Divapositiva12
Berichten: 1
Lid geworden op: 10 jan 2021 17:01

Het voelt alsof ik in een gevangenis leef

Hallo Allen,

Ik ben hier nieuw en wil graag mijn verhaal kwijt. Ik kan helaas niemand hierover in vertrouwen nemen, al hoop ik dat ik daar wel de moed voor krijg. Ik zou mezelf even kort voorstellen; ik ben 21 jaar en loop nu onderhand al 6 jaar met psychische problemen. Life is tough blink . Ik weet niet of het anderen misschien bekend voorkomt maar een poos geleden (ik was toen een jaar of 13) was het onder jonge meiden een soort hype om jezelf te beschadigen. En daarbij 'psychische problemen' te hebben met zelfmoordgedachten. Vaak zat er al wel wat maar voor mijn gevoel was het vooral aandachttrekkerij. En wat ben je daar als puber gevoelig voor. Ook ik ontwikkelde die vorm van aandacht vragen, want ja mijn leven was op dat moment zeker niet makkelijk; terugkijkend kon ik hartstikke sterk zijn als ik het maar beter had geprobeerd. Dus hup naar de psycholoog; achteraf wel goed geweest want bij de vechtscheiding van mijn ouders kon ik wel wat hulp gebruiken.

Ach ja, een fase, later op mijn vijftiende dacht ik er niet meer aan totdat ik last kreeg van echte depressieve gevoelens, en angst/paniekklachten. Tot mijn 19de hulp voor gehad, met periodes ook zonder. (nog steeds niet vanaf, wat hardnekkig toch die angst zucht.gif ) Tijdens mijn depressieve periodes had ik vaak het gevoel dat alles verpest was, ik nooit meer volwaardig door het leven kon gaan. En van een aandachttrekkerig pubermeisje was ik ineens veel volwassener, maar ook stiller en eenzaam. Ik begon me opnieuw te verdiepen in bijna dood ervaringen (als kind van een jaar of 11 was dat al begonnen) om de dood als een soort uitvlucht/geruststelling te zien. Ik was van mezelf al nooit zo bang voor de dood, eerder nieuwsgierig, maar door die verhalen viel die natuurlijke angst voor de dood die de meesten mensen wel hebben denk ik, weg. Ik had het gevoel dat ik het niet meer erg vond om dood te gaan. Laat mij maar ziek worden dacht ik dan. (ik wist hoogstwaarschijnlijk niet wat daar allemaal bij zou komen kijken applaus.gif )

Op een gegeven moment herpakte ik mijn leven weer. Zonder een middelbare school diploma kon ik gelukkig wel doorstromen naar een opleiding. Dus daar ging ik dan ook 100% voor. Nadat ik gestopt was met een angsttherapie, maar nog wel vol aan de antidepressiva zat kreeg ik plots last van heftige zelfmoordgedachtes met het gevoel dat ik er zo een einde aan kon maken. Ik wist niet wat er met me gebeurde want ik had mijn leven eindelijk op de rit :question: Dus ik ging op onderzoek uit, maar mijn situatie en gevoelens paste niet bij wat ik in de boeken in de bibliotheek las; vol wanhoop, de enige uitweg. Nee ik voelde me juist kalm en ook wel vrolijk. Dus dat is zegmaar nogal tegenstrijdig. Dus hup weer naar de dokter.

Ondertussen begon ik na al die jaren weer mezelf te beschadigen, waarmee ik een soort opluchting/vrijheid ervaarde. En van een meisje dat alles onder controle wilde hebben werd ik iemand die begon te experimenteren met drugs, en veel onverschilliger werd. Late puberteit?! Ik begon eerder te denken dat ik borderline ofz begon te ontwikkelen. Maar het gevaar is dat als je daar dingen over gaat opzoeken je alles op jezelf gaat betrekken en je echt gaat geloven dat je het hebt. Emoties kwamen weleens zo mokerhard binnen en dat was ik niet echt gewend van mezelf. Met vriendinnen altijd gezeik, dat ik me afgewezen voelde. Paste wel een beetje in het plaatje. Als je met die klachten naar t GGZ gaat denken ze natuurlijk ook gelijk aan die diagnose; diagnoses zijn zó funest. Ik geloof oprecht dat ze je leven kapot kunnen maken. Uiteindelijk 1 zelfmoordpoging gedaan, later weer bijna 1.

Ik weet bij mezelf niet wat die pogingen inhielden. Want ja, ik wilde er ook aandacht mee. Dat iemand voor me zou zorgen, me zou troosten, ontvluchten ook van de werkelijkheid, het krijgen van een kick etc. Nu ben ik zover gekomen dat GGZ mij een therapie heeft aangeboden, maar nu vraag ik me af; was het grootste deel inbeelding, ingekaderd door het begrip borderline? Wilde ik stiekem een diagnose..omdat? Ik wil er gewoon niet over nadenken, het voelt zó slecht. Ik ben nu bijna aan de beurt voor de therapie maar begin steeds meer twijfels te krijgen. Zelfs op het punt gestaan alles maar gewoon te cancelen 045.gif Ik durf er niet goed open en eerlijk over te zijn, de schaamte is te groot. Ik vraag me af; was het allemaal geen halfslachtige poging om aandacht/zorg te krijgen? Die gedachtes achtervolgen me elke dag en lijken me zo erg in te klemmen dat ik soms nergens meer van kan genieten en me steeds wanhopiger doet voelen. Ik wil zo graag iemand in vertrouwen nemen, maar de angst voor het oordeel is te groot. Toch wil ik de stap wagen en contact op nemen met diegene waarbij ik de intake had. Ik had al een mailtje gestuurd met wat informatie over vroeger :oops: en de angst dat ik mezelf wat aangepraat heb. Ze zou er nog op terugkomen maar heb er niks meer van gehoord. Ik vind het zo lastig om het dan weer aan te stippen..

Iemand tips? Een kijk op dit alles? Jullie zijn natuurlijk geen psychologen, maar goed. Volgens mij heb ik ook echt heel mijn levensverhaal opgeschreven; als ik eenmaal schrijf kan ik niet meer stoppen :)
Keep fighting while giving borders (and hugs) :knuffel:
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15115
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Het voelt alsof ik in een gevangenis leef

Nu ben ik zover gekomen dat GGZ mij een therapie heeft aangeboden, maar nu vraag ik me af; was het grootste deel inbeelding, ingekaderd door het begrip borderline? Wilde ik stiekem een diagnose..omdat? Ik wil er gewoon niet over nadenken, het voelt zó slecht. Ik ben nu bijna aan de beurt voor de therapie maar begin steeds meer twijfels te krijgen. Zelfs op het punt gestaan alles maar gewoon te cancelen 045.gif Ik durf er niet goed open en eerlijk over te zijn, de schaamte is te groot. Ik vraag me af; was het allemaal geen halfslachtige poging om aandacht/zorg te krijgen?
Het antwoord op die vraag zal je pas krijgen je de therapie die jou is aangeboden een kans hebt gegeven. Je krabbelt nu terug omdat je niet open en eerlijk durft te zijn. Er valt wat dat betreft zeker winst te behalen als je door gesprekken te voeren leert open en eerlijk te zijn. Ik zou het niet terzijde schuiven als een halfslachtige poging om aandacht/zorg te krijgen, maar het serieus nemen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Zelfverbeteraar
Berichten: 6
Lid geworden op: 21 sep 2021 16:31

Re: Het voelt alsof ik in een gevangenis leef

Hoi Divapositiva12,
Je moet jezelf nooit gaan zoeken in een specifieke diagnose, daar kom je nooit helemaal uit want je hoofd is geen diagnose als je met jezelf in de problemen zit, en je plakt jezelf daarmee een vast eeuwig beeld op van wie je bent. Meestal heeft een mens dan heel veel losse symptomen als ministukjes uit allerlei mentale aandoeningen, een mens is altijd een mix van talloze eigenschappen sowieso. Dus je bent zoveel meer dan alleen jou psychische symptomen, dat niet speciaal met jou problemen te maken heeft: Denk aan kwaliteiten, know hows, gaven. En je kunt innerlijk positief ontwikkelen en dus op goede manier vanuit je kern veranderen.
Tot voor hele kort wist ik ook nog niet precies wat er met me aan de hand was. Eerst dacht ik puur trauma.

Mij hielp het om al mijn klachten, symptomen, persoonlijke eigenschappen en mijn gedrag (naar andere mensen) op te schrijven voor mezelf, in punten onder elkaar op te schrijven, en dat kan een enorm lange lijst worden! Ook schreef ik al mijn klachten en problemen van het verleden op. Dus heb de DSM er toch maar bij gepakt. Op die manier kwam ik erachter, als ik het toch al namen moest gaan geven, dat ik persoonlijkheidsproblematiek had zelf: Het meest de vermijdende persoonlijkheid, het grootste deel de afhankelijke persoonlijkheid, en duidelijke trekken ook in hoofdlijnen met de paranoide persoonlijkheid, in combinatie met depressief voelen en hechtingsproblemen. Ik heb me laten onderzoeken inmiddels, en het klopte ook nog eens allemaal. Al zie ik het totaal niet als veel diagnoses, je bent gewoon hoe je bent, en je bent maar op 1 manier.

Dus het werk echt prima om eerst jezelf helemaal in beeld te brengen in trefwoorden of in zinnen zoals hieronder, onder elkaar te zetten als punten, dan krijg je een heel goed beeld van jezelf en wordt veel ineens wat meer duidelijk, in welke DSM-hoek van verscheidenheid van diagnoses je moet zoeken. Schrijf echt makkelijk vanuit jezelf met oorzaken van je klachten erbij, en niet in klinische termen.

Voorbeeld vanuit mezelf:

Dus níet opschrijven als: -ik heb denk ik een depressie

Maar wél opschrijven als: -voel me moe, slecht in me vel en kwaad. Gevoelsmatige oorzaken: Chronische sociale isolatie, angst voor afwijzing,
mezelf heel anders voelen dan anderen, de meeste mensen als kwaadaardig zien. Emotionele mishandeling en veel
en altijd gebruikt zijn als kind tot en met volwassenheid door "vrienden" en leeftijdsgenoten.

Je kunt verder terug in de oorzaken:
Mogelijke en gevoelsmatige oorzaak van het "gebruikt zijn door vrienden/leeftijdsgenoten": Ik werd als jong kind vernederd door meerdere gezinsleden tegelijkertijd. Wat hield die vernedering in: Veel oudere gezinsleden die dreigend schreeuwend continue kritiek leverden; samenspannen tegen mij als kind en alleen maar negatief op mij reageerden, zomaar uit het niets samenspannen en verbaal hard hun frustraties eigen afreageren.


En daar zat de oorzaak van mijn kernprobleem "depressie", maar gelijk van vele andere problemen die ik mentaal heb. Vaak komt er iets, of een paar dingen bovendrijven als gebeurtenissen in je kindertijd, maar kan ook wat later zijn gebeurd, als je helemaal terug gaat naar de eerste oorzaken van symptomen. Soms moet je wel 3 of meer keren terug van oorzaken, dus: Oorzaak symptoom, daar de oorzaak weer van, en weer de de oorzaak daarvan enz. Vaak kwam ik bij bijna alle klachten die ik heb, dan toch uit dat ik als hoofdoorzaak en aller eerste oorzaak, zeer onterecht, negatief en agressief ben benaderd door 2 gezinsleden. Het grootste oorzaak pijnpunt van de mishandelingen was het doelbewust en grof samenspannen tegen mij als volwassenen tegen een kleiner kind. Je ziet het al terug bij de paranoide persoonlijkheid: "Denken waar te nemen dat iedereen tegen je samenspant en tegen je is en je wilt pijn doen". Symptomen van de paranoide PS, die erg nauwkeurig overeenkomen met de feitelijke mishandelingen als kind die werkelijk zijn gebeurd!
Dit is maar een voorbeeld, maar zo kun je ook bij jezelf met je eigen, en bij al je klachten en nagaan. Fijn dat je een plakker hebt als boei, maar feitelijk gaat het om de oorzaken, en je vaak daaronder liggende overtuigingen en negatieve gevoelens, en juist gebrek aan positieve ervaringen die je toen helaas niet of weinig had, en de positieve ervaringen die vanaf nu in je leven juist mag opdoen, in geval van persoonlijkheidsproblemen dan.
Schematherapie schijnt een hele goeie te zijn.

Veel succes met alles, en moedig dat je je verhaal hebt gedaan!
Gebruikersavatar
eenspanjaard
Berichten: 56
Lid geworden op: 18 apr 2022 16:13

Re: Het voelt alsof ik in een gevangenis leef

ik namelijk ook, heel erg vervelend is dat hoor

Terug naar “Persoonlijkheidsstoornissen”