Voor altijd eenzaam?

[smile]

Hallo allemaal, ik ben Ruya en ben 17 jaar.

Ik heb een probleem, nog beter gezegd ik heb veel problemen..Ik voel me niet, ik ben eenzaam.

Dit begon al toen ik nog kind was, ik voelde me buitengesloten en alleen,dat is nu nog steeds zo.Ik heb ook geen genoeg liefde gehad van mijn ouders en van mijn vrienden/vriendinnen.Hierdoor voel ik me ook onzeker, ik heb geen zelfvertrouwen.Ik denk dat de mensen mij niet mogen, mij niet accepteren zoals ik ben.Maar ben ik wel mezelf? dat weet ik echt niet.Ik heb zo vaak gedacht over mezelf,over wie ik ben maar ik heb nog nooit een antwoord gekregen..
Mijn ouders luister(d)en niet naar mijn problemen.Mijn problemen leven met me mee, al 10 jaar.
Wat is mijn probleem? Dit..

Ik droom over mijn toekomst, maar ik durf het niet waar te maken.Ik weet dat ik het niet zal halen.
Elke dag vraag ik mezelf dezelfde vragen: waarom leef ik eigenlijk? is er echt niemand die om me geeft? Ik ben bang om te leven..

Ik hoop dat jullie me zullen begrijpen en me gaan helpen..

x Ruya

[inactieve gebruiker]

Welkom hier Ruya

Ik heb ook geen genoeg liefde gehad van mijn ouders en van mijn vrienden/vriendinnen.Hierdoor voel ik me ook onzeker, ik heb geen zelfvertrouwen.Ik denk dat de mensen mij niet mogen, mij niet accepteren zoals ik ben.Maar ben ik wel mezelf? dat weet ik echt niet.Ik heb zo vaak gedacht over mezelf,over wie ik ben maar ik heb nog nooit een antwoord gekregen..
Mijn ouders luister(d)en niet naar mijn problemen.Mijn problemen leven met me mee, al 10 jaar.
Wat is mijn probleem? Dit..

Dat is een probleem, beslist. Ik ken het gevoel van vroeger heel goed Ruya. Het is heel moeilijk jezelf een persoon te voelen wanneer je maar weinig waardering ontvangt van je omgeving, en er maar weinig interesse naar jouw persoon uitgaat in die periode dat je je aan het individueren, vormen bent. Een mens kan zichzelf alleen maar via anderen leren kennen, en ook, via anderen leren liefhebben. Als ouders geen aandacht aan hun kind besteden (en ook anderen in de omgeving van dat kind niet) en het kind niet laten merken dat het een beminnelijk mens is (en anderen dat ook niet of nauwelijks doen) dan blijf je achter in je emotionele ontwikkeling. Je loopt geheid een grote schade hierdoor op. Maar, dat is best heel goed later, nu, te herstellen. Je hebt therapiëen die hierop afgestemd zijn. Ik denk dat ze je bij de GGZ bij deze hulpvraag wel zouden kunnen helpen.
Het gaat er natuurlijk om dat je leert beseffen (en vooral ook leer VOELEN), dat je heel erg de moeite waard bent, een bijzonder beminnelijk mens bent, en beslist je eigen talenten en eigenschappen hebt die jou tot een uniek persoon maken, en dat de signalen die jouw ouders uitgezonden hebben in hun negatieve, jou ontkennende , ignorerende gedrag, eenvoudigweg NIET kloppen.
Maar ja, zo'n zinnetje als dit, daar heb je niks aan. Een therapie is een interactief proces tussen twee mensen, over een lange periode uitgesmeerd.
Misschien kun je er eens over beginnen bij je huisarts...

Hoe is je contact momenteel met je ouders?


Groetjes, Klaas

[smile]

Hoe is je contact momenteel met je ouders?

Begrijp me niet verkeerd, ik heb een goede contact met mijn ouders.
Wat niet lukt,is dat ik mijn problemen niet kan vertellen.
Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar de enige wat ze willen, is dat ik moet worden hoe ze me willen zien.

[inactieve gebruiker]

de enige wat ze willen, is dat ik moet worden hoe ze me willen zien.

Daar gaat het in de psychologie,- en therapiewereld zeer gerenommeerde boek 'Drama van het Begaafde Kind' over van Alice Miller. Misschien goed om eens te gaan lezen Smile.

Het is inderdaad van heel groot belang dat ouders hun kind de vrijheid en ruimte geven te ontdekken wat zijn specifieke talenten en behoeften zijn, en het kind daarin begeleiden en stimuleren ook. In plaats van het kind voor hun eigen doeleinden te gebruiken. Helaas gebeurt dit wel eens. Ouders kunnen het kind proberen te dresseren om hun eigen ambities in vervulling te brengen. Soms zijn die best wel in overeenstemming met de talenten en eigen aanleg van het kind, en hoeft dat dus helemaal nog niet tot ontsporingen te leiden. Maar vaak zal het kind zich helemaal niet herkennen in die plannen die zijn ouders met hem voorhebben, en dan ontstaat er een grote vervreemding, zowel van de ouders als vaak van het eigen ik.

[Chopra]

Hoe is je contact momenteel met je ouders?

Begrijp me niet verkeerd, ik heb een goede contact met mijn ouders.
Wat niet lukt,is dat ik mijn problemen niet kan vertellen.
Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar de enige wat ze willen, is dat ik moet worden hoe ze me willen zien.

Hoi Smile,toch zou ik proberen je ouders er direkt mee te confronteren,hoe moeilijk dat ook is.Als ouders zou je toch oog moeten hebben voor je kind...en dat ze je willen zien zoals zij willen is pure kindermishandeling,ze projecteren hun eigen tekortkomingen op jou,doen veel ouders,kijk maar naar hoe ze aan de zijlijn staan te schreeuwen bij een voetbalwedstrijd[is ook een reclame spotje over]

Over dat je zelf niet zijn...daar heeft ieder1 last van denk ik,en het is niet realistisch,als je gewoon je leven leeft ben je al 'je zelf' wat dat ook betekent...heb ik 10 jaar lang last van gehad,en soms nog...ik begon over een identiteitscrisis tegen mijn therapeut...het 1e wat hij zei was dat een identiteitscrisis helemaal niet bestaat,het is een onwerkelijkheid die je zelf in stand houd[door onbedoelde schuld van je opvoeding en de samenleving uiteraard]

Je bent nou al een persoon met al je problemen,die horen bij jou,accepteer je die dan ben je al een heel eind op weg in de goede richting....een leven [volgens opvoeding,MTV,maatschappij,samenleving whatever]wat volgens een bepaald patroon moet verlopen bestaat niet,je leven is zoals jou leven verloopt,eigen keuzes...heb ik na 36 jaar nog steeds moeite mee hoor,troost je met de gedachte dat haast niemand ongeschonden door deze wereld gaat,is onmogelijk...je krijgt tenslotte geen handleiding mee met de geboorte