Ik ben nieuw op het forum en weet niet zo goed hoe ik moet beginnen.. ik zal eerst me eerst even voorstellen:
Ik ben 19 jaar en eerstejaars studente Pedagogiek. In mijn leven heb ik een aantal nare dingen meegemaakt:
- mijn ouders zijn gescheiden op mijn 6e
- op mijn 8e ben ik aangerand
- het contact met mijn vader was heel slecht, hij mishandelde mij geestelijk. Ik heb op dit moment geen/ nauwelijks meer contact met hem
- op de middelbare school ben ik 5 jaar gepest.
Ondanks deze dingen heb ik volgens mij best gelukkig gevoeld in mijn jeugd. Ik ben erg gevoelig en kan van kleine dingetjes al heel blij of juist heel verdrietig worden. Verder ben ik ook gevoelig voor prikkels en geluiden. Als kind kon ik al heel slecht tegen kritiek, ik kan me herinneren dat ik in groep 3 al erg onzeker was: ik vroeg me telkens af of ik wel goed overkwam en kon mijzelf erg naar beneden halen. Wanneer ik een standje kreeg van bijvoorbeeld de juf, kon ik heel erg overstuur raken. Ongeveer een half jaar geleden ben ik behoorlijk ingestort. Ik ben toen cognitieve gedragstherapie gaan volgen. De diagnose was sociale fobie/ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Deze therapie heb ik net afgerond, alleen hij is niet echt aangeslagen. Ik vertoon namelijk wel kenmerken van een sociale fobie, maar dat is niet de kern van het probleem. Ik ben nu de stap aan het zetten om psychotherapie te nemen, in de hoop daarmee wat verder te komen.
Ik heb nog steeds heel veel stemmingswisselingen. Ik kan binnen een paar tellen van een vrolijk gevoel naar een intens verdrietig en leeg gevoel gaan. Ik word op zo'n moment ook heel moe: het liefst wil ik dan slapen en niet meer wakker worden. Verder heb ik veel gevoelens van zelfhaat: ik vind mezelf altijd stom, in situaties ben ik altijd op een pijnlijke manier bewust van mezelf. In mijn hoofd zit ik mezelf voortdurend af te kraken, waardoor ik in situaties niet mezelf durf te laten zien. Hoe meer initiatief ik neem of hoe aanweziger ik ben, hoe meer ik mezelf haat op zo'n moment. Hierdoor heb ik het gevoel dat alles wat ik doe erg geforceerd overkomt: ik kan vaak niet meer zo spontaan zijn als ik van nature ben en ik voel me meestal niet op mijn gemak.
Ik loop stage op een basisschool. Stage gaat wel goed, alleen ik heb last van enorme spanningen. Ik loop er al het hele schooljaar stage en ik vind het ook leuk, maar ik kan 's ochtends geen hap door m'n keel krijgen en ga er met buikpijn naar toe. Ik ben enorm bang om dingen fout te doen. Mijn twee stagebegeleidsters weten hiervan, ik heb het met ze besproken en ze zijn heel begripvol. Ik loop er meerdere dagen per week stage en ik heb best intensief contact met allebei en ik kan goed met ze overweg. Ik heb er echter nog steeds veel moeite mee om ze te vertrouwen. Wanneer er iets gebeurt, trek ik het me vaak erg persoonlijk aan terwijl dit helemaal niet zo bedoeld is. Ik snap mezelf wat dat betreft ook niet, want ik weet dat ze mij willen helpen en positief zijn over mij. Toch heb ik vaak het gevoel dat ze me haten, dat ik er niet bij hoor en dat ze me liever kwijt dan rijk zijn. Ik vind het eigenlijk niet fijn om dit met ze te bespreken, want ik weet dat ze hun best doen en dan voelt het net alsof ze er alleen maar negativiteit voor terugkrijgen.
Ik ben van mezelf positief ingesteld, maar het lukt me gewoon niet meer. In de tijd dat ik gepest ben, werd het contact met mijn vader ook steeds slechter en onprettiger. Mijn vader is erg narcistisch en heeft mij altijd naar beneden gehaald. Mijn moeder werkte heel veel en kreeg niks van de pesterijen mee. De enige tegen wie ik het durfde te vertellen was mijn mentor, maar hij vond dat het wel meeviel en heeft er niks aan gedaan. Dit alles heeft een enorme impact op mij gehad, omdat ik me die jaren onwijs eenzaam heb gevoeld. Ik had het gevoel dat niemand om mij gaf en dat ik nergens bij hoorde. In die periode begonnen zelfmoordgedachten erg op te spelen. Ik denk dat ik niet eens graag dood wilde, maar ik wilde alleen maar weten of anderen het erg zouden vinden als ik er niet meer was. Hier ging ik vaak erg diep over nadenken. Ook deed ik aan zelfverwonding. Het was fijn om mijn geestelijke pijn om te kunnen zetten in lichamelijke pijn. Ook had ik het gevoel dat ik mezelf altijd moest verantwoorden als ik zei dat het niet goed ging. Ik zag de zelfverwonding als een eventueel bewijs dat het niet goed ging, hiermee kon ik ervoor zorgen dat mensen mij wel zouden zien. Dit bleef echter ook alleen bij de gedachte, ik verborg de snijwonden altijd goed.
Ik merk dat ik nu nog enorm veel last heb van deze middelbare school periode. Ik heb nog steeds vaak het gevoel dat niemand mij ziet, niemand om mij geeft en ik nergens bij hoor. De enige manier om dit gevoel tijdelijk weg te nemen, is bewijs dat ik er wel toe doe. Hierdoor ben ik erg geneigd om aandacht te vragen. Bij 'aandacht vragen' denk ik zelf gelijk aan een zeurend en jengelend kind die om zijn moeder heen hangt. Ik schaam me er ook voor en durf hier tegenover niemand voor uit te komen. Zelfs op therapie durfde ik dit niet. Ik weet dat ik het in een eventueel volgende therapie wel moet vertellen om verder te komen, maar ik kan daar gewoon niet over praten. Het is een strategie van mij geworden om te overleven.
Het aandacht vragen komt in allerlei vormen: soms kan ik, wanneer iemand even interesse heeft, de verhalen die ik vertel net iets interessanter maken. Ik lieg niet de hele boel bij elkaar (daar houd ik absoluut niet van), maar ik wil het liefst wel indruk maken. Daarnaast doe ik soms nog steeds aan zelfverwonding. Ik heb er een sterk verlangen naar, maar vaak hou ik me in. Ik vraag me af hoe mensen zouden reageren als ze het zouden zien. Dit is echter nooit het geval, want ik verberg het wel. Ook vraag ik me af hoe mensen zouden reageren als ik voor hun ogen mishandeld of bedreigd zou worden, een erge ziekte zou krijgen of wanneer ik een zelfmoordpoging zou doen. Ik wil weten of dat ze er dan zouden zijn voor mij of niet. Wanneer dit wel zo is, zou ik het er zelfs voor over hebben. Ik weet dat dit geen gezond gedrag is, maar ik zou alles doen voor deze aandacht. Het geeft mij gewoon voor even een goed en veilig gevoel. Ik heb zelfs een keer expres mijn arm gebroken, zodat ik gips moest. Hierdoor kreeg ik toch weer wat extra aandacht, omdat mensen elke keer vroegen wat er was gebeurd en hoe het ging. Dit gaf mij alleen al een beter gevoel, de gebroken arm zelf deed helemaal niks met mij.
Verder wil ik het liefst tegen anderen schreeuwen dat het helemaal niet goed met me gaat. Wanneer een van de stagebegeleidsters bijvoorbeeld zegt: "het ging goed vandaag, he? Je was lekker vrolijk en hebt veel met de kinderen ondernomen." Ik zou op zo'n moment wel willen vertellen hoe het werkelijk is: dat ik me elke dag heel leeg en rot voel, dat ik niet over de toekomst na wil denken omdat dit alleen maar beangstigend is, dat ik het gevoel heb dat ik niemand heb om mee te praten... ik doe het alleen niet, want dat hoort natuurlijk niet zo... Ik weet trouwens wel dat wanneer ik het tegen niemand vertel, het logisch is dat ik niemand heb om mee te praten. Ik heb het echter wel tegen mensen verteld: mijn moeder, vriendinnen... mijn moeder wil het eigenlijk niet horen, ze praat er meestal overheen of zegt dat het wel meevalt. Vriendinnen komen met goedbedoelde, maar niet werkende adviezen, zoals: in de toekomst wordt alles beter, maar je hebt ons toch, je bent een leuke meid, enzovoort. Ik voel me vaak niet begrepen in mijn gevoel.
Daarnaast leef ik wel zo'n beetje 24/7 in m'n eigen wereld. Dit is niet te verwachten, want ik ben een sociaal persoon die goed met anderen kan omgaan. Toch ben ik bijvoorbeeld in mijn hoofd continu gesprekken aan het voeren, wanneer ik niemand anders heb om mee te praten. Ik kan er zelfs hele situaties bij verzinnen. Wanneer ik in gesprek ben met een ander, kan ik van tevoren al helemaal het gesprek uitstippelen. Ik ben er dan continu mee bezig hoe ik het gesprek zo goed mogelijk kan laten verlopen. Achteraf kan ik nog heel lang over het gesprek nadenken. Daarnaast kan ik alweer hele nieuwe gesprekken voeren in mijn hoofd met mezelf of met anderen erbij. In mijn hoofd is het nooit rustig. Ik heb dit al zo lang als ik me kan herinneren. Ik weet niet of het is om een eenzaam gevoel tegen te gaan, of dat ik gewoon een rijke fantasie heb ofzo
Het klinkt in ieder geval behoorlijk gestoord, dus ik schaam me er behoorlijk voor.Ik weet niet meer wat ik wil... ik vind het moeilijk om over mijn problemen te praten, maar aan de andere kant wil ik het ook zo graag. Ik wil gewoon het gevoel krijgen dat ik er ook toe doe. Ik ben me er wel van bewust dat ik eerst mezelf moet leren accepteren, voordat ik liefde en steun van anderen kan accepteren. Nu ben ik daar namelijk nog volledig afhankelijk van. Ik weet alleen niet hoe en ik durf dit niet allemaal aan iemand te vertellen. Op therapie zou ik moeten beginnen over het aandachtsverhaal en over mijn fantasie. Ik durf dit echt niet, ik ben zo bang om als 'gek' te worden aangezien. Ik schaam me er zo voor, dat ik er niet eens over kan praten. Ik schiet dan in de lach of krijg een volledige blackout.
Ik wilde dit allemaal gewoon even kwijt: ik heb zo vaak stemmingswisselingen en ik voel me er helemaal niet goed bij. Ik heb niet een sterke wens om mezelf te doden, maar soms kan het me ook niet zoveel meer schelen.
Ik wil stabieler zijn in mijn emoties en ik wil leren om niet meer bezig te zijn met het aandachtsvragen.
Ik weet niet hoe ik hier vanaf moet komen, maar ik word er helemaal gek van. Daarnaast zorgt het ook voor sombere gevoelens, omdat mijn behoefte naar die aandacht nooit volledig vervuld wordt. Hierdoor volgt elke keer weer teleurstelling. Ik ben ook bang voor de nieuwe therapie, want ik weet dat ik dingen in mijn gedrag moet veranderen. Op dit moment heb ik echter het gevoel dat ik niet kan leven zonder het vragen van die extra aandacht en zonder mijn eigen wereld. Ik zou zo ongelukkig en depressief worden. Alles waar ik me nu aan vast kan houden, is dan weg. Ik ben hier enorm angstig voor en ik weet gewoon niet wat de beste stappen zijn om te volgen. Ik hoop dat jullie nog tips hebben voor mij, want ik zou niet weten hoe ik op deze manier verder zou moeten.
