Hey Klaas:) iemand die probeert me te helpen kan mij onmogelijk kwaad maken hoor. En je reactie riep geen negatieve gevoelens bij mij op
Mijn vitamine gehalte is zeer hoog, dat zie ik ook aan mijn bloedresultaten (als ik bloed laat prikken) ik eet meer groenten dan gemiddeld, 3 of meer stukken fruit per dag + ik slik nog vitamine b12 bij en van die multi vitamine bruistabletten. Niet omdat ik dat moet hoor, maar ik doe het nu sinds een maand ofzo als test of het iets veranderd aan mijn moeheid (wat niet zo is).
Ik heb ergens in een wetenschappelijk magazine gelezen dat het gaat m bepaalde antistoffen die sommigen hebben tegen muggen, en anderen niet. Ik zou die antitoffen (ofzoiets) dan niet hebben.
noten eet ik elke dag.
Ik ben opgegroeid in een klein dorp en daar is alles wat niet binnen het plaatje hoort raar en er wordt over geroddeld. Als kind merk je daar niks van, mijn moeder en vader echter hebben me altijd vrij gelaten in mijn ontwikkeling.
Maar nu merk ik goed dat mensen me daar raar vinden. Iedereen houd van me enzo, ook al ben ik anders, dus dat geluk heb ik wel. Ik was mee op reis gegaan met mijn oma en haar zussen die al 80 zijn en ze vonden het allemaal heel erg dat ik vroeger naar huis moest.
Ik ben vegetarier geworden enzo, ik wil geen auto etc... tegen vervuiling en ik heb sterke principes. Daardoor noemen ze mij radicaal en denken dat ik op elk moment in een sekte kan belanden. Moesten ze me goed kennen zouden ze weten dat ik dat nooit zou doen, en dat ik gewoon zelfstandig nadenk over alles en daaruit leer.
Maarja , ze zeiden onlangs nog: wie had dat ooit gedacht dat jij zo zou worden. En ze hopen dat ik wel weer zal veranderen in het kind dat ik vroeger was. Het kind die gewoon vlees en vis at zoals iedereen, die met een fireblade wou rijden en nog geen erg had in het feit dat ze geen seksuele gevoelens had of geen vriendje wou.
Er zijn wel heel wat omstandigheden geweest die niet zo tof waren. Maar daar ga ik verder niks over zeggen omdat het over anderen gaat en dat roddel ik niet verder op een forum. Buiten het gezinsleven was niet altijd iedereen even aardig hoor. Ik ben wel gepest geweest door enkelen. Na een tijd is dat over gegaan. Mijn moeder zei ook vaak dat ik klaagde dat ik geen vrienden had, maar dat herinner ik me niet meer.
Ik ben gelukkig niet mishandeld of verwaarloosd.
Toen ik jong was leefde ik in een dorp en daar was nog veel natuur. Bijna heel de familie woonde er en dat was zeer tof:) altijd in de bossen gaan spelen met mijn neefjes of kinderen uti het dorp, kampen bouwen enzo, rare streken uitsteken
Ik merk nu wel dat ik heel veel moeite heb om over iets te beginnen waarin ik erg verschil met andere mensen. Als ze over vlees eten beginnen (wat leid tot het topic: vegetarisme) dan houd ik mijn adem al in. Soms wil ik dat ze er niet over spreken, want ik denk altijd dat ze me daardoor niet meer leuk ofzo gaan vinden. En omdat mijn mening anders is op heel veel punten ben ik wel altijd op mijn hoede. Dan hoop ik dat het gesprek soms neutraal blijft. Mijn oma en opa blijven zowiezo heel star bij hun punt. Wat voor bewijzen er ook zijn, ze blijven bij wat hen geleerd is.
En telkens ik er ben, dan gaat het over vegetarisme of het feit dat ik geen auto wil. Maar ze lijken gewoon niet zo ver en goed na te denken, alsof ze vast zitten in hun eigen hoofd.
Maar ik weet ook dat hun opvoeding heel anders was dan de mijne, en sommige mensen denken gewoon al wat meer na dan andere natuurlijk.
Er zijn soms dagen waarop ik denk: waarom ben ik niet gewoon normaal, waarom zwijgt mijn hoofd niet en dat soort dingen. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat het goed is hoe ik ben, en dan ben ik wel blij met wie ik ben. Maar het is geen makkelijk leven nu, omdat ik dagelijks geconfronteerd wordt met dingen die me pijn doen, of met woorden van onbegrip dat ik denk: zien jullie het dan zelf niet. Ik ben dan ook snel gefrustreerd en nogal ongeduldig geworden met de jaren. Gelukkig kan ik dat in me houden, ik zal dat nooit op een ander uitwerken want dat vind ik niet goed en dat lost ook niks op.
En ja er zijn dagen dat ik me echt depressief voel en in mijn bed wil liggen in het donker en dat iedereen me met rust laat. Mijn moeder komt dan kijken en zegt dan dat het haar zoveel pijn doet me zo te zien. Meestal gaat het dan wel snel over bij mij, dus van echte depressies kan je niet spreken. Ik heb alle sin perioden, maar het is wel zo, dat die perioden zich heel snel op elkaar opvolgen. Er zijn geen lange periodes waarin ik me goed voel. Maar dat zal wel iets typisch menselijk zijn veronderstel ik.
Ik ben al blij dat mijn familie nog steeds van me houd, ook al ben ik niet zoals hen en zoals ze misschien zouden willen dat ik ben. Ze hebben graag dat ik bij hen ben en hen opzoek en klagen als ik een week niet ben geweest
Maar die angst heb ik dus wel, zoals je ergens tussen de lijnen bedoelde. De angst om mijn eigen mening te geven omdat ik weet dat sommige mensen daar bot op reageren en ik ben heel erg gevoelig en kan daar niet tegen. Ik voel me heel heel snel verdrietig, veel sneller dan iemand anders. Maar dat laat ik niet zien.
En dan denk ik: ik wil gewoon dat iedereen met elkaar opschiet, hoe anders we ook zijn. En soms lijkt het alsof mensen dat niet kunnen en daardoor wil ik dan liever zwijgen.
Maar zwijgen kan ik ook niet, want ik wil dat rechtvaardigheid geschied.
Dusja, zo gaat het vaak en eigenlijk is dat wel vermoeiend ja.
Oei ik heb al veel getypt
sorry ik typ gewoon alles wat er in mijn opkomt zonder pauze