ano97 schreef: toen ik thuis kwam de gedachte van homo in me op. ik weet dat ik dit niet ben, ik heb er eerder schrik voor het te zijn. maar de gedachten verergerden steeds.
Ja - hier zit m de kneep.
De grote truc is, als het gaat om gedachten, "die je niet wilt denken"
is om ze niet weg te duwen.
Ik ken iemand, die botweg stelt: "Ik ga lachen met die gedachten".
"Oh, daar komt-ie weeer, dat ik homo zou zijn. Nou, slaat werkelijk nergens op, maar ach, kennelijk wil *iets in mij* daar over zeuren - nou, kom maar gezellig zeuren hoor...!"
Als je niet bang voor zo'n gedachte bent, verdwijnt de spanning doorgaans.
Ben je bang voor de gedachte "Hoei, waarom denk ik dat nou?! Het zal toch alsjeblieft niet waar zijn??!!??!! *Bibber, ril* - dan loopt de spanning steeds verder op.
Goedbedoeld gepraat van "het zou kunnen zijn dat deze angsten voortkomen uit andere zaken" of "iemand (al dan niet een waarzegster) vertelde me dat er iets fout aan mij is (ik eigenlijk in een verkeerd lichaam zit)
laat de spanning alleen nog maar verder oplopen.
(En ik wil het niet denken! Waarom denk ik dat nou toch?! Het zal toch niet waar zijn? Ik denk het toch niet voor niets?! Wat is er mis met mij dat ik dat allemaal denk?! Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. En op gegeven moment, ik moet wel heel slecht zijn, dat ik dit allemaal denk...)
En helaas: dan wordt het een soort draaikolk. Steeds meer gaat meedoen. Allerlei dingen waar je plezier aan beleeft (koersen, je ouders) komt in zo'n zelfde maalstroom terecht.
Stoppen voelt daardoor steeds en steeds lastiger. Het kan dus zin hebben, iemand te zoeken die het proces kent en kan begeleiden. Behalve een goede hulpverlener zou een goede meditatieleraar ook beslist een kandidaat zijn.
De boeddhisten vertellen het verhaal, wat gebeurde vlak voordat Boeddha de verlichting bereikte. Het verhaal wil, dat Boeddha de demon Mara (...geassocieerd met akelige dingen denken, die je dus niet wilt denken...) tegenkwam en de ingeving had om haar vriendelijk aan te spreken:
"Zo, Mara, kom je me weer plagen? Nou, dat is goed, hoor. Kom maar bij me zitten."
...en sindsdien zijn er dus eeuwen en eeuwenlang mediterenden die min of meer krek hetzelfde doen: je denkt iets wat je niet wilt denken - niet tegen vechten, laat het er zijn, nodig het uit; en blijf ondertussen kalm en rustig op je kussentje zitten en mediteer door.
(Is niet altijd even makkelijk, kan ik melden, maar het is een uitstekend recept. En er zijn allerlei technieken voor, om je te helpen als het moeilijk is.)