Wat nu!?

[Leeuwtje]

Ik ben 17 jaartjes jong,... en toch zit ik met van alles in mijn hoofd. Op dit moment weet ik niet meer wat ik moet doen! En ik heb geen idee meer aan wie ik het moet vragen.... vandaar dat ik hier terecht ben gekomen

Al mijn hele leven ben ik gepest, en dit heeft zo ook zijn gevolgen gehad. Toen ik in de 2e klas zat kreeg ik voor het eerst last van automutilatie... Ik vond mijn uiterlijk een ramp, en werd ontzettend onzeker over mijn persoonlijkheid...
In de jaren erna heb ik veel meegemaakt, en ik kreeg bij vlagen last van zware periodes van somberheid... Soms ook zo dat ik last kreeg van een automulilatieaanval (ik noem het maar zo omdat het 1 keer per zoveel tijd is....Krasse)....
Al deze jaren heb ik met mijn uiterlijk gezeten en getwijfeld over wat ik nu eigenlijk fout of goed doe... maar het is me nog altijd gelukt om er weer uit te komen....

Sinds 6 maanden heb ik een nieuwe vriend (deze heb ik praktisch mijn hele leven al gekend)
Nu gaat het even niet goed.... 3 maanden geleden begon het... Ik kreeg ruzie met mijn ouders en werd ontzettend boos op mijzelf en heb dit ook op mezelf afgereageerd... Dit heb ik tegen mijn vriend verzwegen omdat ik niet wilde dat hij mij anders zou zien, en dat het niks zou oplossen... Wel heb ik dit tegen een andere vriend verteld, waarvan ik wist dat hij ook dit soort problemen had.
Uiteraard liep dit niet goed, en kwam mijn vriend hier achter (dat ik iets verzweeg)... Die vriend waar ik het tegen vertelde was een van zijn vrienden...
Dit was ongeveer 2 weken geleden.
In de laatste maanden voel ik me constant rot.... Ik haat mijn uiterlijk, denk constant over alles wat ik heb verpest, wat ik aan het verpesten ben enz., ik heb gewoon vaak een hekel aan mezelf.... De hele dag laten de gedachtes mij niet meer los... en constant denk ik over wat ik fout doe en wat niet goed is...
Het is nu zo erg dat zelfs als mijn vriend zijn hand op mijn buik legt, ik niet denk: lief enz. ... maar denk "ik ben te dik"....

ik heb mijn vriend alles uitgelegd via een brief (ik kan mijn gevoelens nie tmeer uiten... als ik iets wil zeggen sla ik dicht.... Zelf de woorden "ik hou van jou" komen er niet meer uit).
Gisteren wilde hij er over praten omdat hij van alles aan me merkt. Hij mist de intimiteit en een zoen op zijn tijd.... Hij vind het niet leuk "hoe ik doe",... Enz. enz. Ik raakte compleet in paniek en raakte in een soort van 'trance' zal ik het maar noemen.... ik schrok er heel erg van,.... Ik staarde naar een punt en probeerde gewoon niet in te storten en niet te huilen......
Weer heb ik vandaag een brief gegeven om te verklaren wat er aan de hand is...

Nu wilt mijn vriend persee dat ik wat ga doen... dat ik ga praten weet ik veel....
Hij wilt dat ik het mijn ouders vertel.... Maar dit kan ik gewoonweg niet! Mijn moeder zou instorten als ze dit hoorde... ze houd ontzettend veel van me en is ontzettend beschermend... ik kan haar dit niet aandoen...
Ook zou hij willen dat ik hulp zoek... maar ik denk steeds dat ik dit zelf wel kan oplossen,.... Als ik hulp zoek komen mijn ouders hier achter...

Ik heb een zware discussie gehad met hem over msn.... en ik ben zooo bang dat ik hem kwijtraak door mijn gedrag...

Wat moet ik nu doen! Ik weet me gewoon geen raad meer.....
Ik ben zo bang dat hij stappen gaat ondernemen

ik hoor graag jullie advies

[Leeuwtje]

nog kleine toevoeging:

ook ben ik tegenwoordig altijd vermoeid.... Ik geniet niet meer zoals vroeger van de dingen die mij juist lieten genietn......
Al slaap ik 12 uur, toch ben ik die zelfde dag nog altijd vermoeid.....

[inactieve gebruiker]

je hebt eigenlijk een bundeling van problemen leeuwtje, maar wel éen die je heel veel samen ziet gaan: een verleden van pesterijen, en nu automutilatie, heel veel schaamte, epressieve symptomen en een zeker emotioneel isolement (je kunt dit alles met niemand echt delen).
Er zijn veel mensen op dit forum met diezelfde klachten en problemen. Sommige hebben die (deels) ook overwonnen. Ik hoop dat je van hen goede adviezen zult krijgen hier. Zelf kan ik je maar 1 advies geven: nog veel meer schrijven op dit forum. Stort je hart maar helemaal uit, is echt goed voor je, ook al zul je niet altijd een prettig gevoel daarbij hebben.
En welkom nog trouwens.

[Almare]

Hoi Leeuwtje,

Het lijkt me heel moeilijk om zoiets helemaal in je eentje op te lossen...als dat makkelijk zou zijn was het je al wel gelukt, omdat je al een tijdje aan automutilatie doet. Dat wil niet zeggen dat ik denk dat je het niet in je eentje kán oplossen, maar ik kan me voorstellen dat het enorm oplucht om met iemand die je vertrouwt eens te praten. Dat kan een vriend of vriendin zijn, een familielid, iemand op school, een vertrouwenspersoon....als je bang bent dat je ouders erachter komen, kan je sowieso eens met je huisarts gaan praten...die heeft volgens mij een geheimhoudingsplicht, dus hij mag het je ouders helemaal niet vertellen!
Ik zou dit aanraden, omdat het me heel moeilijk lijkt om zo'n probleem helemaal in je eentje aan te pakken. Aan de andere kant ben ik zelf nooit depressief geweest, heb ik niet aan automutilatie gedaan en heb ik verder ook geen grote psychische problemen gehad, dus misschien praat ik wel onzin.
In elk geval heel veel succes!