Allereerst hallo. Ik ben Eline en ik ben achttien jaar. Ik leef nog niet zoveel jaren, maar in mijn jaren heb ik al een aantal dingen meegemaakt. Om alles uit te leggen, dat zou pagina's in beslag gaan nemen. Daarom eerst een opsomming. Die eigenlijk ook al zeer lang is. (Die eigenlijk, nu ik alles heb geschreven, heeeel lang is en opeens geen opsomming meer is te noemen :-" )
- Mijn moeder hoort stemmen, denkt dat ze god heeft gezien, praat zogenaamd met geesten en kan de toekomst zien. Deze hele spirituele ontwikkeling van haar, duurt nu al een jaar. Daarvoor vertoonde ze zeer sterke tekenen van borderline. Ze is nooit in therapie geweest, want mamalief denkt zelf dat er niets mis met haar is. Haar negen kinderen kunnen het tegendeel bewijzen.
- Mijn moeder heeft dus negen kinderen gehad. Mijn vader zes. In totaal hadden ze samen niet 15 kinderen, want met zijn twee hebben ze drie kinderen samen gekregen. Oftewel het totaal komt op 12 kinderen. 11 broers en zussen. Een groot gezin vol met kinderen die niet werden opgevoed.
- Zo heb ik een broer die in Engeland in de gevangenis zit
- Zo heb ik een broer die pooier is. Eén van zijn 'dames' is een zeer aardige vrouw met wie ik weleens ging winkelen, toen ik jonger was.
- Zo heb ik een broer die duizenden euros in de schuld zit, alles wat los en vast zit mee naar bed neemt en het ook niet erg vind om wat drugs te gebruiken of zich elke keer weer lam te drinken.
- Zo heb ik een tweelingzus die alle soorten drugs vast al wel heeft uitgeprobeerd.
- Zo heeft eigenlijk niemand een opleiding op mijn twee geweldige zussen en ik na: Kapster en verkoopster.
- Zo heb ik een vader die 72 is en bezig is dement te worden. Hij is echt heel aardig, maar niet in staat kinderen op te voeden. Hij is heel materialistisch en geeft je eigenlijk overal gelijk in.
- Zo kwam het dat ik als kind nooit regels had en als negenjarige om twaalf uur 's nachts nog op straat rondliep.
- Mijn moeder had altijd ongeveer 6 honden en 12 katten in huis. Dan nog weet ik veel hoeveel hokken buiten (5/6?) vol met vogels, kippen, konijnen, cavia's en hanen. Dan nog de schildpadden, hamsters, ratten, degoes, chinchilla's, vissen, papegaaien en kleinere tropische vogels binnen. Dit allemaal in een rijtjeshuis. Gevolg: Veel haar, vies, stank. Gevolg voor ons op school: Pesten.
- Zo kwam het dat ik me in het zwart ging kleden om mijn depressie te uiten.
- Daardoor kreeg ik een mindere relatie met mijn tweelingzus die totaal het tegenovergestelde was. Seks, drugs en populariteit. We kregen slaande gevechten, wat eens resulteerde in een gebroken been bij mij en een gekneusde arm en blauw oog bij haar.
- Mijn broers waren allemaal erg aggresief. Nog steeds eigenlijk. Mijn tweelingzus en ik namen het over.
Gelukkig waren mijn ouders allang gescheiden (vanaf mijn 4de) en ging ik op mijn 14de bij mijn vader wonen. Op mijn 15de nam ik twee pakjes paracetamol met niet zulke heel erg fijne gevolgen. Een paar maand daarna ging ik bij mijn zus de kapster wonen. Ze heeft me - ook al had ze een man en twee kinderen - in huis genomen. Eigenlijk is zij mijn redding geweest.
Helaas, na iets meer dan een jaar, begon het ook op haar schouders te wegen. Ik kreeg een keus. Ik kon zeg maar deeltijd daar zijn of niet. Nu moet je weten dat mijn zus een controlfreak heeft en ook haar problemen heeft gehad. Mijn vader - die niet haar vader is - heeft haar namelijk misbruikt vanaf haar zesde tot haar zestiende. Eveneens als mijn andere geweldige zus. Zij had dus haar problemen en het werd moeilijk om mij in huis te hebben. Ik besloot terug te gaan naar mijn vader - die op mij nooit een hand heeft gelegd. Ik wist het ook pas toen ik een stuk ouder was, maar verborg het gewoon. Alsof het niet waar was. Na mijn jaar bij mijn zus weet ik wel beter.
Ik ben dus terug bij mijn vader. Nu ongeveer zeven maand. De depressieve gedachten vlogen bijna meteen terug in mijn hoofd. Om het nog erger te maken - is mijn tweelingzus hier een paar week geleden ook komen wonen. We hebben elkaar nooit gemogen. Altijd jaloers op elkaar. Altijd vechten. Altijd elkaar proberen pijn te doen. Elkaar af te troeven. Want ik stond in de gratie van mijn ouders. Mijn tweelingzus was het rebelse irritante kind. Dat werd vaak duidelijk gemaakt. Ik had voorrang en ik deed er alles aan om die plek te houden. Zij wilde die plek hebben.
Nu, ik kan nu aardig goed met elkaar opschieten. De ruzies hebben zich verlaagd. Heel erg veel verlaagd. We doen nu zelfs leuke dingen met elkaar. We gaan er meer volwassen mee om. Probleem alleen is, is dat Didi altijd thuis zit. De hele dag in haar kamer. Ze heeft geen enkele opleiding - ze zat vanaf haar 14de al niet meer op school. Ze wil niet weer naar school, wil niet werken, is bang voor van alles. Ze heeft echt sociale angsten. Dingen die ik ook had, maar waar ik gelukkig overheen ben gekomen. Ik ben eindelijk op een punt waarvan ik kan zeggen, dat ik toch aardig gelukkig ben. Bij mijn zus was het wel wat meer, maar nu heb ik tenminste geen "lets kill me today" gedachten.
(Ondertussen was het al wat meer dan een opsomming. Sorry.)
-----------------------------
In ieder geval, waar het op neerkomt. Ze sleept me mee terug naar mijn depressie. Dat was een tijd gelukt. Ik ben drie week niet naar school geweest. Was verschrikkelijk depressief. Toen heb ik mezelf onder mijn kont geschopt en gedacht, dit kan zo niet langer. Ik moet mijn opleiding af maken, wil ik niet zo zijn als mijn broers en zussen. Ik heb het weer opgepakt. Ik heb mijn zus van me afgezet. Helaas is ze als een parasiet die je niet meer loslaat. Ik ben bijna altijd tot haar beschikbaar. Dus schroomt ze niet om al haar problemen op mij los te laten. In het begin liet ik het zo, want ze is mijn zus, ik wilde haar helpen. Gevolg: mijn depressie. Daarna zette ik mezelf voor haar en dat maakte ik haar ook duidelijk. Gevolg: Zus nog depressiever.
Nu hang ik er wat tussenin, maar ze begint weer steeds meer aan mij te hangen. Ik ben het enige wat ze heeft. Afgezien van de internetjongens die elke avond bij haar in bed liggen, natuurlijk... Ik wil niet egoistisch zijn, zeker niet. Maar ik kan er gewoon niet meer tegen. Ik word er gek van. Soms word ik zo boos op haar, alleen maar omdat ze mij weer iets verteld, waarmee ze zit. Dan wil ik het liefst de deur in haar gezicht rammen. Het is dan heel moeilijk om mijn gezicht neutraal te houden en op haar te reageren.
En dan begrijp ik haar weer niet en dan had ik haar maar eens moeten zijn. Dan kon ik weten hoe verschrikkelijk moeilijk het allemaal voor haar is. En dan gooit ze zich wel van de viaduct af, als ik niet luister. En het is toch allemaal zo moeilijk voor haar en blabla. Maar ze doet er ook niks aan om het te veranderen!! En dat snap ik. Ik ben zelf ook depressief geweest. Hele dag niks willen doen. Op bed liggen. Slaaapen. Ik had het geluk dat ik bij mijn kapster zus terecht kon. Anders had ik het ook niet gered. Mijn tweelingzus heeft die optie niet en mijn pa doet er ook niks aan. Die vind alles wel best. Allang blij dat zijn kleine dochtertje thuis is, zodat hij die weer kan vertroetelen met ontbijt op bed en weet ik veel wat.
Dan mijn moeder die zogenaamd God heeft gezien, maakt de situatie er ook niet beter op. Ik heb haar allang van me afgezet. Ze heeft me mishandeld, verwaarloosd en gekrenkt. De hele wereld draait om haar. Ze lachte zich dood toen ik van de trap af viel. Ze vond het wel grappig toen ik mijn been had gebroken, naar de wc moest, maar ze geen zin had om me te helpen en ik het in mijn broek deed, omdat ik het niet meer kon ophouden. Daarna liet ze me nog even een paar uur liggen, want ze moest eerst naar de winkel... Ik haat haar grondig. Eerst dacht ik altijd nog 'het is en blijft mijn moeder' maar ondertussen. Als ze op dit moment dood zou neervallen, zou ik geen traan laten. Ik zou alleen maar denken "hehe, daar zijn we vanaf." Mijn zus en vader vinden me dan cru, want mijn vader is eeuwig aanhanger van gekke ma (soort obsessie) ook al is ze niet meer zijn vrouw en mijn tweelingzus.. Well. Die lijkt nog het meeste op mijn moeder van iedereen. Dezelfde gedachtegang.
Alleen het is vervelend als ze elke dag op haar spartamet naar mijn vaders huis komt en hier de boel terroriseert. Ik erger me er dood aan en mijn humeur is meteen ijzig koud als zij in de beurt is. Ik durf haast niemand mee te nemen, want grote kans dat mijn gekke ma er zit en weet ik veel wat voor dingen zegt en woedeaanvallen krijgt.
Iets waar ik ook mee zit. Ik heb dezelfde woedeaanvallen als haar. Ik kan er niks aan doen. In één keer kan ik woedend worden. Meestal aangewakkerd door niets. Een opmerking die fout viel (menig vriendin heb ik er al door veloren) of de computer die sloom is. Vanavond weer.. De afstandsbediening was kwijt. Ik werd woedend. Wanhopig. Ik schopte tegen muren, trok boeken uit elkaar (waar ik nu - natuurlijk - spijt van heb), ramde op het toetsenbord van mijn pc, had zeer sterk de neiging om de hond een schop te geven en de kat uit het raam te gooien (iets wat ik dan echt met zooveel moeite moet zien binnen te houden). Het is dat ik een zwak voor dieren heb, maar anders... Als er vanavond een mens in de buurt was geweest... Ik ben dan letterlijk aggresief. Ik ga schreeuwen, hyperventileren en huilen. Ik gooi met van alles. Ik duik zo bovenop mijn tweelingzus als die er is. Ook zij heeft trouwens een woedeprobleem en duikt vaak genoeg op mij.. Niet dat ik mezelf goed praat.. Nouja, een beetje *fluit*
Afin, maar de hele wereld is op dat moment mijn vijand. Mijn handen jeuken om iets vast te pakken en het kapot te maken. Ik heb echt een drang om een levend iets pijn te doen. Op dat moment wil ik dat zooo graag. Echt heeel graag. Dit is een... Probleem natuurlijk. Dat besef ik ook wel. Na een woedeaanval komt altijd schaamte. Helaas, dan is het al gebeurd.
Ik heb therapieën gehad en menig maatschappelijk werker, hulpverlener en psychiater gehad. Niets... Helemaal niets. Ik heb er ook geeen goede ervaringen mee over de jaren. Hoewel de laatste mij wel heel erg heeft geholpen met andere dingen, zoals het verwerken van mijn verleden, is die woede.. Nee, die gaat er maar niet uit.. Ik ben echt gewoon radeloos. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Er moet wel iets aan worden gedaan. Dit kan serieuze gevolgen hebben. In vriendschap, in relaties, in alles.
Het is niet gezond en normaal dat ik zo denk. Maar op dat moment kan de hele wereld mij gestolen worden. Niets boeit me meer. Alleen de aandrang om iets of iemand pijn te doen. En als dat niet voorhanden is - mezelf pijn doen. Ik heb mezelf nooit gesneden. Daar ben ik te schijterig voor xD.. Ik ben al bang voor naalden enzo.. (A). Maar ik knijp mezelf vaak hard genoeg tot ik blauwe plekken ervan krijg of trek zo hard aan mijn haren dat ik vaak genoeg plukken eruit heb getrokken. Dit kan zo niet langer.
En al zijn er niet zomaar oplossingen voor, ik ben eigenlijk al opgelucht dat ik mijn verhaal eens een keer hebben kunnen uitschrijven. Dat voelt meteen al goed. Ook al is het allesbehalve alles...