Gebruikersavatar
Fr@d
Berichten: 4
Lid geworden op: 20 aug 2016 12:12

Onverklaarbaar gedrag zoon

Hallo,

Ik ben Fred, 70 jaar, getrouwd en we hebben samen een zoon van 46 jaar.

Ik zoek hulp en/of eventueel advies in verband met de telkens weer verstoorde omgang met onze zoon.
Hij heeft gestudeerd aan de universiteit en heeft een goede baan.
Tijdens zijn studie hebben we hem altijd volledig gesteund. Ook toen hij, op 25-jarige leeftijd uit huis is gegaan om op zich zelf te gaan wonen, hebben we geholpen met de inrichting, verhuizing, opknappen van de woning en bijgedragen in de kosten. Tot dat moment was de relatie met hem redelijk tot goed te noemen. Mede aanleiding om op zichzelf te gaan wonen was het zeer zelfstandige getoonde gedrag thuis.

Vervolgens kreeg hij verkering en ging verhuizen naar een groter appartement om samen te gaan wonen. Vanaf dat moment begon de relatie met hem te verslechteren. Nadat aanvankelijk de verhouding met zijn vriendin met ons goed was werd die al snel slechter. Uiteindelijk verbraken zij, om voor ons volstrekt onduidelijke reden, het contact met ons.
Uren met hem gepraat om er achter te komen wat de reden hier nu eigenlijk van was. Er kwam niets anders uit dan: “Wij mochten zijn vriendin niet”, “jullie weten het wel”,etc. Wij konden het niet bedenken. Later, nadat die relatie was verbroken werd het contact met ons weer hersteld.

In de loop van de jaren heeft hij op die manier diverse relaties achter de rug. Steeds voor periodes van ongeveer vijf jaar. Zonder dat er een voor ons duidelijke reden was herhaalde dezelfde procedure zich. Zo ook nu, met zijn laatste vriendin. In het begin gaat het redelijk tot goed en na verloop van tijd wordt het contact weer slechter. Met Vaderdag kreeg ik bijvoorbeeld een app “Gefeliciteerd met je zoon”. Ik moest dat interpreteren als “als je geen zoon had was je ook geen vader geweest”.........? Ik weet niet wat ik daar van moet denken.

We hebben van alles bedacht wat de oorzaak kan zijn, we komen er niet achter. Kort geleden hebben we hem er persoonlijk naar gevraagd. Dat ontaard in een heftige nietszeggende discussie en agressief gedrag. Er worden argumenten aangevoerd waar wij ons met geen mogelijkheid in herkennen. Als “Hij krijgt meer steun van zijn huidige “schoonouders” en “hadden zijn nieuwe auto afgekraakt”, "hebben geen begrip voor zijn vriendin", "praten niet met haar". Uiteindelijk is hij kwaad de deur uitgelopen. Volgens zijn huidige vriendin moet hij nu nadenken.

Bij toeval spraken wij kort achtereen vroegere vriendinnen van hem. We hebben hen gevraagd naar de reden van dit voor ons totaal onverklaarbare en steeds terugkerende gedrag. Naast een regelmatig vertoont agressief gedrag voelde hij zich 'een ongewenst kind' en dat hij 'onvoldoende aandacht en steun' van ons kreeg, zeiden zij. Verder gedroeg hij zich bij een ieder vaak agressief.
Toch vreemd als men bedenkt dat we nog geen half jaar geleden een bedankkaartje met bloemen van hem kregen voor de steun die hij de laatste jaren van ons heeft gehad en de hulp bij het verkoopklaar opleveren van zijn woning. “Zonder jullie hulp had ik het nooit gered” stond er nog op. 
Het is nl. een zeer langdurig proces geweest om de gezamenlijke woning van hem en zijn vorige vriendin te verkopen. Wij hebben hem daarbij met raad en daad en deels ook financieel bijgestaan toen die relatie verslechterde.

In feite weten we met de wetenschap enig idee te hebben waar het over gaat, niet hoe we dit verder moeten aanpakken. Om de relatie met hem, maar ook met zijn vriendin, binnen normale proporties te krijgen. Of in ieder geval bespreekbaar te maken. Met zijn vriendin kan ik het niet bespreken. Dat wordt vast gezien als verraad of ondermijning. Een persoonlijk gesprek ontaard vast en zeker in agressief gedrag en verbaal geweld verwachten wij uit ervaring.

Graag advies en/of hulp,

Met vriendelijke groet,
Fred
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Onverklaarbaar gedrag zoon

Omdat je deze tekst al eerder bij het 'Voorstelen' topic hebt geplaatst, heb ik je oorspronkelijke bericht verwijderd.

Je zoon lijkt me een nogal verwend en manipulatief mannetje die heel sterk de neiging heeft partij te kiezen voor zijn vriendinnetjes en ze om de vinger lijkt te kunnen winden door verhalen op te hangen over hoe slecht zijn ouders hem wel niet behandeld hebben. Hij hangt dus ten koste van zijn ouders de zielepoot uit tegenover zijn vriendinnetjes, maar is wel zo blij als hij hulp van hen krijgt om zijn huis te verkopen. En als je er iets van zegt wordt hij ook nog agressief. Tja, leuke jongen is dat.

Ik zou zeggen dat de maat nu wel vol is en dat hij het maar lekker zelf uitzoekt. Jullie hebben als ouders toch wel genoeg voor hem gedaan en er niets als stank voor dank voor terug gekregen?
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Onverklaarbaar gedrag zoon

als praten met hem niet helpt, als hij geen geldige redenen heeft voor zijn patroon van gedrag, als hij jullie niet echt de kans geeft om iets "anders" te doen of de situatie beter te maken, wat rest er dan nog?

Misschien moet je zelf wat afstand nemen, kijken of hij zelf moeite onderneemt.

anders is het spijtig maar helaas, er zijn grenzen aan wat je geeft in welke relatie dan ook (bloedverwant of niet) en hoeveel de tegenpartij neemt.

trieste situatie :(
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Fr@d
Berichten: 4
Lid geworden op: 20 aug 2016 12:12

Re: Onverklaarbaar gedrag zoon

Bedankt voor de reacties,
Momo schreef: Misschien moet je zelf wat afstand nemen, kijken of hij zelf moeite onderneemt.
en
Volhoudertje schreef: Ik zou zeggen dat de maat nu wel vol is en dat hij het maar lekker zelf uitzoekt.
Afwachten tot hij zelf iets onderneemt heeft eens zo'n 3 jaar geduurd. Pas nadat de familie hem liet weten dat zijn moeder, nu vier jaar geleden, een hartoperatie moest ondergaan nam hij contact met ons op.
Wij waren er desondanks heel blij mee en het leek aanvankelijk beter te gaan dan ooit. Tot voor kort dus.

Nu we na al die jaren meer idee hebben wat de oorzaak van zijn gedrag zou kunnen zijn denken we toch dat het iets psychisch is. Hij kan nl. ook zomaar feiten met stellige overtuiging anders voor doen. Zo zal het waarschijnlijk ook zijn met hoe hij bepaalde zaken ten aanzien van ons beleeft en ervaren heeft. Hij is er van overtuigt dat het is zoals hij denkt. Draagt dat ook naar anderen uit. Met ons praat hij daar niet over ook al vragen we daar specifiek naar. Misschien kan en/of wil hij er niet over praten. Juist door een besef diep van binnen dat zijn overtuiging toch niet helemaal, of helemaal niet, klopt. Bovendien is een dergelijk gedrag ook niet erg loyaal ten aanzien van ons. Misschien dat hij op die momenten een kaartje stuurt,als compensatie of zoiets.
Maar goed, dat is psychologie van de koude grond.........
Maar als het waar is vind ik het ook zaak er iets aan te doen omdat ons op die manier veel onrecht is en nog wordt aangedaan.En anderen een onjuiste indruk van ons hebben.
Ondanks alles blijft het toch onze zoon en willen hem toch niet missen, vooral niet als hij er misschien zelf niets aan kan doen.

Graag een reactie

Mvg, Fred
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Onverklaarbaar gedrag zoon

Fr@d schreef:Maar goed, dat is psychologie van de koude grond.........
Maar als het waar is vind ik het ook zaak er iets aan te doen omdat ons op die manier veel onrecht is en nog wordt aangedaan. En anderen een onjuiste indruk van ons hebben.
Het is inderdaad 'psychologie van de koude grond' omdat het uiteraard onmogelijk is om op afstand te kunnen oordelen over deze situatie. Als er psychische factoren zouden spelen die het gedrag van uw zoon verklaarbaar maken, is het natuurlijk aan uw zoon om daar werk eventueel van te maken. Dat is en blijft zijn eigen keuze.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Tsoort
Berichten: 62
Lid geworden op: 07 apr 2016 11:28

Re: Onverklaarbaar gedrag zoon

Dag Fred,

Vervelend, dit is niet wat je op je oude(re) dag wil hebben...
Het is en blijft natuurlijk je zoon , maar anderzijds is het ook een zon van 46, met een eigen leven, mogelijks eigen moeilijkheden, eigen ideeën, verhalen, karaktertrekken en ga zo maar door.

Het is mi duidelijk dat hij weinig inmenging wil in zijn manier van leven. Het is jouw natuurlijke vraag waarom dat zo is, maar anderzijds staat deze vraag een contact met jullie zoon wel in de weg.
Ik verklaar me nader : gezien hij zo reageert op de vraag, valt de communicatie volledig weg : de deur gaat dicht en blijft dicht, mogelijks zelfs voor 3 jaar.
En dat is niet wat jullie willen, zou ik ook niet willen in de relatie met mijn volwassen kinderen.

Wachten tot hij opnieuw over de brug komt is eigenlijk je zelf eigen tergen : in jouw plaats zou ik hem en zijn vriendin uitnodigen voor een etentje, feestje al of niet met een aanleiding (verjaardag,...)mogelijks met anderen waar de focus ligt op de alledaagse koetjes en kalfjes en de gezelligheid van het moment op zich.
Verboden zijn vragen als "hoe is het ?" en laat staan dat er over het laatste conflict wordt gesproken, tenzij hij er zelf al zou over beginnen.

De bedoeling is eigenlijk aan te geven dat jullie graag met hem contact hebben, met de persoon die hij is en de vriendin die hij heeft gekozen, los van alles wat hij al zou beweerd hebben , thuis, bij zijn vriendin of waar dan ook. Eigenlijk interesseert jullie dit niet, hij en het contact met hem staat in deze eerste fase prioritair.Het laatste dat mag gebeuren is dat je hem paternalistisch en 'beoordelend' aanspreekt, di enkel olie op het vuur, dit los van het feit dat je misschien gelijk hebt, maar dat doet er nu even niet toe.
Als jullie die ontmoeting kunnen besluiten met een algemeen gevoel van 't was gezellig', dan zijn we al een stap vooruit.

zie je zo iets voor je zelf haalbaar ?
Gebruikersavatar
Fr@d
Berichten: 4
Lid geworden op: 20 aug 2016 12:12

Re: Onverklaarbaar gedrag zoon

Tsoort,
Bedankt voor je reactie.

Voor wat betreft het zijn eigen leven laten leiden en bepalen heb je gelijk. Tuurlijk, het is een volwassen man.
Nadat hij al eens drie jaar weg was gebleven zouden we niet meer over wat er daarvoor gebeurd was praten. Bemoeide we ons niet met zijn zaken en levenswijze tenzij hij er naar vroeg. Desondanks gaat er dan toch nog iets mis blijkbaar. Wordt ons nu bijv. te weinig belangstelling of hulp voor hem en zijn vriendin verweten.
Tja, wat moet je dan?
Maar met rust laten en de situatie maar accepteren zoals die is.
Moeilijk maar het is niet anders.

Fred

Terug naar “Persoonlijkheidsstoornissen”