Hallo allemaal,
Ik ben hier nieuw geregistreerd omdat ik graag wat meningen zou willen horen van mensen die ervaring hebben met mijn probleem. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen.
Sinds een lange tijd (ik denk inmiddels bijna 4 jaar) volg ik Transference Focused Therapy (TFP), omdat schijnbaar bij mij de diagnose is gesteld dat ik te maken heb met een Vermijdende Persoonlijkheidsstoornis. Na zo lang die therapie gevolgd te hebben, kan ik wel zeggen dat ik me daar redelijk in herken: het vermijden van beslissingen/verantwoordelijkheid, moeilijke situaties en confrontaties en daarbij een zeer laag zelfbeeld. Wat de vordering is van de therapie vind ik heel moeilijk: een van de kenmerken van mijn probleem is dat ik ook vermijd om mezelf te confronteren met negatieve emoties gedachten en gevoelens, dus ik zeg heel snel dat het eigenlijk wel goed gaat. Maar dat is niet helemaal de waarheid.
Een tijdje terug heb ik de 3 maandelijkse test ingevuld bij de GGZ instelling, en ditmaal besproken met mijn therapeut, en ik schrok ervan hoe slecht ik hier scoorde: op bijna alle punten van problematiek scoorde ik (veel) hoger dan de gemiddelde patientgroep. De testen die ik daarvoor had gemaakt leken echt compleet te verschillen van deze test, het is dus een duidelijke momentopname, maar welke geeft de 'waarheid' weer?
Wat ik wel kan zeggen is dat het inderdaad niet veel beter gaat. Ik heb wel veel meegemaakt tijdens de therapie in de afgelopen jaren, mijn lange relatie is stukgelopen waarin veel bedrog was (ongeveer een jaar geleden), het afgelopen jaar ben ik veel uitgeweest, veel drank en drugs gebruikt. Eerder was dit niet zo'n probleem, maar de laatste maanden is de therapeut hier vrij geirriteerd door geraakt. De laatste tijd (sinds een maand of 3) ben ik hier wel mee geminderd. Het drinken vind ik wel erg moeilijk om te laten, zeker vanwege mijn leeftijd en de vrienden met wie ik nu omga (ik ben 24 en uitgaan is een belangrijke bezigheid geworden). Ik heb er vrede mee om drugs te laten tijdens het uitgaan, maar een avondje per week even niet meer denken aan mezelf en alle negativiteit is wel iets waar ik steeds naartoe heb geleefd en vind ik moeilijk om te laten.
Misschien dwaal ik af - want de vraag die ik eigenlijk hier wilde bespreken is de volgende. Ik zit nu dus al 4 jaar in therapie, en ik merk dat er nu een beetje druk op komt te liggen, enerzijds van mij (ik wil graag dat het allemaal snel over is en 'normaal en goed' is), maar anderzijds heb ik ook het idee dat de behandelaar een bepaalde druk voelt. Zij geeft soms aan dat ze het ook niet meer weet, en met niet helemaal kan bereiken ofzo. Ik heb ook af en toe het idee dat we niet veel verder komen, dat we een beetje in herhaling vallen. En ik kan niet goed peilen door wie dat komt. Ik moet zeggen dat ik me nooit 100% op mijn gemak heb gevoeld bij haar, en dat het altijd vrij zakelijk gaat. Misschien is dat ook wel de bedoeling, maar ik voel me eerlijk gezegd soms nog steeds niet vrij om alles te zeggen. Ze maakt een vrij strenge indruk en reageert soms wat geirriteerd. Ook vul ik natuurlijk zelf een hoop in in mijn hoofd - onderdeel van mijn probleem. Ik heb deze behandelaar jaren geleden dus toegewezen gekregen, en nooit nagedacht over of er wel een 'klik' is, en ik weet ook niet of dat er toe doet voor de therapie.
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen met TFP of soortgelijke therapie. Wat denken jullie van de situatie? Doe ik zelf echt iets fout of zou het ook kunnen dat de behandelaar, of de relatie tussen behandelaar en patient, ervoor kan zorgen dat de therapie niet aanslaat?
Alvast bedankt voor jullie reacties.
-
Psycholoog Dea
- Berichten: 191
- Lid geworden op: 27 nov 2013 16:59
Re: Transference Focused Therapy
Ik ben zelf niet bekend met TFP, dus ik kan je daar vrij weinig over zeggen. Ik kan je wel meegeven dat de relatie tussen therapeut en cliënt erg belangrijk is. Het lijkt me essentieel dat je onder andere het gevoel hebt dat je jezelf mag zijn en dat je mag zeggen wat je wilt.
Niemand hier kan je vertellen waarom de therapie voor je gevoel niet werkt, dit kan aan allerlei factoren liggen van zowel jouzelf als de therapeut als de therapie. Het kan wel zo zijn dat je een keer een andere therapeut kunt 'uitproberen' om te kijken of dat voor je gevoel iets verandert. Het is niet ongebruikelijk dat iemand wordt doorverwezen.
Niemand hier kan je vertellen waarom de therapie voor je gevoel niet werkt, dit kan aan allerlei factoren liggen van zowel jouzelf als de therapeut als de therapie. Het kan wel zo zijn dat je een keer een andere therapeut kunt 'uitproberen' om te kijken of dat voor je gevoel iets verandert. Het is niet ongebruikelijk dat iemand wordt doorverwezen.
Psycholoog Dea van de online Psychologenpraktijk Boom.
Re: Transference Focused Therapy
Hoi Modek,
goed, dat je de stap neemt, om (ook?) hier te informarren en na te denken, over je therapie. Op zich ken ik TFT niet, mar ik krijg wel het gevoel, dat er dingen scheef of "fout" zitten.
Ten eerste:
*oma is nog therpie gewend uit de jaren 1970* en toen gold: het is jouw therapie, jij doet dit, samen met een therapeut (die het proces begeleidt). Dat dat staat toch wel haaks op wat je schreef:
Ook wat je schreef over
Dit klinkt, alsof je niet eens echt geinformeerd bent over je diagnose, en alsof je geen enkele zeggenschap gehad hebt in "dit gaan we samen doen, omdat we denken dat het om die en die reden goed is voor jou".
En eerlijk gezegd begin ik hier een beetje draaierig te worden...
Jouw klacht schijnt te zijn (...je herkent je er "inmiddels" wel in - maar hoe was dat 4 jaar terug?) dat je weinig verantwoordelijkheid schijnt te nemen en moeilijke zaken vermijd - maar je bent zo te lezen van a tot z als onmondig kind behandeld, er is jouw niets gevraagd.
Wat was 4 jaar terug jouw reden om in therapie te gaan...? Op welke vlakken vond JIJ dat er dingen niet goed gingen? Had jij ideeen over wat je zoal wilde veranderen...?
Kortom: ik vind het een rare therapie. (Het komt helaas vaker voor, dat therapeuten rijk willen worden over de ruggen van hun clienten heen, en systematisch de problemen van hun clienten groter maken, op wat voor manier dan ook. Maar het is en blijft wel heel erg triest!!)
En dat je zelfbeeld laag blijft, als je als een onmondig iemand wordt behandeld, lijkt me volkomen logisch. Andermaal: heel erg triest, want de therapeut wordt ondertussen wel stevig betaald, maar werkt er aan, dat je zelfbeeld laag blijft. (Simpel uitgedrukt groeit je zelfvertrouwen en zelfwaardering juist, als je piepkleine stapjes in de goede richting zet, je jezelf verdiende complimenten kan geven dat je weer een centimeter, desnoods een millimeter vooruit bent gegaan - en dan geleidelijk aan de stappen groter maken.)
Verder: transference, in het nederlands "overdracht" geheten, is een begrip uit de psychoanalyse. Inmiddels is het doorgedrongen in vrijwel alle vormen van psychotherapie. Waar het in grote lijnen over gaat, is dat als bijvoorbeeld een persoon in de kamer boos wordt, de andere persoon/personen in de kamer hetzij ook boos worden, of anderszins reageren op die boosheid. (Je zou bang kunnen worden "oei, ik krijg verwijten of klappen", je schuldig gaan voelen "ik deed kennelijk iets verkeerds!?" of noem maar op.)
In die zin lijkt het me een therapie die zich nadrukkelijk en intiem bemoeit met jouw emoties en diepere gedachten. Dat alles lijkt me dus nogal haaks te staan op wat je schreef in deze alinea:
Maar als gezegd, als het echt gaat over overdracht en dat soort zaken, dan lijkt me een warme, veilige, stevige behandelrelatie geen overbodige luxe.
EN: heel belangrijk: een goede psychotherapeute controleert van tijd tot tijd, of jij de relatie ook daadwwerkelijk ervaart als voldoende veilig - en ZIJ neemt maatregelen, als jij je onvoldoende veilig voelt. De behandelrelatie is altijd de verantwoordelijkheid van de therapeut!!!
....en als de therapeut vindt (...de diagnose...), dat jouw probleem te maken heeft met het vermijden van moeilijke situaties, dan is die veiligheid in de therapiekamer al helemaal van het grootste belang.
En uiteraard ook, om te zorgen, dat er naast nare gedachten en gevoelens ook leuke gedachten en gevoelens zijn (die maken in principe jou steviger, wardoor je de nare dingen beter aankunt). (Gesteld: je hebt 100 nare gedachten per minuut en misschien maar 1 of 2 leuke - nou dan ben je terecht bang voor al die nare dingen. Dat is geen "ziekte", maar gezond verstand.)
Ik ben op zich er niet tegen, om van tijd tot tijd lijsten in te vullen - en om een of ander reden kreeg je deze keer een andere lijst.
En om een of andere reden krijg je altijd/ of deze keer de uitslag in vergelijkende vorm. Waar dat goed voor is, ontgaat me ten enen male.
(Uiteraard: therapie is er op gericht dat JIJ je beter gaat voelen/ beter gaat "functioneren" - maar dat heeft geen laars met de scores van andere clienten van doen.)
En hoe rot ook, misschien maar beter dat het uit is!!
Alcohol is op zichzelf genomen een uiterst gevaarlijke, a-sociale drug, omdat het veel schade kan aanrichten, juist ook voor mensen die gebukt gaan onder nare gevoelens over zichzelf. Wat je beschrijft: even een avond alle negativiteit achter je laten: op zich gun ik jou dat van harte - maar een therapeut is er voor, om jou dat te geven, zonder dat je daar gevaarlijke drugs zoals alcohol voor nodig hebt!!
Zelf een eenvoudige techniek zoals NLP (niet eens een echte therapie) heeft een aantal hele goede, practische invalshoeken, om jou te helpen dat positive gevoel, dat de drank (brrr!!!!) jou kan geven voor jou beschikbaar te maken zonder verder ooit nog een druppel aan te raken.
In plaats van hetzij NLP, hetzij een andere therapie/ techniek reageert jouw therapeut met irritatie. Puur onprofessioneel. Als gezegd: ik schat jou in als iemand die een warme veilige band hard nodig heeft - en de peut gaat nukkig doen. (Bijna: "de drank eruit of ik er uit".)
Waarop jij je braaf schikt: "Goed dan, dan de drank er maar uit" - maar hoe zit het na al dat geld en die 4 jaar? Wordt er nog eens een keer echt iets aan jouw problemen gedaan..??!!
(Ipv te nukken zou een goede peut meteen de koe bij de horens vatten:"Ja, ik snap dat alcohol fijn voor je is. Nou, we gaan extra aan de slag, om jouw zelfkritiek de nek om te draaien!")
Zo zij er helaas wel psychotherapeuten, die weinig weten van angst - en die soms de angsten van hun clienten alleen maar versterken. (Dat is een reden om heel hard weg te lopen.)
En denkbaar is haar trucendoos leeg, heeft ze alles wat ze wist op jou uitgeprobeerd, en zou het netjes zijn (...wie is hier nu aan het vermijden?) als ze zou zeggen: "Modek, het spijt me, maar ik ben niet knap genoeg om jou uit dit probleem te helpen." En dat is reden om haar beeefd een hand te geven en te zeggen: "Ik ga een deurtje verderop, naar iemand die wle verstand heeft van angst."
goed, dat je de stap neemt, om (ook?) hier te informarren en na te denken, over je therapie. Op zich ken ik TFT niet, mar ik krijg wel het gevoel, dat er dingen scheef of "fout" zitten.
Ten eerste:
*oma is nog therpie gewend uit de jaren 1970* en toen gold: het is jouw therapie, jij doet dit, samen met een therapeut (die het proces begeleidt). Dat dat staat toch wel haaks op wat je schreef:Op zich: een goede relatie met de therapeut geldt als een belangrijk factor in het slagen van elke therapie.modek schreef:Ik heb deze behandelaar jaren geleden dus toegewezen gekregen, en nooit nagedacht over of er wel een 'klik' is, en ik weet ook niet of dat er toe doet voor de therapie.
Ook wat je schreef over
staat nogal haaks over hoe ik over therapie heb leren denken.modek schreef:omdat schijnbaar bij mij de diagnose is gesteld dat ik te maken heb met een Vermijdende Persoonlijkheidsstoornis.
Dit klinkt, alsof je niet eens echt geinformeerd bent over je diagnose, en alsof je geen enkele zeggenschap gehad hebt in "dit gaan we samen doen, omdat we denken dat het om die en die reden goed is voor jou".
En eerlijk gezegd begin ik hier een beetje draaierig te worden...
Jouw klacht schijnt te zijn (...je herkent je er "inmiddels" wel in - maar hoe was dat 4 jaar terug?) dat je weinig verantwoordelijkheid schijnt te nemen en moeilijke zaken vermijd - maar je bent zo te lezen van a tot z als onmondig kind behandeld, er is jouw niets gevraagd.
Wat was 4 jaar terug jouw reden om in therapie te gaan...? Op welke vlakken vond JIJ dat er dingen niet goed gingen? Had jij ideeen over wat je zoal wilde veranderen...?
Kortom: ik vind het een rare therapie. (Het komt helaas vaker voor, dat therapeuten rijk willen worden over de ruggen van hun clienten heen, en systematisch de problemen van hun clienten groter maken, op wat voor manier dan ook. Maar het is en blijft wel heel erg triest!!)
En dat je zelfbeeld laag blijft, als je als een onmondig iemand wordt behandeld, lijkt me volkomen logisch. Andermaal: heel erg triest, want de therapeut wordt ondertussen wel stevig betaald, maar werkt er aan, dat je zelfbeeld laag blijft. (Simpel uitgedrukt groeit je zelfvertrouwen en zelfwaardering juist, als je piepkleine stapjes in de goede richting zet, je jezelf verdiende complimenten kan geven dat je weer een centimeter, desnoods een millimeter vooruit bent gegaan - en dan geleidelijk aan de stappen groter maken.)
Verder: transference, in het nederlands "overdracht" geheten, is een begrip uit de psychoanalyse. Inmiddels is het doorgedrongen in vrijwel alle vormen van psychotherapie. Waar het in grote lijnen over gaat, is dat als bijvoorbeeld een persoon in de kamer boos wordt, de andere persoon/personen in de kamer hetzij ook boos worden, of anderszins reageren op die boosheid. (Je zou bang kunnen worden "oei, ik krijg verwijten of klappen", je schuldig gaan voelen "ik deed kennelijk iets verkeerds!?" of noem maar op.)
In die zin lijkt het me een therapie die zich nadrukkelijk en intiem bemoeit met jouw emoties en diepere gedachten. Dat alles lijkt me dus nogal haaks te staan op wat je schreef in deze alinea:
Bij zaken zoals gedragstherapie kan ik me nog wel voorstellen dat het er zakelijk aan toe gaat (wat doe je, wat zou je anders kunnen doen - en daar gaat het minder over het waarom van wat je zoal voelt).modek schreef:En ik kan niet goed peilen door wie dat komt. Ik moet zeggen dat ik me nooit 100% op mijn gemak heb gevoeld bij haar, en dat het altijd vrij zakelijk gaat. Misschien is dat ook wel de bedoeling, maar ik voel me eerlijk gezegd soms nog steeds niet vrij om alles te zeggen. Ze maakt een vrij strenge indruk en reageert soms wat geirriteerd. Ook vul ik natuurlijk zelf een hoop in in mijn hoofd - onderdeel van mijn probleem.
Maar als gezegd, als het echt gaat over overdracht en dat soort zaken, dan lijkt me een warme, veilige, stevige behandelrelatie geen overbodige luxe.
EN: heel belangrijk: een goede psychotherapeute controleert van tijd tot tijd, of jij de relatie ook daadwwerkelijk ervaart als voldoende veilig - en ZIJ neemt maatregelen, als jij je onvoldoende veilig voelt. De behandelrelatie is altijd de verantwoordelijkheid van de therapeut!!!
....en als de therapeut vindt (...de diagnose...), dat jouw probleem te maken heeft met het vermijden van moeilijke situaties, dan is die veiligheid in de therapiekamer al helemaal van het grootste belang.
Ja. Maar aangezien de therapeut dat al wist bij het begin van de therapie, hoort de peut daar beleid op te maken. Concreet: proberen, om jouw angst te verminderen. Zodat het minder griezelig gaat worden, om die confrontatie aan te gaan.modek schreef:Wat de vordering is van de therapie vind ik heel moeilijk: een van de kenmerken van mijn probleem is dat ik ook vermijd om mezelf te confronteren met negatieve emoties gedachten en gevoelens, dus ik zeg heel snel dat het eigenlijk wel goed gaat. Maar dat is niet helemaal de waarheid.
En uiteraard ook, om te zorgen, dat er naast nare gedachten en gevoelens ook leuke gedachten en gevoelens zijn (die maken in principe jou steviger, wardoor je de nare dingen beter aankunt). (Gesteld: je hebt 100 nare gedachten per minuut en misschien maar 1 of 2 leuke - nou dan ben je terecht bang voor al die nare dingen. Dat is geen "ziekte", maar gezond verstand.)
Eh, tja...modek schreef:Een tijdje terug heb ik de 3 maandelijkse test ingevuld bij de GGZ instelling, en ditmaal besproken met mijn therapeut, en ik schrok ervan hoe slecht ik hier scoorde: op bijna alle punten van problematiek scoorde ik (veel) hoger dan de gemiddelde patientgroep. De testen die ik daarvoor had gemaakt leken echt compleet te verschillen van deze test, het is dus een duidelijke momentopname, maar welke geeft de 'waarheid' weer?
Ik ben op zich er niet tegen, om van tijd tot tijd lijsten in te vullen - en om een of ander reden kreeg je deze keer een andere lijst.
En om een of andere reden krijg je altijd/ of deze keer de uitslag in vergelijkende vorm. Waar dat goed voor is, ontgaat me ten enen male.
(Uiteraard: therapie is er op gericht dat JIJ je beter gaat voelen/ beter gaat "functioneren" - maar dat heeft geen laars met de scores van andere clienten van doen.)
Aj - een relatie waarin je bedrogen wordt (ik stel nu maar, dat je vriend dat deed, en jij niet) draagt niet direct bij aan je zelfbeeld in positieve zin.modek schreef:Wat ik wel kan zeggen is dat het inderdaad niet veel beter gaat. Ik heb wel veel meegemaakt tijdens de therapie in de afgelopen jaren, mijn lange relatie is stukgelopen waarin veel bedrog was (ongeveer een jaar geleden)
En hoe rot ook, misschien maar beter dat het uit is!!
Andermaal: ik val van de ene verbazing in de andere.modek schreef:het afgelopen jaar ben ik veel uitgeweest, veel drank en drugs gebruikt. Eerder was dit niet zo'n probleem, maar de laatste maanden is de therapeut hier vrij geirriteerd door geraakt. De laatste tijd (sinds een maand of 3) ben ik hier wel mee geminderd. Het drinken vind ik wel erg moeilijk om te laten, zeker vanwege mijn leeftijd en de vrienden met wie ik nu omga (ik ben 24 en uitgaan is een belangrijke bezigheid geworden). Ik heb er vrede mee om drugs te laten tijdens het uitgaan, maar een avondje per week even niet meer denken aan mezelf en alle negativiteit is wel iets waar ik steeds naartoe heb geleefd en vind ik moeilijk om te laten.
Alcohol is op zichzelf genomen een uiterst gevaarlijke, a-sociale drug, omdat het veel schade kan aanrichten, juist ook voor mensen die gebukt gaan onder nare gevoelens over zichzelf. Wat je beschrijft: even een avond alle negativiteit achter je laten: op zich gun ik jou dat van harte - maar een therapeut is er voor, om jou dat te geven, zonder dat je daar gevaarlijke drugs zoals alcohol voor nodig hebt!!
Zelf een eenvoudige techniek zoals NLP (niet eens een echte therapie) heeft een aantal hele goede, practische invalshoeken, om jou te helpen dat positive gevoel, dat de drank (brrr!!!!) jou kan geven voor jou beschikbaar te maken zonder verder ooit nog een druppel aan te raken.
In plaats van hetzij NLP, hetzij een andere therapie/ techniek reageert jouw therapeut met irritatie. Puur onprofessioneel. Als gezegd: ik schat jou in als iemand die een warme veilige band hard nodig heeft - en de peut gaat nukkig doen. (Bijna: "de drank eruit of ik er uit".)
Waarop jij je braaf schikt: "Goed dan, dan de drank er maar uit" - maar hoe zit het na al dat geld en die 4 jaar? Wordt er nog eens een keer echt iets aan jouw problemen gedaan..??!!
(Ipv te nukken zou een goede peut meteen de koe bij de horens vatten:"Ja, ik snap dat alcohol fijn voor je is. Nou, we gaan extra aan de slag, om jouw zelfkritiek de nek om te draaien!")
Alleen mar heel erg goed - je wilt beter worden. Alleen maar prima!modek schreef:Ik zit nu dus al 4 jaar in therapie, en ik merk dat er nu een beetje druk op komt te liggen, enerzijds van mij (ik wil graag dat het allemaal snel over is en 'normaal en goed' is)
Goed, om daar over te praten...!modek schreef:maar anderzijds heb ik ook het idee dat de behandelaar een bepaalde druk voelt. Zij geeft soms aan dat ze het ook niet meer weet, en me niet helemaal kan bereiken ofzo. Ik heb ook af en toe het idee dat we niet veel verder komen, dat we een beetje in herhaling vallen.
Zo zij er helaas wel psychotherapeuten, die weinig weten van angst - en die soms de angsten van hun clienten alleen maar versterken. (Dat is een reden om heel hard weg te lopen.)
En denkbaar is haar trucendoos leeg, heeft ze alles wat ze wist op jou uitgeprobeerd, en zou het netjes zijn (...wie is hier nu aan het vermijden?) als ze zou zeggen: "Modek, het spijt me, maar ik ben niet knap genoeg om jou uit dit probleem te helpen." En dat is reden om haar beeefd een hand te geven en te zeggen: "Ik ga een deurtje verderop, naar iemand die wle verstand heeft van angst."