Hoe ervaren jullie trots zijn op jezelf ?

[Leeuwtjuh]

Ik ervaar op dit moment grote trots op mezelf... Hoe ik dat ervaar? Door keiharde muziek op te zetten en te denken: YES SCORE! Oh wat ben ik trots op mezelf op dit moment, en niemand gaat dat van me afnemen. Deze is voor mij.

Ik zat te verzinnen wat ik moest antwoorden op dit topic, herken veel van bovenstaande woorden, gedachtes en gevoelens, maar daadwerkelijk écht trots zijn op mezelf, dat geeft een kickass gevoel dat álle woorden van de wereld niet genoeg zullen zijn om dit gevoel te beschrijven.

[Minerva]

@mystica

Na nog een dag denken vind ik dat ik dan op het geheel tevreden (als bedoeld in dit kader)kan zijn.Dat ondank de nare dingen die er geweest zijn ik er altijd sterker uit gekomen ben,dat ik niet twijfel aan wie ik ben en wat ik als mijn principes en waarden beschouw.


Het zit hem in de definitie van trots dan, ik moet het opnieuw uitvinden.
Ik stond er gewoon niet meer bij stil en dacht er niet over tot gisteren

Vroeger betekende het inderdaad het verschil maken , boven de 'norm ' uitsteken, winnen en uitzonderlijk zijn. Nu moet ik dan leren mezelf als de basis te gaan beschouwen en de uitzondering worden

Als het ware in een glazen doos je grenzen verleggen,opnieuw grenzen uitvinden en een nieuwe definitie aan trots verbinden.

Nounou wat een beetje denken en 1 woord kan doen

Ja ik dacht er ook allemaal over na. Waarom doe ik dit toch telkens. Waarom voel ik dat niet zo vaak terwijl ik het over het geheel genomen eigenlijk best goed doe. Waar zit het 'm in ? Ik probeer dat te onderzoeken zo met deze topic en jullie visies helpen mij daar dan weer bij. Ik herken dingen en sommige dingen denk ik.. o ja.. dat speelt ook mee.

Wat bedoel je met : Nu moet ik dan leren mezelf als de basis te gaan beschouwen en de uitzondering worden

Als het ware in een glazen doos je grenzen verleggen,opnieuw grenzen uitvinden en een nieuwe definitie aan trots verbinden.

Die volg ik even niet ?

[Minerva]

Ja dat zeg je precies goed...herkenbaar. Je verwachting is gewoon dat je het doet, dat je het kan. Dus als je het doet en als je het kan is dat vanzelfsprekend en niet iets om zomaar trots op te zijn maar of dat goed is .. dat vraag ik me dus wel af.. ik denk dat we onszelf te kort doen dan..

Dat ligt er denk ik een beetje aan wat je met je eigen verwachtingen doet. Als het er voor zorgt dat je die dingen ook doet, dus dat je aan je eigen verwachtingen voldoet, kan het wel helpen om het allerbeste uit jezelf te halen. Maar gevoelsmatig.. ik weet het niet. als het gaat om het niet trots zijn op jezelf.. Trots zijn op anderen kan ook een goed gevoel opleveren, dus ik denk niet dat je jezelf te kort doet dan.

Ik zit hier nog steeds over te denken.

Ergens is het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat je anderen helpt. Veel mensen doen dat niet. Dat blijkt hier op het forum ook. Hoeveel hulpvragers zitten hier ? En hoeveel mensen die hulp bieden ? Waar zijn al die mensen dan als het zo vanzelfsprekend was ? En waarom gaan mensen vaak weer weg als het goed met ze gaat en ze eigenlijk wat zouden kunnen bieden vanuit hun ervaring ?

Dus nee.. zo vanzelfsprekend is het helemaal niet.

Toen dacht ik: maar hoe komt het dan dat Melizzy, Patsas, Momo, Leeuwtjuh etc. en ik dat wel zo ervaren ? Waarom vinden wij dat en waarom belet ons dat dan om trots te zijn op die helpende hand die je hier en daar biedt ?

Voor mezelf kan ik het antwoord al wel deels geven. Het komt uit mijn jeugd. Ik was oudste kind en enigst meisje met twee jongere broertjes. Mijn moeder was altijd ziek, ziekelijk en had/heeft een behoorlijke psychische stoornis, in die zin dat ze altijd heel theatraal en meelijwekkend zit te doen. Alles draait om haar en haar zielig zijn. Mijn moeder is depressief (geweest) vaak en volgens mij zit er wel een persoonlijkheidsstoornis of autisme verwante stoornis achter.

Door deze positie en situatie binnen het gezin werd ik gedwongen in een verzorgende rol naar mijn broertjes toe en ook naar mijn moeder soms toe. Zij lag op de bank, zij kon niets, er kon nooit wat en alles was moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik werd heel zelfredzaam en gauw zelfstandig. Zorgde voor mijn broertjes als zij moeilijkheden hadden op school of thuis. Hield ze bezig of nam het voor ze op. Altijd de neiging tot het beschermen van de underdog, het slachtoffer of iemand die zwak is en het niet aan kan tegen een sterkere. Ik ben daardoor wel heel sterk geworden uiteindelijk. Ik moest wel.. geen keus. Maar het maakt dat je helpen en dergelijke als vanzelfsprekend ervaart.

Jullie noemen me ook regelmatig "de moeder van het forum", steeds meer krijg ik die rol toebedeeld of zien mensen mij zo, in toenemende mate nu ik ouder wordt en dus ook die leeftijd heb, ook in reallife. Wat ik zie is dan dat het ergens als net zo vanzelfsprekend wordt gedaan en ervaren door mij. En dan besef je niet dat je er best wel trots op mag zijn.

Kunnen jullie voor jezelf herleiden waar het vandaan komt ? Waarom je dingen vanzelfsprekend vindt terwijl als je er over na denkt eigenlijk niet zo is ?

[Minerva]

Ik ervaar op dit moment grote trots op mezelf... Hoe ik dat ervaar? Door keiharde muziek op te zetten en te denken: YES SCORE! Oh wat ben ik trots op mezelf op dit moment, en niemand gaat dat van me afnemen. Deze is voor mij.

Ik zat te verzinnen wat ik moest antwoorden op dit topic, herken veel van bovenstaande woorden, gedachtes en gevoelens, maar daadwerkelijk écht trots zijn op mezelf, dat geeft een kickass gevoel dat álle woorden van de wereld niet genoeg zullen zijn om dit gevoel te beschrijven.

You go Girl

[momo]

@mystica
Dat ik niet naar anderen moet kijken om mijn prestaties te beoordelen,dat het referentiekader opnieuw moet worden verlegd met mezelf als ijkpunt.

Ik zie mezelf als in een glazen doos, waar je wel alles kan zien,van de buitenwereld en wat erin omgaat, maar als je wil deelnemen dat je heel snel tegen een wand loopt.Eigelijk met je neus tegen een glazen wand en dan beseft dat die wel heel erg dichtbij liggen, je eigen grenzen.Door het glas krijg je geen zicht op hoe ver of dichtbij de beperking is omdat je er goed doorheen kijkt,tot je iets probeert en ertegenaan botst.

Aangezien die beperkingen nu eenmaal een hard feit zijn,en met het besef dat de doos nog kleiner kan worden,moet ik nieuwe manieren bedenken om 'trots' te zijn.

Vb; ik overzie dingen beter en geniet van dingen en momenten die aan ieder van jullie triviaal zullen lijken,omdat je veel meer dingen kan.Fysiek dan

En omdat ik het trots gevoel een fijn gevoel vindt, een beetje suiker tegen de bitterheid ,wil ik eraan werken om het vroegere woord
nieuwe betekenissen te geven.Het is het waard

[Minerva]

Ik bedoel dat ik me er bij heb neergelegd dat ik mij sommige dingen met moeite zal kunnen toestaan. Soms tegen beter weten in, dat wil ik nog wel toegeven. Maar ik durf het gewoon niet om mij dingen toe te staan die het leven de glans kunnen geven die het voor anderen heeft. Vooral natuurlijk als het om liefde, normaal seksueel functioneren, of op een normale manier van muziek genieten gaat, dat zijn immers mijn bekende thema’s.

Ik verkies het om trots te zijn, ook al is de basis een vermijdende en ontkennende houding. Dat levensgevoel is gewoon te lang een onderdeel van mij geweest om ooit nog los te kunnen laten. Als iemand me er op zou aanspreken dat ik het allemaal anders zou moeten doen, dan stel ik me arrogant op, als het er op aan komt duld ik namelijk geen kritiek op mijn levenshouding. En toch hoort die houding bij mij, omdat niets en niemand me ooit zal kunnen breken. Niets zal me er onder krijgen. Dat levensgevoel is de prijs die ik heel gewillig betaal voor het 'zijn'. En ik weet dat ik dit met trots tot mijn dood vol kan houden.

Mooi omschreven.

Maar jij gebruikt dan trots meer als een afweerschild. Dat is niet het soort trots zijn op jezelf als wat ik bedoelde.

In je eerste alinea heb je het over dingen niet toestaan voor jezelf die je leven glans zouden kunnen geven. Dat heeft te maken met je vermijdingsneiging uit angst voor diezelfde dingen.

Vervolgens gebruik je ontkenning, arrogantie etc. verpakt in een trotse houding als muur om je heen om dit niet te laten zien of er mee aan de slag te gaan.. Het wordt een levenshouding. Althans zo lees/begrijp ik het.

De vraag zit 'm voor mij in het laatste stuk. Waarom denk je dan anderen je willen breken ? Dat ze je er onder zullen krijgen ? Waar onder ? Hoe ? Wie zijn "ze" en "anderen" ?

[Minerva]

*Momo

Okee Momo helder ! Je zit elke keer tegen een glazen plafond aan. Het lijkt er niet maar het is er wel en elke keer als je "daar buiten" wilt komen dan bots je er stiekem weer tegen aan omdat blijkt dat je fysieke gesteldheid het niet meer kan verwezenlijken. Lijkt me inderdaad een lastige. Maar dan heb je het over fysieke prestaties.

Ik denk dan dat je trots zijn op jezelf meer kan zien als wat je en wie je bent. En dat die persoonlijkheid niet gemeten dient te worden aan fysieke prestaties maar meer van wie ben jij ? Wat beteken je voor jezelf en voor anderen ?

Als ik zie wat je doet hier en hoe je schrijft, wat je zegt en hoe je je opstelt dan vind ik je juist heel waardevol. Echt wel iets om trots op te zijn. Nog veel meer dan iemand die bijvoorbeeld heel hard kan rennen of heel hoog kan springen ofzo. Dat is leuk.. maar wat is zo iemand als mens waard denk ik dan altijd ? In hoeveel levens maak jij een positief verschil ? Hoeveel mensen kunnen jou een vriend noemen ? Iemand waar ze iets aan hebben ? Sta je voor jezelf ? Durf je voor jezelf op te komen en trouw te blijven aan jezelf ?

Dat zijn zo de vragen die ik me dan altijd stel en die me ook wel met waarde laten kijken naar anderen. Waar ik iemand of mezelf om kan waarderen..zeg maar.

[Raven]

Ik ben zelf niet zo vaak trots op mezelf. Maar als ik dat wel ben, dan is het ook omdat ik er hard voor heb moeten werken.
Ik sta in een overlevingsmodus, die moeilijk weg te werken is.
Ik ben altijd op mezelf aangewezen geweest, van kleins af aan al. Daar heb ik dat meegepikt. Niemand anders zal voor me vechten. Ik zal het zelf moeten doen.

Als ik over voor mij "normale" dingen praat, hoor ik mensen zeggen hoeveel respect ze voor me hebben en hoe goed ze me vinden en hoe knap ik dat heb aangepakt etc.
Maar is dat wel nodig, want ik heb het gedaan voor mezelf. Met overlevingsmodus nog steeds in werking.

[Melizzy]

Kunnen jullie voor jezelf herleiden waar het vandaan komt ? Waarom je dingen vanzelfsprekend vindt terwijl als je er over na denkt eigenlijk niet zo is ?

Hmz. Ik denk dat het bij mij ook wel een beetje komt door hoe de relatie tussen mij en mijn zusje was. Voor haar opkomen als ze ruzie had, haar achter me laten verstoppen als mijn pa tegen haar liep te schreeuwen, haar willen beschermen als ze zich onveilig voelt, haar helpen als ze dat nodig heeft. (en dat probeer ik nog steeds zo goed mogelijk. Maar goed, het is mijn kleine zusje, dus dat vind ik logisch)

Ik denk dat het ook voor een deel komt door eigen ervaringen. Ik heb zelf niet altijd mensen gehad die me hielpen, maar vaak ook wel. En ik denk dat juist de combinatie daarvan ervoor zorgt dat ik het nu vanzelfsprekend vind om anderen te helpen als ik dat kan. (wat ik helaas niet zo vaak kan als ik zou willen)
Ik heb hulp en steun gehad van mensen om me heen, maar ook mensen online, mensen die ik amper kende. Waarom zouden die mensen dat doen? Dan zal het wel logisch zijn. Waarom zou ik dan iets anders doen? Dat zou dan weer onlogisch zijn.
Aan de andere kant heb ik ook gemerkt hoe het is zonder die mensen om me heen en gemerkt hoeveel verschil dat kan maken. Dat maakt de periodes dat ik wel die hulp had belangrijker, groter. En daardoor heb ik wel beseft hoe waardevol het is als je iemand hebt die je helpt en vind ik het vanzelfsprekend om een ander te helpen.

(is het nog begrijpelijk? Want volgens mij is het nu echt een vaag verhaal geworden)

[Minerva]

Nee juist heel helder Melizzy..

Aan de andere kant heb ik ook gemerkt hoe het is zonder die mensen om me heen en gemerkt hoeveel verschil dat kan maken. Dat maakt de periodes dat ik wel die hulp had belangrijker, groter. En daardoor heb ik wel beseft hoe waardevol het is als je iemand hebt die je helpt en vind ik het vanzelfsprekend om een ander te helpen.

Dat is het... als je eenmaal hebt ervaren hoe belangrijk het voor je is dat er anderen zijn die je opvangen en verder helpen of je net dat duwtje geven dat je nodig hebt.. dan wil je dat zelf ook graag doorgeven, teruggeven aan anderen die zich ook in zo'n positie bevinden. Herkenbaar..

[Minerva]

Ik ben zelf niet zo vaak trots op mezelf. Maar als ik dat wel ben, dan is het ook omdat ik er hard voor heb moeten werken.
Ik sta in een overlevingsmodus, die moeilijk weg te werken is.
Ik ben altijd op mezelf aangewezen geweest, van kleins af aan al. Daar heb ik dat meegepikt. Niemand anders zal voor me vechten. Ik zal het zelf moeten doen.

Als ik over voor mij "normale" dingen praat, hoor ik mensen zeggen hoeveel respect ze voor me hebben en hoe goed ze me vinden en hoe knap ik dat heb aangepakt etc.
Maar is dat wel nodig, want ik heb het gedaan voor mezelf. Met overlevingsmodus nog steeds in werking.

Ja het "je hebt geen keuze" gevoel.. Het is vanzelfsprekend want anders overleef je het niet. Het moet gewoon er is geen alternatief ofzo.. Niet dat je een keus hebt.

[volhoudertje]

Maar jij gebruikt dan trots meer als een afweerschild. Dat is niet het soort trots zijn op jezelf als wat ik bedoelde.

Het is inderdaad een ander soort 'trots zijn op jezelf' dan je bedoelde. Eerst die andere vorm van trots zijn dan maar.

Het grootste probleem bij trots zijn op jezelf (je prestaties of wie je bent) is dat er van je vereist wordt dat je dat ook 'uitstraalt'. Je moet er een overtuigende gezichtsuitdrukking bij hebben en je moet het ook verbaal kracht bij kunnen zetten.
"Eh .. nou, volgens mij is het wel goed geloof ik .." levert je vrij weinig punten op. [027] Je indekken door je wat bescheidener op te stellen wordt vaak wat minder gewaardeerd, en dat is best lastig. Die norm wordt steeds hoger gelegd, lijkt het. Ik heb het gevoel alsof je tegenwoordig steeds sneller wordt afgerekend als je te weinig trots en overtuiging kunt overbrengen. Misschien komt het wel door die Amerikaanse self -esteem cultus die glibbervissen als Dr.Phil e.d. op de tv verkondigen, en de vele X-factor achtige programma’s waarbij het competitie element een belangrijk onderdeel van het format is.
Iets wat me overigens wel zorgen baart.

De Amerikaanse en misschien inmiddels West Europese opvatting over 'trots zijn op jezelf' staat ook een beetje haaks op de Aziatische invulling van dat begrip, waar een wat bescheidener houding vaker de norm. En veel Indo's zijn natuurlijk grootgebracht met de gedachte dat je de Blanda vooral niet moet laten merken dat je ergens goed in bent. Soms werd ook van je verwacht dat je stiekempjes beter was, maar dat mocht je dan niet te veel laten blijken. Een wat vreemde dubbele boodschap, waar veel Indo's op zijn stukgelopen, niet alleen in hun relatie met hun ouders of familie, maar ook in de Nederlandse samenleving.

Culturele verschillen bij de invulling van het begrip 'trots zijn op jezelf' moeten ook zeker niet onderschat worden.

De vraag zit 'm voor mij in het laatste stuk. Waarom denk je dan anderen je willen breken ? Dat ze je er onder zullen krijgen ? Waar onder ? Hoe ? Wie zijn "ze" en "anderen" ?

Dat zijn waarschijnlijk mijn diepste angsten. Ik ben altijd wel bevreesd voor macht, intimidatie, emotionele chantage of manipulatie. Ik verwacht vaak ergens in gekwetst te worden of 'macht' van een ander te ervaren, niet in de laatste plaats omdat ik bang ben er zelf ook toe in staat te zijn. Ach, nou ja, zo'n verdorven rotzak zal ik waarschijnlijk niet zijn, maar dat zijn gewoon mijn rare hersenspinsels en cirkelredeneringen. Het gaat eigenlijk teveel off-topic om dat hier nader toe te lichten. Misschien kan ik dat beter doen in het topic VH’s belevenissen van een oude dwaas

[patsas]

Lieve Mystica,

Natuurlijk ben ik er trots op wat ik behaald heb, maar dat vind ik dan weer terug in de trots die ik voel voor mijn kind, dat hij zo hard gewerkt heeft en daar dan ook het resultaat van ziet. Ik ben heel trots op hem!! Maar voel dan niet de behoefte om trots te zijn op mezelf. Vreemd, want idd, als ik er niet geweest was, had hij deze weg niet kunnen lopen. Maar dan nog voel ik me niet trots op mezelf, sorry!!

[Thundersheep*]

Ik heb genoeg redenen om trots op mezelf te zijn, maar toch vind ik het moeilijk om dat te zijn.
Als ik ergens heel hard voor heb gewerkt, ben ik ook daadwerkelijk trots op mezelf,
omdat ik dan weer eens een mijlpaal heb bereikt.
Ik heb 'geleerd' bescheiden te zijn, om altijd het onderste uit je innerlijke kan te halen, ook als dat moeilijk is.

Bij mij is het te herleiden van mijn jeugd, denk ik. Ik was en ben er altijd voor mijn moeder, ook al ben ik de jongste.
Mama was altijd óf boos, óf verdrietig, er was geen gouden middenweg.
In de periode dat ze werd opgenomen, was ik aangewezen op zuslief, maar ik vond destijds dat zij het al moeilijk genoeg had.
Ik viel niemand lastig met mijn problemen, ik wilde het heel graag zelf oplossen allemaal,
omdat de problemen van Mama toch erger waren.
Ik heb me heel vaak een aansteller gevoeld, omdat mijn problemen 'niets' leken,
in vergelijking met de trauma's van Mama en dat gevoel is er nog steeds.
Ik praat liever niet, omdat anderen het meestal zwaarder hebben dan ik.

En op dat gedeelte van wie ik ben, ben ik niet trots.
Ik heb de wereld aan hulpverleners gehad, maar elke hulpverlener vertelde mij hetzelfde;
‘Jij moeten leren dat jij het kind bent en je moeder JOUW moeder, niet andersom.’
Ze konden me niet helpen, omdat ik nog altijd weiger die instelling te veranderen.
Mijn moeder betekent heel veel voor me, waarom zou ik bovenstaande dan nog veranderen?
Ik ben niet trots op de manier waarop ik ben omgegaan met bovenstaande,
ik had het graag anders gezien.

Ik ben trots op praktische prestaties, als het behalen van mijn VMBO diploma,
mijn rijbewijs en het feit dat er nu een schattige Fiat Panda voor de deur staat.
Maar ik ben niet trots op mijn verleden, helaas.

[Minerva]

Lieve Mystica,

Natuurlijk ben ik er trots op wat ik behaald heb, maar dat vind ik dan weer terug in de trots die ik voel voor mijn kind, dat hij zo hard gewerkt heeft en daar dan ook het resultaat van ziet. Ik ben heel trots op hem!! Maar voel dan niet de behoefte om trots te zijn op mezelf. Vreemd, want idd, als ik er niet geweest was, had hij deze weg niet kunnen lopen. Maar dan nog voel ik me niet trots op mezelf, sorry!!

Je weet het ergens wel dat je best trots op jezelf mag zijn. Ook al ben je trots op hem dan hoeft dat niet ten koste te gaan van trots op jezelf zijn ?! Het komt een beetje over alsof je hem te kort zou doen als je trots op jezelf was in dit geval. Alsof er niet genoeg van is en het eerlijk verdeeld dient te worden.

Inderdaad Sas, als jij er niet was geweest had hij dat pad niet kunnen lopen en wat je gedaan hebt is wel iets om trots op te zijn. Het is goed voor zijn groeiproces maar ook voor het jouwe..

En Sorry... dat is onnodig als je iets (nog) niet zo voelt. Daar kan je niets aan doen, daar vraag je ook niet om. Het is eerder sneu voor je dat je het niet kan voelen terwijl het best wel een prestatie is en je er een hoop goeds mee gedaan hebt.

[Minerva]

De Amerikaanse en misschien inmiddels West Europese opvatting over 'trots zijn op jezelf' staat ook een beetje haaks op de Aziatische invulling van dat begrip, waar een wat bescheidener houding vaker de norm. En veel Indo's zijn natuurlijk grootgebracht met de gedachte dat je de Blanda vooral niet moet laten merken dat je ergens goed in bent. Soms werd ook van je verwacht dat je stiekempjes beter was, maar dat mocht je dan niet te veel laten blijken. Een wat vreemde dubbele boodschap, waar veel Indo's op zijn stukgelopen, niet alleen in hun relatie met hun ouders of familie, maar ook in de Nederlandse samenleving.

Daar zeg je zo wat.. en ik denk dat je gelijk hebt. Het is een cultuurverschil. De bescheiden Indo die niet trots durft te zijn omdat het veroordeeld wordt in zijn cultuur en het niet hoort.. niet netjes is. En de Europeaan of Aziaat die er wel trots kan zijn. Niet gehinderd door een cultuur van bescheidenheid (alhoewel Nederlanders met hun calvinistische inslag daar dan misschien wel minder onbescheiden voor uit zullen komen).

[Minerva]

Ik heb genoeg redenen om trots op mezelf te zijn, maar toch vind ik het moeilijk om dat te zijn.
Als ik ergens heel hard voor heb gewerkt, ben ik ook daadwerkelijk trots op mezelf, omdat ik dan weer eens een mijlpaal heb bereikt. Ik heb 'geleerd' bescheiden te zijn, om altijd het onderste uit je innerlijke kan te halen, ook als dat moeilijk is.

Bescheidenheid siert de mens, zeggen ze, maar ik denk niet dat het is om het onderste uit de kan te halen. Werkt volgens mij wel demotiverend als je weinig trots kan zijn op wat je bereikt.


Bij mij is het te herleiden van mijn jeugd, denk ik. Ik was en ben er altijd voor mijn moeder, ook al ben ik de jongste.
Mama was altijd óf boos, óf verdrietig, er was geen gouden middenweg.
In de periode dat ze werd opgenomen, was ik aangewezen op zuslief, maar ik vond destijds dat zij het al moeilijk genoeg had.
Ik viel niemand lastig met mijn problemen, ik wilde het heel graag zelf oplossen allemaal, omdat de problemen van Mama toch erger waren.

Je wou haar niet tot last zijn.. ze had al genoeg aan d'r hoofd. Je wilde haar graag helpen, redden en verzorgen zodat het beter zou gaan..maar dat kon je niet. Je moet je vast erg eenzaam gevoeld hebben omdat je niet op haar terug kon vallen en niemand tot last wou zijn.

Ik heb me heel vaak een aansteller gevoeld, omdat mijn problemen 'niets' leken, in vergelijking met de trauma's van Mama en dat gevoel is er nog steeds. Ik praat liever niet, omdat anderen het meestal zwaarder hebben dan ik.

Je helpt er niemand mee (ook jezelf niet) als je je eigen problemen wegstopt of kleiner maakt dan dat ze zijn. Er zullen altijd anderen zijn die het slechter hebben dan jou of beter hebben maar dat verandert niets aan wat jij voelt. Hoe eenzaam of pijnlijk iets is. Dat moet je dan niet wegstoppen of jezelf er voor op je donder geven of afkraken. Zou je een goede vriendin ook een aansteller vinden als ze in een vergelijkbare situatie zou zitten. En zo nee waarom veroordeel jij jezelf zo hard ?


En op dat gedeelte van wie ik ben, ben ik niet trots.
Ik heb de wereld aan hulpverleners gehad, maar elke hulpverlener vertelde mij hetzelfde;
‘Jij moeten leren dat jij het kind bent en je moeder JOUW moeder, niet andersom.’
Ze konden me niet helpen, omdat ik nog altijd weiger die instelling te veranderen.
Mijn moeder betekent heel veel voor me, waarom zou ik bovenstaande dan nog veranderen?

Waarom niet ? Doe je je moeder tekort als je kind bent en zij moeder ? Verandert daar dan iets aan ? Kan jij je moeder veranderen of kan jij alleen jezelf veranderen ?

Ik ben niet trots op de manier waarop ik ben omgegaan met bovenstaande, ik had het graag anders gezien. Hoe dan ?

Ik ben trots op praktische prestaties, als het behalen van mijn VMBO diploma,
mijn rijbewijs en het feit dat er nu een schattige Fiat Panda voor de deur staat.
Maar ik ben niet trots op mijn verleden, helaas.

[Thundersheep*]

Zo, Mystica, die kwam aan. *snif*

Ja, ik heb me eenzaam gevoeld en soms is dat gevoel er nog steeds.
Het is een overlevingsmechanisme, maar hij werkt niet, hij is kapot.
Ik ben er altijd voor anderen, in de hoop dat zij er ook voor mij zullen zijn.
Beetje lastig, want ik uit mezelf steeds minder, vooral de laatste tijd..

Ik kan mijn moeder niet veranderen en ook haar verleden niet.
Ik kan wél mijn invalshoek veranderen, de manier waarop ik ernaar kijk.
Maar hoe?

P.S.: Als dit offtopic is, kunnen we PB-en? Je schudt me wakker, namelijk.

[Melizzy]

Nee juist heel helder Melizzy..

Aan de andere kant heb ik ook gemerkt hoe het is zonder die mensen om me heen en gemerkt hoeveel verschil dat kan maken. Dat maakt de periodes dat ik wel die hulp had belangrijker, groter. En daardoor heb ik wel beseft hoe waardevol het is als je iemand hebt die je helpt en vind ik het vanzelfsprekend om een ander te helpen.

Dat is het... als je eenmaal hebt ervaren hoe belangrijk het voor je is dat er anderen zijn die je opvangen en verder helpen of je net dat duwtje geven dat je nodig hebt.. dan wil je dat zelf ook graag doorgeven, teruggeven aan anderen die zich ook in zo'n positie bevinden. Herkenbaar..

Haha, okee, ik was bang dat het een beetje tegenstrijdig was eigenlijk. Maar fijn dat het begrijpbaar én herkenbaar is. (nou ja, liever niet dat het herkenbaar is, maar goed.. )

[Minerva]

Zo, Mystica, die kwam aan. *snif*

Ja, ik heb me eenzaam gevoeld en soms is dat gevoel er nog steeds.
Het is een overlevingsmechanisme, maar hij werkt niet, hij is kapot.
Ik ben er altijd voor anderen, in de hoop dat zij er ook voor mij zullen zijn.
Beetje lastig, want ik uit mezelf steeds minder, vooral de laatste tijd..

Ik kan mijn moeder niet veranderen en ook haar verleden niet.
Ik kan wél mijn invalshoek veranderen, de manier waarop ik ernaar kijk.
Maar hoe?

P.S.: Als dit offtopic is, kunnen we PB-en? Je schudt me wakker, namelijk.

Tuurlijk mag je me PBen

[MissM]

ik ervaar het niet, want ik kan het niet, niet zonder en maaar.... achter de denken/zeggen

[RCH]

Ik ben altijd trots op mezelf als ik iets volgens mijn normen en waarden gedaan heb. Dan neem ik even de tijd om echt goed te beseffen dat ik iets gepresteerd hebt en trakteer ik mezelf op het een of het ander.

Waarom nemen we vaak wel uren om te overpeinzen wat we fout gedaan hebben, maar staan we bijna nooit stil bij wat we goed gedaan hebben?

[Positive]

Ik vind het ook best heel erg moeilijk om trots te zijn. Zie heel erg de foute dingen van mezelf. daar ligt dan een heel zwaar ijzer op. Ik mag het bij therapie niet fout noemen, want wat is fout he. Maar zo voelt het wel. Ik doe wel mijn best om complementjes te aanvaarden, accepteren en binnen te laten komen. Gewoon zeggen dank je wel op een complement voelt heel onwennig maar ik doe het voortaan wel, probeer het niet meer te bagataliseren. Wat ik wel typisch vind het stukje wat je schreef over boedisme en ego. Ego klinkt heel negatief voor mensen, maar ego is alleen maar het woordt ik. En een te laag ego is gewoon heel slecht voor je ikkie. Een te hoog is ook niet goed, maar er zit ook een tussenstuk. Ik denk dat ik samen met vele opgevoed ben waaruit een te laag ego is gekomen. Nou dan mag die best een beetje meer de hoogte in toch, met of zonder hoogte vrees.
Ik vind wel heel grappig om te lezen dat jij zelf er moeite mee hebt mystica terwijl je het in je hoofd zo goed weet ook voor andere. Wij kijken veel beter tegen je kwaliteiten aan dan je zelf dus. Dus ik bind wat ballonnetjes aan je vast en laat je iets meer de hoogte in gaan

[blemb]

Trots op mezelf, eens denken ik ga de tijd even nemen.
Ik ben trots op mezelf wanneer ik goed kan zijn voor een ander.
En als ik me kan inhouden met kleren kopen.
En als ik geld opzij kan leggen, wat psst.. na enkele weken weer op is.


Wel moeilijk zeg, ehm.. ik ben trots wanneer ik iets behaald heb vanuit eigen krachten willen en doen! Zonder enige afhankelijkheid van een ander, dus uit eigen kracht en dan iets bereiken. Dit is echt iets wanneer ik echt trots kan zijn, maar dat komt niet zo heel vaak voor. Maar stel je voor ik haal over 3 á 4 jaar mijn MBO diploma en ik weet van mezelf dat ik dit allemaal zelf heb gedaan. Dan ben ik wel trots!

[Chopra]

@Mystica,

Waarom ervaar je een bepaald standpunt als belemmering?Elke religie is een uitvlucht...ik lees nou weer een boek van Chopra,hij heeft het over 1 werkelijkheid,dus het ego hoort daar ook bij.

Ik neem bepaalde dingen ter kennisgeving aan,en bewaar datgene waar ik wat mee kan.

Over trots zijn,mensen helpen ben ik niet trots op,dat vind ik normaal om dat te doen in het leven.

Waar ik wel trots op ben is datgene waar ik nu sta,veelal alleen gedaan,wat ik heb bereikt.