M@rko schreef:
Is dat zo?
Hoe kan ik de pijn van een ander voelen? Niemand heeft ooit de pijn van iemand anders gevoeld, we voelen
alleen wat we veronderstellen hoe hun pijn zal zijn. Ik heb mijn lichaam en jij het jouwe maar dan nog is dat
mijn gevoel van pijn, niet de pijn van een ander. Dat is gewoon niet mogelijk.
Dat kan wel. De uitspraken "ik voelde je pijn" "ik las je gedachten" "ik zag het verdriet in de ogen" zijn er niet voor niets.
Er zijn mensen die emoties kunnen aanvoelen. (Sommige "beter/sterker" dan een ander.) Er zijn mensen die gedachten "raden/kunnen lezen/doorhebben of hoe jij dat ook noemen wilt.)
Dat heb je ook nog en dat is weldegelijk mogelijk. Maar dan blijft zoals ik al aangaf over dat men het niet 100% kan voelen. Daarin niet 100% correct hoeft te zijn.
Je schrijft dat dat gewoon niet mogelijk is. Daarbij sluit je gelijk andere zienswijzen, andere mogelijkheden, andere meningen uit. Daarmee eigenlijk ook een open gesprek.
Wat vaker voorkomt is dat bijvoorbeeld tweelingen (ook op een afstand) elkaar kunnen aanvoelen. De gedachten van een ander weten. Emoties sterk aanvoelen. Tweelingen hebben over het algemeen een sterke band met elkaar. Ze zijn erg met elkaar verbonden. Tweelingen hebben vaak een sterke zielsverbinding met elkaar. Een sterke connectie.
Overigens hoeft het niet alleen bij tweelingen zo te zijn. Het kan zeker ook bij anderen die niet als tweeling zijn geboren.
Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat als je elkaar opbelt, dat de ander al wist dat je zou bellen van te voren. Dat de ander het gevoel had dat jij aan de telefoon bent.
Ook het bij elkkaar zijn of het op welke manier dan ook met elkaar in gesprek zijn en dan zeggen wat de ander eigenlijk wilde zeggen en al in het hoofd had. Van te voren iets aangeven wat de ander op precies hetzelfde moment aangeeft.
Of dat de één aan de ander vraagt terwijl je ergens zit: heb jij nu last van de knie? En dat de ander bevestigend antwoord. Of dat je met de ander aan de telefoon bent en dat je pijn hebt bij je schouder en dat je vraagt: Sorry, maar heb jij last van je schouder? Dat de ander bevestigend antwoord.
Mijn mening is dat het weldegelijk mogelijk is. Dat jij daar een andere mening over hebt dat kan en dat mag.
Inderdaad, want zoals ik al schreef, omdat we allemaal voor ons zelf weten wat pijn is kan de pijn van een
ander een trigger voor onze pijn zijn. Van daaruit kunnen we empathie hebben voor diegene in pijn.
Maar dan nog kan ik niet de pijn van een ander voelen.
Je hebt gelijk dat het een trigger voor pijn voor onszelf zou kunnen zijn. Je kan inderdaad van daaruit empathie tonen.
Maar daar zit ook opnieuw verschil in. Een ander kan een soort pijn hebben die jij nog nooit hebt gekend. Een gebeurtenis hebben meegemaakt die jij nog nooit hebt meegemaakt.
Toch kan iemand, zelfs als je een bepaalde pijn of situatie niet geheel bij jezelf kan herkennen, emphatisch reageren op de ander en zonodig troost bieden. Je hoeft niet persee iets goed te kennen om het te kunnen geven.
Voor het laatste zinnetje verwijs ik je graag naar mijn antwoord op je eerste stukje.
Kunnen we dat weten wat ze denken of niet denken? Dat kunnen we toch pas weten als we het gevraagd hebben.
Dat is opzich juist. Je kan het in het geheel (en dan misschien nog niet altijd alles) pas weten als je daarover vragen stelt. Datzelfde geldt voor dingen denken. Voor de volle 100% zoals ik dat schreef, zou je het nooit echt kunnen weten, er blijft, ook al is het soms maar ontzettend klein, een stukje wat ervoor zorgt dat we het nooit 100% precies kunnen weten.
Maar je kan je er wel een voorstelling van maken die akelig dichtbij in de buurt kan komen van wat diegene dan precies denkt of voelt. (Misschien door eigen ervaringen of momenten.)
Vanuit die positie kun je bepaalde dingen (mee)denken, (mee)weten, samen met de ander.
Kan ik er voor me zelf zijn als ik pijn heb? Hoe ga ik met mijn pijn om? Kan ik goed voor me zelf zorgen als ik pijn heb? Hoe is mijn geestelijke gesteldheid in zo'n moment van pijn? Het kan best heftig en chaotisch zijn in mijn gevoel als de pijn van een ander mijn pijn heeft getriggerd, dat ik er zelf niet mee om kan gaan en mezelf niet kan helpen laat staan dat ik een ander kan helpen in zo'n moment.
Twee personen die pijn lijden, hoe kunnen die er voor elkaar zijn?
Ja hoor. Je kan er heus voor jezelf zijn als je pijn hebt. Desnoods leer je ervoor jezelf te zijn. Het is natuurlijk niet altijd even gemakkelijk. Maar over het algemeen is het weldegelijk mogelijk om er (naast dat anderen dat kunnen) ook voor jezelf te zijn. Gelukkig wel. Voor jezelf zorgen is heel belangrijk als je pijn ervaart. Desnoods (in het begin) met advies van een ander. Je hebt verschillende soorten pijn, dat staat vast. Maar je kan bijvoorbeeld voor jezelf zorgen als je pijn hebt door (te leren) niet te streng voor jezelf te zijn. In een moment van verdriet, verdriet toe te laten en voor jezelf te zorgen door een lekkere warme of hete douche, een moment van lekker onder de wol kruipen, kan ook helpen. Een moment van je armen om je eigen lijf heen slaan en zo kalmeren kan ook helpen (Als een ander er niet is.) Jezelf verwennen met iets wat je graag wilt kan je helpen. Beste M@arko er zijn zo ontzettend veel manieren om jezelf te helpen en te troosten. Het is niet altijd even gemakkelijk en met regelmaat met een ander in gesprek gaan kan ook helpen, maar er zijn genoeg mogeliujkheden om jezelf te helpen op het moment dat er even niemand anders is. Soms wil iemand uitzichzelf alleen zijn en er zelf uitkomen. Soms schrijven mensen hunm gevoelens op, zingen ze, gaan wandelen of hardlopen, maken muziek en zo helpen ze zichzelf ook en voelen zich daarna vaak beter.
Als er twee mensen zijn die bij elkaar in de buurt zijn en ze hebben veel emoties, dan kan je de andere wel bemoedigen, je kan elkaar steunen, elkaar even als er de behoefte is, vasthouden. Of er gewoon ZIJN. Dat is ook oke en kan voelen als gezelschap en steun. Als er bijvoorbeeld een overlijden plaats vind zijn mensen er ook voor elkaar ook al hebben dan alle mensen verdriet. Dan komt het zeer regelmatig voor dat ze er voor elkaar zijn. (Ook als er momenten zijn dat de ander alleen wil zijn, ewr zijn altijd momenten dat er steun is aan elkaar, ook al kunnen ze dan beiden verdriet ervaren.) Gelukkig wel.
Inderdaad. We kunnen alleen maar onze eigen interpretatie begrijpen over dat wat een ander zegt.
Wat dat betreft zijn we net als kinderen.
Hier is hoe een kind luistert: je vertelt hem iets, en hij plaatst zijn eigen interpretatie op dat wat jij zei.
Niemand heeft je ooit gehoord.
Opzich juist. Je kan met die intepretatie er overigens heel akelig bij in de buurt zitten hoe dan de persoon zich voelt of wat die persoon denkt. (Maar dat is dus wat ik schreef: Niet geheel 100% precies beschrijven maar er wel héél dichtbij kunnen zitten.)
Eh en over kinderen: Iedere levensfase zit altijd nog in ons. Dus inderdaad ook het kind zijn. (Veel kinderen voelen volwassenen (maar ook wel anderen kinderen) heel goed aan en komen soms met verrassende uitspraken over wat je voelt maar dan nog niet hebt gezegd. (Dat komt ook voor als iemand bijvoorbeeld niet huilt maar wel verdriet heeft.)Met regelmaat zitten kinderen op het juiste spoor. Nu is dat opzich per leeftijdscategorie anders en kan het ook per kind anders zijn maar over het algemeen voelt een kind goed aan. (Oftewel merkt veel op, herkent veel.)
Overigens, het zou niet best zijn als iemand je nooit hoort.
Het kan zijn dat het niet herkent wordt omdat het eigen gevoel, door het geloof in die mening, zo sterk is
dat we er geeneens bewust van zijn.
Wie weet.
Alhoewel ik niet zou weten waarom ik mij onveilig zou moeten voelen. Ik vind dsit zelfs leuk eigenlijk. Iets leuk vinden, geeft geen onveilig gevoel op dit moment.
Ik heb er ook geen bedreigend of onveilig gevoel bij en nooit gehad. Zoals gezegd vind ik het leuk, boeiend en inspirerend. Dat is alles behalve onveilig en bedreigend voor mij.
(En ik sta over het algemeen open voor een andere mening of visie. (Dat is iets wat ik niet per definitie gelijk aan de kant schuif.)
Het is ook belangrijk om ook al heb je er een andere mening over, dat je de ander in waarde laat en openstaat voor het verhaal van die ander. Je kan iets altijd in overweging nemen.
Inderdaad. Mensen hebben altijd de vrijheid om van gedachten te veranderen.
En als je openstaat is er geen verdediging. Alles is mogelijk.
Dat is dus inderdaad wat ik schrijf. Je kan je eigen mening en visie geven. Maar openstaan voor een andere kijk, mening of visie is belangrijk. Je hoeft die mening, visie of kijk niet van de ander over te nemen. Je kan het in overweging nemen. Je hebt de vrijheid en ook de vrijheid de mening, visie of kijk naast je neer te leggen, zonder dat je de ander schade toebrengt.
Zoals ik al eerder schreef: Het kan zijn dat het niet herkent wordt omdat het eigen gevoel, door het geloof in die mening, zo sterk is dat we er geeneens bewust van zijn.
Het moeilijkste in ieder mens is gaan herkennen en erkennen omdat het zo diep verborgen ligt.
Dit is eigenlijk een herhaling van een punt. Hier ben ik dus al eerder op ingegaan.