Gebrek aan eigenwaarde

[Janneke85]

Hoe eng is het om je verhaal te doen, maar op deze site hebben al zoveel mensen moed getoond. Dit jaar heb ik voor het eerst psychologische hulp gezocht en misschien is mijn verhaal hier doen wel een volgende stap. Om eens openbaar te maken hoe ik denk en vast zit in gedachten , en dit niet alleen met de hele kleine groep in mijn omgeving te delen (2 vrienden).

Ik ben 28 jaar en ken mezelf niet anders dan twijfelend aan mezelf. Mijn broertje, vriendinnen, klasgenoten en nu collega's, iedereen is altijd beter, leuker, mooier, succesvoller en populairder. Door familie ben ik vaak met mijn broertje vergeleken, waarbij hij er altijd beter vanaf kwam en komt. Dit is niet alleen mijn interpretatie, maar hebben mijn ouders inmiddels ook erkent. Ergens heel fijn die erkenning (ik heb het me niet verbeeld), maar tegelijkertijd leidt die erkenning tot een stuk onbegrip, want waarom hebben ze dat laten gebeuren? Doordat ik nooit de leukere was en toch ook graag aandacht wilde en leuk gevonden wilde worden, heb ik mezelf van kinds af aan weggecijferd. Zo hielp ik thuis met alles. Als ik maar lief gevonden kon worden door alles mee op te pakken en altijd klaar te staan, kon ik daarmee misschien mijn andere tekortkomingen compenseren. En als ik mezelf maar afkraakte, kon niemand dat voor mij doen.

Over de jaren heen is dit gedrag heel diep in mij gekropen. Zo ver dat ik inmiddels fysiek ongemakkelijk word van complimentjes (als ik ze al hoor). Ik vind mezelf zo onbelangrijk dat ik me soms afvraag hoe erg het zou zijn als ik met mn auto tegen een boom rijd. Zouden mensen mij missen? En toch zou ik dat nooit zelf doen, daarvoor vind ik het leven ook te leuk.

Feit is dat ik soms in buien beland, waar ik absoluut niet meer uitkom. Vandaag zei mijn psycholoog dat zij ook even geen idee meer heeft. Niet echt hoopgevend. In mijn hoofd weet ik precies wat er misgaat in mijn gedachten en gevoelens, maar toch kan ik niet uit negatieve gedachtestromen ontsnappen. Ik durf er ook niet altijd met mijn omgeving over te praten. Veel te bang dat ze me gek vinden en me in de steek laten. Vaak voel ik me alleen. De band met familie is door vele gemene opmerkingen inmiddels erg moeizaam. Graag wil ik meer contact met familie, maar moet ik mezelf na het contact weer bij elkaar rapen door de opmerkingen die naar mijn hoofd worden geslingerd ("wat is er mis met je, zelfs je jongere broertje...")

Ik heb twee geweldige vrienden aan wie ik dit jaar pas ben gaan vertellen hoe ik me soms voel. Dit stukje bij beetje. Iedereen kent me als opgewekt, lief, aardig en succesvol (hun bewoordingen) en denkt dat ik voldoende zelfvertrouwen heb. Een masker dat ik eigenlijk al jaren draag, maar dat tegenwoordig steeds moeilijker is om vol te houden. De twee vrienden zijn geschrokken van mijn verhaal en mijn twijfels/ sombere gedachten. Ik weet dat ze er altijd voor me zullen zijn en toch durf ik niet alles te vertellen. Stel dat ze inderdaad ontdekken dat ik eigenlijk helemaal geen leuk persoon ben en me alleen laten? Alles wat in die richting gaat (niet antwoorden op een berichtje, een ongelukkig geplaatste opmerking, een afgezegde afspraak), alles maakt dat ik onmiddellijk in een negatieve denkspiraal kom van 'zie je wel, ik ben niet leuk en niet belangrijk'.

Dit eeuwige getwijfel aan mezelf, de enorm negatieve Pavlov-reactie op 'onschuldige' gebeurtenissen en uitspraken, het voortdurend afkraken van mezelf en niet van mezelf houden.. het is zo vreselijk vermoeiend. Als ik er echt over nadenk, weet ik dat een groot deel van de twijfels niet nodig zijn, maar mijn gevoel zegt wat anders. Alleen kom ik er niet meer uit en mijn psycholoog weet het blijkbaar ook even niet meer. Het negatieve zit enorm diep in mij. Relativeren lukt als ik er met iemand even over kan spreken, dan lijkt alles minder negatief. Maar hoe erg is het dat je moet toegeven dat je blijkbaar continue bevestiging nodig hebt? Bevestiging dat mensen in je omgeving je niet alleen laten, ze je toch echt leuk (kunnen) vinden en dat alles (ooit) echt wel goed komt.

Ik heb wel eens te horen gekregen dat ik geen recht van spreken heb met mijn onzekerheden, maar ik kies er toch ook niet voor om me zo te voelen? Mijn overwegingen (weten dat ik iets niet negatief mag oppakken) en mijn gevoel (dat bij een opmerking al gauw helemaal op hol slaat) komen niet tot een middenweg. Alles betrek ik op negatieve manier op mezelf. Nooit heeft iemand anders iets verkeerd gedaan.. ik ben schuld en dat is tegelijkertijd alleen maar een bevestiging van mijn falen. Mijn psycholoog zegt dat het lijkt alsof ik de halve wereld op mijn schouders draag, maar die wil ik er zo graag vanaf hebben. Alleen het omzetten van die gevoelens naar de logische verklaringen voor gebeurtenissen en uitspraken (waarvan ik weet dat ze er zijn) lukt niet...

[Janneke]

Hoe eng is het om je verhaal te doen, maar op deze site hebben al zoveel mensen moed getoond. Dit jaar heb ik voor het eerst psychologische hulp gezocht en misschien is mijn verhaal hier doen wel een volgende stap. Om eens openbaar te maken hoe ik denk en vast zit in gedachten , en dit niet alleen met de hele kleine groep in mijn omgeving te delen (2 vrienden).

Hi Janneke,
welkom, naamgenoot!! En goed, om die verschillende stappen te zetten!!

Ik ben 28 jaar en ken mezelf niet anders dan twijfelend aan mezelf. Mijn broertje, vriendinnen, klasgenoten en nu collega's, iedereen is altijd beter, leuker, mooier, succesvoller en populairder. Door familie ben ik vaak met mijn broertje vergeleken, waarbij hij er altijd beter vanaf kwam en komt. Dit is niet alleen mijn interpretatie, maar hebben mijn ouders inmiddels ook erkent.

Naar hoor - je hebt als het ware met de paplepel in gegoten gekregen, dat hij simpelweg beter is.

Ergens heel fijn die erkenning (ik heb het me niet verbeeld), maar tegelijkertijd leidt die erkenning tot een stuk onbegrip, want waarom hebben ze dat laten gebeuren?

Hartstikke goed, die verschuiving!!
Zij hebben dit gedaan/ laten gebeuren, wat heeft hen daarbij bewogen...?

Doordat ik nooit de leukere was en toch ook graag aandacht wilde en leuk gevonden wilde worden, heb ik mezelf van kinds af aan weggecijferd. Zo hielp ik thuis met alles. Als ik maar lief gevonden kon worden door alles mee op te pakken en altijd klaar te staan, kon ik daarmee misschien mijn andere tekortkomingen compenseren. En als ik mezelf maar afkraakte, kon niemand dat voor mij doen.

Ja, ik ken dit soort zaken...! Ook uit eigen ervaring.
Het staat bekend als 'overlevingstactieken' - "een mens moet wat", als kind heb je simpelweg voor je ontwikkeling aandacht van anderen, zeker van je ouders nodig. Komt dat helaas niet vanzelf, dan zul je als kind "iets moeten verzinnen". (En helaas: die patronen kunnen diep inslijpen, en ze zijn als je ze vanaf een afstandje, buiten de context rationeel bekijkt, zelden in jouw voordeel.)

Over de jaren heen is dit gedrag heel diep in mij gekropen. Zo ver dat ik inmiddels fysiek ongemakkelijk word van complimentjes (als ik ze al hoor).

...ik heb tijdenlang in een hele fijne vrouwengroep gezeten en vrijwel iedereen had dit in het begin.
Het leuke was wel, dat we elkaar doorgaans wel complimentjes konden geven.
En langzamerhand begonnen we het allemaal leuker en leuker te vinden om ze ook te krijgen...!
Kortom: moed houden - op gegeven moment, in jouw tempo aangepakt, komt dit gewoon goed!

Feit is dat ik soms in buien beland, waar ik absoluut niet meer uitkom. Vandaag zei mijn psycholoog dat zij ook even geen idee meer heeft. Niet echt hoopgevend.

Naar hoor!
Heb je een idee, hoe je in zo'n bui beland..?
(Ik had ooit een psychologe, met wie ik uitgebreide gesprekken had, van het type "als het op dinsdagavond mis was gegaan, dan bespraken we dinsdagmiddag, wat ik zoal deed en voelde etc. etc." en dan dinsdagochtend, dan maandagavond, etc - totdat we samen snapten waar het vandaan kwam.)
En wat voor soort buien zijn dat dan precies...?

In mijn hoofd weet ik precies wat er misgaat in mijn gedachten en gevoelens, maar toch kan ik niet uit negatieve gedachtestromen ontsnappen.

De taal is hier ook een groot probleem.
Nogal wat "gedachten" zijn niet echt gebaseerd op ratio en vanuit logica tegen jezelf praten - nogal wat gedachten zijn in wezen puur gevoel.
En gevoel, gebaseerd op nare emotionele ervaringen (zoals altijd maar minder zijn dan je broer, altijd maar "jezelf van jezelf weg moeten cijferen" om nog een beetje te krijgen wat je nodig hebt) is niet echt goed te stoppen met rationeel denken.
Okee: nuchter constateren:"Oh, hier ga ik weer - maar ik hoor het nu mezelf denken, en ik ben het er niet mee eens - en ik probeer nu iets plezierigs voor mezelf te gaan doen", dat kan zin hebben.
(Maar de negatieve stroom er nmee stoppen - dat is nog weer een stap verder.)

Ik durf er ook niet altijd met mijn omgeving over te praten. Veel te bang dat ze me gek vinden en me in de steek laten. Vaak voel ik me alleen.

Heel naar! Maar tja - jouw eerste omgeving, je ouders hebben zich helaas niet betrouwbaar getond, dus dat je mensen niet spontaan en moeiteloos vertrouwt: volstrekt logisch.

De band met familie is door vele gemene opmerkingen inmiddels erg moeizaam.

Bah!!

Graag wil ik meer contact met familie, maar moet ik mezelf na het contact weer bij elkaar rapen door de opmerkingen die naar mijn hoofd worden geslingerd ("wat is er mis met je, zelfs je jongere broertje...")

Op zichzelf genomen snap ik dat je contact wilt - maar als het zo moet, neem je er idd geen energie uit mee. Kost het je eerder bakken met energie. (Dat het toch ook ""gewoon"" bij jou neer wordt gelegd: jij doet moeilijk, met jou zou iets mis zijn - HUUUU!!!!)

Ik heb twee geweldige vrienden aan wie ik dit jaar pas ben gaan vertellen hoe ik me soms voel. Dit stukje bij beetje. Iedereen kent me als opgewekt, lief, aardig en succesvol (hun bewoordingen) en denkt dat ik voldoende zelfvertrouwen heb. Een masker dat ik eigenlijk al jaren draag, maar dat tegenwoordig steeds moeilijker is om vol te houden.

Ja, die maskers zijn nare dingen.
Aan de ene kant nuttig, zoals iedere overlevingstactiek.
Maar achter dat masker bouw je een soort van schijnwereld op - en ok in sociaal opzicht is dat lastig!

De twee vrienden zijn geschrokken van mijn verhaal en mijn twijfels/ sombere gedachten. Ik weet dat ze er altijd voor me zullen zijn en toch durf ik niet alles te vertellen. Stel dat ze inderdaad ontdekken dat ik eigenlijk helemaal geen leuk persoon ben en me alleen laten?

Ja - gemeen he, zoals dat allemaal werkt! Zou je geen masker hebben hoeven dragen, had je deze angst er nooit bij hoeven krijgen - dan wisten ze gewoon wie jij was en wist jij kei-goed hoe ze op de echte jij reageerden.

Alles wat in die richting gaat (niet antwoorden op een berichtje, een ongelukkig geplaatste opmerking, een afgezegde afspraak), alles maakt dat ik onmiddellijk in een negatieve denkspiraal kom van 'zie je wel, ik ben niet leuk en niet belangrijk'.

Naar hoor!

Als ik er echt over nadenk, weet ik dat een groot deel van de twijfels niet nodig zijn, maar mijn gevoel zegt wat anders.

Ja - het is goed om te weten dat het rationeel niet nodig is, dat afkraken - maar dat betekent niet, dat je emoties het zo maar aankunnen, om het anders te doen dan jij geleerd hebt dat het veilig is!!
De eerste stap is, maken dat het "hier en nu" emotioneel veilig voor jou zou kunnen zijn, met zo weinig mogelijk negativiteit. Want die overlevingstactieken hebben simpelweg een belangrijke functie, die je niet ongestraft overboord kunt gooien ("Mijn ratio zegt dat het niet nodig is, hup, klaar, weg ermee" - daar komen angstaanvallen of wat dan ook van!! Zo simpel iggen die dingen niet.)

Het negatieve zit enorm diep in mij.

Ja, helaas - hun negativiteit!!

Relativeren lukt als ik er met iemand even over kan spreken, dan lijkt alles minder negatief.

Eh - wat is precies voor jou "relativeren"?
Ik kan me wel levendig voorstellen, dat als iemand echt aandacht aan jou besteed, dat je dan echte aandacht voelt, gericht op jou (en niet eens op jouw masker van lief doen, etc.) - en dat dat helpt.

Maar hoe erg is het dat je moet toegeven dat je blijkbaar continue bevestiging nodig hebt?

NIET.
Je hebt een schrijnende tekort aan bevestiging gekregen toen je dat nodig had - en dat laat helaas sporen na.
En die ben je nu aan het opruimen, dat gaat helaas niet in een vloek en een zucht en ook niet in je eentje.
Dat is verder totaal niet erg. In tegendeel: hier in je eentje mee rond blijven tobben, dat zou pas erg zijn!

Ik heb wel eens te horen gekregen dat ik geen recht van spreken heb met mijn onzekerheden

Zozo, dat is nog eens een giftige opmerking!
Juist met onzekerheden de grond in geboord worden (...geen recht van spreken, toe maar, zo staat het nota bene in de grondwet, dat je dat wel hebt...)
omdat je nota bene en god betere het onzeker bent.

maar ik kies er toch ook niet voor om me zo te voelen?

Nee - je ouders hebben om een of andere reden een serie keuzes gemaakt - en dit is het resultaat.

Mijn overwegingen (weten dat ik iets niet negatief mag oppakken) en mijn gevoel (dat bij een opmerking al gauw helemaal op hol slaat) komen niet tot een middenweg.

Eh - van mij mag je heus een giftige opmerking negatief oppakken, hoor!
(Dat jouw overlevingstactiek zegt: "blijven glimlachen! Hoe erg het ook is, niets laten merken!!" - zo'n soort iets kan ik me levendig voorstellen, dwz.: ik heb zelf een aantal van die zinnetjes gehad.)
Maar als je hetzij niet meer onder die laars zit, hetzij bezig bent om je aan die laars te ontworstelen, kan het zin hebben, om gif gewoon als gif te benoemen. (Okee - als het je baas is, wellicht niet op het werk hardop zeggen, maar thuis wel!!)
Maar het hele verhaal van een overlevingstactiek is, dat het de pijn nooit helemaal wegneemt.
Soms kan het (helaas!!) zin hebben, om te blijven glimlachen als iemand een rotopmerking maakt; maar dat wil niet zeggen, dat de rotopmerking geen pijn doet. (Je toont de pijn niet, om de rotzak dat plezier niet te gunnen. Of om erger te voorkomen of noem maar op.)
En als je vervolgens iet voor die pijn wordt getroost, je emoties bij een lieve vriendin kwijt kiunt etc. etc - dan kan je gevoel begrijpelijkerwijs op hol slaan!

Alles betrek ik op negatieve manier op mezelf.

Ja - dat is een overlevingstactiek: als jij nu maar alvast jezelf afkraakt, spaar je jezelf de pijn dat een ander dat gaat doen.
Enne: oveleven is 24 uur per dag, 7 dagen per week werk!

Nooit heeft iemand anders iets verkeerd gedaan.

Dat is een verwante tactiek: het kan heel erg pijnlijk zijn, om ''toe te moeten geven''
(...wat een woordkeus, als je er over nadenkt....!)
dat je ouders - die je als kind dus gewoon keihard nodig hebt - je als die spreekwoordelijke baksteen hebben laten vallen.
Dat kan een reden zijn, om te gaan "geloven" dat jijzelf fout bent.
("Toegeven" is doorgaans een woord, wat we gebruiken als het om fouten gaat. JIj doet hier niets fout - je ouders zijn degenen die fout zaten...)

ik ben schuld en dat is tegelijkertijd alleen maar een bevestiging van mijn falen.

Mijn psycholoog zegt dat het lijkt alsof ik de halve wereld op mijn schouders draag, maar die wil ik er zo graag vanaf hebben.

Alleen het omzetten van die gevoelens naar de logische verklaringen voor gebeurtenissen en uitspraken (waarvan ik weet dat ze er zijn) lukt niet...

Weet jouw psycholoog dit soort dingen dan niet...? Raar hoor!
Jouw gevoelens zijn volstrekt normaal voor iemand die emotioneel is mishandeld en verwaarloosd. En die gevoelens zijn heel erg goed "om te zetten" naar fijnere gevoelens en noem allemaal maar op, maar dan is het geen luxe, als je iemand naast je hebt, die de weg weet.
Dat het "een functie heeft", die halve wereld op je schouders. En dat je daar over na moet denken: kun je op een minder belastende manier diezelfde functie vervullen...? Dat veel vermoeienede patronen overlevingstactieken zijn; en dat die op termijn overboord moeten, maar niet dan nadat je er betere tactieken voor in de plaats hebt gezet.
And last but not least: dat een naar gevoel helaas net niet altijd maar vanzelf oplost, als je er een rationele verklaring voor weet. Soms is het genoeg, dat klopt - maar soms dus niet, en dan zijn er heus een heleboel emotionele technieken die goede diensten kunnen bewijzen.

[FlowerPower2020]

Hoi Janneke85,

Fijn dat jij je verhaal hebt gedaan.
Heel erg vervelend hoe jij werd behandeld en hoe jouw moeite werd bestraft.

Ik ben 28 jaar en ken mezelf niet anders dan twijfelend aan mezelf. Mijn broertje, vriendinnen, klasgenoten en nu collega's, iedereen is altijd beter, leuker, mooier, succesvoller en populairder.

Ook ik ken die twijfeling aan mijzelf. Terwijl ik rationeel weet dat ik daar niet aan hoef te twijfelen. En dat ik soms kijk naar andere mensen die altijd beter zijn dan ik. Ik leef met je mee!

Doordat ik nooit de leukere was en toch ook graag aandacht wilde en leuk gevonden wilde worden, heb ik mezelf van kinds af aan weggecijferd. Zo hielp ik thuis met alles. Als ik maar lief gevonden kon worden door alles mee op te pakken en altijd klaar te staan, kon ik daarmee misschien mijn andere tekortkomingen compenseren. En als ik mezelf maar afkraakte, kon niemand dat voor mij doen.

Toch bijzonder dat je ouders dat niet hebben gesnapt die subtiele signalen. Heb je dat ook uitgelegd op latere leeftijd? En heb je ook uitgelegd hoe jij daaronder hebt gevoeld?

Ik durf er ook niet altijd met mijn omgeving over te praten. Veel te bang dat ze me gek vinden en me in de steek laten.

Het zou mooi zijn als je iemand had met wie je deze dingen kan bespreken. Ik kan mij niet voorstellen dat ze je gek zouden vinden, dat vind ik niet.

De band met familie is door vele gemene opmerkingen inmiddels erg moeizaam. Graag wil ik meer contact met familie, maar moet ik mezelf na het contact weer bij elkaar rapen door de opmerkingen die naar mijn hoofd worden geslingerd ("wat is er mis met je, zelfs je jongere broertje...")

Heel naar dat ze die gemene opmerkingen geven. Heb je daar ook wat van gezegd? Heb je ook gezegd dat je jezelf ook na zo' n familie bezoek weer bij elkaar moet rapen? En hoeveel energie dat kost? En dat ze ook moeten stoppen om jij met je jongere broertje te vergelijken? Heb je ook gezegd dat je het niet leuk meer vind die nare opmerkingen?

alles maakt dat ik onmiddellijk in een negatieve denkspiraal kom van 'zie je wel, ik ben niet leuk en niet belangrijk'.

Dat ben je wel, je bent wel leuk en wel belangrijk! [AAI]

Ik heb wel eens te horen gekregen dat ik geen recht van spreken heb met mijn onzekerheden, maar ik kies er toch ook niet voor om me zo te voelen?

Wat een grove opmerking! Zo'n stomme opmerking dat je regelrecht in de grond boort. Je zou kunnen zeggen dat je wel recht van spreken hebt. Jij hebt het recht om je gevoelens te kunnen tonen en dat zij de plicht hebben om te luisteren naar hun kind dat inmiddels volwassen is. En gaan ze tegen in, gewoon blijven herhalen. Zorg er maar voor dat zij een keer aan de kortste eind trekken!

Gemakkelijk is dat niet. Want als je jarenlang iets toestaat wat je ouders "normaal" zijn gaan vinden terwijl dat niet normaal is en je opeens verteld dat je dat niet prettig vind of wat het met je doet, reken maar dat ze niet opeens toegeven. Door te herhalen en vol te houden wat dat met je doet en dat niet accepteert zou je hun dit moeten kunnen afleren.