Psycholoog.net/forum

Hallo forumlezers!
De laatste tijd zit ik ergens nogal mee, ik denk namelijk dat ik borderline heb.
Ik weet dat er natuurlijk meer mensen zijn die dit zeggen maar ik zal hieronder mijn symptomen even opnoemen.

• Ik heb de laatste tijd erg vel last van stemmingswisselingen, ik kan van de ene op de andere minuut van heel depressief naar heel blij gaan, en weer 2 minuten later kan ik opeens heel boos zijn en kan ik mezelf moeilijk bedwingen.
  
  Ik heb vaak de neiging o mezelf te verwonden, en dit heb ik dan ook vaak gedaan. Ik probeer er nu mee te stoppen maar ik merk dat ik mezelf toch wel minstens om de dag opzettelijk pijn doe (minder ernstig dan eerst, maar toch)
  
  Ik heb de laatste tijd veel last van dissociatie (denken dat alles één grote film of droom is), ik denk telkens dat ik droom en heb soms geen idee wat ik aan het doen ben.
  
  Ik ben erg bang dat mensen me verlaten. Van al mijn vrienden ben ik bang dat ze me zat zijn en weg willen gaan.
  
  Ik hoor stemmen in mijn hoofd, vaak hoor ik deze een paar dagen achter elkaar heel duidelijk, dan weer een tijdje een stuk minder, ik las dat dit ook soms voorkomt bij borderline.
  
  Ik heb een sterk wisselend zelfbeeld, de ene keer kan ik me heel zelfverzekerd voelen, de andere keer durf ik niet over straat omdat ik dan denk dat mensen me in hun hoofd uitlachen en voel ik me waardeloos.

Zou het kunnen dat ik inderdaad borderline heb? Ik heb al vele tests gedaan op het internet en bij elke test is de uitslag dat ik een zeer hoge kans heb op borderline. Ik durf hier niet zo goed mee naar mijn ouders, zij weten ook niet van mijn zelfverwonding of andere dingen hierboven genoemd.
Ik word helemaal gek en wil graag hulp, maar ik durf er niet over te praten.
Ik zou het erg fijn vinden als jullie in de reacties zouden kunnen zeggen of jullie denken dat ik borderline heb, of misschien een paar tips kunnen geven over hoe ik hier hulp mee moet zoeken.

Alvast bedankt en groetjes!
Senna (15)

Hallo Senna, welkom op het forum!

Ik zou niet zo veel waarde hechten aan tests die je op internet kunt doen. Dat soort tests kunnen een globale indicatie geven, maar de foutmarge is redelijk hoog. Verder speelt je leeftijd ook een rol, waardoor het stellen van een diagnose iets is wat je beter aan een deskundige kunt over laten Het is jammer, maar wel begrijpelijk dat je hier niet met je ouders over durft te praten. De meest voor de hand liggende vertrouwenspersoon die naar je zal luisteren is je huisarts. Je huisarts zal je advies kunnen geven met je hulpvraag.

Hoi @volhoudertje
Bedankt voor je reactie!
Ik zat zelf ook al te denken aan de huisarts, het probleem is alleen dat ik niet echt naar de huisarts kan zonder dat mijn ouders erachter komen.
Ik besef erg goed dat online tests geen duidelijke indicator zijn, maar dat icm met al mijn klachten vond ik het toch wel opvallend.
Nogmaals bedankt voor je reactie!

Ps. Is je profielfoto gemaakt in concentratiekamp Sachsenhausen vlakbij Berlijn? Ik ben daar 2 weken geleden nog geweest en heb dat bord precies gezien op de poort, maar dan met ''Arbeit macht frei'' erop.
Beetje off-topic maar ik vond het wel grappig en toevallig

Sennadewoerd schreef:Ik zat zelf ook al te denken aan de huisarts, het probleem is alleen dat ik niet echt naar de huisarts kan zonder dat mijn ouders erachter komen.

Je ouders hoeven er niet achter te komen als je een gesprek hebt met je huisarts.
Wat de geheimhoudingsplicht is het belangrijk met het volgende rekening te houden:

Een huisarts mag wel met de ouders of wettelijke vertegenwoordigers praten over de medische situatie van hun kinderen jonger dan 12 jaar. Voor kinderen van 12 tot 16 jaar beslist de huisarts zelf, na overleg met het kind, of hij de ouders inlichtingen geeft.

Bron: rijksoverheid.nl

Sennadewoerd schreef:Ps. Is je profielfoto gemaakt in concentratiekamp Sachsenhausen vlakbij Berlijn?

Mijn profielfoto is inderdaad gebaseerd op een foto van de poort van het kamp Sachenhausen.
Ik heb met Photoshop het woord 'Arbeit' in 'Liebe' veranderd.

Knap van je Sennadewoerd zo'n topic als dit te openen en je probleem zo goed uiteen te zetten terwijl het je zo kwetsbaar doet voelen. Je durft er niet met je ouders over te beginnen, de fatalistische gedachtes, je inktzwarte stemmingen en je aanvechtingen tot zelfmutilatie die durf je niet goed met hen te bespreken. Zou ik ook nooit aangedurfd hebben. De huisarts lijkt ook mij de aangewezen instantie om eens over deze zaken te beginnen.
Enneh Sennadewoerd, houd in gedachten dat de mens dikwijls het meeste lijdt aan het lijden dat hij vreest