Dwanggedachten, wat moet ik ermee?

[Protector]

Beste mensen,

Ik heb altijd dwanggedachten gehad maar sinds een jaar of 16 zijn ze vele malen erger geworden. Ik ben nu 26 jaar oud en vecht al zo lang met die gedachten. Het begon met films en series. Ik vond ineens niks meer leuk. Overal had ik wat op aan te merken en ik dacht overal constant negatief over. Daarna ging het mijn andere hobby aantasten (gamen). Alles wat ik doe (en ik heb al veel geprobeerd) is niet meer leuk. Het voelt allemaal hetzelfde en ik heb constant alleen maar negatieve gedachten. Je zou denken aan verzadiging maar ik heb deze gedachten bij alles. Ik vind echt niks meer leuk. Ook niet af en toe wel maar echt nooit. Net of ik gevoelsdood ben. Ik kan me niet eens herinneren dat ik de laatste keer gehuild heb terwijl ik vroeger minimaal 1x per week goed huilde bij een film of iets dergelijks.

Ik ben in onderzoek en heb waarschijnlijk SOTOS Syndroom met een normale intelligentie. Daar zitten ook autistische trekjes bij. Daar komt dit waarschijnlijk door. Ik heb ook veel last van andere angsten maar dit probleem neemt mijn hele leven over. Ik kan gewoon nergens positief over zijn. Cognitieve therapie helpt niet, eigenlijk heb ik alles al wel geprobeerd. Ik gebruik 4x 20mg fluoxetine en dit helpt met dit probleem totaal niet. Andere medicatie zal in de toekomst misschien mogelijk zijn maar is moeilijk vanwege mijn beschadigde maag.

Ik heb ook constant van die buien dat niks me boeit. Al is er wat ergs gebeurd in de wereld, het doet me totaal niks. Ik ben enorm depressief en daar komen die gevoelens waarschijnlijk ook vandaan.

Ik kom maar niet uit deze put. Ik kan de negativiteit niet de baas en niks is meer wat het vroeger was. Mijn gedachten lijken me te pesten. Ik heb een angststoornis waardoor ik zo bang ben iets te denken dat ik ook wat ga denken. Geen goede combinatie natuurlijk.

Als ik doorzet en niks om de gedachten probeer te geven raak ik in paniek. Ik krijg al hartkloppingen bij een film of serie, zelfs al na een paar minuten zo bang ben ik voor mijn eigen gedachten.

Ik weet nu niet meer wat goed of slecht is met films, series en games. Ik ben totaal de weg kwijt. Als je je overal slecht bij voelt dan weet je op een gegeven moment niet meer wat echt bij je past en daar zit ik nu.

Heeft er iemand ervaring met dwanggedachten? Wat is eraan te doen?

[Janneke]

Ik heb altijd dwanggedachten gehad maar sinds een jaar of 16 zijn ze vele malen erger geworden. Ik ben nu 26 jaar oud en vecht al zo lang met die gedachten.

Hoi William,
welkom op het forum...!
Dat van het "vechten tegen dwanggedachten" - dat is een klassieke fout. Een dwanggedachte is een gevolg. Doorgaans is het een manier om angst weg te houden. En het punt is: angst is geen emotie (verdriet wel: even huilen en je voelt je een stuk beter). Angst is een aspect van je overlevingsinstinct: je lichaam signaleert "dit is gevaar!" en geeft je zo ongeveer het ergste rotgevoel, dat Moeder Natuur kon verzinnen. Er zijn psychologische hotemetoten, die stellen "dat angst nauwelijks te verdragen is". Ten eerste: dat klopt. Daarom maken we als mens allerlei dwangedachten en wat al niet. Ten 2e: het is ook kolder: angst moet je niet gaan zitten te verdragen - je moet iets doen. (Hard weglopen, vechten, of een therapeutische variant daarop.) Dan stopt de angst.

Het begon met films en series. Ik vond ineens niks meer leuk. Overal had ik wat op aan te merken en ik dacht overal constant negatief over. Daarna ging het mijn andere hobby aantasten (gamen).

Eh, het reciese verband is mij even niet helder.
Je dwangedachten ontnemen jou de lol van het gamen...?

Maar: angst (en hoeveel te meer: dwang) ontnemen je idd alle lol in het leven. Constant "Moeder Natuur 'die het er niet mee eens is'" - geen laars aan.

Alles wat ik doe (en ik heb al veel geprobeerd) is niet meer leuk. Het voelt allemaal hetzelfde en ik heb constant alleen maar negatieve gedachten. Je zou denken aan verzadiging maar ik heb deze gedachten bij alles.

Verzadiging is kolder.
Er zijn vrij sadistische psychologische technieken, die hier van uit gaan. Zo heb ik ooit iemand horen beweren, "dat je nooit langer dan 35 minuten bang zou kunnen zijn". Ik vraag me dan oprecht af, hoe iemand ook maar op dat idee kan komen. Okee - in de oertijd, als je moest wegrennen voor een beer, was het binnen 35 minuten vast wel duidelijk: je overleefde of je werd opgegeten.
Goethe had de gewaarwording (de man had hoogtevrees) dat na 35 minuten zijn logische verstand ("die toren valt heus niet om") de overheid kreeg op zijn angst. Wat reuze fijn voor hem geweest zal zijn.
Maar verder: nee. Ik ken geen enkel bewijs voor de stelling, dat angst wel stopt en dat dwang wel verzadigd raakt. (Het kan, zie Goethe - maar dat is iets anders, dan "dat het altijd zo gaat".)

Ik vind echt niks meer leuk. Ook niet af en toe wel maar echt nooit. Net of ik gevoelsdood ben. Ik kan me niet eens herinneren dat ik de laatste keer gehuild heb terwijl ik vroeger minimaal 1x per week goed huilde bij een film of iets dergelijks.

Ik ben in onderzoek en heb waarschijnlijk SOTOS Syndroom met een normale intelligentie. Daar zitten ook autistische trekjes bij. Daar komt dit waarschijnlijk door.

IK heb even ge.google.d en mij lijkt van niet.
Google heeft me wel verteld, dat er "autistische trekjes kunnen zijn" en "dat een ontwikkelingsachterstand kan optreden". Dat laatste is volstrekt logisch: lage spierspanning, een zwaar hoofd, een hoog verhemelte - dat betekent idd dat allerlei belangrijke ontwikkelingsstappen die je als kind in je eerste twee jaar moet doen, moeilijk kunnen gaan. (Of dat je nu met de gebakkenperen zit, dat je dat toen hebt overgeslagen.) Maar dat betekent niet, "dat er niets aan te doen zou zijn". In tegendeel!
Wat helaas wel vaak gebeurt: dat mensen met - laten we het maar even zo noemen - de combinatie van angstklachten en autisme geen ordentelijke behandling tegen angst krijgen, omdat hun angst wordt afgedaan (....brrr!!!) als iets, dat zou horen bij autisme.

Ik heb ook veel last van andere angsten maar dit probleem neemt mijn hele leven over. Ik kan gewoon nergens positief over zijn. Cognitieve therapie helpt niet, eigenlijk heb ik alles al wel geprobeerd.

Eh - cognitieve therapie werkt idd niet tegen angst. Heel rot, dat je dat wel geprobeerd hebt.
Ik herken het: ik heb er ooit 4 jaar mee verprutst: keurig doen en denken wat mijn therapeute zei - en dan merken, dat het werkelijk geen zier helpt. - En behalve "dat het niet helpt" in de zin van dat je angst vermindert, geldt ook: "baat het niet dan schaadt het wel". Ik ging me nogal een minkukel voelen "ik doe het kennelijk niet goed". En om telkens weer te voelen, dat je machteloos bent tegenover je angsten, daar werd ik in elk geval ook niet vrolijker van.... (Not to mention, dat angst voelen je lichaam in alarm zet en dus op gegeven moment ook je lichaam uitput.)

Als gezegd: ansgt is geen emotie, het is onderdeel van je overlevingssysteem- en dat overlevingssysteem trekt zich logischerwijze geen jota aan van wat je als mens cognitief allemaal wel en niet tegen jezelf zegt.
Maar het goede nieuws is, dat je overlevingssysteem wel is te beinvloeden. Met technieken zoals gespecialiseerde kinesiologie en met (gangbaarder op het psychologische erf) emdr. (Ik was ooit bij een mevrouw die allebei deed: dat werkte als een trein.)

IIk gebruik 4x 20mg fluoxetine en dit helpt met dit probleem totaal niet. Andere medicatie zal in de toekomst misschien mogelijk zijn maar is moeilijk vanwege mijn beschadigde maag.

Zoek het niet te veel in pillen, echte goede doktersmedicatie is er tot op heden nog steeds niet. (Maar misschien is dat niet zo erg.)
Wat wel een prettig goedje is om te slikken: L-Glutamine. Overleg met je apotheker, maar naast fluoxetine lijkt mij geen probleem. Glutamine is een animozuuren heeft zeer veel functies in je lichaam. Het kan werken, om je slijmvliezen te herstellen: het kan meehelpen om beschadigd maagslijmvlies te repareren.
EN: glutamine is een voorloper van het stofje GABA: dat kalmeert angst.

IIk heb ook constant van die buien dat niks me boeit. Al is er wat ergs gebeurd in de wereld, het doet me totaal niks. Ik ben enorm depressief en daar komen die gevoelens waarschijnlijk ook vandaan.

IIk kom maar niet uit deze put. Ik kan de negativiteit niet de baas en niks is meer wat het vroeger was. Mijn gedachten lijken me te pesten. Ik heb een angststoornis waardoor ik zo bang ben iets te denken dat ik ook wat ga denken. Geen goede combinatie natuurlijk.

Als ik doorzet en niks om de gedachten probeer te geven raak ik in paniek. Ik krijg al hartkloppingen bij een film of serie, zelfs al na een paar minuten zo bang ben ik voor mijn eigen gedachten.

Ja. "Moeder Natuur" vindt, dat er gevaar is - en als je je daar geen biet van aantrekt, wordt dat rotgevoel steeds intenser. Als je met zoiets als emdr maakt, dat Moeder Natuur, je lichaam, je autonome zenuwstel "gaat snappen, dat het niet gevaarlijk is" neemt het rotgevoel af en verdwijnt na verloop van tijd gewoon. Ik doe nu weer fluitend dingen, die ik eerder totaal niet meer durfde. (En het kost ook geen moeite, zo van "Ik moet dit denken en vooral ook elke dag dat oefenen", etc.etc.)

[Memories]

Janneke schreef:

En het punt is: angst is geen emotie

Zoals ik al eens heb aangekaard, iets soortgelijks in ieder geval; Angst is weldegelijk een emotie. Het is zelfs een basisemotie. Dat lijkt mioj iets wat je zo'n beetje als eerste leert rondom psychologie. Samen met woede, vreugde, inderdaad verdriet en nog een aantal andere emoties. Wat wel zo is, is dat angstige gevoelens een gevolg van iets kan zijn en als een overlevingsmechanisme/instinct kan gaan werken en "te heftig" kan worden. (Je instict komt overigens regelmatig te sprake en kan je "helpen", het hoeft er dus niet enkel te zijn als angst bijvoorbeeld te heftig is. Het kan ook in andere situaties.) Maar dat sluit niet uit dat het -angst- een basisemotie is. Dat angst in bepaalde situaties heel normaal is om te voelen. Bij gevaar is het normaal om bijvoorbeeld tot op een bepaalde hoogte angst te voelen. Het word als basisemotie aangeschreven. (In het geval van William kan angst inderdaad werken als overleven en is er dan teveel.)

Janneke schreef:

Eh - cognitieve therapie werkt idd niet tegen angst. Heel rot, dat je dat wel geprobeerd hebt.

Het kan inderdaad zijn dat deze vorm van therapie bij William niet werkt. Maar dat betekent niet dat het nooit werkt tegen angst, Janneke. Misschien is het goed voor William om iets anders te proberen. Voor een ander kan het hele goede resultaten opleveren.
Het word niet voor niets heel vaak "aangeboden" om cognitieve therapie te volgen tegen angst. (En bij velen zou het weldegelijk kunnen werken en helpen, anders word het nu niet meer zoveel gebruikt voor angst. Er zijn ook veel resultaten die goed zijn.) Dus om nou te stellen dat het niet tegen angst werkt, is een foute stelling.

Janneke schreef:

Als gezegd: ansgt is geen emotie, het is onderdeel van je overlevingssysteem- en dat overlevingssysteem trekt zich logischerwijze geen jota aan van wat je als mens cognitief allemaal wel en niet tegen jezelf zegt.

Zie bovenstaand punt. Het kan inderdaad als overlevingsmechanisme gaan werken. (En dan is het inderdaad zaak om er iets mee te doen als het als overleven gaat werken en te heftig word.) Maar angst is weldegelijk een (basis)emotie. En in bepaalde situaties angst voelen is heel normaal.


En juist: William geeft aan dat hij een angststoornis heeft. Zoals aangegeven: TEveel en TE lang angst (waardoor het een angststoornis kan worden) moet op bepaalde manierenm aangepakt worden.

[Protector]

Bedankt voor jullie antwoorden. Ben er erg van onder de indruk. Normaal is het: "Loop niet zo te zeiken" of "Ga wat meer naar buiten". Dit is toch even wat anders (in positieve zin).

Ik heb een heftig verleden gehad met extreme pesterijen (ben een straat uit gepest). Ik ga er liever niet verder op in want die wond is nog steeds niet genezen.

Door mijn psychische problematiek kan ik niet werken dus ik besteed veel tijd aan mijn hobby's. Toen ik een kind was vond ik alles leuk en zeurde nooit ergens over. Ik was altijd ziek maar toch gelukkig. Het maakte me allemaal niet uit. Ik was al blij als ik een film, serie kon kijken of een game kon doen. Rond mijn 16de jaar vond ik opeens niks meer leuk. Ik voelde niks meer. Geen emoties of wat dan ook. Alleen maar leegte. Als ik iets keek had ik het gevoel een stok in mijn achterste te hebben (weet geen andere manier het te beschrijven). Alles voelde als hetzelfde en ik dacht dat ik niet meer hield van films en series.

Ik ben iemand die alles analyseert om te zien wat het probleem is. Ik ging dus zoeken naar de oorzaak van deze gevoelens van angst en nare gedachten. Ik denk persoonlijk dat mijn angst uit het verleden zich is gaan nestelen in iets anders toen dat probleem opgelost werd, dat was ook rond die tijd. Ik was gewend om in pure angst te leven jarenlang en ineens was het opgelost door een verhuizing. Die leegte is volgens mij opgevuld met dit probleem.

Het probleem is dat als je problemen gaat zoeken je ze altijd vindt. Alles is van 2 kanten te bekijken. Alles is subjectief maar als je geen gevoel hebt kun je geen beslissingen maken. Ik ging dus op zoek naar andere dingen om te doen maar ook met die dingen bleef ik die negatieve gevoelens houden. De dwanggedachten zijn volgens mij ontstaan door de negatieve gevoelens en angst die ik heb. Ik ben bang niet te genieten van iets. Bang het te verknallen of iets fout te doen. Die angst is op een gegeven moment zo erg geworden dat ik nu niks meer durf.

Ik heb nu zelfs problemen met eten en als je dan vraagt of ik het lekker vond dan weet ik dat niet. Als je op de smaken gaat letten ben je erg kritisch en zeurderig en ik kan daar niet mee overweg. Ik ben gaan analyseren wat een serie en een film is en ineens vond ik allerlei problemen wat de oorzaak kon zijn van mijn negatieve gevoelens. Ik vond dat ze teveel praatte in films en series en dat alles op elkaar lijkt. Niks boeide me wat en ik dacht op een gegeven moment dat het aan de films en series lag en niet aan mij.

Ik ging me toen meer focussen op gamen en daar kreeg ik ook hetzelfde bij. Alles was hetzelfde en niet boeiend. Wat heeft het allemaal voor zin dacht ik vaak.

Ik heb altijd als ik wat doe een extreem angstig gevoel over me heen. Als ik nu een serie ga kijken dan krijg ik binnen 5 minuten hartkloppingen en het is net of mijn keel dichtgeknepen wordt. Ook heb ik een gespannen gevoel in mijn buik. Daarna komen de eerste gedachten binnen en dan word het steeds maar erger en erger totdat ik helemaal uitgeput ben en mijn ogen niet meer open kan houden en naar bed moet. Zoals je wel begrijpt kan ik hierdoor vrijwel niks meer en heb ik nooit meer een leuk momentje. Bij mij zijn mijn hobby's beulen geworden in de plaats van genieten. Het voelt echt als een marteling iets te moeten kijken.

Ik ben er nu mee bezig alles te laten gaan en de negatieve gevoelens te accepteren als iets wat niet klopt maar komt door een depressie of iets dergelijks. De gedachten zijn gezeur en allemaal subjectief. Ik moet blij zijn dat ik films en series kan kijken. Ik beleef de hele dag niks dus er is geen reden om het niet leuk te vinden. Toch blijft de angst aanwezig en blijf ik zoveel moeite houden. Ik weet dat het lang duurt voordat je lichaam dit aanvaard als de waarheid maar ben nu al 4 jaar constant ermee bezig. Ik probeer er doorheen te pushen maar ik maak het dan alleen maar erger.

Ik geef toe dat ik het leven niet meer zie zitten en vaak denk aan zelfmoord. Ik kan nergens meer van genieten en heb alles afgezocht voor een oplossing maar niks blijkt te werken. Ik zou het zo graag willen dat het allemaal gewoon niet uitmaakt, net zoals vroeger.

Het is net of er een vlek voor mijn ogen vandaan gehaald is. Ineens is alles anders en ik kom niet meer terug naar vroeger. Als je eenmaal weet hoe alles in elkaar steekt en dat eigenlijk alles op hetzelfde neerkomt dan is het moeilijk nog positief over iets te denken. Ik bleef maar zoeken waar dat gevoel vandaan kwam en daardoor heb ik alles bloot moeten leggen. Als je kijkt wat gamen inhoudt is het allemaal gebaseerd op herhaling. Als je gaat opletten wat films en series allemaal inhoudt dan zie je dat ontzettend vaak dezelfde patronen zich herhalen. Vroeger boeide dit me niks maar doordat ik wilde weten waar dat negatieve gevoel vandaan kwam heb ik dat ontdekt.

Een goed voorbeeld is dat ik laatst online ben gaan gamen (Counter Strike GO). Ik had niet veel problemen omdat het niet echt belangrijk is voor mij. Je doet constant hetzelfde en er gebeuren niet veel nieuwe dingen. Daarna ging ik een normale game doen die wel belangrijk is voor me en binnen 5 minuten was ik alweer overstuur. Ik maak het zelf belangrijk maar hoe het werkt begrijp ik niet. Als ik een film al eens gezien heb vormt het bijna geen probleem maar als ik een film voor het eerst zie zit mijn hart in mijn keel. Dit bewijst dat het puur te maken heeft met de angst om het te verknallen of om het fout te doen. Dan ontstaan er negatieve gedachten waardoor ik weer bang ben om iets fout te denken en als je niet aan een paarse olifant wil denken ga je dat juist doen waardoor ik in een soort cirkel van problemen terecht kom.

Sorry voor het warrige verhaal. Het is nogal moeilijk uit te leggen. Ik hoop dat jullie hier wat mee kunnen. Het heeft me veel moeite gekost dit te delen. Ik schaam me hier erg voor. Ik ben een man van 2,02m en ben erg trots dus iedere keer voelt dit als een vernedering voor mij. Wie is er nou bang voor zoiets simpels?

[Memories]

Hoi Protector, ik heb even wat stukjes uit je tekst gehaald en daarop een reactie gegeven.

Ik geef toe dat ik het leven niet meer zie zitten en vaak denk aan zelfmoord. Ik kan nergens meer van genieten en heb alles afgezocht voor een oplossing maar niks blijkt te werken. Ik zou het zo graag willen dat het allemaal gewoon niet uitmaakt, net zoals vroeger.

Het lijkt mij van groot belang hier iets mee te doen. Je geeft toe het leven eigenlijk niet meer te zien zitten. Dat is ernstig. Het is goed om daar hulp bij te vinden. Je hebt al 3wat dingen ondernomen om te kijken of dat voor jou effectief was. Ik zou door gaan met informeren naar therapieën en vormen die jou kunnen helpen om het leven weer wat draaglijker te maken en weer wat te kunnen genieten. Dat je het graag anders wilt, dat je terug wilt naar vroeger, kan ik goed begrijpen.

Het geeft niet dat het een lang verhaal is geworden, hoor. Het is niet warrig. Wat je hebt gedaan is je eigen gevoelens getoond. Je hebt beschreven en geuit wat jij voelt. Of dat nu in het kort of wat langer is beschreven maakt niet uit. Neem daar alle ruimte en tijd voor. Ik hoop dat het je ook een beetje heeft opgelucht.

Ik ben bang niet te genieten van iets. Bang het te verknallen of iets fout te doen. Die angst is op een gegeven moment zo erg geworden dat ik nu niks meer durf.

Hartstikke rot en dan kan je inderdaad over een angststoornis spreken. Het is een wisselwerking. Als je van te voren bang hebt om ergens niet van te kunnen genieten, maakt dat de kans groter, dat jij er inderdaad niet van geniet. Dat maakt het niet gemakkelijk. Dat is eigenlijk ook vaak zo bij bang zijn om iets te verknallen of iets fout te doen. De angst die van te voren heerst, maakt de kans groter dat je iets verknalt of fout doet. Maar ik wil je er graag op wijzen dat het niet erg is om fouten te maken. Daar kan je van leren. Je kan fouten zien als leerprocessen. Het is heel rot dat het kan gebeuren, maar je kan het helaas niet altijd voorkomen. In het leven maak je soms fouten. Dat is menselijk.

Ik ben er nu mee bezig alles te laten gaan en de negatieve gevoelens te accepteren als iets wat niet klopt maar komt door een depressie of iets dergelijks. De gedachten zijn gezeur en allemaal subjectief. Ik moet blij zijn dat ik films en series kan kijken. Ik beleef de hele dag niks dus er is geen reden om het niet leuk te vinden. Toch blijft de angst aanwezig en blijf ik zoveel moeite houden. Ik weet dat het lang duurt voordat je lichaam dit aanvaard als de waarheid maar ben nu al 4 jaar constant ermee bezig. Ik probeer er doorheen te pushen maar ik maak het dan alleen maar erger.

Als je eenmaal in deze cirkel, negatieve spiraal zit, is het lastig om "dan maar blij te zijn dat je in ieder geval iets kan kijken". Het is ook frustrerend allemaal. Dat gevoel mag je best vertellen! Met opkroppen of het (deels) ontkennen of het voor je uitschuiven, maak je het niet fijner voor jezelf! Laat weten hoe het zit. Want als ik het zo lees zit je er heel erg mee en zijn er veel irritaties. Wees daar duidelijk en eerlijk over. Dat is ook naar jezelf toe eerlijk.

[Protector]

Bedankt voor je lieve berichtje.

Ik ben aan het analyseren waar het allemaal vandaan komt. Hier een voorbeeld:

Angst > Gedachten > Meer angst > Lichamelijke klachten > Stoppen > Bijkomen

Dit is het patroon waarin ik zit. Ik moet de link zien te breken maar daar ben ik al jaren mee bezig. Het lijkt zo simpel maar toch is het het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven maar alles liever dan dit.

Ik zit ook met levensvragen waar ik geen uitweg in kan vinden. Dit zijn vaak redenen waarom ik niet door zet:

- Wat heeft het leven voor zin?

Ik wil graag een vriendin, heb nog nooit zelfs contact met een vrouw gehad laat staan een relatie. Ik heb veel lichamelijke en psychische klachten en mensen accepteren mij niet snel. Ik ben altijd door iedereen uitgekotst om het maar bot te zeggen. Ik ben 55kg afgevallen door een GBP en kan nog steeds niet langer dan 15 minuten stilstaan zonder helse pijn te ervaren (waarschijnlijk komt dit door de SOTOS). Welke vrouw wil nou wat met mij? Ik heb het een beetje geaccepteerd dat ik gewoon waarschijnlijk altijd alleen zal zijn maar het speelt wel een rol waarom ik zo ongelukkig ben. Ieder persoon heeft zijn behoeftes. Om het seksuele contact gaat het me niet eens. Ik zou het heel fijn vinden om een keer geaccepteerd te worden door iemand. Dat iemand me mag voor wie ik ben en niet alleen maar naar de foute dingen kijkt. Dromen kan ik altijd natuurlijk.

Het is moeilijk om de kracht te vinden door te zetten als ik zo slecht over mezelf denk. Ik vind mezelf een lelijk nutteloos blok vet waar menig vrouwen ver voor omlopen. Ik ben volgens mensen om me heen niet lelijk maar ik zie dat niet. Mijn broer was fotomodel en enorm slank terwijl ik altijd heel dik geweest ben dus dat heeft ook behoorlijk effect op mijn gehad. Hij heeft een heel slecht karakter maar is een beauty om te zien. Hij laat iedereen zitten en denkt alleen aan zichzelf maar hij krijgt vrienden en vriendinnen bij bosjes. Dat doet mij ook vaak pijn. Ik probeer altijd goed te zijn en soms vraag ik me wel eens af waarom. Ik help altijd iedereen als ik het kan, discrimineer niet en het maakt me allemaal niet uit wat iemand mankeert, waar ze vandaan komen, seksuele geaardheid, dik, dun, brandwonden, rolstoel, ga maar door. Ik vind het alleen maar boeiend. Als kind had ik dat al. Toch komt het zelden voor dat mensen mij normaal behandelen. Af en toe voelt het alsof alleen slechte mensen vrienden hebben. Alleen dieren reageren erg goed op mij en ik op hun. Stel je voor als ik mijn lieve hondjes niet had...

Laatst had ik me op een datingsite aangemeld (Zeddnet volgens mij). Ik had leuke contacten maar allemaal haakte ze af als ze hoorde wat ik mankeer. Er was zelfs een vrouw die zichzelf niet aan kon kleden zonder hulp die nog niks met mij te maken wilde hebben. Later een vrouw die nadat ik mijn foto geplaatst had ineens niks meer liet horen. Ik kan er zo nog wel een aantal vertellen. Vrouwen willen een bad boy. Een echte man en als ze een man met angsten horen rennen ze de andere kant op. Als ze horen dat ik een man van 2,02m ben worden ze blij maar als er dan angsten bij komen kijken dan begrijpen ze daar niks van. Ik heb het al 3x geprobeerd maar ik haal mezelf er iedere keer maar af. Deze datingsite is ook speciaal voor mensen met een beperking of handicap. Zelfs daar voel ik me nog een buitenbeentje . Ik kom er ook meestal slechter vandaan dan toen ik ermee begon.

Ik ben iemand die graag binnen zit en tijd aan zijn hobby besteed (vroeger dan he). Ik ben niet van feesten, roddelen, zuipen en ga zo maar door. Dan valt 75% van mijn leeftijd al af. Ik heb geen werk, auto en ga zo maar door. Waarom zou je wat met zo'n loser beginnen als je een normale kunt krijgen?

Wat raden jullie aan dat ik moet doen? Opgeven of toch op zoek gaan naar de ware? Eerst mijn leven op orde brengen of toch contact zoeken? Ben benieuwd naar de antwoorden .

Nogmaals bedankt voor alle berichten!

[Protector]

Ik moet dat van een vriendin uit mijn hoofd zetten voor nu. Eerste moet ik mijn zaken op orde hebben.

Ik heb vandaag 2 afleveringen van een serie gekeken. Het ging redelijk. Veel last van angst en van onzinnige gedachten. Ik heb vaak een gedachte dat er van alles niet goed is en als ik dan stop en erover nadenk kan ik niet eens wat noemen waarover de gedachte ging. Net of mijn lichaam zichzelf bedriegt. Erg vreemd. Ik denk dat ik zo gewend ben dat het niet gaat dat het automatisch al fout gaat zonder reden. Soort routine geworden.

Morgen ga ik proberen te gamen. Ik heb niet een belangrijke game uitgezocht maar een normale. Hopelijk gaat het goed.

Meestal gaat het de eerste dag wel goed maar de 2de al een stuk minder en dag 3 is een hel. Dan zit ik te beven op mijn stoel van angst. Dag 4 haal ik meestal niet eens.

[Memories]

Ik moet dat van een vriendin uit mijn hoofd zetten voor nu. Eerste moet ik mijn zaken op orde hebben.

Ik heb vandaag 2 afleveringen van een serie gekeken. Het ging redelijk. Veel last van angst en van onzinnige gedachten. Ik heb vaak een gedachte dat er van alles niet goed is en als ik dan stop en erover nadenk kan ik niet eens wat noemen waarover de gedachte ging. Net of mijn lichaam zichzelf bedriegt. Erg vreemd. Ik denk dat ik zo gewend ben dat het niet gaat dat het automatisch al fout gaat zonder reden. Soort routine geworden.

Morgen ga ik proberen te gamen. Ik heb niet een belangrijke game uitgezocht maar een normale. Hopelijk gaat het goed.

Meestal gaat het de eerste dag wel goed maar de 2de al een stuk minder en dag 3 is een hel. Dan zit ik te beven op mijn stoel van angst. Dag 4 haal ik meestal niet eens.

Hoi Protector, persoonlijk ga ik even in op het laatst geschreven stukje, omdat je daarin zelf een aantal antwoorden geeft.

Je hebt voor jezelf voor nu de keuze gemaakt om een vriendin uit je hoofd te zetten. Je wilt graag eerst andere zaken voor elkaar hebben. Als jij je daarbij prettig voelt, is dat een goede stap. Soms moet je eerst de strijd staken, voordat je verder kan. Dat is een uitspraak die ik bij het subforum Spiritualiteit geschreven heb. In het geval van een vriendin willen hebben, is het misschien inderdaad beter om dat even opzij te zetten. Daarbij komt ook nog eens dat je soms ietys niet moet "dwingen". Het komt zoals het komt. Dat kan ook gelden voor relaties. Misschien dat de tijd nog niet daar is of dat je inderdaad eerst andere zaken op orde moet hebben. (Waar je gericht begeleiding voor kan vragen!)

Ontzettend vervelend dat het nu zo met je gaat. Misschien toch een idee om contact op te nemen via de huisarts. Voor zover ik het kan inschatten helpt cognitieve gedragstherapie niet zo goed bij je. Wellicht zijn er andere vormen van therapieën (vast en zeker!! ) die voor jou beter helpen. Het is absoluut niet fijn om zo vaak in angst te moeten leven. Dat gaat knagen. Heel verdrietig. En zoals al aangegeven is er dan geen sprake meer van gezonde angst. Dan is er geen sprake meer van angst wat normaal is om te voelen in bepaalde situaties en in bepaalde mate. Dan is er meer aan de hand. William, ik gun je zoveel beter dan dit.

[Janneke]

Hoi William,
Ten eerste: mijn bewondering voor je doorzettingsvermogen.
Maar ik heb wel een "maar": wat je nu doet is zogezegd "meer van hetzelfde".
Nu snap ik dat dit vertrouwd is - maar grof gesproken: de uitkomst ken je helaas al.

Stap je naar een therapeut die echt benul heeft van angst en dwang, dan kunnen er dingen echt veranderen, echt fijn worden!

[Protector]

Hoi William,
Ten eerste: mijn bewondering voor je doorzettingsvermogen.
Maar ik heb wel een "maar": wat je nu doet is zogezegd "meer van hetzelfde".
Nu snap ik dat dit vertrouwd is - maar grof gesproken: de uitkomst ken je helaas al.

Stap je naar een therapeut die echt benul heeft van angst en dwang, dan kunnen er dingen echt veranderen, echt fijn worden!

Het jammer is dat ik al veel therapeuten opgezocht heb en dat ze me allemaal afwijzen. De therapeuten die me wel toelaten hebben als enigste remedie medicatie en dat is ook niet helemaal de bedoeling.

Ik ben nu in onderzoek bij het VVGI in ***. Ik ben erg onder de indruk van hun kennis van zaken en hoe ze handelen. Ik hoop dat hun mij verder gaan helpen.

Ik weet dat ik weer hetzelfde aan het doen ben maar ik weet geen andere oplossing. Ik kan niet de hele dag voor me uit gaan lopen staren want dan wordt ik ook gek. Ik ga er zo eens goed over nadenken.

[Protector]

Ik moet dat van een vriendin uit mijn hoofd zetten voor nu. Eerste moet ik mijn zaken op orde hebben.

Ik heb vandaag 2 afleveringen van een serie gekeken. Het ging redelijk. Veel last van angst en van onzinnige gedachten. Ik heb vaak een gedachte dat er van alles niet goed is en als ik dan stop en erover nadenk kan ik niet eens wat noemen waarover de gedachte ging. Net of mijn lichaam zichzelf bedriegt. Erg vreemd. Ik denk dat ik zo gewend ben dat het niet gaat dat het automatisch al fout gaat zonder reden. Soort routine geworden.

Morgen ga ik proberen te gamen. Ik heb niet een belangrijke game uitgezocht maar een normale. Hopelijk gaat het goed.

Meestal gaat het de eerste dag wel goed maar de 2de al een stuk minder en dag 3 is een hel. Dan zit ik te beven op mijn stoel van angst. Dag 4 haal ik meestal niet eens.

Hoi Protector, persoonlijk ga ik even in op het laatst geschreven stukje, omdat je daarin zelf een aantal antwoorden geeft.

Je hebt voor jezelf voor nu de keuze gemaakt om een vriendin uit je hoofd te zetten. Je wilt graag eerst andere zaken voor elkaar hebben. Als jij je daarbij prettig voelt, is dat een goede stap. Soms moet je eerst de strijd staken, voordat je verder kan. Dat is een uitspraak die ik bij het subforum Spiritualiteit geschreven heb. In het geval van een vriendin willen hebben, is het misschien inderdaad beter om dat even opzij te zetten. Daarbij komt ook nog eens dat je soms ietys niet moet "dwingen". Het komt zoals het komt. Dat kan ook gelden voor relaties. Misschien dat de tijd nog niet daar is of dat je inderdaad eerst andere zaken op orde moet hebben. (Waar je gericht begeleiding voor kan vragen!)

Ontzettend vervelend dat het nu zo met je gaat. Misschien toch een idee om contact op te nemen via de huisarts. Voor zover ik het kan inschatten helpt cognitieve gedragstherapie niet zo goed bij je. Wellicht zijn er andere vormen van therapieën (vast en zeker!! ) die voor jou beter helpen. Het is absoluut niet fijn om zo vaak in angst te moeten leven. Dat gaat knagen. Heel verdrietig. En zoals al aangegeven is er dan geen sprake meer van gezonde angst. Dan is er geen sprake meer van angst wat normaal is om te voelen in bepaalde situaties en in bepaalde mate. Dan is er meer aan de hand. William, ik gun je zoveel beter dan dit.

Bedankt voor je lieve berichtje.

[Janneke]

Hoi William,
"Een mens moet wat", dat snap ik wel.

En ik heb vvgi eens ge.google.d. Ze hebben een angstcentrum, dus denkbaar dat daar mensen werken die tenminste emdr met jou kunnen en willen doen.
En uiteraard kun je assertief zijn en meld dat je cognitieve therapie hebt geprobeerd en wegens gebrek aan resultaten daar niet verder mee wilt.

[Protector]

Ik weet zeker dat het probleem bij mij bij acceptatie ligt. Ik ben nogal een eigenwijs persoon en kan maar niet accepteren dat het nooit meer zoals vroeger wordt. Het is moeilijk uit te leggen maar iemand die de oorlog meegemaakt heeft kijkt ook anders naar de wereld. Voor mij zijn er een boel blinde vlekken weg gehaald voor mijn gezicht door alles wat ik meegemaakt heb en al het geanalyseer wat ik waarschijnlijk nooit had moeten doen.

Als je alles om je heen gaat analyseren dan kom je erachter dat alles en dan ook echt alles op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden. Ik kan met een film zeggen dat ze slecht acteren of reageren dat het allemaal geen reet uitmaakt. Ik kan denken dat de film een laag budget heeft waardoor ze niet zulke goede acteurs konden vinden maar had ook kunnen denken dat ik er totaal geen probleem van moet maken. Er zijn zoveel opties en zoveel mogelijkheden en als je naar het slechte op zoek gaat dan vind je het altijd. Voordat ik gamen ging analyseren dacht ik dat er niks beters was maar dan kom je erachter dat een game heel simpel in ontwerp is. Het is een vorm van herhaling en het hele concept is niks anders dan herhaling. Dit hoort bij gamen en is ook de reden waarom het zo verslavend is. Alles in het leven is eentonig en als je daar op gaat letten zul je schrikken hoe naar je je gaat voelen. Ik heb zelf een wereld ontwikkelt waarin alles verkeerd is en ik heb teveel nagedacht over dingen. Het is echt gevaarlijk om teveel na te denken over alles, kijk maar wat het resultaat bij mij is.

Ik moet accepteren dat dit het leven is en dat herhaling erbij hoort en dat al de slechte punten die ik ontdekt heb gewoon niet uitmaken. Dat is alleen enorm moeilijk als je meerdere jaren al ermee bezig bent. Ik dacht jaren dat ik niks meer leuk vond terwijl het gewoon een depressie is waarschijnlijk door alles wat gebeurd is. Je gaat dan zoeken en zoeken waar het vandaan kan komen en wie zoekt, vindt altijd wat. Als je problemen gaat zoeken dan ga je ze zelf creëren.

Het is een obsessie geworden om alles te ontcijferen en de waarheid bloot te leggen. Ik moet het laten gaan en accepteren dat ik nou eenmaal een andere manier van denken heb. Negativiteit hoort bij het leven en dat is voor mij erg moeilijk.

Het voelt voor mij ook alsof mening en gevoel subjectief is. Ik lees veel reviews dat mensen zeggen dat games eentonig zijn. Welke game is nou niet eentonig? Er zit wel verschil tussen maar niet heel veel. Het is een mening van iemand maar wat is een mening. Je mening wordt door alles beïnvloed. Constant heb je reclame om je heen hangen. Ik denk echt dat heel veel mensen teveel zeuren over dingen en niet inzien wat voor tijdverspilling het is om op dat soort onzinnige dingen te letten. Ik begrijp dat je keuzes moet maken maar zeuren is volgens mij 1 van de ergste virussen die je op kunt lopen. Het maakt alles kapot.

Hoe denken jullie hierover?