Gebruikersavatar
tjeskoba
Berichten: 23
Lid geworden op: 02 jul 2014 13:39

Wat scheelt er toch met mij?

Hallo,

Ik ben ondertussen 23 jaar oud, en heb nog steeds het gevoel dat er geen plaats of toekomst voor mij is in deze maatschappij. Ik heb heel mijn leven al het gevoel dat ik anders ben (in de negatieve zin dan wel) dan de meeste mensen. Alsof ik niet voldoe aan normale eisen van onze maatschappij, alsof ik er altijd wel uit val. Ik kom slecht overeen met mijn ouders en wil thuis zo snel mogelijk weg. Ik heb een normaal loon, maar kan het niet betalen aangezien als zó abnormaal duur is. Ik geef voor een deel mijn ouders de schuld van mijn "abdnormale ik": werd vroeger geslagen als straf (zij vonden het maar een "tik", maar ik heb er erg onder geleden als kind), iedere dag ruzie met elkaar maken over dingen die een kind niet moet horen, vijf maal al willen scheiden maar dan ging het steeds niet door, ect ect. Werd vroeger als kind niet echt gepest, maar dikwijls wel uitgesloten, voelde me daardoor altijd minderwaardig. Daarnaast heb ik een haat tegenover mannen opgebouwd omdat ik er niet tegen kon hoe mijn vader mijn moeder, mijn zus en mij behandelde: altijd kleineren, geen eigen mening mogen hebben als die niet overeenkwam met de zijne, controlefreak,... Komt het nu daardoor dat ik lesbisch ben, of ben ik zo geboren, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik een afschuw van mannen heb. Ik ben al twee jaar samen met mijn vriendin, maar ik kan er soms niet tegen wanneer ze "lief" is voor mij, en dat vind ik heel erg van mezelf. Ik ben heel erg slecht in het leggen van sociale contacten of vriendschappen onderhouden. Ik zie mezelf als extreem introvert en ik zou altijd alleen kunnen zijn, hoewel ik me soms wel eenzaam voel. Ik heb een enorme faalangst, als iets niet lukt voel ik me gefaald als persoon. Ik weet dat dit niet goed is, maar het lukt me niet om anders te denken. Sinds mijn 19de ben ik echt in een depressie beland, neem ook al sinds dan antidepressiva. Heb al verschillende malen therapie gevolgd, al maakte dat niet veel verschil. Kan het bovendien niet meer betalen, aangezien het in België super duur is. Ik hou niet van labels, maar soms wenste ik dat ik zo'n label kon vinden: dat scheelt er met mij. Dan zou ik weten dan ik niet de enige ben.
Gebruikersavatar
tantejan
Berichten: 819
Lid geworden op: 28 nov 2014 17:28

Re: Wat scheelt er toch met mij?

Je bent niet de enige, ik heb ook dit soort problemen en toen ik 19 was had ik ook hulp nodig. In die tijd (1973...)hadden ouders nog veel langer iets over je te zeggen dan nu dus zeiden mijn ouders:"Onzin, doe maar gewoon normaal dan gaat die flauwekul wel over, jij moet niet zo...enzovoort..." Ook mijn ouders sloegen en bij ons was het mama die het niet goed vond als je er een eigen mening op na hield. Ik vond het ook vaak moeilijk als mijn man lief deed.

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je ook hulp kunt krijgen want je bent nu nog jong (ja, ik ben oud... :lol:)
De littekens die je ouders achterlaten kunnen lang blijven zitten.
Ik kom er nu pas echt achter, bij mij heeft mijn jeugd veel bedorven.
Ik hoop dat jij gauw van jezelf leert houden meid en dat je op tijd de juiste hulp vindt. :knuffel:

Terug naar “Persoonlijkheidsstoornissen”