Onzekerheid over uiterlijk.

[jizzle]

Hay iedereen, ik heb een paar probleempjes...
Ik heb nooit veel succes gehad bij de meisjes en ik begon me af te vragen waarom ongeveer 3 jaar geleden. Omdat ik geen verklaring vond ben ik het maar gaan steken op mijn uiterlijk maar dit heeft me enorm in elkaar doen klappen: telkens als ik in de spiegel kijk zie ik alleen de minpuntjes, als ik dan aan mn ouders vraag of ze me niet lelijk vinden zeggen ze van niet. Ik weet niet of ze de waarheid vertellen maar ze zeggen dat ik helemaal niet lelijk ben(ik blijf maar denken dat ze me gwn niet willen kwetsen..). ook iemand onder ogen komen gaat verschrikkelijk moeilijk want ik zit constant mijn gezicht te verbergen (krabben aan neus etc). ik weet wel dat ik in die dingen zwaar overdrijf maar ik kan die gedachten niet verdringen. als ik een venster (bv op school) kijk en ik zie mijn silouet dan merk ik bv meteen dat mijn haar vanachter te plat ligt en dan zit ik het volgende uur de hele tijd aan mn haar te prutsen..

Ook had ik vroeger (nu wat minder) een raar probleem: ik was bang dat mijn ouders trots op me zouden zijn(klinkt heel bizar, ik weet het). ik durfde bv geen gel in mijn haar doen omdat mijn ouders zouden kunnen denken "kijk onze jongen groeit op....". het werd zelfs zo erg dat ik geen muziek ik de auto wilde luider zetten als ik het goed vond omdat mijn moeder zou kunnen denken "mijn zoon begint zich te interesseren aan muziek, wat ben ik trots".. Dit is allemaal begonnen toen ik voetbalde en mijn eerste(en laatste) goal maakte. mijn ouders waren superblij en trots en ik kon daar gewoonweg niet tegen. Ik ben bang voor later als ik ooit een vriendin zou krijgen.. gelukkig is dit geminderd gedurende de jaren en heb ik andere problemen aan mn kop (zie boven)

twas moeilijk om dit allemaal te verwoorde, ik hoop dat er iemand aan uit kan..

[[anoniem]]

Hay iedereen, ik heb een paar probleempjes...
Ik heb nooit veel succes gehad bij de meisjes en ik begon me af te vragen waarom ongeveer 3 jaar geleden. Omdat ik geen verklaring vond ben ik het maar gaan steken op mijn uiterlijk maar dit heeft me enorm in elkaar doen klappen: telkens als ik in de spiegel kijk zie ik alleen de minpuntjes, als ik dan aan mn ouders vraag of ze me niet lelijk vinden zeggen ze van niet. Ik weet niet of ze de waarheid vertellen maar ze zeggen dat ik helemaal niet lelijk ben(ik blijf maar denken dat ze me gwn niet willen kwetsen..). ook iemand onder ogen komen gaat verschrikkelijk moeilijk want ik zit constant mijn gezicht te verbergen (krabben aan neus etc). ik weet wel dat ik in die dingen zwaar overdrijf maar ik kan die gedachten niet verdringen. als ik een venster (bv op school) kijk en ik zie mijn silouet dan merk ik bv meteen dat mijn haar vanachter te plat ligt en dan zit ik het volgende uur de hele tijd aan mn haar te prutsen..

Ook had ik vroeger (nu wat minder) een raar probleem: ik was bang dat mijn ouders trots op me zouden zijn(klinkt heel bizar, ik weet het). ik durfde bv geen gel in mijn haar doen omdat mijn ouders zouden kunnen denken "kijk onze jongen groeit op....". het werd zelfs zo erg dat ik geen muziek ik de auto wilde luider zetten als ik het goed vond omdat mijn moeder zou kunnen denken "mijn zoon begint zich te interesseren aan muziek, wat ben ik trots".. Dit is allemaal begonnen toen ik voetbalde en mijn eerste(en laatste) goal maakte. mijn ouders waren superblij en trots en ik kon daar gewoonweg niet tegen. Ik ben bang voor later als ik ooit een vriendin zou krijgen.. gelukkig is dit geminderd gedurende de jaren en heb ik andere problemen aan mn kop (zie boven)

twas moeilijk om dit allemaal te verwoorde, ik hoop dat er iemand aan uit kan..

Dat laatste herken ik wel een beetje. Bang voor complimenten. Ik meen eens gelezen te hebben dat dit te maken kan hebben met ouders die je als kind teveel aanmoedigen, teveel behandelen alsof je heel bijzonder bent. Kinderen krijgen daardoor een prestratie drang, en worden onzeker. Zo onzeker dat ze bang worden om op te vallen en ergens goed in te zijn. Ik weet niet of dit bij jou het geval is hoor, maar het is het nadenken misschien waard

Verder heb ik weinig tips voor je, ik kan je natuurlijk wel dingen gaan zeggen als 'ach.. gewoon doen', maar dat wil je vast niet horen Enne, over je uiterlijk zou ik me niet te druk maken, het is je eigenwaarde welke belangrijk is. Ook de mensen die wat minder te bieden hebben qua uiterlijk hebben vaak relaties. Daar ligt het dus vast niet aan. Misschien zijn een paar gesprekjes met een maatschappelijk werker een goed idee? Dan heb je vaak een goed beeld van waar je problemen precies vandaan komen, en wat je er aan kunt doen...

[Alone]

Hoe oud ben je? Beginnende tieners hechten doorgaans namelijk inderdaad veel belang aan uiterlijk. Al snel wordt dat gelukkig wat minder. Dan wordt het een beetje een 'self fulfilling prophecy'. Je bent onzeker over je uiterlijk, daarom wordt je onzeker naar meisjes toe, en daardoor blijft succes dan uit. Niet vanwege het uiterlijk maar vanwege de onzekerheid. Als je gewoon relaxed jezelf zou kunnen zijn dan kan je dat uitstralen en lukt het beter.

Dat van die 'trotse' ouders dat herken ik wel een beetje. Bij mij had het te maken dat ik niet wilde dat ze me als 'baby' of 'kindje' bleven zien. Als een kindje 'volwassen' dingen doet (goals scoren, muziek luisteren) dan is dat iets om trots op te zijn. Als een puber of volwassene dat doet, dan hoort dat er gewoon bij en hoeven ouders daar ook niet trots op te zijn. Dat was een beetje mijn gevoel. Hun trots zijn was dan een teken dat ze mij als kindje zagen...

[jizzle]

Ik meen eens gelezen te hebben dat dit te maken kan hebben met ouders die je als kind teveel aanmoedigen

Jah.. ik moet toegeven dat mijn moeder me wel een beetje overbeschermt, dat komt wss omdat ik enig kind ben

Hoe oud ben je?

Ik ben 16


PS sorry dat ik het op het verkeerde forum heb gepost..

[Minerva]

Ik heb het even voor je verplaatst.

[Plastic Soul]

Hay iedereen, ik heb een paar probleempjes...
Ik heb nooit veel succes gehad bij de meisjes en ik begon me af te vragen waarom ongeveer 3 jaar geleden. Omdat ik geen verklaring vond ben ik het maar gaan steken op mijn uiterlijk maar dit heeft me enorm in elkaar doen klappen: telkens als ik in de spiegel kijk zie ik alleen de minpuntjes, als ik dan aan mn ouders vraag of ze me niet lelijk vinden zeggen ze van niet. Ik weet niet of ze de waarheid vertellen maar ze zeggen dat ik helemaal niet lelijk ben(ik blijf maar denken dat ze me gwn niet willen kwetsen..). ook iemand onder ogen komen gaat verschrikkelijk moeilijk want ik zit constant mijn gezicht te verbergen (krabben aan neus etc). ik weet wel dat ik in die dingen zwaar overdrijf maar ik kan die gedachten niet verdringen. als ik een venster (bv op school) kijk en ik zie mijn silouet dan merk ik bv meteen dat mijn haar vanachter te plat ligt en dan zit ik het volgende uur de hele tijd aan mn haar te prutsen..

Herkenbaar
Ik hecht dan wel helemaal geen waarde aan uiterlijk, ik probeer er (voor mijn doen) wel altijd gewoon "verzorgd" uit te zien, sure, ik zie er wat 'sjofel' uit maar dat ben ik. En als iemand daar problemen mee heeft hij pech, dan snap ik ook niet waarom diegene dat dan ook nog moet zeggen want ik spreek hun ook niet aan op hun tekortkomingen.
Daarom heb ik mijzelf aangeleerd om mensen die niet verder dan uiterlijk kunnen kijken zo weinig mogelijk aandacht te geven. Denk daar nieteens over na.
Maar als je bijvoorbeeld jezelf in de spiegel ziet, zul je als mens waarschijnlijk nooit tevreden zijn. Dat komt omdat jij jezelf al miljoenen keren hebt gezien, en als je dus jezelf ziet, terwijl je kijkt of er iets mis is met je, dan zul je die dingen juist zien en vallen de goeie dingen aan je helemaal niet meer op. Op deze manier zijn er ook veel mensen verslaafd geraakt aan plastische chirurgie, ze bleven maar "foutjes" ontdekken aan zichzelf, en denken ze dat ze mooier worden terwijl ze gewoon lelijker worden. Een stel poppen, kun jeje voorstellen wat er van de wereld zou worden als iedereen zijn "foutjes" zou willen laten verhelpen: een wereld vol poppen! (paar mannetjes met touwtjes erboven en klaar is kees).

Blijf dus zoals je bent, sure, dingen zoals dit: "en ik zie mijn silouet dan merk ik bv meteen dat mijn haar vanachter te plat ligt en dan zit ik het volgende uur de hele tijd aan mn haar te prutsen.." kun je gewoon blijven doen, is menselijk. Maar verder moet je gewoon vertrouwen hebben in jezelf en in de mensen om je heen, die zullen je echt geen klojo vinden omdat je er wat minder "knap" uitziet!

[LiefMeisje]

met dat laatste kan ik je helaas ook niet helpen maar dat eerste heb ik ook gehad. Wat mij toen erg heeft geholpen, was het zien van gruwelijke foto's van een meisje dat een auto-ongeluk heeft gehad. Dat klinkt misschien een beetje raar, en ik denk er nu nog vaak ongewild aan. Ik denk ook heel vaak "waarom? waarom heeft dat haar moeten overkomen?' en dan word ik boos op God of wie er ook verantwoordelijk voor is, maar wat ik er wel aan over heb gehouden is dat ik mijn eigen uiterlijk nu veel meer waarder. Als je wilt, kan ik je de link via een PM sturen. Maar het zijn uiteraard niet de fijnste foto's om te zien.

Jezelf vergelijken met anderen op een 'gezondere' manier kan natuurlijk ook wat minder extreem...Want iedereen heeft 'schoonheidsfoutjes' echt iedereen. Perfecte mensen zijn saai en die stralen niets bijzonders uit. Die celebrity's die veel mensen mooi vinden, vind ik hardstikke lelijk. Pas toen ik las dat Angelina Jolie ook veel aan goede doelen doet en toen ik een foto van haar zag waar ze een leuke gezichtsuitdrukking had, vond ik haar iets minder lelijk!! Dat laat zien hoeveel invloed het innerlijk/de uitstraling heeft! En ook hoe subjectief schoonheid is!!