Scheiden of blijven? Wat doe je wanneer je hart en je hoofd de hele dag discussiëren wat je moet doen ?
Na tien jaar getrouwd zijn en dertien jaar samen heb ik hem gevraagd te vertrekken voor een time-out. Eerder had ik dit al nodig, maar toen lukte het niet vanwege de financiën. We zijn geen stel met erg veel familie of vrienden die ‘ons’ daadwerkelijk even in huis kunnen nemen.
Voor we getrouwd waren was ik erg gelukkig. We deden echt leuke dingen samen en veel mensen vonden ons een leuk setje samen. Dat vond ik ook altijd.
Toen we gingen trouwen deden we dat in twee delen. De eerste week van mei voor het stadhuis, de tweede voor de kerk. De kerkelijke bruiloft zouden we als het ‘grote feest’ zien met alles er op en er aan, maar ik vond het toch ook heel fijn om een mooi elegant jurkje aan te trekken voor de burgerlijke stand.
Ik uren in de badkamer op de ochtend van ons wettelijke huwelijk. Speciaal nieuwe schoenen gekocht, haar mooi gedaan. Ik zag er uit alsof ik naar een première ging. Mooi, maar niet typerend zo’n trouwjurk, want die was voor de kerk en het feest de week nadien.
Man in spé zat de hele ochtend te hannesen in zijn pyjama, ging zich pas om half 11 scheren terwijl we om 11 uur op het stadhuis moesten zijn. De getuigen kwamen ons ophalen, iedereen was keurig gekleed, behalve mijn aanstaande...
Meneer kwam in een hoody, een spijkerbroek en sneakers naar beneden. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar nee, dus niet. Hij zei zowel tegen mij als tegen zijn getuige dat hij die hele burgerlijke trouw niet zo belangrijk vond en het hem meer om ‘de echte trouwdag’ te doen was een week later.
Ik was heel boos toen en ik voelde dat ik maar twee keuzes had en dat was of ruzie maken om andere kleren aan te trekken of zonder ruzie naar het stadhuis gaan en het me later bezuren.
Call me whatever you want, het is zó gebeurd, maar ik koos voor dat laatste. Vanwege tijdnood, vanwege dat we nog een bruiloft in het verschiet hadden, vanwege mijn sussende getuige, vanwege... Tja... Zijn vastberaden antwoord misschien ? Dat hij toch in een hoody naar het stadhuis wilde ?
Ik voelde me echt een vlag naast een modderschuit. Kurt Cobain die in zijn pyjama getrouwd is zag er nog beter uit.
De trouwerij voor de kerk een week later daar was niks op aan te merken. En het eerste jaar ook niet zozeer. Was altijd een leuke en lieve man, misschien daarom dat ik dit maar weg stak.
Na een jaar huwelijk begon hij me links te laten liggen emotioneel. We werkten toen voor dezelfde werkgever en deze man was erg onredelijk naar mij. Zelfs schofterig. Kwam ook gewoon bij ons thuis langs om me te vernederen. In verdorie ons eigen huis.
Mijn man stond er bij en keek er naar. Onze baas zei de lelijkste dingen en ook klinklare onzin, maar mijn man heeft hem er toen niet en nooit niet op aangesproken. Onder het mom van ‘bek vol tanden.’
Ik ging wel ander werk zoeken sinds en was heel boos op mijn man dat hij me zo aan mijn lot over liet. Moest het andersom geweest zijn had ik onze baas aan zijn nekvel buiten gesmeten.
Mijn man veranderde heel erg. Deed steeds minder zijn best. Verloor zijn werk na jaren thuis zitten nadat hij een klein ongelukje in het verkeer had gehad. Sloeg op een avond de kat dood uit kolere, is tijdens een uitje me aangevlogen, sliep alleen maar, deed niks in huis, en heeft kort nadien me vijf dagen verlaten zonder taal noch teken. Onze babyzoon die we toen net hadden vond dat heel erg.
Na vijf dagen vonden we hem terug in de psychiatrie waar hij in totaal negen maanden heeft gezeten.
Autisme was er uit gekomen. En hij deed er niks mee. Thuis zitten en afwachten.
Heb heel veel energie in deze man gestoken en hem uiteindelijk iets op de rails gekregen zodat hij in elk geval weer werk vond en bezig was. Het contact met onze zoon heeft hij hersteld en hij is sinds kort bezig met van alles, ook omtrent autisme.
Maar toch voel ik het niet meer zo. Onze relatie is te slecht om te blijven, maar te goed om weg te gaan. Ik weet soms niet meer of zijn beloftes enkel manipulerende woorden zijn of echt. Hij heeft echt lieve dagen, momenten en ja ik heb hoop ergens... Of ben ik verblind ? Vergiftigt misschien ?
En toch... Alles gaat moeizaam vooruit. De dingen die hij zijn best doen vindt, vind ik standaard horen in een gezin en niks extra’s. Naar de buitenwereld toe is hij erg geliefd. Sociale man, doet veel, altijd een vriendelijk woord, dus wie gelooft me ?
Ik heb in de jaren heel wat grenzen verlegd, maar nu ben ik het zat. Ik heb hem laten vertrekken naar een hotel. Hij zit daar nu en hij reageert weer lekker autistisch. Hij laat bijna uitschijnen dat het zijn beslissing was om op te donderen.
Tactloos en überhaupt autistisch. Voor we getrouwd waren niks van gemerkt, alleen dat hij wat ‘nerd-erig’ was met computers, maar ik dacht dat meer mannen dat hadden.
Hij WAS zelfstandig, stabiel, genietend, gezellig en flexibel... Hij IS nu afhankelijk, chaotisch, leeft bij de dag, vermoeid en is vrij tactloos geworden.
Ik ken deze man niet meer. Kan hij ‘back to normal’ of is dit blijvend vraag ik me steeds af.
Ben ik de ideale partner. Nee. Nee, dat ben ik niet. Maar ik durf met hand op mijn hart te zeggen dat ik als een paard gewerkt heb voor onze relatie. Werken, zorgen, koken, huishouden, opvoeden... Alles alleen. Terwijl hij wat ziek thuis zat te zitten. Ziek, ja ja... Eerder gedemotiveerd.
Is dit puur autisme ? Of is er meer ? Hij zegt me terug te willen en er voor te willen gaan, maar al tijden blijft hij in de ‘onderweg-modus’, maar hij ‘arriveert’ nooit.
Ik twijfel heel erg. Ik ben ook nog maar halverwege de dertig. Ik heb zoveel geprobeerd al. Ook professioneel. Ik ben moe en ik ben het zat om me steeds een sukkel te voelen.
Ik denk zo vaak : “ Als een vriendin van me hierin zou zitten zou ik mijn woordje wel klaar hebben staan. “
Waarom volg ik mijn eigen adviezen dan niet op ?
Ik weet dat dit mijn versie van het verhaal is. Reageer alstublieft wel met respect. Direct zijn geen probleem, maar aan enkele zinnetjes waarin ik voor debiel uitgemaakt word heb ik weinig.