ano97

dwanggedachten

Hey,

ik ben een jongen en ik ben 16. het begon zo een 3 maand geleden. ik expirimenteerde met men toenmalige vriendin. en had er meer van verwacht. toen ik thuis kwam de gedachte van homo in me op. ik weet dat ik dit niet ben, ik heb er eerder schrik voor het te zijn. maar de gedachten verergerden steeds. na 4 maand kwam er een gedachte op dat ik niet graag meer zou koersen, terwijl ik tot de dag ervoor vol ambitie zat. 2 dagen geleden kwam dan de angst dat ik 1 van men dierbaren wou vermoorden. ik heb hierom veel geweend. ik zit kapot, ik weet niet meer wat te doen. ik zie mijn ouders graag, ik kan niet zonder hun. wil iemand helpen :(, ik ga liever zelf dood, ik heb echt schrik, help me :(
JoeyRMD

Re: dwanggedachten

Ik heb zelfe probleem, soms uit het niks komt er ineens zo'n gedachte van ik ga nu me kat wurgen in me op, ik snap dit ook totaal niet. Terwijl de kat gewoon op me schoot ligt te spinnen..
Ik raak in paniek en kan alleen nog maar denken aan dat idee dat ik had.
Zelfde is met het bang om homo te zijn. Ik weet dat ik het niet ben en dat ik op meisjes val. Alleen doordat een waarzegster me vertelde dat ik eigenlijk in een verkeerd lichaam zat en emoties van een vrouw heb, dat het goed zou kunnen zijn dat ik op jongens val. En als ik van iemand iets hoor vooral zoiets als dit blijf ik daar maar mee zitten. Over piekeren en alles. Maarja ik ben 17 ik heb nog een heel leven om uit te vinden wat ik wel en niet ben dus eigenlijk moet je die ideeën gewoon voor je uitschuiven, alleen makkelijker gezegd dan gedaan..
Counsellor

Re: dwanggedachten

Heel vervelend dat jullie hier mee te maken hebben. Angsten kunnen zich in allerlei vormen voordoen, van zwak tot krachtig, met bijbehorende angstbeelden. Ik kan jullie situatie niet zo goed beoordelen, zoveel weet ik nog niet van jullie, maar het zou kunnen zijn dat deze angsten voortkomen uit andere zaken. Het lijkt mij wijs dat jullie de problemen een keer voorleggen bij de huisarts waarna je eventueel verder behandeld kunt gaan worden door een specialist.
En wat de waarzegster betreft; het is 'maar' mijn persoonlijke mening, maar ik zou niemand adviseren daar naar toe te gaan voor een consult. Ik vertrouw het niet en ik zie het eerlijk gezegd als een vorm van oplichting, eerder dan dat het je kan helpen. Helaas blijkt uit dit voorbeeld hoe groot de (negatieve) impact dit heeft gehad op jouw leven.
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: dwanggedachten

ano97 schreef: toen ik thuis kwam de gedachte van homo in me op. ik weet dat ik dit niet ben, ik heb er eerder schrik voor het te zijn. maar de gedachten verergerden steeds.
Ja - hier zit m de kneep.

De grote truc is, als het gaat om gedachten, "die je niet wilt denken"
is om ze niet weg te duwen.
Ik ken iemand, die botweg stelt: "Ik ga lachen met die gedachten".

"Oh, daar komt-ie weeer, dat ik homo zou zijn. Nou, slaat werkelijk nergens op, maar ach, kennelijk wil *iets in mij* daar over zeuren - nou, kom maar gezellig zeuren hoor...!"

Als je niet bang voor zo'n gedachte bent, verdwijnt de spanning doorgaans.

Ben je bang voor de gedachte "Hoei, waarom denk ik dat nou?! Het zal toch alsjeblieft niet waar zijn??!!??!! *Bibber, ril* - dan loopt de spanning steeds verder op.

Goedbedoeld gepraat van "het zou kunnen zijn dat deze angsten voortkomen uit andere zaken" of "iemand (al dan niet een waarzegster) vertelde me dat er iets fout aan mij is (ik eigenlijk in een verkeerd lichaam zit)
laat de spanning alleen nog maar verder oplopen.
(En ik wil het niet denken! Waarom denk ik dat nou toch?! Het zal toch niet waar zijn? Ik denk het toch niet voor niets?! Wat is er mis met mij dat ik dat allemaal denk?! Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. En op gegeven moment, ik moet wel heel slecht zijn, dat ik dit allemaal denk...)

En helaas: dan wordt het een soort draaikolk. Steeds meer gaat meedoen. Allerlei dingen waar je plezier aan beleeft (koersen, je ouders) komt in zo'n zelfde maalstroom terecht.

Stoppen voelt daardoor steeds en steeds lastiger. Het kan dus zin hebben, iemand te zoeken die het proces kent en kan begeleiden. Behalve een goede hulpverlener zou een goede meditatieleraar ook beslist een kandidaat zijn.



De boeddhisten vertellen het verhaal, wat gebeurde vlak voordat Boeddha de verlichting bereikte. Het verhaal wil, dat Boeddha de demon Mara (...geassocieerd met akelige dingen denken, die je dus niet wilt denken...) tegenkwam en de ingeving had om haar vriendelijk aan te spreken:
"Zo, Mara, kom je me weer plagen? Nou, dat is goed, hoor. Kom maar bij me zitten."
...en sindsdien zijn er dus eeuwen en eeuwenlang mediterenden die min of meer krek hetzelfde doen: je denkt iets wat je niet wilt denken - niet tegen vechten, laat het er zijn, nodig het uit; en blijf ondertussen kalm en rustig op je kussentje zitten en mediteer door.
(Is niet altijd even makkelijk, kan ik melden, maar het is een uitstekend recept. En er zijn allerlei technieken voor, om je te helpen als het moeilijk is.)
Gebruikersavatar
Psycholoog Dea
Berichten: 191
Lid geworden op: 27 nov 2013 16:59

Re: dwanggedachten

Ik kan het het niet beter verwoorden dan Janneke. Luister aub naar haar goede raad.
Het klinkt wellicht tegenstrijdig dat je niet moet gaan vechten tegen de gedachten, maar het is juist dat wat het laat terug komen en erger laat maken. Nodig de gedachten naast je uit, dat is een mooie metafoor. Wellicht is er iemand in jullie omgeving die hierbij kan helpen?
Psycholoog Dea van de online Psychologenpraktijk Boom.
JoeyRMD

Re: dwanggedachten

Janneke schreef:
ano97 schreef: toen ik thuis kwam de gedachte van homo in me op. ik weet dat ik dit niet ben, ik heb er eerder schrik voor het te zijn. maar de gedachten verergerden steeds.
Ja - hier zit m de kneep.

De grote truc is, als het gaat om gedachten, "die je niet wilt denken"
is om ze niet weg te duwen.
Ik ken iemand, die botweg stelt: "Ik ga lachen met die gedachten".

"Oh, daar komt-ie weeer, dat ik homo zou zijn. Nou, slaat werkelijk nergens op, maar ach, kennelijk wil *iets in mij* daar over zeuren - nou, kom maar gezellig zeuren hoor...!"

Als je niet bang voor zo'n gedachte bent, verdwijnt de spanning doorgaans.

Ben je bang voor de gedachte "Hoei, waarom denk ik dat nou?! Het zal toch alsjeblieft niet waar zijn??!!??!! *Bibber, ril* - dan loopt de spanning steeds verder op.

Goedbedoeld gepraat van "het zou kunnen zijn dat deze angsten voortkomen uit andere zaken" of "iemand (al dan niet een waarzegster) vertelde me dat er iets fout aan mij is (ik eigenlijk in een verkeerd lichaam zit)
laat de spanning alleen nog maar verder oplopen.
(En ik wil het niet denken! Waarom denk ik dat nou toch?! Het zal toch niet waar zijn? Ik denk het toch niet voor niets?! Wat is er mis met mij dat ik dat allemaal denk?! Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. En op gegeven moment, ik moet wel heel slecht zijn, dat ik dit allemaal denk...)

En helaas: dan wordt het een soort draaikolk. Steeds meer gaat meedoen. Allerlei dingen waar je plezier aan beleeft (koersen, je ouders) komt in zo'n zelfde maalstroom terecht.

Stoppen voelt daardoor steeds en steeds lastiger. Het kan dus zin hebben, iemand te zoeken die het proces kent en kan begeleiden. Behalve een goede hulpverlener zou een goede meditatieleraar ook beslist een kandidaat zijn.



De boeddhisten vertellen het verhaal, wat gebeurde vlak voordat Boeddha de verlichting bereikte. Het verhaal wil, dat Boeddha de demon Mara (...geassocieerd met akelige dingen denken, die je dus niet wilt denken...) tegenkwam en de ingeving had om haar vriendelijk aan te spreken:
"Zo, Mara, kom je me weer plagen? Nou, dat is goed, hoor. Kom maar bij me zitten."
...en sindsdien zijn er dus eeuwen en eeuwenlang mediterenden die min of meer krek hetzelfde doen: je denkt iets wat je niet wilt denken - niet tegen vechten, laat het er zijn, nodig het uit; en blijf ondertussen kalm en rustig op je kussentje zitten en mediteer door.
(Is niet altijd even makkelijk, kan ik melden, maar het is een uitstekend recept. En er zijn allerlei technieken voor, om je te helpen als het moeilijk is.)
Ik heb gesprekken met een therapeut, en mediteren doe ik ook.
Waar ik nog steeds last van heb is het terugvallen in die draaikolken,
zo heb ik het ene moment (soms een paar uur, soms een paar dagen) nergens last van in principe.
Ik heb geen of weinig last van die gedachten die ik niet wil hebben, maar dan..
ineens val ik terug, ineens komt er weer iets in me op of een gedachte voorbij die ik eerder ook had en dan loop ik weer vast, wil ik weer naar me kamer op bed gaan liggen, terwijl ik weet dat het niet verstandig is maar ik blijf het maar doen op zo'n moment. Bijv als ik bij een vriend ben en het is gezellig komt er ook weer ineens een gedachte voorbij die ik wegstopte of niet wou denken, en daardoor word ik stil of begin ik onlogische dingen te zeggen, in paniek te raken dalijk merkt hij iets raar aan me wat moet ik doen, ik moet een oplossing vinden.. Waardoor ik naar huis wil en is goed wil gaan nadenken hoe ik die gedachtes aan kan pakken, terwijl het gewoon gezellig was..
Ook wanneer ik last heb van die gedachten die ik niet wil hebben denk ik dat mediteren de oplossing is, want wanneer ik dat doe word ik meestal weer rustig, altijd eigenlijk maar op zulke momenten ben ik na het mediteren alsnog weer bezig met gedachtes die ik haat of komen er nieuwe ideeën in me op.
En na een tijdje vervagen die of ben ik met me aandacht bij andere dingen en dan voel ik niet eens meer de behoefte om ooit nog te mediteren..

M'n hoofd is niet stabiel naar mijn gevoel en ik merk wel dat de gesprekken met de therapeut helpen maar ik blijf maar in die oude gewoontes/patronen vallen.. Ik weet ook wel dat het niet ineens over kan zijn maar ik verlang echt naar me oude leven toen ik echt gelukkig was.. Me leven is al wel behoorlijk verbeterd sinds ik aan me ouders vroeg om hulp van de huisarts, want ik wou er eerder geen woord over me depressie vertellen omdat ik het als me eigen probleem zag en ik eigenlijk meer dan een jaar niet goed in me vel heb gevoeld..
Maar iig bedankt voor het advies.

Terug naar “Obsessief gedrag/gedachten en verslavingsgedrag”