Ik voel me de laatste tijd echt verschrikkelijk.
Om het even heel kort samen te vatten:
Ik heb al een tijdje een vriend(nick) (iets meer dan een jaar), maar heb de laatste 2 maanden ongeveer iemand leren kennen. Hij(chiel) werd mijn beste vriend maar naar een tijdje begon ik ook iets voor hem te voelen. Ik ben toen vreemdgegaan, en heb dat tegen mijn vriend verteld.
Natuurlijk was hij heel boos, maar we hebben het uitgepraat. Dat is nu niet het probleem. Het probleem is dat ik nu alleen vrienden wil blijven met Chiel. Maar ja hij houd van mij en wil niets liever dan een relatie met mij. Maar ik heb hem al gezegt dat dat er echt niet inzit omdat ik van Nick hou en bij hem wil blijven. Toch wil hij nog wel vrienden blijven.
Dat is dus opzich geen probleem; iedereen happy. Maar omdat ik 15 ben, en Chiel 19 vinden mijn ouders het 'een rare situatie'. Ze willen niet dat ik met hem omga. Dus willen ze niet dat ik naar hem toe ga en met hem afspreek enzo. Mijn vader hield vandaag een hele preek en hij gaf me het gevoel alsof ik iets fouts had gedaan. Alsof ik een hele grote fout ging maken, maar dat moest ik dan maar zelf weten. En niet achteraf bij hem komen uithuilen; het was mijn eigen keus.
Door dit verhaal voelde ik me enorm kut, ik hield me in omdat mijn vriendin erbij was. Maar ik moest me echt inhouden om niet te huilen. Daarna voelde ik me verschrikkelijk maar zette het even opzij omdat mijn vriendin er was. Nu is ze weg en komt het weer naar boven. Ik heb Chiel net gesproken via msn en het tegen hem gezegt. Hij is nogal depressief, en denkt veel aan zelfmoord.
Hij haat zijn leven, heeft geen vrienden en kan niemand vertrouwen. Ik was voor hem de enige die hem kon helpen. Maar nu ik hem niet meer mag zien van mijn ouders heeft hij helemaal geen zin meer in het leven. Ik heb geen idee wat ik nu moet doen.
Ik wil hem steunen, maar kan niks zeggen. Niks wat ik kan doen kan hem helpen, of wel?
(ik heb de namen even verandert voor privacy enzo).