pedagogisch gezien mogelijk was) ruimte om je zelf te uiten en je eigen behoeftes en wensen te vervullen, of viel dat misschien toch niet helemaal mee..
An, stress en onverwerkte narigheid hoeft natuurlijk écht niet te maken te hebben met wat ánderen als narigheid beschouwen.
Als jij spreekt over een perfecte jeugd, dan denk ik dat je het over het plaatje hebt dat een andere ervan zou vormen. Een jeugd zonder mishandeling, zonder verwaarlozing, zonder veel ruzie (heibel,herrie) thuis, een jeugd waarin je familie zich altijd erg liefhebbend en geïnteresseerd zich met je bemoeid heeft, en ook buiten je gezinsleven iedereen altijd erg aardig voor je was.
Zo'n jeugd, kan (kan!) toch een hel voor iemand geweest zijn. Bijvoorbeeld doordat je nooit aan jezelf toekwam. Doordat iedereen altijd geweldig liefhebbend en geinteresseerd was, maar wel alléén maar van jou verlangde dat jij deed wat zij voor jou in petto hadden. Waarin jij dus eigenlijk het leven van anderen moest (leren) leiden, je met zachte drang aangeleerd werd dat jij de verlangens en wensen en ambities en normen en waarden van anderen eigen moest maken, waarbij je langzaam maar zeker jouw eigen verlangens, wensen en gevoelens steeds begon te weerstaan, te ontkennen en te verdringen, totdat An helemaal geen An meer zijn kon (mocht). Maar alles was buitengewoon harmonieus, zo om je heen. En Iedereen hield van je.
Hier hoeft vanzelfsprekend he-le-maal niets van waar te zijn An, dat dit proces werkelijk in jouw leven speelt, het is zomaar een gedachte-experimentje om mee aan te geven dat iemands jeugd zeker voor het oog van de buitenwereld volkomen perfect kan lijken, terwijl iemand zichzelf daarin volkomen verloren is geraakt, in plaats van zich gevormd en ontplooid heeft, alles in heeft moeten leveren om de liefde zorg en aandacht van de anderen niet te verliezen..
Wil je hier ook op ingaan An? Heb je wel altijd gewoon jezelf kunnen zijn, jezelf kunnen uitleven, kreeg jij altijd alle (voorzover dat praktisch en pedagogisch gezien mogelijk was) ruimte om je zelf te uiten en je eigen behoeftes en wensen te vervullen, of viel dat misschien toch niet helemaal mee..
-
Annn
Hey Klaas:) iemand die probeert me te helpen kan mij onmogelijk kwaad maken hoor. En je reactie riep geen negatieve gevoelens bij mij op
Mijn vitamine gehalte is zeer hoog, dat zie ik ook aan mijn bloedresultaten (als ik bloed laat prikken) ik eet meer groenten dan gemiddeld, 3 of meer stukken fruit per dag + ik slik nog vitamine b12 bij en van die multi vitamine bruistabletten. Niet omdat ik dat moet hoor, maar ik doe het nu sinds een maand ofzo als test of het iets veranderd aan mijn moeheid (wat niet zo is).
Ik heb ergens in een wetenschappelijk magazine gelezen dat het gaat m bepaalde antistoffen die sommigen hebben tegen muggen, en anderen niet. Ik zou die antitoffen (ofzoiets) dan niet hebben.
noten eet ik elke dag.
Ik ben opgegroeid in een klein dorp en daar is alles wat niet binnen het plaatje hoort raar en er wordt over geroddeld. Als kind merk je daar niks van, mijn moeder en vader echter hebben me altijd vrij gelaten in mijn ontwikkeling.
Maar nu merk ik goed dat mensen me daar raar vinden. Iedereen houd van me enzo, ook al ben ik anders, dus dat geluk heb ik wel. Ik was mee op reis gegaan met mijn oma en haar zussen die al 80 zijn en ze vonden het allemaal heel erg dat ik vroeger naar huis moest.
Ik ben vegetarier geworden enzo, ik wil geen auto etc... tegen vervuiling en ik heb sterke principes. Daardoor noemen ze mij radicaal en denken dat ik op elk moment in een sekte kan belanden. Moesten ze me goed kennen zouden ze weten dat ik dat nooit zou doen, en dat ik gewoon zelfstandig nadenk over alles en daaruit leer.
Maarja , ze zeiden onlangs nog: wie had dat ooit gedacht dat jij zo zou worden. En ze hopen dat ik wel weer zal veranderen in het kind dat ik vroeger was. Het kind die gewoon vlees en vis at zoals iedereen, die met een fireblade wou rijden en nog geen erg had in het feit dat ze geen seksuele gevoelens had of geen vriendje wou.
Er zijn wel heel wat omstandigheden geweest die niet zo tof waren. Maar daar ga ik verder niks over zeggen omdat het over anderen gaat en dat roddel ik niet verder op een forum. Buiten het gezinsleven was niet altijd iedereen even aardig hoor. Ik ben wel gepest geweest door enkelen. Na een tijd is dat over gegaan. Mijn moeder zei ook vaak dat ik klaagde dat ik geen vrienden had, maar dat herinner ik me niet meer.
Ik ben gelukkig niet mishandeld of verwaarloosd.
Toen ik jong was leefde ik in een dorp en daar was nog veel natuur. Bijna heel de familie woonde er en dat was zeer tof:) altijd in de bossen gaan spelen met mijn neefjes of kinderen uti het dorp, kampen bouwen enzo, rare streken uitsteken
Ik merk nu wel dat ik heel veel moeite heb om over iets te beginnen waarin ik erg verschil met andere mensen. Als ze over vlees eten beginnen (wat leid tot het topic: vegetarisme) dan houd ik mijn adem al in. Soms wil ik dat ze er niet over spreken, want ik denk altijd dat ze me daardoor niet meer leuk ofzo gaan vinden. En omdat mijn mening anders is op heel veel punten ben ik wel altijd op mijn hoede. Dan hoop ik dat het gesprek soms neutraal blijft. Mijn oma en opa blijven zowiezo heel star bij hun punt. Wat voor bewijzen er ook zijn, ze blijven bij wat hen geleerd is.
En telkens ik er ben, dan gaat het over vegetarisme of het feit dat ik geen auto wil. Maar ze lijken gewoon niet zo ver en goed na te denken, alsof ze vast zitten in hun eigen hoofd.
Maar ik weet ook dat hun opvoeding heel anders was dan de mijne, en sommige mensen denken gewoon al wat meer na dan andere natuurlijk.
Er zijn soms dagen waarop ik denk: waarom ben ik niet gewoon normaal, waarom zwijgt mijn hoofd niet en dat soort dingen. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat het goed is hoe ik ben, en dan ben ik wel blij met wie ik ben. Maar het is geen makkelijk leven nu, omdat ik dagelijks geconfronteerd wordt met dingen die me pijn doen, of met woorden van onbegrip dat ik denk: zien jullie het dan zelf niet. Ik ben dan ook snel gefrustreerd en nogal ongeduldig geworden met de jaren. Gelukkig kan ik dat in me houden, ik zal dat nooit op een ander uitwerken want dat vind ik niet goed en dat lost ook niks op.
En ja er zijn dagen dat ik me echt depressief voel en in mijn bed wil liggen in het donker en dat iedereen me met rust laat. Mijn moeder komt dan kijken en zegt dan dat het haar zoveel pijn doet me zo te zien. Meestal gaat het dan wel snel over bij mij, dus van echte depressies kan je niet spreken. Ik heb alle sin perioden, maar het is wel zo, dat die perioden zich heel snel op elkaar opvolgen. Er zijn geen lange periodes waarin ik me goed voel. Maar dat zal wel iets typisch menselijk zijn veronderstel ik.
Ik ben al blij dat mijn familie nog steeds van me houd, ook al ben ik niet zoals hen en zoals ze misschien zouden willen dat ik ben. Ze hebben graag dat ik bij hen ben en hen opzoek en klagen als ik een week niet ben geweest
Maar die angst heb ik dus wel, zoals je ergens tussen de lijnen bedoelde. De angst om mijn eigen mening te geven omdat ik weet dat sommige mensen daar bot op reageren en ik ben heel erg gevoelig en kan daar niet tegen. Ik voel me heel heel snel verdrietig, veel sneller dan iemand anders. Maar dat laat ik niet zien.
En dan denk ik: ik wil gewoon dat iedereen met elkaar opschiet, hoe anders we ook zijn. En soms lijkt het alsof mensen dat niet kunnen en daardoor wil ik dan liever zwijgen.
Maar zwijgen kan ik ook niet, want ik wil dat rechtvaardigheid geschied.
Dusja, zo gaat het vaak en eigenlijk is dat wel vermoeiend ja.
Oei ik heb al veel getypt sorry ik typ gewoon alles wat er in mijn opkomt zonder pauze
Mijn vitamine gehalte is zeer hoog, dat zie ik ook aan mijn bloedresultaten (als ik bloed laat prikken) ik eet meer groenten dan gemiddeld, 3 of meer stukken fruit per dag + ik slik nog vitamine b12 bij en van die multi vitamine bruistabletten. Niet omdat ik dat moet hoor, maar ik doe het nu sinds een maand ofzo als test of het iets veranderd aan mijn moeheid (wat niet zo is).
Ik heb ergens in een wetenschappelijk magazine gelezen dat het gaat m bepaalde antistoffen die sommigen hebben tegen muggen, en anderen niet. Ik zou die antitoffen (ofzoiets) dan niet hebben.
noten eet ik elke dag.
Ik ben opgegroeid in een klein dorp en daar is alles wat niet binnen het plaatje hoort raar en er wordt over geroddeld. Als kind merk je daar niks van, mijn moeder en vader echter hebben me altijd vrij gelaten in mijn ontwikkeling.
Maar nu merk ik goed dat mensen me daar raar vinden. Iedereen houd van me enzo, ook al ben ik anders, dus dat geluk heb ik wel. Ik was mee op reis gegaan met mijn oma en haar zussen die al 80 zijn en ze vonden het allemaal heel erg dat ik vroeger naar huis moest.
Ik ben vegetarier geworden enzo, ik wil geen auto etc... tegen vervuiling en ik heb sterke principes. Daardoor noemen ze mij radicaal en denken dat ik op elk moment in een sekte kan belanden. Moesten ze me goed kennen zouden ze weten dat ik dat nooit zou doen, en dat ik gewoon zelfstandig nadenk over alles en daaruit leer.
Maarja , ze zeiden onlangs nog: wie had dat ooit gedacht dat jij zo zou worden. En ze hopen dat ik wel weer zal veranderen in het kind dat ik vroeger was. Het kind die gewoon vlees en vis at zoals iedereen, die met een fireblade wou rijden en nog geen erg had in het feit dat ze geen seksuele gevoelens had of geen vriendje wou.
Er zijn wel heel wat omstandigheden geweest die niet zo tof waren. Maar daar ga ik verder niks over zeggen omdat het over anderen gaat en dat roddel ik niet verder op een forum. Buiten het gezinsleven was niet altijd iedereen even aardig hoor. Ik ben wel gepest geweest door enkelen. Na een tijd is dat over gegaan. Mijn moeder zei ook vaak dat ik klaagde dat ik geen vrienden had, maar dat herinner ik me niet meer.
Ik ben gelukkig niet mishandeld of verwaarloosd.
Toen ik jong was leefde ik in een dorp en daar was nog veel natuur. Bijna heel de familie woonde er en dat was zeer tof:) altijd in de bossen gaan spelen met mijn neefjes of kinderen uti het dorp, kampen bouwen enzo, rare streken uitsteken
Ik merk nu wel dat ik heel veel moeite heb om over iets te beginnen waarin ik erg verschil met andere mensen. Als ze over vlees eten beginnen (wat leid tot het topic: vegetarisme) dan houd ik mijn adem al in. Soms wil ik dat ze er niet over spreken, want ik denk altijd dat ze me daardoor niet meer leuk ofzo gaan vinden. En omdat mijn mening anders is op heel veel punten ben ik wel altijd op mijn hoede. Dan hoop ik dat het gesprek soms neutraal blijft. Mijn oma en opa blijven zowiezo heel star bij hun punt. Wat voor bewijzen er ook zijn, ze blijven bij wat hen geleerd is.
En telkens ik er ben, dan gaat het over vegetarisme of het feit dat ik geen auto wil. Maar ze lijken gewoon niet zo ver en goed na te denken, alsof ze vast zitten in hun eigen hoofd.
Maar ik weet ook dat hun opvoeding heel anders was dan de mijne, en sommige mensen denken gewoon al wat meer na dan andere natuurlijk.
Er zijn soms dagen waarop ik denk: waarom ben ik niet gewoon normaal, waarom zwijgt mijn hoofd niet en dat soort dingen. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat het goed is hoe ik ben, en dan ben ik wel blij met wie ik ben. Maar het is geen makkelijk leven nu, omdat ik dagelijks geconfronteerd wordt met dingen die me pijn doen, of met woorden van onbegrip dat ik denk: zien jullie het dan zelf niet. Ik ben dan ook snel gefrustreerd en nogal ongeduldig geworden met de jaren. Gelukkig kan ik dat in me houden, ik zal dat nooit op een ander uitwerken want dat vind ik niet goed en dat lost ook niks op.
En ja er zijn dagen dat ik me echt depressief voel en in mijn bed wil liggen in het donker en dat iedereen me met rust laat. Mijn moeder komt dan kijken en zegt dan dat het haar zoveel pijn doet me zo te zien. Meestal gaat het dan wel snel over bij mij, dus van echte depressies kan je niet spreken. Ik heb alle sin perioden, maar het is wel zo, dat die perioden zich heel snel op elkaar opvolgen. Er zijn geen lange periodes waarin ik me goed voel. Maar dat zal wel iets typisch menselijk zijn veronderstel ik.
Ik ben al blij dat mijn familie nog steeds van me houd, ook al ben ik niet zoals hen en zoals ze misschien zouden willen dat ik ben. Ze hebben graag dat ik bij hen ben en hen opzoek en klagen als ik een week niet ben geweest
Maar die angst heb ik dus wel, zoals je ergens tussen de lijnen bedoelde. De angst om mijn eigen mening te geven omdat ik weet dat sommige mensen daar bot op reageren en ik ben heel erg gevoelig en kan daar niet tegen. Ik voel me heel heel snel verdrietig, veel sneller dan iemand anders. Maar dat laat ik niet zien.
En dan denk ik: ik wil gewoon dat iedereen met elkaar opschiet, hoe anders we ook zijn. En soms lijkt het alsof mensen dat niet kunnen en daardoor wil ik dan liever zwijgen.
Maar zwijgen kan ik ook niet, want ik wil dat rechtvaardigheid geschied.
Dusja, zo gaat het vaak en eigenlijk is dat wel vermoeiend ja.
Oei ik heb al veel getypt
sorry ik typ gewoon alles wat er in mijn opkomt zonder pauze 